سانتیاگو؛ محبوب ترین شهر نه چندان سبز شیلی

سانتیاگو، پایتخت شیلی در صدر بسیاری از فهرست‌های سفر دنیا قرار گرفته است اما در میان انبوهی از مشکلات زیست محیطی، هنوز در حال تلاش برای سبزتر شدن است. 

مطابق مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۵ توسط «امریکن اکسپرس تراول» (American Express Travel) انجام شده است، انتظار می‌رود که سانتیاگو بعد از لندن، دومین مقصد محبوب سفرهای بین‌المللی باشد.

این شهر همچنین به شکلی باورنکردنی مورد توجه مهاجرین بسیاری قرار گرفته است که با هدف بهره‌مندی از امنیت و هزینه‌ی اندک تامین مسکن (که در این شهر زبان‌زد است) به سانتیاگو مهاجرت می‌کنند.

سانتیاگو بیست سال اخیر را صرف بازسازی زیرساخت شهری خود کرده و در نهایت به قله‌ی اوج حمل‌ونقل عمومی دست یافته است: حمل‌ونقل عمومی این شهر در آمریکای جنوبی بهترین است.

قرار گرفتن سانتیاگو در مرکز کشور شیلی از نظر جغرافیایی، برای یک پایتخت مناسب بوده و آن را به کانون بسیاری از سفرها در آمریکای جنوبی تبدیل کرده است.

اما این جایگاه، بلای جان سانتیاگو هم هست. قله‌های بلند رشته کوه «آند» (Andes Mountain) که دقیقا بالای دره‌ای است که شهر در آن قرار دارد، موجب ایجاد پدیده‌ای هواشناختی به‌نام وارونگی گرمایی می‌شود که هوای آلوده به دود و بخار را به دام انداخته و آن را در لایه‌های نزدیک به زمین، به عنوان مثال در سطح خیابان نگه می‌دارد.

معدن و ذوب فلزات که در بلندای این قله‌ها و بر فراز شهر آلوده تبدیل به یک صنعت ملی شده است، وقتی موجب افزایش سموم در شهر شود، هیچ کمکی به سانتیاگو نخواهد کرد.

هوای شهر سانتیاگو بدترین کیفیت را دارد. ذرات معلق در هوای این شهر، از استانداردهای «آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده امریکا» (U.S. Environmental Protection Agency) و «سازمان بهداشت جهانی» (World Health Organization) بسیار بیشتر است و در نتیجه اثر مخرب بیشتری بر ریه‌ی ساکنان و بازدیدکنندگان دارد.

سیستم حمل‌ونقل گسترده‌ی «سانتیاگو» که موجب رونق صنعت توریسم شده است، نتیجه‌ی تلاش‌های این کشور برای کنترل آلودگی هوا است.

این امید وجود داشت که با افزایش وسایل نقلیه‌ی عمومی در سراسر شهر و نیز حومه‌ی آن، مردم از اتومبیل‌های شخصی خود کمتر استفاده کنند. در یک بازه‌ی کوتاه زمانی، این امر موثر به نظر می‌رسید.

بعد از ورود نخستین سیستم حمل و نقل عمومی، میزان آلودگی به یک سوم کاهش یافت.

اما پس از آن به شکل غیرقابل توضیحی آلودگی دو برابر شد. با این وجود، سانتیاگو توانسته است سایر تلاش‌های زیست محیطی خود را به گونه‌ای مدیریت کند که موفق باشند، مثل تصفیه‌ی فاضلاب.

نتیجه‌ی این مدیریت، ایجاد امکاناتی است که به شهر سانتیاگو اجازه می‌دهد تا صد در صد فاضلاب خود را تصفیه و بازیافت نماید. در حالی که سایر کشورها به سختی قادر به بازیافت ۷۰ درصد از فاضلاب خود هستند، این امر در «سانتیاگو» یک موفقیت بزرگ است.

با وجود این که مسائل آتی مربوط به فاضلاب در «سانتیاگو» حل شده است، این شهر هنوز هم با مشکل آلودگی سنگین رود «ماپوکو» (Mapocho) دست به گریبان است. ورود فاضلاب به این رودخانه و نیز استفاده‌ی صنعتی از آن، آسیب عمیقی به نزدیک‌ترین منبع آب به شهر سانتیاگو وارد کرده است.

امید است که در حین بهره‌برداری از گردش‌گران، «سانتیاگو» بتواند بر مشکلات زیست محیطی خود فائق آید.

در این صورت است که می‌توانند رونق صنعت گردش‌گری و توریسم را تبدیل به منبع تامین مالی بزرگی نمایند که ردپای عمیق کربن را از بین ببرد.