- chevron_right کجارو
- chevron_right مجله گردشگری
- chevron_right اخبار
- chevron_right جاذبهها
- chevron_right راهنمای سفر
- تبلیغات در کجارو
پارک ملی کانایما با بیش از سه میلیون هکتار وسعت، یکی از جاهای دیدنی ونزوئلا به حساب می‌آید که آبشار انجل، بلندترین آبشار یک‌پارچه دنیا را در خود جای داده است. یکی دیگر از جاذبه‌های اصلی پارک را می‌توان کوه‌های عظیم با قله‌های مسطح دانست که اغلب دلیل اصلی گردشگران برای سفر به این منطقه هستند. پارک ملی کانایما همچنان بکر باقی مانده است؛ چراکه تا جاذبه‌های گردشگری هیچ جاده‌ای وجود ندارد و تنها راه دسترسی به آن از طریق هوایی و دریایی امکان‌پذیر است.
در سفر به این منطقه می‌توانید از کوهنوردی، پیاده‌روی، کاوش در جنگل، اسکای دایوینگ (پرش آزاد با چتر)، پرش از صخره، کمپینگ، قایق‌سواری و... لذت ببرید. در ادامه این مقاله می‌توانید اطلاعات بیشتری از پارک ملی کانایما به دست آورید.
«پارک ملی کانایما» (Canaima National Park) در جنوب شرقی ونزوئلا در امتداد مرز بین گویان و برزیل واقع شده است. این پارک در منطقه گرن سابانا قرار دارد.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
تنها گزینه مناسب برای دسترسی به پارک ملی کانایما، پرواز است که از شهرهای «سیوداد بولیوار» (Ciudad Bolívar) و «پوئرتو اورداز» (Puerto Ordaz) انجام می‌شود.
اغلب گردشگران برای تماشای آبشار انجل، به این منطقه سفر می‌کنند که در فهرست بلندترین آبشارهای جهان قرار دارد. روش معمول بازدید از آبشار با پرواز به روستای کانایما آغاز می‌شود. روستای کانایما حدود ۵۰ کیلومتر از آبشار فاصله دارد و رفت‌وآمد تا آبشار معمولا با قایق‌های موتوری صورت می‌گیرد. سفر با قایق معمولا حدود چهار ساعت طول می‌کشد و در نهایت برای تماشای آبشار از نزدیک باید یک ساعت پیاده‌روی کنید؛ با این حال، برخی گردشگران ترجیح می‌دهند که با پرواز بر فراز آبشار، سفر کوتاه‌تر و آسان‌تری را تجربه کنند. اغلب ساعت ۱۱ و ۱۴ که هوا مساعد است، خلبان‌ها مسافران را در روستای کانایما سوار هواپیما می‌کنند. هرچند هنگام پرواز، به‌دلیل فاصله زیاد تا زمین و پنجره‌های قدیمی هواپیما، چشم‌انداز واضح و جالبی را مشاهده نخواهید کرد.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
کانایما با ۳۰,۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت، دومین پارک ملی بزرگ ونزوئلا و یکی از بزرگترین پارک‌های ملی جهان محسوب می‌شود. نام کانایما از زبان مردم محلی پمون (Pemon) گرفته شده و به‌معنای «روح شیطان» است. بخش اعظم این پارک به صخره‌های مسطحی موسوم به «تپویی» (tepui) اختصاص دارد که به‌شکل دیوارهای عمودی یا دشت‌های مسطح در بالا هستند و ارتفاع آنها به بیش از ۱,۰۰۰ متر می‌رسد. سنگ‌هایی که تپویی‌ها را تشکیل می‌دهند، از قدیمی‌ترین سنگ‌های شناخته‌شده به حساب می‌آیند که قدمت آنها بین ۱٫۵ تا دو میلیارد سال تخمین زده می‌شود. این سنگ‌ها ارتباط نزدیکی با سنگ‌های آفریقا دارند و در زمانی شکل گرفتند که دو قاره به‌عنوان یک ابرقاره واحد به هم پیوسته بودند.
جذاب‌ترین تپویی‌های این پارک، کوه رورایما و آویان تپویی هستند. کوه رورایما (Roraima) بلندترین تپویی در پارک ملی است و امکان کوهنوردی در آن به‌راحتی وجود دارد. آویان تپویی نیز آبشار انجل را در خود جای داده و به همین دلیل بین گردشگران مشهور است.
