جشنواره کشواچاکا؛ سنتی باقیمانده از امپراتوری اینکاها در پرو

پرو کشوری در آمریکای جنوبی است که فرهنگ و تاریخ پربار و غنی دارد. این کشور در میان جنگل‌های گرمسیری، کوهستان و زمین‌های خشک واقع شده است. از معروف‌ترین دوره‌های تاریخی در پرو، امپراتوری اینکاها پیش از ورود اسپانیایی‌ها به این کشور را می‌توان نام برد که از دوران اینکاها آثار تاریخی بسیاری برجای مانده است که همین آثار هرساله گردشگران بسیاری را برای بازدید به خود جذب می‌کنند.

هرچند که امپراتوری اینکا‌ها مدت‌ها پیش از بین رفته، اما منطقه کوزکو در پرو از مناطق باستان‌شناسی و تاریخی پر شده است که متعلق به تمدن پیش کلمبیایی‌ها هستند.

بیشتر بخوانید:

• کوزکو؛ بازمانده تمدن بزرگ اینکاها

در یکی از روستاهای کوهستانی و دورافتاده این منطقه، سنت‌های باستانی عهد اینکاها همچنان زنده است و در یک رخداد سه روزه هرساله جشن گرفته می‌شود. جشنواره کشواچاکا، در حقیقت جشنواره‌ای برای ساخت پل از جنس طناب به شیوه‌ای باستانی است که ۳۶ متر طول دارد. ساختار این پل اثری باقی‌مانده از دوران امپراتوری اینکاها است. نزدیک به ۶۰۰ سال است که هر سال این جشنواره  باستانی برگزار می‌شود.

در طی برگزاری جشنواره، مردم از هر چهار جامعه‌ی کچوا در کنار هم جمع می‌شوند و به بافتن طناب از علف مشغول می‌شوند و در نهایت این طناب‌های بافته شده باهم ترکیب می‌شوند تا پلی به طول ۳۶ متر بر روی رودخانه آپوریماک ساخته شود. این پل بافته شده جدید با پل سال گذشته تعویض می‌شود.

شرکت‌کنندگان در جشنواره در ماه خرداد در کنار رودخانه ساکن می‌شوند. برای رسیدن به مقصد برگزاری جشنواره سفری را از میان زمین‌های خشک و کوهستانی آغاز می‌کنند.

در اطراف جاده این مقصد خانه‌هایی قرار دارد که افراد مسن‌تر در حیاط آن‌ها بر روی زمین به دسته‌ کردن علف‌های بلند مشغول می‌شوند. این علف‌هایی را که در ساخت پل از آن‌ها استفاده می‌شود، ایچو می‌نامند. سپس با سنگ به دسته‌های ایچو ضربه می‌زنند و گاهی بر روی آن‌ها آب می‌پاشند. این روش منجر به ساخت طناب‌هایی محکم و منعطف می‌شود.

در روزهای جشنواره صدها نفر از روستاییان با همکاری یکدیگر دسته‌های علف‌ها را جابه‌جا می‌کنند. مردها کت‌های سفید و سیاه با کلاه می‌پوشند. زنان لباس‌هایی سنتی و رنگارنگ بر تن می‌کنند. بسیاری از زن‌ها نوزادان و کودکان خود را بر پشت خود حمل می‌کنند.

در طول روز در کناری از جاده، مردان رشته‌های بلند طناب را با هم ترکیب می‌کنند تا طنابی محکم و ضخیم‌تر تولید کنند و پس از آن طناب‌های جدید را به روی پل قدیمی می‌برند و آن‌ها را کم‌کم به نقاط لنگرگاهی متصل می‌کنند و طناب پل قدیمی را می‌برند و سرانجام پس از سه روز پل جدیدی بر روی این رودخانه ساخته می‌شود.