۱۵ شرکت هواپیمایی که دیگر وجود ندارند (قسمت دوم)

مطالعه قسمت اول

امروزه پرواز به مقصد موردنظر یکی از آسان‌ترین و راحت‌ترین راه‌های سفر است. شرکت‌های هواپیمایی نیز با ارائه‌ی خدمات مناسب و جدید همواره در حال رقابت با یکدیگر هستند. اما برخی خطوط هوایی تحت فشار مشکلات و در رقابت با سایر خطوط، مجبور به پایان فعالیت‌های خود می‌شوند.

شرایط بد اقتصادی، بحران‌های مربوط به حامل‌های انرژی، سوء مدیریت در برخی شرکت‌ها و مسائل امنیتی مانند هایجک هواپیما از خطراتی هستند که همواره شرکت‌های هواپیمایی را تهدید می‌کنند. برخی شرکت‌ها زیر بار این مسائل کمر خم می‌کنند و در هر وضعیتی که باشند، به‌خاطر مخارج سنگین هر پرواز، کلیه‌ی فعالیت‌های خود را لغو می‌کنند و گاهی مسافران این خطوط هوایی مجبور می‌شوند با شرکت‌های دیگری به خانه یا مقصد خود پرواز کنند. 

ایوس ایرلاینز

شرکت «ایوس ایرلاینز» (Eos Airlines) عمر کوتاهی داشت و از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ تنها پروازهای سطح تجاری (business-class) را ارائه می‌داد. ناوگان این خطوط هوایی شامل ۴۸ فروند Boeing 757 بود که بین «فرودگاه بین‌المللی جی اف کی نیویورک» و «فرودگاه استانستد لندن» پرواز می‌کردند.

این شرکت پیشگام پروازهای ویژه‌ در هر دو سوی اقیانوس اطلس بود و به‌عنوان قاتل جان شرکت‌های رقیب مانند «لاویون» (L'Avion)، «مکس جت» (MAXJet) و «سیلورجت» (Silverjet) که همگی کار خود را در حوالی سال ۲۰۰۰ آغاز کرده بودند، شناخته می‌شد. قبل از آن‌که خطوط هوایی «ایوس» بتواند کار خود را به سایر نقاط «آمریکا»، کشورهایی اروپایی یا حتی آمریکای جنوبی گسترش دهد، به‌طور ناگهانی به ورطه‌ی سقوط و ورشکستگی کشانده شد.

پریمرا ایر

درست است که این روزها خطوط هوایی «پریمرا ایر» به‌خاطر ورشکستگی ناگهانی و بدون هشدارش که بسیاری از مسافران و حتی کارکنان خودش را به دردسر انداخت در صدر تیترها و سرخط اخبار حضور دارد. اما این هواپیمایی باسابقه از سال ۲۰۰۳ فعالیت می‌کرد و حتی قبل از آن به‌عنوان یک شرکت چارتر موفق در این زمینه کار می‌کرد تا این‌که بعدها ارائه‌ی پروازهای بسیار ارزان قیمت مخصوصا در مسیرهای مربوط به تعطیلات اروپایی را شروع کرد.

تلاش «پریمرا» برای ارائه‌ی پروازهای طولانی مدت بر فراز اقیانس اطلس و بین آمریکا و اروپا در آپریل ۲۰۱۸ با شکست مواجه شد و تنها چند ماه طول کشید تا کل شرکت تحت تأثیر این شکست قرار گیرد و سرانجام این خطوط هوایی در دوم اکتبر ۲۰۱۸ کلیه‌ی فعالیت‌های خود را خاتمه داد.

مونارک ایرلاینز

«پریمرا» تنها خطوط هوایی نیست که به‌طور ناگهانی ورشکسته شد و مسافرانش را به دور از خانه رها کرد. این هواپیمایی در سالگرد ورشکستگی «مونارک ایرلاینز» (Monarch Airlines) که در دوم اکتبر ۲۰۱۷ رخ داد، فعالیت‌های خود را خاتمه داد.

