گالری کارنامه، مروری بر فرهنگ دیداری کودکان ایران (بخش پایانی: جمع‌بندی)

گالری کارنامه یک نمایشگاه متفاوت بود. با ورود به این نمایشگاه، در همان بدو ورود حس سفر به گذشته‌های دور و دراز به بازدیدکننده القا می‌شود.

حسی که این گالری را تبدیل به یک تونل زمان می‌کرد و لذت بردن از این سفر در زمان را می‌توانستید در چهره تک‌تک بازدیدکنندگان ببینید.

چیدمان و راه‌اندازی این گالری بسیار با حوصله انجام شده بود.

مشخص است که تیم برگزارکننده این گالری زحمت زیادی برای اجرای این گالری باارزش انجام داده است.

گردآوری این آثار از آرشیوهای دولتی و خصوصی مانند فیلمخانه ملی ایران، موزه سینمای ایران، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، موزه گرافیک ایران، مجموعه ای.بی، آرشیو استودیو کارگاه، پروژه نان و نمک و مراکز دیگر کاری بسیار دشوار است.

اما این کار به بهترین نحو انجام شده است و قطعا علاقه‌مندان و اهل فرهنگ و هنر ارزش این کار وسیع را به خوبی متوجه می‌شوند.

سفر در این تونل زمان به دهه‌های سی تا شصت شمسی باعث شده بود تا این گالری برای نسل‌های مختلف بسیار جذاب باشد.

قرارگیری این آثار باارزش با وسایل خاطره‌انگیز جالبی مثل صفحات گرامافون همراه بود که بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفته بود.

موزه هنرهای معاصر همیشه میزبان بهترین دکوراسیون موجود در گالری‌ها است. این گالری هم از این قاعده مستثنا نیست.

نشریه‌های کودکان در سال‌های دور تا دهه شصت توجه بسیاری را به خود جلب کرده بود. به خصوص تصویرسازی‌هایی که دیگر کمتر در بین کارهای معاصر دیده می‌شود.

برگزاری چنین گالری‌هایی قطعا به بهبود فرهنگ کتاب‌خوانی در نسل جدید و به ویژه کودکان کمک می‌کند.

متاسفانه با وجود برگزاری این گالری به بهترین شکل ممکن رسانه‌های تصویری و کتبی کشور آن‌طور که باید به معرفی آن نمی‌پردازند.

اگر مشکل تبلیغات و معرفی چنین گالری‌هایی که مانند یک گنجینه باارزش هستند، حل شود، قطعا عده بیشتری از مردم و البته کارشناسان می‌توانند از آنها بهره ببرند. نظر شما درباره برگزاری چنین گالری‌های جذابی چیست؟ آیا اطلاع‌رسانی‌ها درباره این گالری‌ها را کافی و موثر می‌دانید؟ نظرات خود را با کجارو و خوانندگان ما در میان بگذارید.