تصور کنید روی ترد میل در حال دویدن هستید و تنها راه تنفسی شما یک نی است. چند ساعت که در منطقه مرگ باشید، زندگی کم‌کم برایتان دشوار به نظر می‌رسد و واقعا خود را در حال مرگ می‌بینید. هنوز هم انسان‌هایی هستند که به آنجا می‌روند و برای حتی یک دم و بازدم ساده تقلا می‌کنند، در آن لحظه زندگی خود را به نفسی وابسته می‌بینند، همه این‌ها فقط و فقط برای آن لحظه جادویی است که فقط برای چند دقیقه بر بام دنیا می‌ایستند.
وقتی از مرزهای جسمی و روحی یک انسان می‌گذرید، دیگر احساس نمی کنید یک انسان هستید، بلکه احساس می‌کنید به یک رویداد تبدیل شده‌اید.
از اولین باری که قله اورست فتح شد، یعنی سال ۱۹۵۳، تاکنون بیش از ۴۰۰۰ نفر بر فراز این قله فریاد پیروزی سر داده‌اند و بیش از ۲۵۰ نفر هم این سفر را با همان امید آغاز کردند ولی هرگز به آن نقطه نرسیدند. گویی اورست دوست ندارد که فتح شود، حداقل نه به این آسانی. اما اگر با تدبیر و برنامه‌ریزی پیش بروید، حتما موفق خواهید شد.
اما چگونه؟ رسیدن به بام دنیا چه بهایی دارد و چرا این‌قدر همه برای رسیدن به آن نقطه تلاش می‌کنند؟ آیا ارزشش را دارد؟ پس از ۶۰۰ ساعت تحقیق، دیدن فیلم‌های بی‌شمار، مطالعه اسناد و شب‌زنده‌داری‌های فراوان، بالاخره توانستم اورست و پیچ‌وخم‌های آن را روی کاغذ بیاورم. وقتی اطلاعات و تجربیات افراد مختلف را کنار هم چیدم، دریافتم که اورست بسیار فراتر از یک ماجراجویی معمولی است. اورست یک قبرستان باز است، پر از لحظاتی که منتظرند تا آخرین نفس‌هایتان را بکشید. منطقه مرگ، کابوسی است که نمی‌توان آن را تصور کرد مگر اینکه واقعا در آنجا باشید. در این ناحیه که قرار بگیرید، زندگی برایتان معنای دیگری می‌یابد؛ زندگی شمارش نفس‌هایی است که نمی‌دانید آیا نفسی دیگر هم به‌دنبال آن خواهد بود یا نه؟ هوای سرد و سوز برف و یخ به اعماق وجودتان نفوذ می‌کند و رفته‌رفته احساس سنگینی بیشتری می‌کنید. صخره‌های پوشیده از برف هیچ نشانی از افق باقی نمی‌گذارند. سرعت تنفس پایین می‌آید، انرژی بدن تحلیل می‌رود و خون از قلب به‌گونه‌ای در بدن پمپاژ می‌شود که تابه‌حال تجربه نکرده‌اید.
منطقه مرگ جایی است که در آن انسانیت معنایی ندارد. از لحظه‌ای که قدم در این منطقه می‌گذارید، طبیعت از هیچ تلاشی برای نابودی شما چشم‌پوشی نمی‌کند. اگر نتوانید راه بروید، مرگتان حتمی است. اگر دوست خود را در حالی یافتید که نمی‌تواند راه برود و از شما درخواست کمک می‌کند، مطمئن باشید که کاری نمی‌توانید برایش انجام دهید. اینجا انسانیت معنایی ندارد. بدن انسان قادر به ادامه حیات در ارتفاع بیش از ۸۰۰۰ متر نیست. میزان اکسیژن در این ارتفاع یک‌سوم میزان آن در سطح دریا است. این یعنی شما فقط قادر خواهید بود چند دقیقه در این ارتفاع نفس بکشید و بعد در اثر کمبود اکسیژن بی‌هوش خواهید شد. ولی ابر انسان‌هایی بودند که توانستند اورست را بدون استفاده از کپسول اکسیژن فتح کنند. اولین شخصی که موفق به این کار شد، رینولد مسنر بود که در سال ۱۹۷۸ با همراه خود پیتر هابلر موفق به فتح این قله شد، مسنر در سال ۱۹۸۰ به‌تنهایی موفق به فتح دوباره این قله شد.
شرپاها: قهرمانان گمنام قله اورست
شرپاها در این سفر شگفت‌انگیز بیش از راهنمایان تور بودند. در حالی که شب و روز تمرین می‌کنید تا خود را برای این سفر آماده کنید، شرپاها متخصصان خبره‌ای هستند که با مهارت غیرقابل‌تصوری از کوه بالا می‌روند. آن‌ها شاید دوستان واقعی شما در این سفر باشند و از هیچ تلاشی در جهت تسهیل این سفر برای کوهنوردان فروگذار نمی‌کنند. کارهایی مثل چک کردن و تعمیر طناب‌ها و حمل بارهای سنگین به داخل کمپ‌ها از وظایف آن‌ها است. آن‌ها برف مسیر را ذوب می‌کنند و به کوهنوردان در تنظیم رگلاتورهای اکسیژن کمک می‌کنند. این شرپاها هستند که در مواقع اضطراری به کمک کوهنوردان می‌آیند. آن‌ها آخرین افرادی هستند که در مواقع سخت به آن‌ها چشم امید دارید.
