روزشمار: ۱۶ آذر؛ کشف ونزوئلا در سال ۱۴۹۹ میلادی

محبوبه پوریوسفی پنجشنبه، ۱۶ آذر ۱۳۹۶ ساعت ۰۹:۰۰

روزشمار: ۱۶ آذر؛ کشف ونزوئلا در سال ۱۴۹۹ میلادی

ونزوئلا در ۶ دسامبر سال ۱۴۹۹ میلادی، توسط «آلونسو داوخدا» مکتشف اسپانیایی و همراهانش که به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرده بودند، کشف شد.

مقاله‌های مرتبط:

ونزوئلا کشوری در آمریکای جنوبی است که جاذبه‌های طبیعی بسیاری دارد. این کشور در گذشته مستعمره اسپانیا بوده است، اما در حال حاضر یک جمهوری فدرال است. ونزوئلا برای اولین بار در سال ۱۵۲۲ تحت استعمار اسپانیا قرار گرفت. در واقع، اولین محل استقرار دائمی امپراطوری اسپانیا در آمریکای جنوبی در منطقه‌ای بود که امروزه کومانا نامیده می‌شود. در قرن هفدهم، اسپانیا آبادسازی ونزوئلا را آغاز کرد.

پایتخت ونزوئلا کاراکاس است. ونزوئلا در زبان لاتین به معنای ونیز کوچک است و از این رو این نام را یافته است که یابندگان این سرزمین دیدند که بومیان این سامان خانه‌های خود را بر روی آب ساخته‌اند.

ونزوئلا امروزه در بعد وسیع به خاطر صنعت نفت، تنوع زیست‌محیطی منطقه و مشخصه‌های طبیعی آن شهرت یافته است. وقتی «کریستف کلمب» در سال ۱۴۹۸ به کرانه‌های شرقی این کشور رسید، به قدری مجذوب چشم‌انداز منطقه شد که آن را Tierra de Gracia (سرزمین زیبایی) نامید که از آن زمان تاکنون لقب این کشور بوده است.

اعتقاد بر این است که نام ونزوئلا از نام یک نقشه‌کش «آمریگو وسپوچی» که به همراه «آلونسو داوخدا» در سال ۱۴۹۹ به سواحل شمال غربی خلیج ونزوئلا سفر کرد، گرفته شده باشد. گروه به محض رسیدن به شبه جزیره گوآخیرا، روستاهای پایه بلند متمایزی (پالافیتوها) را مشاهده کردند که مردم بومی آن بر روی آب ساخته بودند. دیدن این مناظر، صحنه شهر ونیز ایتالیا را در ذهن وسپوچی زنده کرد و در نتیجه نام ونیسیلا به منطقه داده شد. برخی بر این باور هستند که این واژه معنای ‹‹ونیز کوچک›› داشته و بعدها پس از تغییراتی به ونزوئلا تبدیل شده است. مورخان دیگر مخصوصا «فرانسیسکو هرا لوک» خاطر نشان می‌سازند که پسوند اسپانیایی-zuela دارای بار منفی و تحقیرآمیز است (مثل mujerzuela, cazuela)، از این رو آن‌ها معتقدهستند که نام انتخاب شده بیشتر معنای «ونیز درجه دوم» را القا می‌کند.

از سوی دیگر، «مارتین فرناندز انسیکو» جغرافی‌دان اسپانیایی، که یکی از اعضای همان گروه بوده است، در اثر خود به نام Summa de Geografía چنین می‌آورد که جمعیتی که قبلا به آن اشاره شد، Veneciuela خوانده می‌شدند و این که منطقه بر روی صخره بزرگ صافی ساخته شده بود. بر اساس این نظریه واژه Venezuela می‌تواند یک واژه بومی باشد. با وجود این، نظریه اولی که مطرح شد، موافقان بیشتری دارد و به عنوان نسخه مورد قبولی که خاستگاه نام ونزوئلا را مشخص می‌سازد، مقبولیت یافته است.

میراث، هنر و فرهنگ ونزوئلا تأثیراتی بسیار زیادی را از تکامل تاریخی میراث، فرهنگ و هنر آمریکای لاتین پذیرفته است. این تأثیرپذیری در بناهای تاریخی و معماری، مناظر، بناهای یادبود و نظایر آن نیز صورت گرفته است.

فرهنگ ونزوئلا را مردم بومی منطقه با توجه به تأثیراتی که از اسپانیایی‌ها و آفریقایی‌ها از آغاز دوران استعمار گرفتند، شکل داده‌اند. قبل از این دوره، فرهنگ بومی منطقه در هنر سنگ‌شناسی، صنایع دستی، معماری و سازمان‌های اجتماعی منعکس شده بود. فرهنگ بومی طی سالیانی تا حد بسیار زیادی جذب فرهنگ اسپانیایی شد. فرهنگ مختلط حاصله به منطقه از لحاظ فرهنگی تنوع بخشیده است.

