چند جاذبه گردشگری مشهور که کوچکتر از تصور شما هستند
برخی از جاذبه‌های گردشگردی که تا به امروز از نزدیک ندیده‌اید، اما درباره‌شان شنیده‌اید و تصاویرشان را دیده‌اید، از لحاظ ابعاد کوچکتر از تصور شما هستند.
زندگی می‌تواند پر از شکست‌‌ها و ناامیدی‌ها باشد، مثلا احساسی که موقع باز کردن یک جعبه‌ی پستی و مواجه شدن با یک هدیه‌ی بسیار کوچک، به‌صورت پیچیده شده در چند لایه‌ی پلاستیکی به شما دست می‌دهد، یا اولین قرار ملاقات و مواجه شدن با کسی که هیچ شباهتی به عکس پروفایلش در فضای مجازی نداشته است!
دنیای سفر هم از این معایب به‌دور نیست. وقتی دوستان‌تان مشتاقانه برای رفتن به جایی صحبت می‌کنند و بروشورهای آن‌چنانی و پرزرق‌وبرق به دست شما می‌رسد، ممکن است باعث شود که شما باور کنید که فلان شهر یا فلان هتل یا فلان رستوران، در دنیا بهترین است؛ تا اینکه خودتان آن‌ها را تجربه می‌کنید و با شهری که جایگاه مجرمان جهنمی است، هتلی که مثل خانه‌ی موش‌ها کثیف است و رستورانی که غذاهایی گران‌قیمت و بدمزه و پیش‌خدمت‌هایی گستاخ دارد، مواجه می‌شوید.
از طرفی، مکان‌های شاخصی وجود دارند که بسیار مشهور و پر رفت و آمد هستند، اما زمانی که از نزدیک از آن‌ها بازدید می‌کنید، مشخص می‌شود که کوچکتر از آن چیزی هستند که تصور می‌شود. منظور از کوچکتر بودن، از لحاظ جمعیت یا تعداد توریست‌هایی که به آنجا می‌روند نیست، بلکه اندازه‌ی فیزیکی آن‌ها است.
بنای «استون‌هنج» (Stonehenge) را به‌عنوان یک مثال در نظر بگیرید. تصویری که در بالای صفحه می‌بینید، مثل عکس کارت‌پستال‌ها، یک تصویر بزرگ و بسیار رمانتیک از عصر برنز بریتانیا است. به نظر می‌رسد که یک معبد بزرگ، باشکوه و ابدی است که توسط انسان‌های غول‌پیکر عصر حجر ساخته شده است. فقط زمانی که خودتان شخصا آن را ببینید یا وقتی که برگزارکنندگان جشن طولانی‌ترین روز سال، داخل گِردی اصلی این بنا جمع می‌شوند، شما به این پی می‌برید که آن قطعه سنگ‌ها به‌اندازه‌ای که شما ممکن است تصور کرده باشید، غول‌پیکر نیستند. هر قطعه سنگ که به‌صورت ایستاده قرار گرفته است ۴٫۱ متر طول دارد، که تقریبا دو برابر طول قد دو مرد قدبلند است. اندازه‌شان چشمگیر است، اما آن‌قدرها هم عظیم‌الجثه نیست.
آیا عجایب توریستی دیگری که موردعلاقه‌ی مردم دنیا باشند، و در ترسیم آن‌ها، حتی صرفا در ذهن ما، اغراق شده باشد، وجود دارد؟ در اینجا تعدادی از آن‌ها آورده شده است.
مونالیزا
با توصیفات هنری، اثر لئوناردو داوینچی در سال ۱۵۰۳ از همسر تاجر ابریشم، لیزا دل جوکوندو، یک اسطوره از عصر رونسانس و یک اثر فریبنده است، که آن‌قدر تأثیرگذار و بانفوذ و مشهور است که جاذبه‌ی خاص خودش را دارد.
فقط زمانی که بخواهید نگاهی به آن لبخند ملیح بیندازید، و در شلوغی موزه‌ی لوور به‌سمت آن نقاشی بروید، پی خواهید برد که اثر مونالیزا از لحاظ ابعاد فیزیکی چقدر کوچک است. به‌طور دقیق، ابعاد این نقاشی ۷۷ در ۵۳ سانتی‌متر است.
مجسمه ابوالهول
این مجسمه، از یک سنگ آهک تراشیده شده است و در کنار «اهرام گیزا» (Giza pyramid complex) است و گفته می‌شود که توسط خدایان مصر باستان ساخته شده است. آن‌ها مجسمه‌ای باشکوه ساخته‌اند که بخشی از آن به‌شکل انسان است، و بخشی از آن به‌شکل حیوان شیر است و که در طول این سال‌ها به نمادی از هیبت و پرستش تبدیل شده است.
اما این حرف‌ها در مورد مجسمه‌ی ابوالهول اغراق‌آمیز است. در حقیقت، این مجسمه‌ی مخلوط از انسان و حیوان، که مشهورترین جاذبه‌ی گردشگری در قاهره است به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای از مقبره‌های افسانه‌ای اطرافش، کوچکتر است. ابعاد این مجسمه، یعنی ۷۳ متر طول و ۲۰ متر ارتفاع، به معنی آن است که بنای بزرگی است، اما اصلا به آن بزرگی نیست که بسیاری از مردم تصور می‌کنند و بدون شک این مجسمه توسط کارگرهایی که مانند همه، انسان‌هایی فناپذیر بوده‌اند، در زمانی بین سال‌های ۲۵۵۸ و ۲۵۳۲ قبل از میلاد ساخته شده است.