این شرکت هواپیمایی بریتانیایی در سال ۱۹۶۷ تأسیس شد و پروازهایی به‌صرفه برای افرادی که قصد رفتن به تعطیلات را داشتند، به نقاط گردشگری محبوب سراسر اروپا فراهم می‌کرد.

دشواری‌های اقتصادی «مونارک» را وادار کرد به دنبال جذب منابع مالی باشد و با وجود سودی که از سرمایه‌گذاری بر روی بوئینگ در سال ۲۰۱۶ به دست آورد، سرانجام ورشکسته شد و چیزی حدود ۱۱۰,۰۰۰ مسافر را به دور از خانه‌هایشان سرگردان کرد. البته این افراد به کمک سایر شرکت‌های هواپیمایی و طی عملیاتی که حدود ۶۰ میلیون پوند یا ۷۸ میلیون دلار هزینه داشت به خانه‌هایشان برگردانده شدند.

ایر برلین

«ایر برلین» (Air Berlin) که توسط آمریکایی‌ها و در سال ۱۹۷۸ تأسیس شد، در ابتدا پرواز‌های چارتر از «برلین» غربی به مقاصد گردشگری مدیترانه در طول تعطیلات را اداره می‌کرد. با اتحاد مجدد «آلمان»، این خطوط هوایی سریعا گسترش یافت و «ایر برلین» تبدیل به یکی از بزرگترین هواپیمایی‌های اروپا شد.

در ادامه‌ی فرایند گسترش این شرکت قرار بود که «فرودگاه برندربورگ» (Brandenburg Airport) برلین به‌عنوان مرکز فعالیت‌های این شرکت قرار گیرد و طبق برنامه‌ریزی‌ها باید تا سال ۲۰۱۱ افتتاح می‌شد. اما پس از تأخیرهای پشت سرهم اخیر انتظار نمی‌رود زودتر از سال ۲۰۲۰ فعالیت خود را آغاز کند.

طی چندین سال وضعیت «ایر برلین» رو به وخامت گذاشت و چندین مورد ضرر مالی را متحمل شد. سرانجام آخرین پرواز این شرکت در اکتبر ۲۰۱۷ به زمین نشست. «لوفتانزا» (Lufthansa) سریعا ۸۱ فروند از هواپیماهای این شرکت را خریداری کرد و نزدیک به ۳۰۰۰ نفر از کارکنان سابق «ایر برلین» را نیز به استخدام خود درآورد. «ایزی جت» (Easyjet) نیز بخش کوچک‌تری از دارایی‌های «ایر برلین» را خریداری کرد.

آیسلندیک ایرلاینز

این روزها پروازی ارزان از «آمریکا» به «اروپا» با توقفی کوتاه در «ایسلند» بسیار عادی است. اما این «لوفتلیر» (Loftleiðir) یا «آیسلندیک ایرلاینز» (Icelandic Airlines) بود که اولین بار و در سال ۱۹۴۰ این ایده را اجرا کرد.

این ایده تا سال ۱۹۶۰ شدیدا رونق گرفت و به‌خاطر محبوبیتش در بین دانشجویانی که به دنبال پروازهای ارزان قیمت بر فراز اقیانوس اطلس بودند لقب «هیپی اکسپرس» (Hippie Express) را گرفت.

در سال ۱۹۷۳ این هواپیمایی با یک شرکت ایسلندی دیگر به نام «فلوگ‌فیلاخ ایزلندز» (Flugfélag Íslands) ادغام شد و با یکدیگر «آیسلند ایر» (Icelandair) را تشکیل دادند.

پن ام

داستان «پن آمریکن ورلد ایرویز» (Pan American World Airways) یا به اختصار Pan Am در سال ۱۹۲۷ و به‌عنوان یک شرکت کوچک پستی که از «فلوریدا» به «کوبا» پروازهایی داشت، آغاز شد. این هواپیمایی در ادامه‌ی راه خود به یک نوآور بزرگ صنعتی و بزرگ‌ترین خطوط هوایی جهان تبدیل شد و سرانجام در سال ۱۹۹۱ به کار خود خاتمه داد.

