بوکیت؛ ساندویچی از جزایر کارائیب با طعمی از تاریخ

رژیم غذایی اصلی جزایر کارائیب مملو‌از هویت و مزه‌ها است. ذائقه‌های مختلف در اینجا به‌طرزی غیرقابل مقایسه با مناطق دیگر با هم در آمیخته‌اند. تاثیر فرهنگ‌های آسیایی، اروپایی، آفریقایی و ساکنان دورگه‌ی منطقه را به‌وضوح می‌توان در تاریخ غذاهای این جزیره مشاهده کرد.

گوادلوپ (Guadeloupe) را می‌توان بهترین مثال برای چگونگی طبخ غذایی لذیذ بااستفاده‌از ترکیب مواد اولیه‌ی مختلف دانست. هرکدام از وعده‌های غذایی طعم‌دار و ساده در مناطق کارائیب از پیشینه‌ی داستانی پیچیده‌ای برخوردار هستند. بوکیت (Bokit)، ساندویچی که از خمیر سرخ‌شده تشکیل شده است نیز از این قاعده مستثنی نیست.

گوادلوپ، مجمع‌الجزاری در آنتیل است که یکی از شهرستان‌های فرادریایی کشور فرانسه به شمار می‌آید. پیش از آنکه بریتانیایی‌ها، اسپانیایی‌ها و فرانسوی‌ها بر سر استعمار این جزیره با هم بجنگند، بومیان آراواک در آن زندگی می‌کردند. فرانسوی‌ها، برده‌های آفریقایی و ادویه‌های آسیایی را وارد این جزیره کردند و از گوادلوپ، سرزمینی چندملیتی با فرهنگ‌های مختلف ساختند. همین درهم‌آمیزی مواد اولیه‌ی مختلف و سبک‌های متنوعی غذایی بود که منجر به شکل‌گیری بوکیت شد.

مانند خیلی از غذاهای پرطرفدار خیابانی، معلوم نیست چه‌کسی و چه‌زمانی بوکیت را اختراع کرد. در حالی که، این غذا شباهت‌هایی با کیک جانی در نیوانگلند دارد که طرز تهیه‌ی آن را ساکنان انگلیسی آنجا از آمریکایی‌های بومی منطقه آموخته بودند.

لیلینی (Lelene)، مالک یک شیرینی‌پزی به‌نام «Lèlène Pastry» که به‌خاطر شیرینی‌ها و بوکیت‌هایش معروف است، می‌گوید:

سرخپوست‌های قبیله‌ی شاونی یک نوع کیک ذرت روی سنگ‌های داغ می‌پختند. آن‌ها اسمش را جونیکین «Jonikin» گذاشته بودند.

او معتقد است ارتباطی بین روش‌های آشپزی بومی و وعده‌های غذایی روزمره‌ی مدرن وجود دارد:

مهاجران از آن الهام گرفتند و آرد گندم به آن اضافه کردند و اسم آن را جرنی سفر (کیک سفر: Journey Cake) گذاشتند؛ چون این کیک در سفرهای طولانی‌مدت سالم می‌ماند. در آخر هم چیزی که از آن باقی ماند، اسم جانی کیک است.

این محصول از نظر ظاهر و محتوا تکامل یافت و به‌صورت ساندویچ درآمد و اسم بوکیت را در گوادلوپ به خود گرفت. در اینجا بود که بوکیت به یک محصول ویژه‌ تبدیل شد.

ناتاشا ویند، یکی از نانواهای محلی منطقه، این غذا را یک «محصول ویژه‌ی کارائیبی» می‌داند که تنها از آب و آرد ساخته شده است. هر دوی آن‌ها می‌گویند با اینکه چند در حالی که این غذا چند ماده‌ی اصلی دارد، اما هر آشپزی طرز پخت خود را دارد. با اینکه بوکیت نسبتا استاندارد است، اما هر سرآشپزی این اجازه را دارد که سلایق خود را به آن اضافه کند.

ترکیبی از آرد، آب و کمی نمک می‌تواند نان‌های ترد و دایره‌ای شکلی تولید کند. آشپز، چانه‌های خمیر را که روغن روی آن جلز و ولز می‌کند، در همان حین پخت باز می‌کند و به‌سرعت آن را از یک توپ خمیری روغنی به معجونی ترد و خوشمزه تبدیل می‌کند. این روش پخت، همان چیزی است که آن را به یک غذای خیابانی ایده‌آل بدل کرده است. این نان‌ها به‌شکل نان پیتا پخته می‌شوند و درون آن، مواد مختلفی گذاشته می‌شود و سپس، یک فویل دور آن می‌پیچند و به‌صورت داغ به دست مشتری می‌دهند. بوکیت‌ها را می‌توان با انواع پروتئین‌ها مختلف، مانند ماهی، مرغ یا هر گوشت دیگری پر کرد و روی آن کاهو، گوجه و سس ریخت.

هر کسی می‌تواند ترکیبی‌از طعم‌های مختلف را روی این ساندویچ که با مرغ یا ماهی کاد تهیه می‌شوند امتحان کند. در مکان‌هایی مانند فستیوال‌های عمومی حتما این غذاها را خواهید دید؛ یا اینکه فروشنده‌های خیابانی آن‌ها را تهیه می‌کنند. همچنین، در عروسی‌ها و مهمانی‌های تولد هم آن‌ها را خواهید دید که در اندازه‌های بسیار کوچک برای مهمانان سرو می‌شوند.

در این منطقه، مغازه‌های غذاخوری کوچکی را در کنار جاده‌ها خواهید دید که بوکیت می‌فروشند. با اینکه در هر نقطه از این مجمع‌الجزایر پروانه‌ای‌شکل می‌توانید ساندویچ پیدا کند، اما شهر سنت آن (Sainte-Anne) و به‌ویژه، ماشین‌های طبخ غذا که در آن به‌وفور دیده می‌شوند، حق انتخاب‌های بسیار بیشتری برای چشیدن مزه‌ی بوکیت‌های متنوع را در اختیار شما خواهد گذاشت.

به‌تازگی، بوکیت راه خود را به بیرون از این جزیره هم باز کرده است و می‌توان آن را در شهرهایی مانند لندن، پاریس و مونترال هم دید. با اینکه نانواهایی مانند لیلینی و ناتاشا تجربه‌ی خود را با همه‌ی جهانیان به‌اشتراک گذاشته‌اند، اما آن‌ها بیشتر دوست دارند برای دوستان، خانواده و افراد محلی این غذا را بپزند.

لیلینی می‌گوید:

کارائیبیها عاشق بوکیت هستند. مهم‌ترین مشتری‌ها، کارائیبی‌ها هستند.