بهترین فصل برای صعود به اورست، بهار است؛ بین ماه‌های آوریل و می. جریان جت (بادهای نسبتا قوی متمرکز در یک جریان باریک در جو را می‌گویند) به‌مدت چند هفته از شمال هیمالیا به‌سمت بالا می‌رود و در این مدت به‌طور قابل‌توجهی سرعت باد کم شده و بارش‌ها کمتر می‌شود. کوهنوردان به این پدیده « پنجره» می‌گویند.
چقدر طول می‌کشد تا به بالای قله برسیم؟
تقریبا ۶ تا ۹ هفته طول می‌کشد تا به قله برسید. یک هفته طول می‌کشد تا از مسیر دامنه جنوبی به کمپ لوکلا برسید، یا اگر از دامنه شمالی بالا می‌روید به کمپ کاتماندو یا لهاسا برسید. سپس باید چندین هفته از کوه بالا و پایین بروید تا آذوقه و تجهیزات و اکسیژن کافی را به کمپ‌ها برسانید، گرچه این شرپاها هستند که بیشتر بالا و پایین می‌روند و شما فرصت دارید تا بدنتان را با ارتفاع جدیدی که در آن قرار گرفته‌اید، سازگار کنید. متوسط زمان رسیدن به قله ۴۰ روز است. با این حال وسایل شخصی‌تان را خودتان باید حمل کنید. این فرایند سازگاری باید مراحل خود را به‌آرامی طی کند و نباید در طی این فرایند عجله کرد. زمان رسیدن به قله بدون محاسبه این زمان‌ها یک هفته است و ۴ تا ۶ روز هم طول می‌کشد تا دوباره به پایین کوه برسید.
سوال بزرگ: رفتن به این سفر چقدر هزینه دارد؟
صعود به قله اورست سفری پرهزینه است و ممکن است بین ۳۵ تا ۱۰۰ هزار دلار هزینه در بر داشته باشد. این به تجهیزاتی که برای این سفر تهیه می‌کنید بستگی دارد. وبلاگ شخصی آلن ارنت لیستی از جزئیات هزینه‌های سفر را تهیه کرده است:
- هزینه آموزش: ۵۰۰۰-۳۵۰۰۰ دلار
- هزینه دریافت مجوز صعود: ۱۱۰۰۰ دلار
- سایر هزینه‌های صعود: ۷۰۰۰-۱۵۰۰۰ دلار
- اکسیژن: ۳۷۰۰ دلار
- تجهیزات و چادر: ۷۰۰۰-۱۰۰۰۰ دلار
- شرپای شخصی+ اکسیژن شرپا+ تجهیزات شرپا: ۱۰۰۰۰ دلار
- هزینه آشپز و کمک آشپز در کمپ: ۳۰۰۰ دلار
- آب و غذا: ۳۰۰۰ دلار
- سفر از خانه تا اورست: ۳۰۰۰-۶۰۰۰ دلار
- هزینه‌های متفرقه (اینترنت، تلفن همراه، کیت پزشکی): ۵۰۰۰ دلار
روش‌های صعود کدامند؟
درمجموع سه روش برای صعود به قله وجود دارد که می‌توانید بر حسب توانایی‌های خود برنامه سفر خود را بر طبق یکی از این سه روش بچینید. ۱. خودتان برنامه‌ریزی کنید (حالت حرفه‌ای) ۲. برنامه فقط تدارکات را انتخاب کنید (حالت میانگین) ۳. از برنامه با راهنمای کامل استفاده کنید (حالت معمولی)
سبک‌های صعود کدامند؟
دو سبک برای صعود به اورست وجود دارد:
سبک اعزامی
در این سبک صعود، در مسیری خاص کمپ‌های متعددی وجود دارند. نردبان، طناب و تجهیزات دیگری برای بالا رفتن وجود دارد. ممکن است باربر و راهنما هم وجود داشته باشد، مثلا شرپاها. این سبک صعود بسیار گران‌تر است.
سبک آلپاین
در این سبک صعود همه امور به عهده خودتان است، حتی گاهی باید از کپسول اکسیژن هم صرف‌نظر کنید. در این سبک کوهنوردان در یک مرحله از کوه بالا می‌روند. باید وقتی شرایط ایدئال است، به قله برسید و قبل از اینکه شرایط بدتر شود، باید از کوه پایین بیایید. این یک سبک ناب کوهنوردی است که تمامی مهارت‌های شما را به چالش می‌کشد. گفته می‌شود این ناب‌ترین سبک کوهنوردی است که در آن، به‌جای کنترل شرایط، با آن سازگار می‌شوید. در آینده می‌توانید از رسید به قله با این روش، به خود ببالید.
