
تله کابین معدن سنگ آهک فورسبی-کوپینگ
روزگاری یکی از طولانیترین راههای کابلی دنیا بین معدن سنگ آهن فورسبی در وینگاکر و کارخانه سیمان کوپینگ در مرکز سوئد در حال کار بود. سطلهای سنگ آهن، ۴۲ کیلومتر را از بالای مزارع سبز، از میان بیشهها و بر فراز دریاچه یالمارن عبور میکردند. راه کابلی فورسبی-کوپینگ که به کلکلین بانانس هم معروف است، با ردیف سطلهای آهنی آویزان در هوا، زمانی منظرهی چشم آشنای اتوبان اروپایی ای-۲۰ بود.
این راه کابلی در سال ۱۹۳۹ به منظور حمل سنگ آهکهای خردشدهی استخراج شده از معدن فورسبی به کارخانه سیمان اسکانسکا واقع در شهر صنعتی کوپینگ ساخته شد. در زمان ساخت و راه اندازی، این طولانیترین راه کابلی اروپا بود. هر چند که ساخت راههای کابلی طولانیتر باعث شد عنوان طولانیترین بیش از دو سال دوام نیاورد، اما در نهایت و با از کار افتادن یا کوتاهتر شدن راههای کابلی دیگر، این راه تبدیل به طولانیترین راه کابلی در حال کار شد.
این راه کابلی از روز افتتاح تا ۱۹۷۷، با جابهجایی ۷۵۰ عدد واگن سطل شکل ۱۲۰۰ کیلوگرمی با مجموع ظرفیت ۹۰ تن در ساعت تحت بهرهبرداری دائمی بود. در ۱۹۷۴ و به دنبال کمبود سودآوری کارخانه، ظرفیت آن به نصف کاهش یافت. وقتی شرایط بهبود نیافت، سر انجام کارخانه بسته شد و در ۱۹۷۷ راه کابلی هم از حرکت بازایستاد. در ۱۹۸۰ تولید آهک دوباره آغاز شد و راه کابلی بار دیگر به کار گرفته شد. جابهجایی آهک تا ۱۹۹۷ ادامه پیدا کرد اما تقاضای آهک تا جایی کاهش یافت که حمل و نقل با کامیون به صرفهتر شد.
وقتی راه کابلی فورسبی-کوپینگ از سرویسدهی خارج شد، طی ۵۳ سالی که کار میکرد ۲.۵ میلیون تن سنگ آهک را جابهجا کرده بود.
از آن زمان به بعد، این راه تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. تلاشهایی برای حفظ راه کابلی به عنوان میراث صنعتی انجام شد، اما با افزایش مخارج نگهداری آن، مالک فعلی آن، نوردکالک، اعلام کرد که این راه دیگر نمیتواند خرج نگهداری خودش را بدهد. وقتی نگهدار مناسبی برایش پیدا نشد، نوردکالک از سال ۲۰۱۳ شروع به تکه تکه کردن راه کابلی کرد. حدود سه چهارم آن تا امروز از بین رفته است و دوست داران کالکلین بانانز در تلاش برای حفظ باقیمانده آن هستند.
منبع: www.amusingplanet.com
دیدگاه