موزه «تنیمنت» دوبلین با قدمتی بیش از ۳۰۰ سال

یک خانه اجاره‌ای قدیمی در دوبلین، به زودی به‌عنوان یک موزه شروع به کار خواهد کرد. ساختمان شماره ۱۴ در خیابان هنریتا تا به امروز هویت‌های مختلفی داشته است؛ از یک خانه‌ی بزرگی که وظیفه‌ی پذیرایی و سرگرم کردن گرجستانی‌های مقیم دوبلین در سال دهه‌ی ۱۷۵۰ را به عهده داشت تا محلی برای اسکان بیش از ۱۰۰ نفر به‌عنوان یک خانه‌ی اجاره‌ای تا تعطیلی آن تا دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی؛ و اکنون نیز قرار است که این خانه درهای خود را به صورت یک موزه با عنوان «موزه‌ی تنیمنت دوبلین» (Tenement Museum Dublin) به روی عموم باز کند و نمایی از زندگی در خانه‌ای با عمری بیش از ۳ قرن را پیش روی بازدیدکنندگان قرار بدهد.

_{سالن ورودی خانه درست در کنار ورودی خانه که به سبک گرجی ساخته شده و نیز محل اسکان استیجاری قرار گرفته است}

این خانه که در گذشته نیز برنده‌ی جوایزی شده است، به تازگی موفق به کسب عنوان بهترین پروژه‌ی حفاظت/مرمت از جوایز معماری ایرلند RIAI شده است. هیئت داوران این خانه را که بیشتر از ۱۰ سال زمان صرف بازسازی و مرمت آن شده است، به‌عنوان «هدیه‌ای به شهر دوبلین» نامیده‌اند. گرانین شافری، معمار مشهوری که سرپرستی این پروژه را به عهده داشت می‌گوید که زحمت‌های ۱۰ ساله‌ای که برای بازسازی این خانه انجام شده‌اند، «در وهله‌ی اول مربوط به روایت داستان ساختمانی استثنایی در خیابانی منحصربه‌فرد است که از مفهوم و رزونانس گسترده‌تری برخوردار است».

اگر چه کارهای ساختمانی زیادی روی این بنای محافظت شده انجام شده است، اما دیوارهای داخلی همچنان دست نخورده باقی مانده است؛ به ویژه رنگ‌های سنتی آبی و قرمزی که نشانه‌ای از خانه‌های اجاره‌ای دوبلین است در سالن ورودی، سالن پشتی و پله ها، همچنان به همان حالت اصلی حفظ شده‌اند.  

_{رنگ اصلی نرده‌ها و دیوارهای رنگ شده حفظ شده است}

ایزولت بایرن، مدیر اجرایی شرکت فرهنگی شورای شهر دوبلین، برای خبرنگاران لونلی پلنت توضیح داده است که بازدیدکنندگان انتظار دیدن چه چیزهایی را در این موزه می‌توانند داشته باشند:

راهنماهای تور ما که خیلی از آن‌ها از مردم محلی یا مورخان علاقمند به موضوعات اجتماعی هستند، بازدیدکنندگان را در این خانه‌ی سه طبقه همراهی می‌کنند تا داستان‌هایی که در چارچوب دیوارهای این خانه و در دل اتاق‌های کاملا بازسازی‌شده‌ی آن اتفاق افتاده‌اند را تعریف کنند و با نگاهی اجمالی به دوران باشکوه ابتدایی این خانه، اطلاعاتی درباره‌ی تاریخچه‌ی دوران استیجاری آن، از دهه‌ی ۱۸۸۰ تا ۱۹۷۰، به بازدیدکنندگان بدهند.

_{آپارتمان خانم داولینگ، بخشی از زندگی اجاره‌نشینی در دهه‌ی ۱۹۶۰ در خانه‌ی شماره ۱۴ در خیابان هنریتا را نشان می‌دهد}

خانه‌ی شماره‌ی ۱۴ خیابان هنریتا با استفاده از وسایل اهدایی و محتواهای صوتی و تصویری، داستان‌هایی از مردمی را که در آن خانه زندگی کرده‌اند تعریف می‌کند و بخشی از روال روزمره‌ی زندگی آن‌ها، مانند استحمام، کار و بازی و تاثیر ازدحام جمعیت روی زندگی آن‌ها را برای بازدیدکنندگان توضیح می‌دهد. جزئیات خیلی دقیقی از زندگی عادی ساکنان این ساختمان روی دیوارها حک شده است. بازدیدکنندگان با استفاده از محتواهای صوتی و تصویری می‌توانند صدای ساکنان آن را بشنوند و به آواز کودکانی که در آن‌جا مشغول بازی هستند، گوش بسپرند؛ می‌توانند دیوارنوشته‌ها را بخوانند و از بازسازی‌های وفادارانه‌ای که روی یک خانه‌ی استیجاری متعلق به دهه‌ی ۱۹۶۰ انجام شده است، بازدید کنند.

_{این آپارتمان، با استفاده از وسایل اصلی به جا مانده از همان زمان، به شیوه‌ای دوست‌داشتنی بازسازی شده است}

ساختمان شماره‌ی ۱۴ خیابان هنریتا به صورت رسمی در ۱۵ سپتامبر باز می‌شود، اما این خانه در هفته‌های اخیر و قبل از افتتاح رسمی به صورت محدود برای بازدیدکنندگان باز بود. ایزولت می‌گوید که موضوعی که بیشتر از هر چیز دیگری به چشم می‌آمد، واکنش‌های پر از احساسات بازدیدکنندگان نسبت به این خانه بود: «پیوندی که بازدیدکنندگان با داستان‌های جدیدتر خانه برقرار می‌کنند».

او در این خصوص این‌گونه توضیح می‌دهد:

شاهد بودیم که این داستان‌ها تا چه اندازه به دل افرادی که خودشان نیز داستان‌هایی از چند نسل گذشته‌ی خود دارند، می‌نشست. بازدیدکنندگان که پا به درون خانه می‌گذاشتند، رد پاهای رنگ و رو رفته‌ی روی پله‌های پشتی و کف سنگی خانه را حس می‌کردند و سوخت‌های لازم برای آشپزی و روشنایی خانه و بقایای شومینه، کاغذهای دیواری، نقاشی‌های دیواری و سایر علائم جا مانده از نسل‌های مختلف و خانواده‌هایی که اوقاتی را در این خانه به سر برده‌اند را می‌دیدند.

ساکنان قبلی خانه و این خیابان، وسایل مهم شخصی زیادی را اهدا کرده‌اند که خیلی از آن‌ها در آپارتمان استیجاری بازسازی شده‌ی «خانم داولینگ» استفاده شده است تا چگونگی زندگی یک خانواده در خلال سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۵ را نشان بدهد.

این آپارتمان به شیوه‌ای دوست‌داشتنی با استفاده از آثار فیزیکی به جا مانده، مانند طرح‌بندی پارتیشن‌ها، تکه‌هایی از کاغذهای دیواری و مشمع کف اتاق و نیز، خاطرات خانواده‌ها از شرایط زندگی خود، علایق و مشغولیات خانواده، مبلمانی که استفاده می‌کردند و همان نقطه‌ای که وسایل در واقعیت چیده شده بودند و نیز وسایل اهدایی مانند کابینت چینی خانم داولینگ و سرویس چینی که او از آن استفاده می‌کرد، بازسازی شده است.

این بخش از موزه، بسیار مورد توجه بازدیدکنندگانی قرار گرفت که این فضا و خیلی از وسایل چیده شده در آن، برای‌شان آشنا به نظر می‌رسید.