هلیگولند، جزیره ای آلمانی که دولت بریتانیا سعی در تخریبش داشت
بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش بریتانیا مقدار زیادی مهمات و مواد منفجره‌ی مازاد داشت که می‌خواست به نحوی از آنها استفاده‌ی لازم را ببرد. در ادامه با کجارو همراه باشید.
مقاله‌ی مرتبط:
برای استفاده از مهمات و مواد منفجره مازاد پس از پایان جنگ جهانی دوم، پیشنهاد شد تا آزمایشات زمین‌لرزه‌ای انجام دهند؛ به طوری که با انفجار کنترل شده و دقیق مواد منفجره، امواج کوچکی مشابه زلزله ایجاد کنند که در واقع به هنگام بروز زلزله‌ی واقعی، آماده باشند. انجام این کار در درون انگلستان انجام‌ناپذیر بود؛ چرا که مقیاس و بزرگی انفجاری که آنها می‌خواستند انجام دهند، بزرگتر از چیزی بود که در خاک انگلستان بتوان به آن دست یافت و با این کار ممکن بود به مکان‌های نزدیکِ انفجار، خسارات جدی وارد شود. بنابراین آنها تصمیم گرفتند به آلمان بروند.
دولت بریتانیا به تازگی به بزرگترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر پایان داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو باقی مانده بود. در جولای ۱۹۴۶، یک زباله‌دانی مهمات جنگی در "زواتاو"، شهری درشمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمین‌لرزه‌ای منفجر شد. این انفجار از فاصله‌ی ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواهان انفجار بزرگتری بود. بنابراین آنها خود را آماده‌ی مهیب‌ترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع "بریتیش بنگ" (British Bang) شد. هدف آنها مجمع‌الجزایری کوچک به نام" هلیگولند" بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت.
هلیگولند مجمع‌الجزایری کوچک، واقع در ۴۶ کیلومتری خط ساحلی آلمان در دریای شمال است. این مکان متشکل از دو جزیره است. جزیره‌ی اصلی "هاپتینسل" نام دارد که مسکونی نیز هست. نام جزیره‌ی کوچکتر و غیرمسکونی "دان" است که باند فرودگاه در آن قرار دارد. هلیگولند به سبب موقعیت استراتژیکی‌اش، تاریخچه‌ی نظامی بسیار طویلی دارد. برای اولین بار، گاوچران‌ها و ماهیگیران فریزلندی (مکانی در شمال هلند)، به این جزایر آمدند. سپس این مکان در سال ۱۴۰۲ تحت کنترل دوک‌های (لقب اشرافیان اروپایی) شلسویگ-هولشتاین قرار گرفت و در سال ۱۷۱۴ به مالکیت دانمارکی‌ها درآمد. در سال ۱۸۰۷، جزیره‌ی هلیگولند طی جنگ‌های ناپلئونی، توسط ناوگان بریتانیا تصرف و در سال ۱۸۱۴ رسماً به دولت بریتانیا واگذار شد. در سال ۱۸۹۰، این جزیره در ازای جزیره‌ی زنگبار و دیگر قلمروهای آفریقایی، به آلمان داده شد.
نمایی کلی از هلیگولند بین سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۹۰۰
قسمت شمال‌شرقی هلیگولند بین سال‌های ۱۸۹۰ تا ۱۹۰۰
آلمانی‌ها جمعیت غیر نظامی را از جزیره خارج کرده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تاسیسات کشتی‌سازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانه‌ی ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره به وقوع پیوست. نام این جنگ، "نبرد ساحل هلیگولند" بود. وقتی که جنگ جهانی اول به پایان رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقه‌ی اشرافی آلمان شد. در دوره‌ی نازی‌های آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا پایان جنگ جهانی دوم، متحمل انفجار بمب‌های بسیاری شد.
با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای باقی‌مانده، زاغه‌های مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا می‌خواست با این کار، به طور همزمان، بزرگترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزه‌نگاری برای جامعه‌ی علمی ثبت کند.
در ۱۸ آوریل ۱۹۴۷، "نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا" (Royal Navy) حدود ۶۷۰۰ تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچ‌مانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به ۱۸۰۰ متر می‌رسید. به افرادی که در جزیره‌ی اصلی و ۶۰ کیلومتری محل انفجار زندگی می‌کردند، هشدار داده شد تا پنجره‌های خانه‌هایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشه‌ها نشود. تشعشعات این انفجار تا جزیره‌ی سیسیل (در جنوب ایتالیا) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، به عنوان بزرگترین انفجار غیر-اتمی جهان در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است.
انفجار هلیگولند
انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیره‌ی اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود شود. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهری‌اش کاملا و برای همیشه عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفره‌ی بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می‌کند.
"نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا" (Royal Air Force)، بعدها باز هم از این جزیره به عنوان محل تمرین بمب‌گذاری و انفجار استفاده کرد تا این که در نهایت در ۱ مارس ۱۹۵۲ این جزیره به آلمان غربی بازگردانده شد. شهر، بندرگاه و تفریحگاه جزیره‌ی "دان" همگی از نو ساخته شدند و هلیگولند یک بار دیگر تبدیل به یک استراحتگاه شد.
پرندگان بسیاری که روی صخره‌های هلیگولند هستند
استراحت فُک‌ها در ساحل جزیره‌ی دان
دیدگاه