جاهای دیدنی قونیه

در سفر به قونیه از کجا دیدن کنیم؟

قونیه در مرکز ترکیه، در جنوب غربی فلات مرکزی آناتولی در احاطه دشتی باریک قرار دارد و به شهر موزه‌ها و بناهای تاریخی باشکوه دوره سلجوقیان مشهور است. طبق کاوش‌های باستان‌شناسی، قونیه یکی از قدیمی‌ترین مراکز شهری در جهان به شمار می‌آید و انسان‌ها از سه هزار سال قبل از میلاد مسیح، در آن زندگی کرده‌اند. جالب است بدانید طبق افسانه‌های فریگی‌ها (بومی‌های نواحی مرکزی آناتولی)، قونیه اولین شهری بود که پس از طوفان نوح دوباره آباد شد. قونیه همچنین محل زندگی مولانا، شاعر و عارف پارسی‌گوی دوره سلجوقی بوده است و آرامگاه و آیین‌های مرتبط با وی هر ساله هزاران نفر را به‌سمت این شهر می‌کشاند. در ادامه با ما همراه باشید تا شما را با دیدنیهای قونیه آشنا کنیم.

موزه مولانا

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

موزه مولانا (Mevlana Museum) اقامتگاه سابق دراویش چرخان، خانه و مقبره جلال‌الدین محمد رومی (مولانا) است که مهم‌ترین جاذبه گردشگری قونیه برای مردم ترکیه و گردشگران خارجی به شمار می‌رود؛ مقبره‌ای با گنبد ساخته‌شده از کاشی‌های فیروزه‌ای که یکی از بزرگ‌ترین مراکز زیارتی ترکیه محسوب می‌شود و سالانه میزبان حدود دو میلیون بازدیدکننده است.

در بدو ورود به موزه مولانا با دروازه درویشان روبه‌رو خواهید شد و پس از عبور از باغی زیبا، وارد حیاطی می‌شوید که چشمه وضو در مرکز آن قرار دارد. روی درب ورودی نقره‌ای مقبره به زبان ترکی عثمانی نوشته شده است:

کسانی که ناقص وارد اینجا شوند، کامل بیرون خواهند آمد.

_{مسجد سلیمیه. منبع عکس: کالچر تری\. عکاس: نامشخص}

در داخل ساختمان مقبره علاوه بر مقبره مولانا، مزار پسر وی، سلطان ولد و سایر دراویش برجسته قرار دارد. سالن سماخانه، نمایشگاه‌هایی با آثار مربوط به مولانا نظیر وسایل، لباس و نسخه‌های خطی، مسجد کوچک روبه‌روی سماخانه با فرشی ایرانی، مطبخ، اتاقک‌های درویشی، اتاق شمس تبریزی و مسجد سلیمیه از دیدنیهای موزه مولانا هستند که بهتر است یک روز کامل را برای بازدید از آن‌ها اختصاص دهید.

مسجد سلیمیه قونیه بنایی مذهبی با قدمتی از قرن شانزدهم است که ساخت آن ۱۲ سال به طول انجامیده است. این مسجد دو مناره با یک گنبد بزرگ و هفت گنبد کوچک دارد که با سنگ مرمر آبی و سفید تزیین شده‌اند.

مرکز فرهنگی مولانا

_{منبع عکس: waysoftheworldblog.com. عکاس: نامشخص}

مرکز فرهنگی مولانا مجهز به تالار بزرگ سماع و فضاهای کوچک‌تر برای فعالیت‌های مرتبط با صوفیگری است. این مرکز که به افتخار مولانا ساخته شده است، در سال سال ۲۰۱۳ با ساخت سالن چهارم با ظرفیت ۱۰,۰۰۰ صندلی به بزرگ‌ترین مرکز فرهنگی ترکیه تبدیل شد.