هنر ونزوئلایی در داخل و خارج به تدریج مورد توجه واقع شده است. این فرهنگ در ابتدا بیشتر ریشه در مذهب داشته است، در اواخر قرن ۱۹ در هیئت تاریخی و قهرمانی نمود پیدا کرد که این کار به رهبری مارتین تووار انجام شد. مدرنیسم در قرن بیستم بر کشور سلطه پیدا کرد.

بزرگ‌ترین معمار ونزوئلا در عصر جدید ‹‹کارلوس رائول ویلانووا›› بوده است که دانشگاه مرکزی ونزوئلا را طراحی کرد. دانشگاه مرکزی ونزوئلا یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان است. نمونه‌های بارز معماری ونزوئلا شامل ‹‹عمارت کنگره ونزوئلا››، ‹‹تماشاخانه بارالت››، ‹‹مجتمع فرهنگی ترسا کارینو›› و ‹‹پل ژنرال رافائل اوردانتا›› هستند.

سبک‌های موسیقایی بومی منطقه بوته آزمایشی برای میراث فرهنگی ونزوئلا است و اغلب گروه‌هایی مانند «آن سولو پابلو» و «سرناتا گویانیسا» نماینده آن هستند. «کوآترو» ساز موسیقی ملی ونزوئلا است. سبک‌های موسیقی خاص و ویژه این کشور عمدتاً از منطقه لانوس و مناطق اطراف آن، از قبیل «آلما لانرا»، «فلورنتینو ی ال دیابلو» و «کابالو ویجو» گرفته شده است. «گائیتا» نیز یکی دیگر از سبک‌های مردم‌پسند در موسیقی است که معمولا در جشن سال نو و به ویژه در منطقه زولیا نواخته می‌شود. «جاروپو» رقص ملی ونزوئلا محسوب می‌شود.

گل ارکیده از نوع کاتلیا موزیا که همچنین به نام ‹‹گل ماه مه›› معروف است، برای اولین بار در سال ۱۸۳۹ در منطقه شمالی کشور کشف شد و در تاریخ ۲۳ می سال ۱۹۵۱ به عنوان گل ملی انتخاب شد.

درخت ملی ونزوئلا «تاب بویا آراگوآنی» نام دارد. کاریب‌ها به این درخت «آراوانی» می‌گویند که تنها در مناطقی که دمای ملایم دارند، رشد می‌کند. این درخت بین ۶ تا ۱۲ متر قد دارد. «تاب بویا آراگوآنی» در دوره‌ای پس از بارش باران و اغلب در ماه‌های اولیه سال می‌روید. «رامولو گالیگوس» این فصل‌ها را «بهار طلایی» آراگوآنی‌ها می‌نامد. این درخت در ۲۹ ماه مه ۱۹۴۵ به عنوان درخت ملی ونزوئلا انتخاب شد.

پرنده ملی این کشور تریپال «ایکتروس» نام دارد. تمام اعضای این پرنده بجز سر و بال‌هایش به رنگ زرد-پرتقالی است. سر و بال‌های آن سیاه بوده و مایه‌ای از سفیدی نیز در آن به چشم می‌خورد و در اطراف چشم‌های آن نیز دانه‌های آبی‌رنگی دیده می‌شود. این پرنده در جنگل‌های لانوس، مناطق جنگلی و در بخش‌های شمالی و جنوبی اوریناکو یافت می‌شود. ترپیال به خاطر صدای سحرآمیزش نزد مردم این کشور بسیار عزیز و دوست داشتنی است و در ۲۳ می ۱۹۵۸ به عنوان پرنده ملی ونزوئلا انتخاب شد.

جاذبه‌های گردشگری

۱. «قلعه سانتا روزا»

یک قلعه مربوط به دوران استعمار اسپانیا است که برای دفاع از جزیره مارگاریتا در برابر دزدان دریایی یا دیگر مهاجمان خارجی ساخته شده بود.

۲. جزیره «کوراسائو»

جزیره‌ای در دریای جنوب دریای کارائیب، در سواحل ونزوئلا است. آین جزیره معماری منحصر به فرد و بندر زیبایی دارد و تعیین شده میراث جهانی یونسکو است.

کوراسائو بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین جزیره از سه جزیره از جزایر آنتیل هلند سابق است، جزایر اغلب به نام ABC شناخته می‌شوند. مساحت کل آن برابر با ۴۴۴ کیلومتر مربع است، این جزیره به عنوان منطقه ایل از کوراسائو شناخته شده بود.

این جزیره با زیبایی منحصر به فرد خود توانسته مکانی جذاب و پرطرفدار برای گردشگران جذاب باشد. محیطی زیبا و و بسیار خوش آب و هواست. این جزیره برای شما تعطیلات تابستانی متفاوتی را رقم خواهد زد.

۳. آبشار آنجل

آنجل (آنخل) بلند‌ترين آبشار جهان با ارتفاع ۹۷۹ متر، یکی از مهم‌ترين دلايلی است که گردشگران را به ونزوئلا می‌کشاند. طبيعتی وحشی و زيبا دور تا دور آبشار، اکوسيستمی متنوع و رودخانه‌های خروشان و جذاب متعلق به پارک ملی «کانما»‌‌ منظره‌ای بسيار زيبا از اين آبشار به جای گذاشته است. آبشار آنجل در قسمت غربی پارک کانما واقع شده است که محل سقوط آن در اصطلاح بومی «اويانتپوی (Auyantepuy)» نام دارد.