چمنزارها، جنگل‌ها و جنگل‌های مرطوب نیز در این پارک ملی قرار گرفته‌اند و منظره‌ای باورنکردنی به وجود آورده‌اند که الهام‌بخش «سر آرتور کانن دویل» برای نگارش کتاب «دنیای گمشده» بودند.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
دو آبشار مرتفع جهان به نام‌های آبشار انجل و کوکنان در پارک ملی کانایما قرار دارند؛ هرچند آبشارهای کوچک‌تری نیز در این پارک یافت می‌شوند. دهکده کانایما در این منطقه، مهم‌ترین موقعیت مکانی با مزیت فرودگاهی را دارد که علاوه بر پروازهای منظم از سایر نقاط کشور، دسترسی به رودخانه برای تورهای آبشار انجل را برای علاقه‌مندان محقق می‌کند. اکثر تورهای گردشگری در پارک ملی کانایما توسط سرخپوستان پمون انجام می‌شود که برای قرن‌ها در این منطقه زندگی کرده‌اند و از نزدیک با آن آشنا هستند.
علاوه بر بازدید از آبشار انجل که معروف‌ترین تفریح در پارک ملی به حساب می‌آید؛ مسیرهای پیاده‌روی متعددی در سه میلیون هکتار طبیعت بکر این منطقه وجود دارد که نباید از آنها غافل شد. در واقع، پارک ملی کانایما بسیار بزرگ است؛ با این حال، تنها بخش نسبتا کوچکی از آن برای گردشگری استفاده می‌شود.
گردشگران زیادی ترجیح می‌دهند که شب را در این طبیعت دیدنی سپری کنند؛ برای این منظور می‌توان از اقامتگاه‌های متعدد در اطراف تالاب پارک ملی استفاده کرد که برخی از آنها بسیار مجلل هستند. از جمله این اقامتگاه‌ها می‌توان به «بوم‌کلبه واکو» (Waku Lodge) اشاره کرد که درست روبه‌روی تالاب کانایما قرار گرفته و از ۱۲ اتاق مجهز به سرویس بهداشتی مجزا، پشه‌بند، آب داغ و... تشکیل شده است. «بوم‌کلبه تاپوی» (Tapuy Lodge) گزینه دیگر پیش رو برای اقامت در پارک ملی کانایما محسوب می‌شود و چشم‌اندازی عالی به آبشارها و کوه‌های منطقه دارد. علاوه بر این، می‌توانید اقامت در «کمپ اوکایمای رودی‌جنگلی» (Jungle Rudy’s Ucaima Camp) را تجربه کنید که ۱۰ دقیقه با فرودگاه کانایما (شامل پنج دقیقه رانندگی و پنج دقیقه قایق‌سواری) فاصله دارد.
برای بازدید از پارک ملی باید مبلغی را به‌عنوان ورودی بپردازید که در فرودگاه کانایما دریافت می‌شود. نکته دیگری که باید به خاطر داشته باشید، ضرورت تزریق واکسن تب زرد و ارائه مدرک آن است.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
پارک ملی کانایما بخشی از ایالت بولیوار ونزوئلا است که در اصل محل زندگی سرخپوستان پمون محسوب می‌شود. این پارک برای اولین بار در سال ۱۹۶۲ به‌عنوان پارک ملی معرفی شد؛ اما در آن زمان حدود یک‌سوم وسعت فعلی را داشت. این محدوده در سال ۱۹۷۵ از یک میلیون هکتار به سه میلیون هکتار گسترش یافت و در سال ۱۹۹۴ به‌دلیل توپوگرافی منحصربه‌فرد (کوه‌هایی با قله‌های مسطح شبیه به میز) در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.
حفاظت از پارک ملی کانایما وضعیت نگران‌کننده‌ای دارد و آتش‌سوزی‌های ناشی از فعالیت‌های انسانی به‌عنوان تهدید اصلی برای آن محسوب می‌شوند. در واقع، افزایش جمعیت مردم بومی و مهاجرت افراد غیربومی و متعاقبا سیر صعودی تمایل به کشاورزی، گاوداری، گردشگری و قطع درختان منجر به فشار ناپایدار بر منابع طبیعی شده است.