مسیرهای صعود کدامند؟
۱۸ مسیر برای صعود به اورست تعریف شده است. با این حال، مسیر لبه جنوب شرقی (خط آبی) و مسیر گردنه شمالی (خط قرمز) رایج‌تر هستند.
مسیر رسیدن به کمپ اصلی اورست
کمپ اصلی اورست گذرگاه مهمی در این سفر به شمار می‌رود. این کمپ شما را برای شرایط سخت جوی در ادامه سفر آماده می‌کند. رایج‌ترین راه، مسیر جنوب شرقی است. در سال ۱۹۵۳، سر ادموند هیلاری و تنزینگ نورگی هم از همین مسیر صعود کردند. برای رسیدن به هریک از ایستگاه‌های زیر یک روز زمان لازم است. باید بیش از یک روز در هر یک از ایستگاه‌ها سپری کنید تا بدنتان با شرایط جدید سازگاری پیدا کند.
کاتماندو تا لوکلا (۲۸۶۰ متر)
ایستگاه لوکلا فرودگاه دارد، می‌تواند با هواپیما به این ایستگاه بروید. در این ایستگاه مناظر زیبایی برای عکاسی و دیدن وجود دارد؛ می‌توانید در رستوران غذا بخورید، سوغات بخرید و سرگرمی‌های متنوع دیگر هم در اینجا وجود دارد. سعی کنید آب زیاد بنوشید.
لوکلا تا مونجو (۲۸۳۵ متر)
ایستگاه لوکلا تا مونجو ۱۳ کیلومتر فاصله دارد. این مسیر، مسیر خوب و ساده‌ای برای گرم شدن و عادت کردن به شرایط است، همواره افراد زیادی را در این مسیر در رفت‌وآمد می‌بینید. سعی کنید با افرادی که بر می‌گردند، ارتباط برقرار کنید.
مونجو تا نامچی (۳۴۴۰ متر)
در این ایستگاه باید یک یا دو روز بمانید تا بدنتان به ارتفاع جدید عادت کند. آب به‌اندازه کافی تهیه کرده و بنوشید. نامچی بازار کوچک و زیبایی دارد که می‌توانید از آن دیدن کنید. از روستاهای نزدیک آنجا هم دیدن کنید. دو روستای خومجونگ و ثیم مناظر زیبایی دارند.
نامچی تا پنگبوش(۳۹۸۵ متر)
با اینکه این ایستگاه از ایستگاه قبل خیلی بلندتر نیست، ولی هوا به‌طور محسوسی رقیق‌تر می‌شود. این قسمت از صعود خیلی سخت نیست. وقتی به این ایستگاه برسید، می‌توانید با یک ساعت پیاده روی به پنگبوش بروید که مکانی فوق‌العاده برای استراحت است، می‌توانید شب را آنجا بمانید.
پنگبوش تا پریش (۴۳۷۱ متر)
صعود تا پریش خیلی ساده نیست، ولی خیلی هم خطرناک و طاقت فرسا نیست و حدود ۳ ساعت طول می‌کشد. واکنش‌های بدن به ارتفاع، کم‌کم محسوس‌تر می‌شود. اگر احساس کردید حالتان خوب نیست، یک شب دیگر هم در پریش بمانید. به خودتان فشار نیاورید و تا سازگاری کامل بدن با ارتفاع صبر کنید.
پریش تا لوبوش (۴۹۳۰ متر)
تا اینجا باید دیگر به صعود عادت کرده باشید. ولی رقیق بودن هوا به‌علت ارتفاع هنوز هم مشکل‌ساز است. لوبوش چیزی جز یک اقامتگاه ساده نیست. در این شهر کوچک کارهای زیادی برای سرگرم شدن نیست ولی گپ زدن با توریست‌ها خالی از لطف نیست.
لوبوش تا گورک شپ (۵۱۴۶ متر)
صعود تا گورک شپ زیاد سخت نیست، در این ایستگاه هدف اصلی عادت به راه رفتن در هوای رقیق است. سه اقامتگاه در این ایستگاه وجود دارد و این آخرین ایستگاه قبل از رسیدن به کمپ اصلی اورست است.
کمپ اصلی اورست (۵۳۸۰ متر)
به کمپ اصلی اورست خوش آمدید. راه درازی را تا اینجا طی کرده‌اید، به شما تبریک می‌گوییم. به‌طور میانگین باید ۶ هفته در این کمپ بمانید تا به هوای رقیق عادت کنید. سعی کنید بیشتر با کوهنوردان دیگر وقت بگذرانید و خود را سرگرم کنید. از شرپاها و تجربیات آنان بیاموزید. تنها راه وقت‌گذرانی در اینجا صحبت کردن و گپ زدن با افراد مختلف است.
تا اینجا نکاتی کلی و اساسی درباره صعود به اورست گفتیم و مسیر اصلی و معمول رسیدن به قله را تا کمپ اصلی اورست با هم دنبال کردیم. در مقاله بعدی مسیر خود را از کمپ اصلی به‌سمت قله ادامه خواهیم داد. با کجارو همراه باشید.
منبع: Buzzfeed