تپه علاءالدین

_{منبع عکس: yerelnet.org.tr. عکاس: ناشناس}

تپه علاالدین (Alaettin (Aladdin) Hill) با ۴۵۰ متر طول و ۲۰ متر ارتفاع در منطقه کاراتای قونیه، از محبوب‌ترین جاهای دیدنی شهر است. کاوش‌های انجام‌شده توسط انجمن تاریخی ترکیه در سال ۱۹۴۱ میلادی نشان داد که قدمت این منطقه به اوایل عصر مفرغ (حدود سه هزار سال قبل از میلاد) بازمی‌گردد. تپه علاءالدین در زمان فریگی‌ها، هلنیستی‌ها، رومی‌ها، بیزانس، سلجوقیان و عثمانی نیز به‌عنوان سکونتگاه مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

مهم‌ترین بنای روی تپه، مسجد علاالدین و گنبدهای آن در شمال تپه است؛ مسجدی که ساخت آن در سال ۱۲۲۰ میلادی به پایان رسید و نام فعلی خود را از سلطان سلجوقی، علاالدین کیقباد، گرفته است. در جنوب تپه نیز کلیساهایی متعلق به یونانیان و ارامنه وجود داشت که امروزه از بین رفته‌اند و به‌جای آن‌ها پادگان ساخته شده است. گفته می‌شود یکی از کلیساهای تپه علاالدین، مقبره افلاطون است؛ کلیسایی که بعدها به مسجد تبدیل و در نهایت در طول جنگ جهانی اول نابود شد. در حال حاضر، علاوه بر بناهای تاریخی، باغ‌های مختلف چای و دفتر ازدواج نیز در تپه علاالدین به چشم می‌خورد. جنگل‌کاری وسیع روی تپه نیز سبب شده است که این مکان به‌عنوان یک منطقه تفریحی شناخته شود.

باغ کیوتوی ژاپن

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

باغ کیوتوی ژاپن (Kyoto Japanese Park) با وسعت ۳۶,۰۰۰ متر مربع در سال ۲۰۱۰ توسط شهرداری شهر به‌منظور توسعه روابط بین کیوتو و قونیه ساخته شد؛ باغی که به‌عنوان بزرگ‌ترین باغ ژاپنی ترکیه شناخته می‌شود. پیاده‌روی، پیک‌نیک و صرف غذا در کلبه‌های چوبی به سبک ژاپنی، هواخوری، چشیدن غذاها و نوشیدنی‌های ژاپنی در کافه رستوران مجموعه و عکاسی، از بهترین تفریحات باغ کیوتوی ژاپن قونیه به شمار می‌روند. دسترسی به این جاذبه گردشگری بسیار آسان است و شما می‌توانید با ترموا به آن بروید.

چاتال هویوک

_{منبع عکس: وب‌سایت SOTT. عکاس: نامشخص}

تپه‌های چاتال هویوک (Catalhoyuk)، سایت باستانی و یکی از قدیمی‌ترین سکونتگاه‌های به‌جای مانده از تاریخ بشر در جنوب آناتولی ترکیه است که قدمت آن به دوران پارینه‌سنگی (۹ هزار سال قبل) بازمی‌گردد. چاتال‌هویوک شامل دو تپه ۳۷ هکتاری است و بسیاری آن را به‌عنوان زادگاه هنر و یکی از بهترین جاهای دیدنی ترکیه می‌شناسند.

خانه‌هایی با معماری خاص، نقوش هندسی منحصربه‌فرد، خشت‌های زیگ‌زاگی و لوزی شکل، دیوارهای مزین به نقش‌ و نگارهایی از یک جفت پلنگ، مراسم شکار، کباب کردن گاومیش‌های وحشی و رنگ‌آمیزی‌های وزین، تندیس‌‌ها و مجسمه‌های بسیار، از دیدنیهای منطقه باستانی چاتال هویوک هستند؛ منطقه‌ای که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.

موزه باستان‌شناسی قونیه

_{منبع عکس: yollardan.com. عکاس: ناشناس}

موزه باستان‌شناسی قونیه (Konya Archeological Museum) در سال ۱۹۶۲ میلادی در جنوب مدرسه سیرچالی در مرز شهر قونیه تاسیس شد. در این موزه می‌توانید به تماشای آثار متعلق به دوره نوسنگی، عصر مفرغ قدیم، عصر مفرغ میانه (مستعمرات تجاری آسور)، عصر آهن (فریقیان، اورارتو)، یونان، روم و بیزانس بپردازید. تابوت‌های رومی، محراب‌ها، سنگ‌های گور، ستون‌های سنگی یادبود و استخوان‌های متعلق به دوره روم و بیزانس از جمله آثار به نمایش درآمده در موزه باستان‌شناسی قونیه هستند.

