قایق هایی که توسط اسب کشیده می‌شوند

قبل از اینکه موتورهای دیزلی و برقی، کشتیرانی را آسان کنند، قایق‌ها و لنج‌ها یا باید پارو می‌زدند یا کشیده می‌شدند. در بسیاری از کشورهای اروپایی مثل هلند و انگلیس و تا حدی فرانسه، آلمان و بلژیک قایق‌هایی که با اسب کشیده می‌شدند، رایج بودند. اسب‌ها و گاهی قاطرها و الاغ‌ها،  کنار کانال‌های آب در مسیری که به همین منظور تعبیه شده بودند، حرکت می‌کردند و قایق‌های کوچکی را که پر از کالا یا مسافر بودند، به دنبال خود می‌کشیدند.  چون محموله روی آب جابجا می‌شود، اصطکاک بسیار کم است و به اسب اجازه می‌دهد تا ۵۰ برابر بیشتر از وزنی را که می‌تواند در ارابه سنتی روی جاده کشیده شود، بکشد.

_{یک قایق باریک اسب کش}

برای مدت‌های طولانی، قایق‌ها توسط انسان کشیده می‌شدند، چرا که ساحل خیلی از رودخانه‌ها به شکل خصوصی درآمده بودند و برای مسیرهای مخصوص اسب‌ها طراحی نشده بودند. بنابراین گروه‌های مردان در مسیر رودخانه به بهترین شکلی که می‌توانستند، کار کردند.

_{یک زن و مرد هلندی که یک قایق باری را در کانال می کشند، سال ۱۹۳۱}

اواخر قرن هجدهم بود که انگلستان ساختن راه اختصاصی برای اسب‌ها در کرانه رودخانه‌ها و کانال‌ها را آغاز کرد تا حیوانات را جایگزین انسان کند. به زودی، اسب‌های قایق‌کش به یک روش موثر برای حمل‌ و نقل مسافران، نامه و کالاهای کوچک تبدیل شدند. در طول انقلاب صنعتی در انگلستان، هرگاه مقدار زیادی از محصولات سنگین میخواستند درون مرزی جابه‌جا شوند، اسب‌های قایق‌کش این کار را انجام می‌دادند.

از سال ۱۷۷۰ تا سال ۱۸۳۰،  ساخت کانال به شدت در انگلستان مورد توجه قرار گرفت که اغلب به آن دوره «سال‌های طلایی» کانال‌های انگلستان اطلاق می‌شود. در طول این دوره کانال‌سازی، مبالغ زیادی در کانال‌سازی سرمایه‌گذاری شد و با اینکه پروژه‌های زیادی به بن‌بست خوردند، سیستم کانال انگلستان به سرعت تا حدود ۶۵۰۰ کیلومتر طول گسترش یافت. شرکت‌های کانال‌سازی زیادی ایجاد شدند و رقابت دیوانه‌واری بین آن‌ها بود.

_{پل و مسیر اسب رو در کنار رودخانه}

هرچند کانال‌های قرن ۱۸ خیلی باریک بودند و فقط قایق‌های بسیار باریک، با عرض کمتر از ۲ متر می‌توانستند این راه‌های آبی را طی کنند. راه حل‌های نوآورانه زیادی باید پیدا می‌شد تا از به‌هم ریختن صفوف  اسب‌ها هنگام جابه‌جایی از یک ساحل به ساحل دیگر، یا زیر تونل و پل‌ها جلوگیری شود. در جاهایی که اسب‌ها باید مسیرشان را عوض می‌کردند، پل‌هایی به همراه سطوح شیب‌دار روی رودخانه‌ها زده شد که اجازه می‌داد اسب‌ها بدون به هم ریختن صفوف از روی کانال عبور کنند. این پل‌ها دارای سطح شیب‌دار تنظیم شده با مسیر اسب‌ها در دو طرف پل بودند. اسب از یک‌طرف سطح شیب‌دار بالا می‌رفت، از پل عبور می‌کرد، در طرف دیگر پل پایین می‌آمد و سپس از زیر پل می‌گذشت تا راهش را ادامه دهد.

_{پلی که به اسبها اجازه تغییر مسیر می داد}

خیلی از پل‌ها مسیرهایی برای اسب‌ها داشتند که از زیر پل عبور می‌کرد. اگر یک تونل یا پل این راه‌های داخلی را نداشت، اسب از قایق جدا می‌شد و قایقران‌ها مجبور می‌شدند که سرتاسر تونل را پا بزنند. به این شکل که به پشت دراز می‌کشیدند و پاهایشان را به دیواره‌ها و سقف تونل فشار می‌دادند تا قایق را به سمت جلو به حرکت درآورند. پا زدن خطرناک و سخت بود و اغلب اوقات قایفران‌ها افراد ماهری را برای پا زدن در طول تونل‌های طولانی استخدام می‌کردند.

در هلند، جایی که تعداد کانال‌ها قابل توجه است، اسب‌های قایق‌کش بیش از یک قرن زودتر از انگلستان شروع به کار کردند و به زبان محلی  trekschuit نامیده می‌شوند.

_{یک قایق اسب کش در کانال grand western در شهر Devon در انگلستان}

اولین trekschuit  در سال ۱۶۳۲ بین آمستردام و هارلم Haarlem شناور شد و توانست ۳۰ مسافر را حمل کند. کانال در یک مسیر مستقیم حفر شده بود تا کوتاه‌ترین مسیر ممکن باشد، ولی لازم بود مسافران قایق‌هایشان را وسط راه عوض کنند. این محل سرانجام به Halfweg تبدیل شد که به معنی وسط راه Halfway است. trekschuit  به قدری موفق بود که دو دهه بعد مسیر از هارلم  به Leiden  گسترش پیدا کرد.

با نزدیک شدن قرن هجدهم، شبکه گسترده‌ای از  trekschuit و سرویس‌های قایقرانی همه شهرهای مهم در استان‌های ساحلی هلند را به هم متصل می‌کرد. سفر با trekschuit قابل اعتماد، راحت و ارزان بود و سرعتی معادل ۷ کیلومتر در ساعت داشت، که از پیاده روی سریع‌تر بود و خیلی راحت‌تر از کالسکه بود. این سیستم آنقدر مشهور شد که زمانی که کانال اوهایو و Erie در دهه ۱۸۲۰ در آمریکا حفر می‌شد، یک مسیر حرکت اسب نیز کنار آن تعبیه شد.

_{کشیدن قایق با اسب در کانالی در آلمان، ۱۸۸۰}

با ظهور راه‌آهن، قایق‌های اسب‌کش منسوخ شدند، اما در خیلی از مکان‌ها در انگلستان مانند Foxton ، Godalming، Tiverton Ashton-under-Lyne، Newbury و Llangollen به‌عنوان جاذبه‌های توریستی مورد استفاده قرار می‌گیرند.