این شرکت در طول تاریخچه‌ی فعالیت خود از هواپیماهای شناور که بر روی آب فرود می‌آمدند و پرواز می‌کردند به Boeing 747 رسید. پیشگام پیمودن مسیرهای هوایی جدید بود. هتل‌های فراوانی مانند هتل‌های زنجیره‌ای «اینترکانتیننتال» (InterContinental) را تأسیس کرد و به‌عنوان نمادی درخشان در عصر جت شناخته می‌شد.

بحران سوخت، هایجک و حملات مشابه و سایر عقب‌گردهای اجرایی «پن ام» را در تنگناهای وخیم مالی قرار داد و سرانجام این شرکت در چهارم دسامبر سال ۱۹۹۱ به فعالیت‌های خود خاتمه داد. «دلتا» حدود یک میلیارد و ۳۹۰ میلیون دلار برای خریداری دارایی‌های «پن ام» پرداخت و برای احترام به مشتریان این هواپیمایی ورشکسته، اعتبار بلیت‌های خریداری شده‌ی آنان را ساقط نکرد.

تد

در حوالی سال ۲۰۰۰ یعنی زمانی که پروازهای کم هزینه تقریبا در «آمریکا» برچیده شدند، «یونایتد» فشار ناشی از این خلأ موجود را شناسایی و تلاش کرد که شانس خود را امتحان کند و هواپیمایی «تد» (Ted) را تأسیس کرد. این خطوط هوایی در سال ۲۰۰۴ پروازهای کم‌ هزینه‌ی خود را از «فرودگاه بین‌المللی دنور» (Denver International Airport) و با هواپیماهای Airbus A320 آغاز کرد.

سرگرمی‌های داخل پروازهای این هواپیمایی به «تدویژن» (Tedevision) و «تدتونز» (TedTunes) محدود بودند و این خطوط هوایی در داخل هواپیماهایش عروسک‌های خرسی (teddy bears) می‌فروخت. رقبای اصلی «تد»، خطوط هوایی «دلتا» و «فرانتیر ایرلاینز» (Frontier Airlines) بودند که پروازهای مشابه و کم‌هزینه‌ای ارائه می‌دادند. این شرکت تا سال ۲۰۰۹ به پروازهای خود ادامه داد تا این‌که سرانجام «یونایتد» کلیه‌ی فعالیت‌های آن را متوقف کرد.

ویرجین آمریکا

«ویرجین آمریکا» (Virgin America) که به‌خاطر نورپردازی‌های رنگارنگ داخل کابین، طرز برخورد و شخصیت جالب و غیرقابل پیش‌بینی خدمه و علاقه‌ای که به ارائه‌ی خدمات شیک و مد روز در پرواز‌هایش داشت شناخته‌ می‌شد، بسیاری از مسافران را شیفته‌ی خود و جوایز فراوانی را در طول یک دهه فعالیت خود دریافت کرد.

اگرچه ریاست گروه «ویرجین» یعنی «ریچارد برنسون» (Richard Branson) تنها بخش کوچکی از سهام شرکت را در اختیار داشت، اقدامات جالب و بازاریابی‌های نوآورانه‌اش سبب شد که این هواپیمایی در سرخط بسیاری از اخبار روز قرار بگیرد. مانند زمانی که «برنسون» جمعیتی را در «دالاس» گرد هم آورد و از طریق جمع‌آوری امضای اینترنتی در Change.org حامیانی برای خود فراهم کرد تا حق پرواز از «فرودگاه دالاس لاو» (Love Field Airport) را به دست آورد.

هنگامی که «آلاسکا ایرلاینز» (Alaska Airlines) این خطوط هوایی را به‌طور کامل خریداری کرد قلب بسیاری از مسافران در سراسر کشور شکست و سرانجام آخرین پرواز «ویرجین آمریکا» در ۲۴ آوریل ۲۰۱۸ به زمین نشست.