موزه مردم‌نگاری قونیه

_{منبع عکس: kulturportali.gov.tr. عکاس: ناشناس}

موزه مردم‌نگاری قونیه (Konya Ethnography Museum) در دسامبر ۱۹۷۵ میلادی تاسیس شد؛ موزه‌ای در ساختمانی دوطبقه با زیرزمین که به نمایش آثار مربوط به مردم، فرهنگ‌ها و سبک زندگی در قونیه و اطراف آن در ترکیه اختصاص دارد. اتاق کنفرانس در طبقه همکف، از بخش‌های موزه مردم‌نگاری قونیه می‌توان به بخش فرش در طبقه پایین سالن نمایشگاه (آثاری نظیر تکه‌های کمیاب فرش‌های دوره سلجوقی، نمونه‌هایی از فرش‌های بافته‌شده در مراکز مختلف فرش آناتولی، مخصوصا در منطقه قونیه از دوره عثمانی) و سالن نمایشگاه (آثاری چون لباس‌های زنانه، آثار قوم‌نگاری متشکل از قالیچه‌های مختلف، بند توری، دستکش حمام، نمونه‌های پارچه‌ای ترکی و صنایع دستی ترکی قونیه و حومه آن‌) اشاره کرد.

کاروان‌سراهای قونیه

_{کاروانسرای اوبروخان. منبع عکس: دیلی صباح. عکاس: ناشناس}

کاروان‌سراهای قونیه در مسیر تجاری بین چین و اروپا در جاده ابریشم قرار داشتند و امروزه از بناهای تاریخی این شهر به شمار می‌آیند. کاروانسرای اوبروخان در منطقه کاراتای (با قدمتی از دوره سلجوقیان)، کاروانسرای زازادین هانی در منطقه سلچوک‌لو و کاروانسرای «لالا مصطفی پاشا» در منطقه ایلیگین از مشهورترین کاروان‌سراهای قونیه هستند.

بازار سرپوشیده قونیه

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

بازار سرپوشیده قونیه (Konya's Bazaar) از جاذبه‌های کمتر شناخته شده شهر است که در کتاب‌های راهنمای گردشگری دیده نمی‌شود؛ بازاری با معماری باستانی چشمگیر که مکانی مناسب برای خرید صنایع دستی کمیاب قونیه مانند گلیم‌های بافته‌شده توسط بافنده‌های محلی دهکده‌های اطراف با نقوش باستانی، شیشه‌جات، لباس و ادویه دست‌ساز به شمار می‌آید. قیمت اجناس در این بازار مناسب و به نسبت ارزان است. چشیدن غذاهای محلی قونیه از دیگر تجربیاتی است که در این بازار نباید از دست داد.

آرامگاه گومچ خاتون

_{منبع عکس: karamanhabercisi.com. عکاس: ناشناس}

گومچ خاتون همسر کیلینج آرسلان سوم، مادر قیاس‌الدین کیخسروی چهاردهم و یکی از پیروان مولانا بود. آرامگاه گومچ خاتون (Gömeç Hatun Türbesi) یا برج دوشیزه در گورستان مصلی در منطقه قلندرخانه قونیه قرار دارد؛ بنایی که قدمت آن به دوره سلجوقیان آناتولی بازمی‌گردد و در نقاط مختلف آن لانه‌هایی به‌شکل شبکه وجود دارد. سنگ‌های تراشیده شده کف مقبره و بخشی از روبنا و آجرهای سنتی از بارزترین مشخصه‌های این بنا با معماری بی‌نظیر به شمار می‌روند که کماکان پابرجا هستند.

در زمان گومچ خاتون، زنان متعلق به طبقه اشراف جمعه شب‌ها در این عمارت گردهم می‌آمدند. آن‌ها مولانا را به این مجالس دعوت و مجلس سماع برگزار می‌کردند. گفته می‌شود که مولانا، روزی به گومچ خاتون، خبر ویرانی خانه‌ای را می‌دهد و به این تریتب جان وی را نجات می‌دهد؛ به همین دلیل گومچ خاتون، مرید مولانا می‌شود. درباره مرگ این بانو داستانی وجود دارد که طبق آن گومچ خاتون قربانی دسیسه شده است. طبق این روایت، گومچ خاتون به‌همراه خانواده‌اش در این بنا زندگی می‌کردند؛ اما دشمنان سلطنت آن‌ها را پیدا می‌کنند و از طریق زنی فقیر، سبدی پر از انگور به‌همراه یک مار سیاه سمی به گومچ خاتون می‌فروشند؛ ماری که گومچ خاتون را نیش می‌زند و باعث مرگ او می‌شود.

