سفری با عطر چای را تجربه کنید

می‌توان گفت «دارجیلینگ» شناخته‌شده‌ترین منطقه‌ی کشت چای در هند است. اما عنوان بزرگ‌ترین منطقه به ‌«آسام» (Assam) می‌رسد. این منطقه‌ی دورافتاده در شمال شرق هند سه پنجم چای تولیدی هند را تامین می‌کند. اگر دوست دارید به آبادانی هند کمک کنید، نیازی به هزینه برای سنگفرش کردن راه‌های آسام نیست. کل منطقه با زمین‌های چای سنگفرش شده است. می‌توانید شب را در خانه‌های قدیمی میان این مزارع بگذرانید. اگر هم سلفی گرفتید، بی‌زحمت کجارو را تگ کنید.

حال و هوای استعماری «کامرون هایلندز» (Cameron Highlands) یادگار حکومت بریتانیا بر آن است. مزرعه‌ی چای «بوه» (Boh) به خاطر نزدیکی به کوالالامپور می‌توان گزینه‌ی مناسبی برای بازدید باشد. برای بازدید از این منطقه تورهای بسیاری وجود دارد که به لطف آن‌ها می‌توانید هم از چای تولیدی مزارع بنوشید و هم از کارخانه‌ی تولید چای بازدید کنید. این منطقه تفاوت فاحشی با دیگر مناطق آسیایی کشت چای دارد که ممکن است ذوق‌تان را کور کند؛ هیچ کسی برگ چای را نمی‌چیند، پس به دنبال تماشای محلی‌های در حال کار نباشید. کشت چای در این منطقه تماما مکانیزه است. هرچند این نکته‌ی اقتصادی مثبتی برای صاحبان مزارع است، باب دل بعضی گردشگران نیست.

«اوجی» (Uji) در نزدیکی کیوتو واقع شده است. اینجا منطقه‌ی چندان بزرگی نیست، ولی یکی از قدیمی‌ترین مناطق کشت چای در ژاپن به حساب می‌آید. چای سبز و «ماچا» (matcha) از مشهورترین اقلام مزارع به حساب ‌می‌آیند. به پودر چای سبز «ماچا» گفته می‌شود.

در تورهای بازدید «اوجی» می‌توانید علاوه بر گشت و گذار در منطقه از میراث تاریخی آن نیز لذت ببرید. شرکت در مراسم قدیمی صرف چای و آسیاب کردن «ماچا» کارهایی هستند که می‌توان در «اوجی» انجام داد.

مردم آرژانتین در میان مردم جهان دارای رتبه‌ی سوم مصرف چای هستند. به همین جهت تعجبی ندارد که از پرورش‌دهندگان چای نیز باشند. مردم آمریکای لاتین چای را به شکل مرسومی که ما مصرف می‌کنیم، نمی‌نوشند. می‌توان گفت چای آن‌ها بیش‌تر به شکل گیاهی مصرف می‌شود و کمتر فرآوری می‌شود. اگر دوست دارید مزه‌ی منحصر به فرد این نوع چای را بچشید، «لاس ماریاس» (Las Marias) در «کورینتس» (Corrientes) بهترین مکان خواهد بود.

«نوارا الیا» (Nuwara Eliya) به «انگلیس کوچولو» معروف است و همین لقب گواه پیشینه‌ی مستعمراتی آن است. مزارع چای بسیار زیادی در منطقه وجود دارد و به همین خاطر می‌توان زمانی بیش‌ از یک روز را صرف دیدن از آن کرد. «پدرو استیت» (Pedro Estate) معروف‌ترین مزرعه‌ی واقع در منطقه است.

چای سیلان مهم‌ترین محصول صادراتی سریلانکا به حساب می‌آید. با سفر به تپه‌های کشت چای علاوه بر لذت بی‌بدیل از مناظر می‌توان در مورد قوم «تامیل» (Tamil) نیز بیش‌تر آموخت، چرا که کارگران مزارع از این قوم هستند.

چای «لونگ جینگ» (Longjing) عموما در هانگژو (Hangzhou،) واقع در دریاچه‌ی غربی کشت می‌شود. «لونگ جینگ» به معنی چشمه‌ی اژدها بوده و به «ملکه‌ی سبز چین» مشهور است. در طول ۱۲ قرن گذشته چای سبز «لونگ جینگ» در سراسر چین شهرت داشته است.

علاوه بر بازدید از مزارع چای و روستاها می‌توان در لابلای گیاهان خوشبو گشت و‌ گذار کرد و از پیشکش‌های گیاهی منطقه استفاده کرد. هرچند در تمامی طول سال کشت چای انجام می‌شود، فصل بهار بهترین زمان بازدید است؛ چرا که در تابستان گرمای هوا و در زمستان بارش‌های شدید مزه‌ی چای را تغییر می‌دهند.

بر فراز دریای سیاه و در کنار کارخانه‌ی «چایکور»‌ (Çaykur) مزرعه‌ی چای «زراعت» (Ziraat) در شهر «ریزه» (Rize) واقع شده است. این مزرعه در مقایسه با دیگر رقبای آسیایی سهم بسیار اندکی از تولید چای دارد. چای ترکی سیاه و تلخ است. قطعا ما ایرانی‌ها چای ترکی را بیش‌ از نمونه‌های چینی و آرژانتینی به چای خودمان شبیه می‌بینیم. عطری شبیه به وطن در بازدید از کشور همسایه منتظرتان خواهد بود. پیشاپیش نوش جان.

وقتی صحبت از پرورش چای در کنیا می‌شود، باید آن را کشور رنگین کمان نامید. حالا چرا رنگین‌کمان؟ چون چای سبز، سیاه، زرد و حتی سفید در بخش‌های مختلف کنیا کشت می‌شوند. «کریچو» (Kericho) در ارتفاعات مرطوب بخش غربی دره‌ی «ریفت» (Rift) یکی از معروف‌ترین مناطق کشت چای در کشور است.

مردم قوم «کیپسیگیس» (Kipsigis) نسل در نسل وظیفه‌ی چیدن برگ‌های چای را در این منطقه بر دوش داشته‌اند. اگر کمی حس کنجکاوی داشته باشید و از محلی‌ها هم کمک بگیرید، می‌توانید با گشت و گذار و دره‌های سرسبز گیاهانی را پیدا کنید و با آن‌ها چای و دمنوش‌های گیاهی درست کنید.

چه شد؟‌ دل‌تان سفر خواست؟ بهانه‌ی پول یا کمبود وقت را می‌گیرید؟ از این‌ها بگذریم. یک فنجان چای را که می‌توانید مهمان‌مان کنید. این همه حرف از چای و فکر نوشیدنش هوایی‌تان نکرد؟ این یکی نه آن‌قدر پول می‌خواهد و نه آن‌قدر وقت!‌ نوش جان!