سفال لاجوردی، هنر دیرین و ارزشمند پارسی (قسمت اول)
سفال لاجوردی هنری دیرینه در ایران است که در دوران ایلخانان رواج زیاد یافت. با کجارو همراه باشید تا با این هنر بیشتر آشنا شویم.
مقاله مرتبط:
سفالگری لاجوردی هنری زیبا است که در گذشته در ایران و چین رواج زیادی داشته است و هنوز در کشورمان می‌توان بهترین نمونه‌های آن را مشاهده کرد. در این گزارش دو قسمتی قصد داریم گشتی در ویترین‌های مخصوص سفالینه لاجوردی در موزه رضا عباسی بزنیم تا نگاهی به نمونه‌های به نمایش در آمده در این موزه بیندازیم. با این توضیح که توضیحات این مقاله برگرفته از راهنمای موزه رضا عباسی است، توجه شما را به مقاله کجارو از «سفالینه لاجوردی» جلب می‌کنیم.
تنگ سفالین
اندکی پس از منسوخ شدن ساخت ظروف مینایی، تکنیک سفال لاجوردی در بعضی از مراکز سفال‌سازی ایران رواج یافت.
مجسمه سفالین با لعاب لاجوردی
بشقاب سفالین
شیوه ساخت این ظروف را می‌توان نوع ساده‌تری از نوع مینایی دانست که در زمان ایلخانان پس از فراموش شدن ساخت ظروف مینایی متداول شد.
آبخوری سفالین
رنگ‌های آبی فیروزه‌ای، سفید، اخرایی و طلایی بر روی پوشش لعاب لاجورد به کار می‌رفته است.
کاسه سفالین با کتیبه به خط ثلث
تزیینات شامل نقوش هندسی، گل و گیاه، طوماری و اسلیمی بوده که گاهی به صورت ساده و گاهی برجسته به کار می‌رفته است.
صراحی سفالین با کتیبه به خط نسخ
در این ظروف نقوش انسانی و کتیبه کوفی دیده شده است.
کوزه سفالین، نقش قالب‌زده زیر پوشش لعاب شیری
طبق نوشته ابوالقاسم کاشانی این سفالینه‌ها در کاشان حدود سال ۷۰۰ هجری ساخته شده‌اند.
صراحی سفالین
از دیگر مراکز می‌توان جرجان و سلطان‌آباد را نام برد.
کاسه پایه‌دار سفالین با کتیبه
قدیمی‌ترین سفال لاجوردی مربوط به تاریخ ۷۱۳ هجری است. در قسمت بعدی این گزارش با سفالینه لعاب‌دار یک‌رنگ آشنا خواهیم شد. آیا شما نمونه‌های سفال لاجوردی را از نزدیک دیده‌اید؟ نظر خود را با کجارو و خوانندگان ما در میان بگذارید.
دیدگاه