ساختمانی که از طریق پست جابجا شد

افتتاح بخش خدمات محموله‌های پستی داخل کشور توسط اداره مرکزی پست ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۱۳، یک اتفاق مهم در زندگی هزاران شهروند آمریکایی بود، بخصوص برای آن‌هایی که در نقاط پرت و دورافتاده شهر، زندگی می‌کردند.

ناگهان، کالاهایی مانند غذا، دارو و سایر کالاهای مدرن که در مناطق روستایی به راحتی قابل دسترس نبودند، به اندازه فاصله تا اداره پست، به شهروندان، نزدیک شدند. از آن پس، مشتریان قادر بودند تا محصولات و کالاها را از کارخانه‌هایی که در شهرهایی دور با چند صد کیلومتر فاصله واقع شده بودند، سفارش دهند و آن‌ها را مستقیما درب خانه‌هایشان تحویل بگیرند.

به همین ترتیب، کشاورزان قادر بودند تا محصولات محلی خود را مستقیما به دست مشتریان برسانند و همزمان هم در پول و هم زمان، صرفه‌جویی کنند. در طول پنج روز خدمات اداره پست، بیش از چهار میلیون محموله پستی، فرستاده شد و به دست گیرندگان، رسید و تجارت سفارشات پستی، با رشدی بی سابقه روبه‌رو شد.

در بخش یوئینتا (Uintah County)، در شمال شرقی ایالت یوتا (در غرب ایالات متحده آمریکا)، اداره پست ورنال (Vernal Post Office)، با سیلی از بسته‌های پستی، روبه‌رو شد. تا سال ۱۹۱۶، به طور میانگین در هر روز، دو هزار کیلوگرم بسته پستی، دریافت می‌شد و همین امر رییس اداره پست و دستیار وی را مجبور می‌کرد که بیش از ۱۵ ساعت در روز، در اداره حضور داشته باشند و به جابجایی محموله‌های پستی بپردازند.

شهر ورنال (بزرگ‌ترین شهر ایالت یوتا و واقع در شمال شرقی آن)، حدودا در ۱۲۵ مایلی (۲۰۱ کیلومتر) شرق شهر دریاچه نمکی، واقع شده است، اما این مسافتی است که کلاغ‌ها برای رسیدن به آنجا پرواز می‌کنند. با وجود احاطه شدن این دره بیابانی توسط کوه‌ها و صخره‌ها، مسافت سفر به این منطقه، بیش از ۴۰۰ مایل (۶۴۴ کیلومتر)، است.

محموله‌های پستی از شهر دریاچه نمکی، در ابتدا با طی مسافت ۲۷۲ مایل (۴۳۸ کیلومتر)، از طریق راه آهن دنور و ریو گرند (Denver and Rio Grande Railroad) به ماک (Mack) در ایالت کلرادو، می‌رفتند و سپس به یوتا باز می‌گشتند و از طریق راه آهن باریک و کوچک به شهر کوچک واتسون (Watson) می‌رسیدند. ۵۴ مایل (۸۷ کیلومتر) نهایی برای رسیدن به شهر ورنال، از طریق کامیون‌ها انجام می‌شد.

ارسال بسته‌های پستی به شهر ورنال، برای اداره پست، ضرر بسیار زیادی به همراه داشت. در تاریخ دوم ژوئن ۱۹۱۶ (۱۲ خرداد ۱۲۹۵ شمسی)، نشریه ورنال اکسپرس، به طرز محافظه‌کارانه‌ای تخمین زد که دولت مبلغی معادل ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار دلار در سال، در فرستادن بسته‌های پستی به ورنال، ضرر می‌کند و این موضوع در حال بدتر شدن، بود.

در آن تابستان، «ویلیام هوراس کالتارپ»، یک تاجر، کارآفرین و یکی از مدیران بانک ورنال، تصمیم گرفت که برای بانک و دیگر تجارت‌های محلی، یک ساختمان دو طبقه بسازد. کالتارپ، برنامه داشت برای ساخت بیشتر بخش‌های ساختمان از آجرهای ارزان و سوزانده شده محلی استفاده کند، اما برای ساخت نمای خارجی، به چیزی کمتر از بهترین آجرهای فشرده شده شهر دریاچه نمکی، راضی نبود.

مشکل این بود که شرکت‌های باربری خصوصی، نرخ گزافی را برای حمل آجرها تا ورنال، از وی درخواست می‌کردند؛ هزینه‌ای معادل ۴ برابر خرید خود آجرها.

کالتارپ برای یافتن قیمتی پایین‌تر، از اداره پست، استعلام کرد و متوجه شد که می‌تواند با هزینه‌ای معادل نصف شرکت‌های باربری خصوصی، آجرها را از شهر دریاچه نمکی (Salt Lake City) به ورنال بیاورد و همین کار را نیز انجام داد.

یک کارمند پستی با واگن جدید محموله‌های پستی، در اطراف ماساچوست، در سال ۱۹۱۳، ژست عکس گرفته است

هر آجر به صورت مجزا در کاغذ پیچیده و در جعبه‌های ده تایی با حداکثر وزن مجاز ۵۰ پوند (۲۳ کیلوگرم)، بسته‌بندی شد. رسانه‌های شهر دریاچه نمکی از طرف شرکت آجرسازی اعلام کردند که حدودا ۱۵ هزار آجر به ورنال از این طریق پست شد، اگرچه بیشتر گزارش‌ها مبنی بر این است که این تعداد، چیزی معادل ۸۰ هزار آجر بوده است. در هر صورت، آجرهای بسیار زیادی، فرستاده شد.

پس از اینکه آخرین بسته، به مقصد ورنال، شهر دریاچه نمکی را ترک کرد، شرکت مرکزی پست ایالات متحده آمریکا، با عجله، مقررات خود را تغییر داد و قانون محدودیت فرستادن ۲۰۰ پوند (۹۱ کیلوگرم) در روز برای یک نفر را تصویب کرد.

اگر چه تغییر سیاست در سال ۱۹۱۶ منجر به تحویل انبوه محموله‌های پستی منفرد شد و مقدار کل دریافتی بسته‌های پستی توسط اداره پست ورنال، به رشد خود، ادامه داد. در سال ۱۹۲۱، بیش از ۳ هزار کیلوگرم محموله پستی در روز، به ورنال، می‌رسید.

آن ساختمان در ماه نوامبر سال ۱۹۱۶، تکمیل و نام مستعار «بانک محموله پستی» (Parcel Post Bank)، بر روی آن، گذاشته شد. از سال ۱۹۷۴، این ساختمان، یکی از شعبه‌های بانک زیون (Zion) است.

بانک ورنال، امروز. عکس از ویکی مدیا