ایران رتبه دهم جهانی را در ثبت آثار یونسکو دارد

«سمیع الله حسینی مکارم» معاون توسعه مدیریت سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری در آیین «جان‌بخشی به قهوه انوشه نوش‌آباد» گفت:

در حال حاضر ۱۰ اثر معنوی کشور به ثبت جهانی رسیده و ۶۰ اثر نیز در فهرست موقت سازمان یونسکو در انتظار ثبت جهانی است.

وی در پاسخ به انتقادها در زمینه‌ی اقدام برخی کشورهای همجوار برای ثبت آیین‌ها و آثار ناملموس ایران در یونسکو، گفت که هر کشور درسال یک سهمیه برای ثبت اثر درسازمان یونسکو دارد و کشور ما به‌دلیل اینکه کشوری کهن و با سابقه‌ی تاریخی و آثار بی‌شمار تاریخی و فرهنگی است، امکان ثبت این همه آثار را یک‌جا ندارد.

وی افزود که کشورهای همسایه ایران که آثار تاریخی محدودی دارند از این فرصت استفاده کرده و تعدادی از آثاری که متعلق به ایران است را به نام خود ثبت کرده‌اند.

«حسینی مکارم» با اشاره به اینکه در کشورما بیش از ۸۰۰ هزار اثر تاریخی وجود دارد، گفت که از این تعداد حدود ۱۰۰ هزار اثر شناسایی شده و ۳۲ هزار اثر نیز به ثبت ملی رسیده است که از میان آن‌ها تعداد ۲۹ اثر ثبت جهانی شده است .

معاون سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری بیان کرد که از سال ۲۰۰۴ میلادی که یونسکو میراث معنوی یا میراث ناملموس را به رسمیت شناخت، تلاش کرده‌ایم میراث ناملموس خود را در اولویت قرار دهیم که تاکنون نیز ۱۰ اثر را به ثبت جهانی رسانده‌ایم .

وی افزود که میراث ناملموس شاخه‌های متعددی دارد که از جمله آن می‌توان به تعزیه، نمایش‌های سنتی، آیین‌ها، آداب و رسوم، سوگواری‌ها، دانش‌های سنتی مثل طب و نجوم، قنات‌ها، صنعتگری سنتی و بادگیرها و موارد دیگر اشاره کرد که در ایران به تعداد زیادی یافت می‌شود که منطقه فرهنگی کاشان نیز رتبههای نخست را در این زمینه دارد و باید از این ظرفیت‌ها به‌خوبی استفاده کرد.

«حسینی مکارم» ثبت نوروز در ایران را یکی از انتخاب‌های خوب پیشینیان دانست و گفت:

آنان با ثبت نوروز، زمینه ایجاد ده‌ها اثر فرهنگی را به وجود آوردند و نشان دادند که نوروز می‌تواند به‌عنوان دیپلماسی فرهنگی میان ملت‌ها عمل کند و باعث ایجاد صلح و دوستی و پیوند کشورها شود.

وی به اهمیت ثبت غذاها، نوشیدنیها و خوردنی‌ها به‌عنوان میراث ناملموس اشاره کرد و افزود که این ابتکار و حرکتی که در شهر نوشآباد آغاز شده و نوشیدنی قهوه به‌عنوان اثری ناملموس در حال جان بخشی است، بسیار ارزنده و قابل ستایش است و نشانه‌ی ذوق و استعداد سرشار مردمان گذشته‌ی این شهر بوده که در عزاداری‌ها برای کاهش آلام و در جشن ها برای شادی، عرضه می‌شده است.

او در پایان عنوان کرد که این اثر مستندسازی‌شده و جنبه‌ی اقتصادی آن نیز پیگیری می‌شود.