مسیح نجات‌دهنده
تابه‌حال هیچ مجسمه‌ای به‌اندازه‌ی مجسمه‌ی مسیح افق آسمان یک شهر را تحت سلطه‌ی خود قرار نداده است. این مجسمه بر فراز سواحل، کافه‌ها و محله‌ها‌ی ریو دو ژانیرو، شکوهی تمام و کمال است که بر بلندای قله‌ی «کورکووادو» (Corcovado) در کوه‌های پوشیده از جنگل تیره‌رنگ قرار گرفته است.
وقتی به بالای کوه می‌رسید چه می‌بینید؟ یک حقیقت تلخ که این مجسمه‌ی خاص از حضرت مسیح، فقط ۳۰ متر ارتفاع دارد. برای آن که بهتر متوجه شوید، باید بگوییم که برای مثال، برج ایفل ۳۲۴ متر ارتفاع دارد.
مجسمه آزادی
این مجسمه، معروف‌ترین مجسمه‌ی زن در آمریکا و پوشیده شده از فلز مس است و در یک جزیره، در مقابل آسمان‌خراش‌های منهتن جنوبی زندگی می‌کند.
این بار هم، موضوع این نیست که مجسمه‌ی آزادی کوچک است. این مجسمه، تا نوک مشعل ۴۶ متر ارتفاع دارد. کل این بنا از سطح زمین ۹۳ متر ارتفاع دارد. اما وقتی این مجسمه را در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی می‌بینید، فکر می‌کنید که از اندازه‌ی واقعی‌اش کمی بزرگتر است.
برج کج پیزا
همان موضوع برای این برج هم صدق می‌کند با این تفاوت که در توسکانی واقع شده است.
گفته می‌شود که این برج خیلی بزرگ است. اما در حقیقت ۵۶ متر است. واضح است که اگر اینقدر کج نبود، کمی بلندتر به نظر می‌رسید.
آبشارهای نیاگارا
موضوع این نیست که بگوییم این مکان به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین مکان‌های آمریکا مورد انتقاد قرار گرفته و مثلا کسی گفته باشد، «شما به این می‌گویید بزرگ؟ این بزرگ نیست. من باید به روسیه می‌رفتم.»
فقط موضوع این است که با تمام تصوری که از دره‌ی گرند کنیون در شمال شرقی آمریکا، و آن آب‌های فوم‌مانند و افشانه‌های آب ابرمانند وجود دارد، آبشار نیاگارا در حقیقت بزرگ‌ترین آبشار دنیا نیست؛ لااقل، زمانی که بحث در مورد ارتفاع باشد. این ارقام را در نظر بگیرید. قسمت آبشار نعل اسبی آبشارهای نیاگارا ۵۷ متر است. آبشارهای ویکتوریا در زامبیا و زیمبابوه به ۱۰۸ متر می‌رسند. آبشارهای آنجل در ونزوئلا مجموعا به ارتفاع ۹۷۹ متر می‌رسند.
ساحل هفت مایلی
از تبلیغات اشتباه برحذر باشید. ساحل هفت مایلی که در ساحل غربی جامایکا واقع شده، در سراسر شهر نگریل گسترده شده است. جای زیبایی است، غروب‌های فوق‌العاده‌ای دارد. و طول آن چهار مایل (۶٫۴ کیلومتر) است!
کوه راشمور
ایده‌ی کنده‌کاری چهره‌ی چهار رئیس‌جمهوری آمریکایی بر سنگ گرانیت زنده‌ی بلک هیلز در داکوتای جنوبی، در ذهن هرکس، ابعادی بزرگ از آن‌ها را ترسیم می‌کند. آقایان، لینکولن، واشنگتون، جفرسون و روزولت بزرگان سیاسی بودند. تصویر حکاکی‌شده از آن‌ها باید به‌اندازه‌ای که شما تجسم می‌کنید، بزرگ باشند.
کوه راشمور، خود، ۱۷۴۵ متر ارتفاع دارد. هر چهره در حدود ۱۸ متر کنده‌کاری شده است. اگر رئیس‌جمهوری فعلی آمریکا تصمیم بگیرد که لایق حک شدن چهره‌اش روی آن کوه است، هنوز فضای بسیار زیادی وجود دارد. می‌دانید که درباره‌اش فکر کرده است...
سنگ پلیموت
صادقانه باید گفت که این یک ترور شخصیتی نیست، اما فقط آمریکا می‌تواند بخشی از هویت ملی خود را در تخته‌سنگی در ساحل ماساچوست بسازد.
بیایید به‌طور مختصر به این تخته‌سنگ بپردازیم. افسانه‌ای که راجع به آن گفته می‌شود این است که، این سنگ اولین نقطه‌ای است که زائران کشتی می‌فلاور در سال ۱۶۲۰ در آمریکا به خشکی رسیدند که باعث تولد آمریکای مدرن شد. اما حقیقت این است که این سنگ، یک تکه‌ی گرانیتی است که وقتی فردی در سال ۱۷۷۴ سعی کرده آن را به میدان شهر پلیموت حمل کند، از وسط شکسته است!
تالاب آبی
بدون یک آب‌تنی در این جاذبه‌ی گردشگری مشهور که حدود ۴۰ کیلومتر خارج از ریکیاویک قرار دارد، بازدید از ایسلند کامل نمی‌شود. آب این تالاب واقعا آبی است (یا آبی به نظر می‌رسد). آب آن گرم هم است. مردم در این آب با گرمای ملایمش حمام می‌کنند و احساس خوبی پیدا می‌کنند، طوری‌که انگار در یک اقیانوس بخار بدون ساحل قرار گرفته‌اند.
کاملا خوب و زیبا است، اما فقط زمانی که یک عکس عریض‌تر از این تالاب می‌بینید، متوجه می‌شوید که اولا بزرگ نیست، دوما انشعابی از «نیروگاه سوارزنگی» (Svartsengi Power Station) در مجاورتش است.
دیدگاه