از نکات جالب اين‌ آبشار، ناشناخته بودن آن در اوايل دهه ۳۰ ميلادی است و در سال ۱۹۳۷ از سوی «جيمز آنجل» يک خلبان آمريکایی کشف و به همين نام شناخته شد. دامنه‌هایی پرشيب و جنگل‌های انبوه راه رسيدن به اين آبشار را مشکل کرده و تنها راه‌ دست‌يابی به آن از طريق قايق و هواپيماست.

۴. پارک ملی موچیما (mochima national park)

در سواحل شمالی ونزوئلا یکی ديگر از جاذبه‌های ديدنی اين کشور به نام «پارک ملی موچيما» قرار دارد که مملو از تنوع حيوانی و گياهي از جمله صخره‌های مرجانی کوچک و درخت‌های جنگلی مرطوب است. همچنين گردشگران اين پارک را به دليل خليج زيبا، سواحل، دهکده‌ها و آبگيرهای جذاب آن می‌پسندند. جزاير نزديک اين پارک نيز منطقه‌ای مناسب برای زندگی دلفين‌ها و نهنگ‌هاست. از سوی ديگر هوای استوایی آن موجب شده تا پليکان‌ها و ديگر پرندگان دريایی در آن فرود آمده و در صخره‌های آفتاب‌گير جزيره بال و پر خود را خشک کنند.

از فعاليت‌هایی که گردشگران می‌توانند در سفر به اين منطقه لذت ببرند،‌ ورزش‌ها و تفريح‌های متنوع آبی همچون کاياک‌سواری، غواصی، ماهی‌گيری و موج‌سواری است. پارک ملی موچيما حدود ۹۵ هزار هکتار وسعت دارد و دومين پارک آبی ونزوئلا به شمار می‌آيد.

۵. دشت بزرگ

دشت بزرگ ونزوئلا به زبان بومی منطقه «لاگران سابانا» گفته می‌شود و همچنين به «دنيای گمشده» شهرت دارد. اين منطقه‌ منحصربه‌فرد در بزرگ‌ترين پارک ملی اين کشور قرار گرفته و دارای مناظری است که نمونه‌ آن در هيچ جای جهان يافت نمی‌شود.

از جاذبه‌های طبيعی موجود در اين دشت می‌توان به رودخانه‌ها، آبشارهای متعدد و صخره‌های باستانی از جنس سنگ‌های گرانيت اشاره کرد. وجود جنگل‌های باران‌زا، آب و هوای منطقه را در تمام فصول سال معتدل کرده و پوشش آن را هميشه سبز نگه داشته است. زيبایی منحصربه‌فرد و بی‌بديل اين منطقه موجب ثبت آن در فهرست ميراث جهانی يونسکو در سال ۱۹۹۴ شده است.

۶. جزيره مارگاريتا

جزيره مارگاريتا در شمال شهر کاراکاس پايتخت ونزوئلا قرار دارد. آب و هوای معتدل اين جزيره گردشگران بسياری را به سمت خود کشانده است، سواحل زيبای بسيار طولانی، امکان غواصی و موج‌سواری در آب‌های ساحلی، شهرهای زيبا و دهکده‌هایی که همچنان آداب و سنن خود را حفظ کرده‌اند از جاذبه‌های ديدنی مارگاريتا به شمار می‌آيند. مرادب پارک ملی «لارستينگا» یکی از بهترين و ديدنی‌ترين جاذبه‌هایی است که در اين منطقه وجود دارد و هر ساله گردشگران بسياری از آن ديدن می‌کنند.

۷. شبه جزيره صخره‌ها

پارک ملی جزيره صخره‌ها در ۱۷۶ کيلومتری شمال کاراکاس قرار دارد. از زيبایی‌های طبيعی اين منطقه می‌توان به تنوع گياهی و حيوانی منحصربه‌فرد، آب‌های فيروزه‌ای و بسيار شفاف، سواحل شنی و صخره‌های مرجانی رنگارنگ با گونه‌های مختلفی از حيوانات دريایی اشاره کرد.

اين منطقه از ۳۵۰ جزيره کوچک تشکيل شده است که هريک زيبایی و ويژگی خاص خود را دارد. مجمع‌الجزاير صخره‌ها که «کريستف کلمب» آن را «بهشت روی زمين» ناميده، همواره محلی جذاب برای لذت بردن گردشگران نقاط مختلف جهان از طبيعتی بکر اين منطقه است.

۸. پارک ملی موروکوی (morrocoy national park)

پارک ملی اين منطقه که در سال ۱۹۷۲ برای محافظت از اکوسيستم دريایی و تنوع اکولوژیکی تاسيس شده است، با مرجان‌های صخره‌ای، درخت‌های کرنا و سبزه‌های دریایی محاصره شده‌اند و امروزه محلی برای علاقه‌مندان به ورزش‌ها و تفريح‌های آبی است.