منبع عکس: سایت ebird.org (عکاس: ناشناس)
پارک ملی کانایما زیستگاه پنج حیوان در خطر انقراض است که عبارت‌اند از: جگوار (پلنگ آمریکایی)، پلنگچه، مورچه‌خوار بزرگ، آرمادیلوی بزرگ و سمور آبی بزرگ. حداقل ۱۰۰ گونه پرنده در پارک ملی وجود دارد که ۲۹ گونه بومی هستند و در هیچ جای دیگری از دنیا یافت نمی‌شوند. از همین رو، پارک ملی کانایما یکی از بهترین نقاط دنیا برای تماشای پرندگان استوایی است. جالب اینکه حداقل ۱۴ گونه مختلف مرغ مگس‌خوار در این پارک وجود دارد که اغلب آنها را می‌توان در امتداد حاشیه جنگل‌های بارانی مشاهده کرد، در منطقه‌ای که مملو از گل است. یکی از شگفت‌انگیزترین پرندگان پارک ملی، پرزبان گردن‌سیاه است که از منقار بزرگ خود برای جمع‌آوری میوه‌های در حال رشد در جنگل‌های بارانی استفاده می‌کند.
گونه‌های مختلف خزندگان نیز در مرزهای پارک ملی کانایما زندگی می‌کنند که اکثریت قریب‌به‌اتفاق آنها نسبتا کوچک هستند و انواع مارمولک، آنول و همچنین مارهای حلزون‌خوار و مارهای بوآی درختی زمردی را در بر می‌گیرند.
سایر گونه‌های موجود در پارک ملی شامل شیر کوهی، تنبل دوانگشتی لینه، صورت سفید، ساکی ریشوی پشت‌قهوه‌ای، توکان، طوطی تیره، قورباغه زهرآگین نوار زرد، عقاب هارپی، موش رورایما، ماکائو شانه‌سرخ و... می‌شود.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
تعداد زیادی از گیاهان پارک ملی کانایما منحصر به این منطقه هستند و با اینکه تعداد دقیق آنها مشخص نیست، گفته می‌شود که حدود یک‌سوم از گونه‌های گیاهی پارک، بومی باشند. به‌دلیل دمای هوا و بارش‌های موسمی و میزان آفتاب، گیاهان متنوعی، حتی برخی از گونه‌های گیاهان گوشتخوار، در پارک رشد می‌کنند. گیاه کوزه‌ای مرداب، گل بروملیا، گیاه کوزه‌دار و صدها گونه گیاهی دیگر در این منطقه وجود دارند. کانایما به‌خاطر تنوع ارکیده‌هایش نیز معروف است و تخمین زده می‌شود که ۵۰۰ گونه در پارک ثبت شده باشند؛ با این حال، گیاهان کوهستانی پارک ملی هنوز تا حد زیادی ناشناخته مانده‌اند.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
آب‌وهوای پارک ملی کانایما به‌طور کلی گرم و مرطوب است و دمای متوسط هوا در طول روز به حدود ۲۴ تا ۲۷ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. در ارتفاعات بالاتر در بالای تپویی‌ها، دمای هوا در طول شب ممکن است به حدود صفر درجه سانتی‌گراد کاهش یابد.
گرم‌ترین ماه‌های پارک ملی را باید ماه‌های آوریل (فروردین)، مه (اردیبهشت) و سپتامبر (شهریور) دانست. در آوریل دمای هوا در روز به ۳۵ درجه سانتی‌گراد و در شب به‌ندرت به پایین‌تر از ۲۴ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
«آبشار انجل» (Angel Falls) که در پارک ملی کانایما قرار دارد و از فراز آویان تپویی سرازیر می‌شود، با ۹۷۹ متر ارتفاع به‌عنوان بلندترین آبشار یک‌پارچه و پیوسته جهان شناخته می‌شود. اولین طبقه این آبشار در ارتفاع ۸۰۷ متری منجر به‌شکل‌گیری منظره‌ای خارق‌العاده می‌شود و طبقه دیگر آن در ارتفاع ۳۰ متری و در نزدیکی دهانه رودخانه خودنمایی می‌کند. در فصول پربارش، آبشار به‌صورت یک‌پارچه درمی‌آید و تشخیص این طبقات دشوار می‌شود. جالب اینکه آب آبشار وابسته به بارش‌های جوی است و برخلاف بسیاری از آبشارها، آب آن از ذوب یخچال‌های طبیعی و... تامین نمی‌شود.
