جالب‌ ترین خانه‌ های نویسندگان را بشناسید (قسمت اول)

تابه‌حال به این فکر کرده‌اید که از تماشای محل زندگی آدمی خلاق چه چیزهایی دستگیر شما می‌شود؟ برای جواب این سوال به خانه‌های نویسندگان می‌رویم؛ خانه‌هایی که در آن‌ها متولد شدند، شاهکاری‌های خود خلق کردند یا مردند. از خانه کشاورزی که امیلی دیکنسون هزار و هشتصد سروده خود را در آن به رشته تحریر درآورد، گرفته تا خانه آگاتا کریستی که آن را خانه رویایی می‌نامید، با هم به جالب‌ترین خانه‌های نویسندگان سر می‌زنیم؛ خانه‌هایی که از مهم‌ترین ارکان گردشگری ادبی محسوب می‌شوند و می‌توانند گزینه‌های بسیار خوبی در لیست مقاصد سفر برای گردشگران علاقه‌مند به ادبیات باشند.

در سال ۱۹۶۱ و در سن ۱۶ سالگی، عمارت روژستونو با درگذشت عموی ناباکوف، به‌عنوان ارث به ولادیمیر داده شد؛ اما خانواده ناباکوف در کمتر از یک سال برای فرار از انقلاب از کشور گریختند و او هرگز فرصتی برای لذت از ارثیه خود نیافت. پس از آن ناباکوف هرگز به روسیه بازنگشت و بدون دیدار دوباره از خانه‌های کودکی خود فوت کرد. امروزه «عمارت یادبود روژستونو» (Rozhdestveno Memorial Estate)، به موزه‌ای در بزرگداشت او تبدیل شده است.

اگر در سفر خود به فرانسه، سری هم به جنوب آن زدید، «ویلا سنتو سوسپیر» (Villa Santo Sospir) را فراموش نکنید. کوکتو سال‌‌های زیادی را در ویلا سنتو سوسپیر که دیوارهای آن را سراسر نقاشی‌های دیواری پوشانده‌اند، سپری کرد.

آگاتا کریستی، ملکه جنایت که در تورکی متولد و بزرگ شده بود، به‌خوبی با عمارت گرین‌وی آشنایی داشت. او عمارت گرین‌وی را خانه‌ای سفید با سبک معماری جرجی و متعلق به ۱۷۸۰ یا ۱۷۹۰ می‌دانست، همراه با جنگل‌هایی که به‌سمت رود دارت سرازیر می‌شدند و بوته‌هایی انبوه از گل‌ها و درختان. همچنین کریستی بارها از آن خانه با عبارات «خانه ایدئال، خانه‌ رویایی» یاد می‌کرد. آگاتا کریستی در سال ۱۹۳۸، خانه گرین‌وی را خرید و تا پایان عمرش در سال ۱۹۷۶، به‌عنوان پناهگاه، در تعطیلات از آن استفاده کرد. همچنین او از خانه گرین‌وی در صحنه‌سازی تعدادی از ماجراهای جنایی‌اش بهره برد.

طرفداران آگاتا کریستی علاوه بر «عمارت گرین‌وی» (Greenway Estate)، می‌توانند از آپارتمان‌های ایسوکون در لندن، جایی که آگاتا کریستی در کنار معمار‌ان،هنرمندان و جاسوسان آلمانی و روسی مانند آرنولد دویچ، بین سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۷ زندگی می‌کرد، دیدن کنید.

خانه‌ای که بیشترین پیوند را با گروه بلومزبری داشته است، «خانه روستایی چارلزتون» (Charleston Farmhouse) متعلق به ونسا بل، خواهر ویرجینیا وولف در روستای فرل محسوب می‌شود. اما تنها در فاصله کمی از آن، خانه مانک که خلوتگاه ویرجینیا وولف به شمار می‌رفت، قرار دارد. هر چند خانه مانک با بنای ساده و قرن هفدهمی خود هرگز به بزرگی و شگفتی خانه چارلزتون نمی‌رسد؛ اما نمی‌توان از گیرایی آن چشم‌پوشی کرد. ویرجینیا و همسر او در سال ۱۹۱۹ خانه مانک را خریداری کردند و هر دو شیفته باغ سرکش و حاصلخیز آن شدند. باغ خانه مانک بعدها به یکی از دل‌مشغولی‌های لئونارد، همسر ویرجینیا تبدیل شد و مرهمی برای افسردگی‌های خود او بود. کلبه نویسندگی وولف، لابلای درخت‌ها قرار داشت و اوهر روز با پیاده‌روی از خانه تا میز کارش، منبعی برای آرامش و الهام خود پیدا می‌کرد.

امروزه خانه مانک تحت مدیریت موسسه نشنال تراست قرار دارد و بازدیدکنندگان می‌توانند از این موزه به همان شکلی که در روزهای بلومزبری بوده است، با همان اثاثیه، آثار هنری و کتاب‌های ویرجینیا وولف، دیدن کنند. همچنین طرفداران حقیقی ویرجینیا وولف می‌توانند شب را در اقامتگاهی انتهای باغ خانه مانک سپری کنند.

به‌عنوان نمونه‌ای درخشان از بنایی با سبک معماری گوتیک ویکتوریایی، می‌توان به خانه مارک تواین اشاره کرد. او خانه‌اش را «ترکیبی از کشتی بخار، قلعه قرون‌وسطایی و ساعت کوکو» توصیف می‌کرد و با طراحی خود و همسرش، آن را در سال ۱۸۷۴ ساخت. مارک تواین به‌مدت ۱۷ سال در این خانه زندگی کرد و «ماجراهای هاکلبری فین» و «تام سایر» را در همین مکان نوشت.