باغ پروانه‌های گرمسیری قونیه

_{منبع عکس: guardianglass.com. عکاس: ناشناس}

باغ پروانه‌های گرمسیری (Konya Tropical Butterfly Garden) و موزه حشرات قونیه بزرگ‌ترین پناهگاه پروانه‌های گرمسیری در اروپا، یکی از مهم‌ترین جاهای دیدنی قونیه و یکی از نمادهای این شهر است. این باغ با برخورداری از یک سیستم روشنایی LED با کنترل رایانه، امکان نمایش میلیون‌ها رنگ مختلف درخشان را دارد؛ نورهایی که زیر آن‌ها می‌توان انواع پروانه‌های کمیاب را تماشا کرد. ساختمان اصلی باغ پروانه‌های گرمسیری قونیه به‌شکل پروانه ساخته شده و در حال حاضر از زیباترین جاذبه‌های این شهر، به‌خصوص در شب به حساب می‌آید. بیش از ۶,۰۰۰ گونه مختلف پروانه و ۲۰,۰۰۰ گیاه گرمسیری در این موزه در معرض نمایش هستند.

مسجد کاپو

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

مسجد کاپو (Kapu Mosque) بزرگ‌ترین مسجد ساخته شده در دوره عثمانی در قونیه است که در گذشته «احیائیه» نام داشت؛ اما به‌دلیل مجاورت با دروازه «آت پازاری»، قلعه قدیمی قونیه، کاپو نام گرفت. در زبان ترکی کاپو (قاپو) به معنی دروازه است. مسجد کاپو در سال ۱۶۵۸ میلادی توسط پیر حسین چلبی ساخته شد. این مسجد در آتش‌سوزی سال ۱۸۶۷ میلادی بازار قونیه از بین رفت؛ اما در همان سال توسط عبدالرحمن افندی و مردم شهر با استفاده از سنگ‌های تراش‌خورده (به‌خصوص سنگ‌های قلعه قونیه) بازسازی شد.

فضایی بلند و یک درب کمانی قوسی استوار روی ۱۰ ستون مرمر، یک دروازه، محراب سنگی و منبر چوبی ساده، آب‌نما، مناره سنگی و آجری و هشت گنبد بزرگ و کوچک از بخش‌های مسجد کاپو هستند. به‌علاوه مغازه‌هایی در زیر مسجد روی سکوها وجود دارند که می‌توانید از آن‌ها نیز بازدید کنید.

منطقه کاراپینار

_{منبع عکس: volcano.si.edu. عکاس: ناشناس}

دشت یا شهر کاراپینار (Karapınar) بین دو منطقه کوهستانی آتش‌فشان کاراجا و آتش‌فشان اوزجک در شرق قونیه قرار دارد؛ شهری با آب‌وهوای معمول قاره‌ای که میزبان تابستان‌هایی بسیار گرم و خشک و زمستان‌هایی سرد و برفی است. آجی گل و دریاچه نمک مکه، دریاچه‌ای ناشی از فوران‌های آتشفشانی، در دامنه‌های جنوب غربی کوه کاراجا و دریاچه‌های دهانه آتشفشانی مانند میلی، چیرالی و اوبروک از دیدنیهای این منطقه هستند. نام این شهر از روی چشمه‌ای به نام کاراسو برداشته شده است که از محلی به نام پینارباشی سرچشمه می‌گیرد.

منطقه کاراپینار در سال ۱۵۰۰ میلادی اقامتگاه راهزنان بود؛ به همین دلیل مردم محلی اطراف از ترس به دامنه‌های کاراجا داغ عقب‌نشینی و آن منطقه را تخلیه کردند. کاراپینار در آن سال‌ها به مکانی متروک و مخوف تبدیل شد. سرنوشت این منطقه در سال ۱۵۱۴ میلادی تغییر کرد؛ زمانی که یاووز سلطان سلیم در حال لشکرکشی به چالدران بود و مردم محلی از او خواستند تا امنیت منطقه را تامین کند. به این ترتیب، روستای زیبای کاراپینار، تبدیل به محلی امن برای زندگی شد.