انجل، آبشاری دائمی است که حتی با کاهش آب آن در فصول کم‌بارش، هرگز رو به خشکی نمی‌رود. علاوه بر تماشای چشم‌انداز آبشار می‌توانید در استخر عمیق زیر آبشار شنا کنید؛ به‌خصوص اگر در ماه‌های گرم سال به این منطقه سفر کرده باشید.
آبشار انجل یکی از عجایب هفت‌گانه طبیعی آمریکای جنوبی و از جاهای دیدنی ونزوئلا است که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. این آبشار عظیم تا قرن بیستم در دنیا ناشناخته بود؛ اگرچه مردم محلی از وجود آن خبر داشتند. این پدیده طبیعی اولین بار توسط «جیمز انجل» (James Angel)، هوانورد و ماجراجوی آمریکایی به جهان معرفی شد. او در سال ۱۹۳۳ هنگامی که به‌دنبال ذخایر سنگ طلا بود، برای اولین بار بر فراز آن پرواز کرد و در سال ۱۹۳۷ توانست هزینه لازم برای سفر مجدد به آبشار را فراهم کند و هواپیمای خود را بالای آویان تپویی فرود بیاورد. در نهایت این آبشار با نام او به جهان معرفی شد.
دسترسی به آبشار مستلزم پرواز بر فراز پارک ملی است که بسیاری از پروازها از روی آبشار انجل عبور می‌کنند و در نتیجه بازدیدکنندگان پیش از فرود شاهد عظمت این پدیده طبیعی خواهند بود. سپس قایق‌رانی در مسیری طولانی از میان جنگل و رودخانه شروع می‌شود که فرصت مناسبی برای تماشای گیاهان و جانوران فراوان منطقه به حساب می‌آید. ضمن اینکه قایق‌ها، رودخانه پرپیچ‌وخمی را در امتداد مسیر جنوب شرقی پارک ملی دنبال می‌کنند و مناظر خارق‌العاده‌ای از جمله تپویی‌های غول‌پیکر را پیش روی شما می‌گذارند.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Sayeh Co)
کوه رورایما با ارتفاع ۲,۸۱۰ متر، بلندترین تپویی در پارک ملی کانایما و آمریکای جنوبی است که در جنوب شرق پارک ملی قرار دارد. قله مسطح این کوه ۳۱ کیلومتر مربع مساحت دارد و با صخره‌هایی که اطرافش را احاطه کرده‌اند، ارتفاع آن حداقل به ۴۰۰ متر می‌رسد.
برای صعود به تپویی‌ها می‌توانید از راهنماهای محلی استفاده کنید. آسان‌ترین تپویی برای صعود، رورایما است؛ اما این کار را نباید دست‌کم گرفت. صعود و فرود هر دو، دو روز طول می‌کشند و صعود معمولا شامل گذراندن حداقل یک روز در بالای کوه می‌شود. صخره ماوریک بالاترین نقطه کوه رورایما است که فتح آن خالی از لطف نیست.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
آویان تپویی پربازدیدترین تپویی در ونزوئلا محسوب می‌شود و با وجود وسعت زیادش، بزرگترین تپویی این کشور نیست. این کوه که مساحتی بالغ بر ۷۷۷٫۹ کیلومتر مربع را به خود اختصاص داده، در ارتفاعات گویان واقع شده است. آویان تپویی، شیب‌های تندی دارد که از ۱۶۰۰ متر تا ۲,۴۵۰ متر کشیده شده‌اند. ضلع جنوب شرقی آن را می‌توان بلندترین نقطه کوه دانست. آویان تپویی محل زندگی ۲۵ گونه مختلف از دوزیستان و خزندگان است.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Daniel Isac Santiago Araque)
دهکده بهشتی کاواک، مقصدی بی‌نظیر برای گشت‌وگذار و همین طور اقامت گردشگران به حساب می‌آید. این روستا که در دره کاراماتا قرار دارد، پوشیده از دشت‌های سرسبز است. به‌لطف کمپ‌های گردشگری که در سواحل رودخانه کاواک وجود دارد، می‌توانید بین مردم محلی زندگی کنید، با فرهنگ و سبک زندگی پمون‌ها آشنا شوید و از مهمان‌نوازی آنها لذت ببرید.
