یزد، نمادی از استقامت در دل کویر، شهر قنات‌ها، بادگیرها و دوچرخه‌ها، اولین شهر خشت خام جهان و دومین شهر تاریخی زنده دنیا پس از ونیز ایتالیا، در دره‌ای وسیع، خشک و محصور بین رشته‌کوه‌های شیرکوه و خرانق روزگار می‌گذراند. یزد را به مردمان آرام، باوقار و پرتلاش‌اش می‌شناسند. زندگی در طبیعت بی‌رحم کویر را نبوغ معماری این مردمان، در استفاده هرچه بهتر از امکانات محدود طبیعی میسر کرده است؛ آنگاه که خنکای مختصر نسیم بلندای آسمان، از قامت بادگیرها به قلب خانه‌ها راه می‌یابد و آب، این مایه آبادانی، از اعماق زمین و از کیلومترها آنطرف‌تر به راهنمایی قنات‌ها تا هر سرای و محله از شهر راه می‌یابد.
استان یزد به سبب موقعیت جغرافیایىاش در فلات مرکزى ایران، داراى آب‌وهوای اقلیمى گرم و خشک بیابانى است. استان یزد از نظر آبوهوا به ۳ منطقه تقسیم مىشود: مناطق کویرى و بیابانى که در آن تقریبا ۶ ماه از سال گرم، ۳ ماه معتدل و سه ماه دیگر از سال سرد است؛ مناطق کوهپایهاى که با حدود ۳ ماه گرم، ۴ ماه معتدل و ۲ تا ۳ ماه سرد و بسیار سرد است. اقلیم استان یزد به دو علت اساسی خشک است. اول آنکه بر روی کمربند خشک جهانی واقع شده و دیگر آنکه از دریاهای آزاد عمان و خلیج‌فارس و دریاچه‌های داخلی و بادهای رطوبت‌زای دریایی بسیار دور است. عامل مهم اعتدال نسبی آب‌وهوای یزد که قابلیت زیست نسبتا مناسبی به آن بخشیده، ارتفاعات مهمی است که در اطراف آن پدید آمده و به‌طور موضعی در بهبود هوای استان اثر می‌گذارد؛ لذا مناطقی با ارتفاع بیش از ۲۵۰۰ متر از اعتدال و رطوبت نسبی بیشتری برخوردار هستند. متوسط دمای هوای استان ۱۸/۹ درجه سانتی‌گراد است. حداکثر مطلق دما در تیرماه برابر ۴۳ و حداقل آن در دی‌ماه برابر منفی ۷/۲ درجه سانتی‌گراد است. به‌استثنای منطقه کوهستانی شیرکوه، سایر نقاط استان یزد اقلیم گرم و خشک و بیابانی دارد که از غرب و جنوب غربی به‌طرف شمال شرقی و شرق خشک‌تر می‌شود. استان یزد به‌طور کلی ازنظر بارشهاى جوى داراى محدودیت شدید است و همواره کمبود آب در آن وجود دارد.
یزد جلوه‌هایی از باشکوه‌ترین و درخشان‌ترین میراث فرهنگی و تمدن کهن ادوار مختلف تاریخی ایران را در خود جای داده است. آثار باستانی و تاریخی بازمانده به صورت پراکنده در سراسر استان یزد، حاکی از قدمت این سرزمین است. آثار کشف شده از دوره ایلامی، از جمله دست افزارهای سنگی و سنگ نگاره ها و تکه سفال‌های نقش دار به دست آمده در نارین قلعه میبد، نشانگر این است که استان یزد در مسیر راه‌های باستانی ری به کرمان و پارس به خراسان قرارداشته و جزو سرزمین های دور دست مادها بوده است. قدمت شهر یزد به دلیل وجود نارین قلعه‌ی میبد و تاریخچه‌ی این شهر، می‌تواند به دوره ساسانیان برسد. از مهم‌ترین مراکز اسکان اولیه این سرزمین به مهرپادین (مهریز) فهرشان، پهره (فهرج)، خورمیش، ادر (اردکان)، شواز، قلاع موبدان (میبد)، طرنج، عقدا و اشکذر می‌توان اشاره کرد.
پیش از ورود مسلمانان به ایران، مردم استان یزد نیز مانند مردم سایر نقاط ایران پیرو مذهب زرتشت بودند. با انقراض حکومت ساسانیان در نیمه نخست سده اول ه.ق مردم بیشتر نقاط ایران از جمله استان یزد نیز به دین اسلام گرویدند، ولی برخی از آنان با پرداخت جزیه، آیین خود را حفظ کردند و زرتشتی باقی ماندند. قریب به اتفاق مردم استان یزد، مسلمان و پیرو شیعه جعفری هستند.
از شهرهای مهم این استان می‌توان به میبد، اردکان، بافق، ابرکوه، تفت و ندوشن اشاره کرد.