موزه آتاتورک

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

موزه آتاتورک (Ataturk Museum) در ساختمانی قدیمی و دو طبقه در خیابان آتاتورک قونیه قرار دارد. ساختمان موزه در سال ۱۹۱۲ میلادی با مصالحی چون سنگ و آجرهای تراش‌خورده ساخته شد، در سال ۱۹۲۳ میلادی به‌عنوان خزانه‌داری به ثبت رسید و به‌عنوان دفتر فرماندار مورد استفاده قرار گرفت و پس از ورود آتاتورک به قونیه، تبدیل به اقامتگاه او شد. ساختمان موزه آتاتورک بعدها به‌عنوان مقر استانداری و وزارت آموزش‌وپرورش استفاده شد تا در نهایت در سال ۱۹۶۴ میلادی به‌عنوان خانه موزه آتاتورک آغاز به کار کرد.

بازدید از موزه آتاتورک به علاقه‌مندان به تاریخ معاصر توصیه می‌شود. در این موزه با تماشای اسناد و عکس‌ها، جایگاه قونیه و عملکرد مردم قونیه در طول جنگ استقلال به شما توضیح داده می‌شود. سفرهای آتاتورک به قونیه قبل از جمهوریت با اسناد و عکس در طبقه همکف به چشم می‌خورند. اسناد ورود آتاتورک به قونیه، بازدیدهای وی از شهر، یادداشت‌های روزانه وی در این خانه، عکس‌ها و بریده‌های روزنامه و نمایی از لباس‌ها و مقالات مختلف آتاتورک از دیگر آثار به نمایش درآمده در موزه هستند.

مسجد و آرامگاه شمس تبریزی

_{منبع عکس: konyasehirturu.com. عکاس: ناشناس}

همان طور که می‌دانید شمس تبریزی راهنمای معنوی، الهام‌بخش و همراه مولانا جلال‌الدین رومی بود؛ درویشی دوره‌گرد که در سال ۱۲۴۴ میلادی با مولوی آشنا شد و مولوی برای همراهی با وی، تدریس در مدرسه‌ها و حوزه‌های علمیه را متوقف كرد. مریدان مولوی از وابستگی او به شمس نگران شدند و در نهایت او را به قتل رساندند. پس از این اتفاق، مولوی به مراقبه روی آورد و مکتب صوفیان بنا نهاده شد.

مسجد شمس تبریزی (Shams of Tabriz Mosque and Tomb) با تالاری مربعی شکل در گذشته به‌عنوان تکیه یا تالار درویش مورد استفاده بود. در این مسجد، مقبره‌ای وجود دارد که منسوب به شمس است؛ البته هیچ مدرکی مبنی بر تعلق این آرامگاه به شمس و همچنین قتل وی وجود ندارد. با این وجود، بسیاری از افراد در کنار مقبره نماز و دعا می‌خوانند و معتقدند که شمس در آن آرمیده است. ورود به مسجد و آرامگاه شمس تبریزی در مرکز قونیه رایگان است.

آرامگاه ناصرالدین حوجا

_{منبع عکس: aksehir.gov.tr. عکاس: ناشناس}

ناصرالدین حوجا یا ملانصرالدین، فیلسوف و طنزپرداز مشهور قرن سیزدهمی است که در دوره سلجوقی آناتولی می‌زیست و به‌عنوان امام و قاضی خدمت می‌کرد. آرامگاه وی در داخل گورستان منطقه آکشهیر در شرق دیوار شهر قرار دارد. تاریخ مرگ او با الهام از شوخ‌طبعی وی به‌طور معکوس روی سنگ مزار نوشته شده است تا خنده روی لبان بازدیدکنندگان بنشاند.

آرامگاه ناصرالدین حوجا (Mulla Nasruddin Khodja Tomb) با سبک معماری ترکی آناتولی اولیه (سبک طاقی) با مصالح سنگی و چوبی ساخته شده است. آرامگاه از دو قسمت درهم‌آمیخته (یک مقبره اصلی به سبک طاق ۶ ستونی و یک رواق ۱۲ گوشه) تشکیل می‌شود. تابوت حاوی پیکر ناصرالدین حوجا در سال ۱۹۵۵ میلادی با سنگ مرمر پوشانده شد. سکوهای اضلاع مقبره باز است، با این وجود درب اصلی آن قفل بزرگی دارد؛ قفلی که نمادی از شوخ‌طبعی ملانصرالدین است.