اگر حدود ۴۵ دقیقه در امتداد رودخانه پیاده‌روی کنید، به غار کاواک می‌رسید که آبشار سحرانگیزی در آن وجود دارد! بهترین راه دسترسی به غار برای گردشگران، استفاده از تورهای یک‌روزه در فرودگاه کانایما است که شامل سفر هوایی، غذا و راهنمای خصوصی می‌شود.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Alicia Carmen Regidor Garcia)
تالاب آب شیرین کانایما با سواحل ماسه‌ای سفیدرنگ، جنگل‌های سرسبز و آبشارهای زیبای اطراف، محلی عالی برای تفریح و گردش است. با استفاده از قایق می‌توانید مناظر این آبشارها را از نزدیک تماشا کنید.
«آبشار هاچا» (Hacha Falls) یکی از پرآب‌ترین آبشارهای این منطقه محسوب می‌شود که تونل زیبایی در پشت آن شکل گرفته است. غاری با هوای شرجی در پشت آبشار وجود دارد که به‌واسطه پرتوهای نور خورشید از میان جریان آب به‌اندازه کافی روشن است. جالب اینکه بسته به حجم آب، رنگ آن تغییر می‌کند و به همین دلیل سمت چپ آبشار بسیار متراکم‌تر و دارای سایه‌های مختلف نارنجی است و سمت راست آبشار با تراکم کمتر باعث می‌شود که آسمان آبی به‌خوبی قابل‌مشاهده باشد.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Jakub)
«آبشار ال ساپو» (El Sapo Waterfall) کمی دورافتاده و خلوت، اما واقعا زیبا است؛ به‌طوری که پس از پیاده‌روی در مسیر منتهی به آن می‌توانید از سکوت و آرامش این جاذبه نهایت استفاده را ببرید. مسیری در پشت آبشار وجود دارد که از یک طرف آبشار به طرف دیگر امتداد یافته است و با عبور از آن با مناظری دیدنی مواجه می‌شوید. در نهایت نیز برای رهایی از هوای گرمای استوایی، می‌توانید تنی به آب بزنید.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Lucio Sila Felix)
«آبشار آپونوائو» (Aponwao Falls) یکی از زیباترین آبشارهای پارک ملی کانایما است که در امتداد رودخانه آپونوائو قرار دارد و از ارتفاع ۱۰۸ متری به پایین می‌ریزد.
منبع عکس: ویکی پدیا (عکاس: Kervoo)
«نهر جاسپر» (Jasper Creek) یکی از غیرمعمول‌ترین و محبوب‌ترین آبشارهای پارک ملی کانایما است که به‌خاطر وجود صخره‌های نارنجی و قرمزرنگ خود شهرت دارد. دلیل نام‌گذاری این آبشار کوچک نیز به سنگ‌های بستر آن که سنگ جاسپر است اشاره دارد.
بهترین زمان برای بازدید از پارک ملی کانایما در ماه‌های اکتبر و نوامبر (مهر تا آذر) است. بارندگی در ماه اکتبر شروع به کاهش می‌کند، اما سطح آب همچنان بالا است و امکان تردد آسان از طریق رودخانه‌ها وجود دارد. در ماه‌های اوت و سپتامبر (مرداد و شهریور) باران‌های شدیدی می‌بارد که ضمن کاهش دید به شما اجازه نمی‌دهند تا از تمام زیبایی‌های پارک لذت ببرید.
منبع عکس: سایت national-parks.org (عکاس: ناشناس)
از آنجا که هدف اصلی گردشگران در سفر به پارک ملی کانایما، بازدید از آبشار انجل است؛ باید بدانید که پس از باران‌های شدید، آبشار در بهترین حالت خود قرار دارد. آب آبشار در فاصله ماه‌های دسامبر تا آوریل (آذر تا فروردین) کاهش می‌یابد؛ بنابراین بهتر است در سایر ماه‌های سال به این منطقه سفر کنید تا از اوج زیبایی این جاذبه لذت ببرید.
نویسنده: صدیقه شجاعی
عکس‌های گالری از وب‌سایت national-parks.org (عکاس: نامشخص)