شهر سیله سوباشی

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

سیله سوباشی (Sille) شهری بسیار زیبا در نزدیکی قونیه است که می‌توانید با اتوبوس (از ایستگاه‌ خیابان مولانا در قونیه، روبه‌روی مسجد شرف‌الدین) به‌سادگی به آن دسترسی پیدا کنید. این دهکده یونانی تبار از جاذبه‌های تاریخی قونیه است. مسیحیان ساکن سیله سوباشی بیش از ۸۰۰ سال در صلح و آرامش با شهروندان ترک مسلمان قونیه‌ای زندگی می‌کردند؛ صلحی که به‌دلیل وجود مولانا و توصیه وی به ترک‌ها برای مهربانی با مسیحیان یونانی بود. ساکنان اصلی روستای سیله در سال ۱۹۲۴ میلادی مجبور به ترک این منطقه و مهاجرت به یونان شدند.

موزه و مسجد مناره

_{منبع عکس: planetware.com. عکاس: نامشخص}

مسجد مناره (Stone Works Museum of Fine Minaret) یکی از بارزترین نمونه‌های معماری اسلامی دوره سلجوقی در قونیه است؛ مسجدی با تزیینات حجاری شده در درگاه ورودی و یک مناره هشت ضلعی که در سال ۱۲۶۰ میلادی برای وزیر سلجوقی، صاحب عطا، ساخته شد. این مسجد در حال حاضر به موزه چوب و سنگ تبدیل شده است و بازدیدکنندگان می‌توانند مجموعه بزرگی از مجسمه‌های چوبی و سنگی دوره سلجوقی (پرندگان، شیرها و تصاویر انسان با جزئیات دقیق) را در آن تماشا کنند.

موزه مدرسه کاراتای

_{منبع عکس: islamicarchitecturalheritage.com. عکاس: نامشخص}

موزه مدرسه کاراتای (Karatay Madrasa) در سال ۱۲۵۱ در دوره سلجوقی برای تدریس حدیث و علوم تفسیر توسط امیر سلجوقی جلال الدین کاراتای ساخته شد. گنبدی پوشیده شده با موزاییک چینی و یک فانوس در بالای آن، کتیبه‌های مربوط به ساخت مدرسه روی درب موزه (درب تزیین شده با سنگ مرمر)، کاشی‌کاری‌های عصر سلجوقی، مقبره جلال‌الدین کاراتای و نمایشگاه‌های سفال‌های محوطه‌های باستان‌شناسی مجاور از دیدنیهای این موزه هستند.

مدرسه سیرچالی

_{منبع عکس: تریپ ادوایزر. عکاس: ناشناس}

مدرسه تاریخی سیرچالی (Sırcali Medrese) در سال ۱۲۴۲ میلادی توسط بدرالدین مصلح به‌منظور تدریس فقه ساخته شد. این مدرسه از نوع مدرسه با فضای باز بود. اتاق‌های گنبدی در سمت راست و چپ ایوان اصلی، کلاس‌های زمستانی مدرسه سیرچالی هستند. ایوان اصلی، زیباترین بخش بنا است که کماکان تزیینات آن (اعم از کاشی و آیه‌هایی به اشکال مختلف) تماشایی هستند؛ البته برخی از کاشی‌های ۶ ضلعی طاق ایوان و کاشی‌های قسمت بالای ایوان تخریب شده‌اند. محرابی با کاشی‌کاری زیبا نیز در دیوار جنوبی ایوان به چشم می‌خورد. طبقه بالای این مدرسه در حال حاضر در اختیار اداره نقشه‌برداری و بناهای تاریخی است و بخشی در طبقه پایین آن به برگزاری جلسات فقه اختصاص دارد.

کلیسا و موزه ایا النا

_{منبع عکس: sozcu.com.tr. عکاس: ناشناس}

کلیسای ایا النا (Hagia Eleni Church) یا سنت هلنا (مادر پادشاه بزرگ بیزانس، کنستانتین) از زیباترین و قدیمی‌ترین کلیساهای آناتولی است که بازدید از آن چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. در گذشته‌های دور، هلنا سفری را برای زیارت بیت‌المقدس آغاز کرد که وی را به قونیه نیز کشاند. هلنا با بازدید از نخستین نمازخانه‌ها، کلیساها، معابد و صومعه‌های دوره‌های مسیحیت دستور داد تا کلیسای النا را در این شهر بسازند.

کتیبه‌ای در داخل کلیسا به زبان یونانی و قدمتی از سال ۱۸۳۳ میلادی، چندین اتاق تراشیده شده در صخره‌های نرم در حیاط کلیسا و شمایل‌های مختلفی روی دیوارها مانند مریم مقدس، عیسی مسیح و حواریون وی از جمله دیدنیهای کلیسا و موزه ایا النا هستند.

_{نویسنده: نگین توکلی}