جاکارتا، پایتخت اندونزی، تنها شهری نیست که در آب فرو می‌رود

طبق‌ها گزارش‌های منتشرشده توسط انجمن اقتصادی جهان (World Economic Forum)، جاکارتا باسرعت بیشتری نسبت‌به سایر شهرها در حال فرورفتن زیر آب دریا است و این اتفاق، ناشی از بالا رفتن سطح دریا و استخراج بیش از حد آب‌های زیرزمینی قلمداد می‌شود. اما پایتخت اندونزی تنها شهری نیست که با چنین مشکلی دست‌وپنجه نرم می‌کند. شهرهای مهم دیگری هم هستند که در معرض تهدید خطر مشابهی قرار دارند.

روزنامه‌ هیوستون کرونیکل (The Houston Chronicle) به‌نقل از داده‌های سازمان بررسی‌های زمین‌شناسی ایالات متحده آمریکا (US Geological Survey) گزارش داده است که از دهه‌ی ۱۹۲۰ تاکنون بخش‌هایی از منطقه‌ی هریس کانتی که شامل هیوستون نیز می‌شود، در حدود سه متر در آب فرو رفته است. این مناطق در هر سال در حدود پنج سانتی‌متر دیگر زیر آب غرق می‌شود و احتمال شتاب‌گرفتن این روند نیز زیاد است.

متولیان قانون‌گذاری در این کشور چندین بار تلاش کردند تا این مسئله را به‌نحوی حل کنند. آن‌ها، به همین منظور، در سال ۱۹۷۵ یک منطقه‌ی ویژه ایجاد کردند تا موضوع پرشدن سفره‌های زیرزمینی را قانونمند کنند. اما به‌خاطر وجود چاه‌ها و تامین‌کننده‌های آبی که متعلق به مالکین خصوصی هستند و همچنان از سفره‌های زیرزمینی آب استخراج می‌کنند، این مشکل همچنان به قوت خود باقی است.

لاگوس، پرجمعیت‌ترین شهر آفریقا است و در سواحل نیجریه قرار دارد. بخشی‌از این شهر در سرزمین اصلی نیجریه واقع شده و بخشی دیگر نیز روی جزایر مجاور آن قرار گرفته است. جغرافیای ویژه‌ی این شهر آن را در برابر سیل و طغیان آب آسیب‌پذیر ساخته است. عامل دیگر این آسیب‌پذیری، فرسایش خط ساحلی آن است. سطح آب دریا در اثر گرم‌شدن کره‌ی زمین بالا آمده است و شهر به‌شدت در معرض خطر قرار گرفته است.

پژوهشی که سال ۲۰۱۲ انجام شد فاش کرد که به‌خاطر ارتفاع بسیار پایین خط ساحلی نیجریه، تنها افزایش یک تا سه متری سطح آب دریا می‌تواند اثری فاجعه‌آمیز روی فعالیت‌های انسانی در این منطقه داشته باشد. یافته‌های پژوهش دیگری که امسال انجام شد، حاکی از آن است که تا پایان همین قرن، سطح دریاها در کل کره‌ی زمین بیشتر از ۲ متر افزایش خواهد یافت.

تا همین دهه‌ی ۱۹۳۰، تنها یک‌سوم از نیواورلئان زیر سطح دریا قرار داشت. پس از وقوع طوفان کاترینا در سال ۲۰۰۵، این رقم بیشتر شد و به نیمی از شهر رسید. علت آسیب‌پذیری این شهر در برابر افزایش سطح دریا آن است که بنای نیواورلئان روی خاک سست قرار گرفته است و فاصله‌ی نزدیکی با ساحل دارد. دانشمندان دریافته‌اند که علاوه بر خطر غرق‌شدن، هر سال در حدود یک سانتی‌متر از ارتفاع این شهر کاسته می‌شود.

پژوهشی که سال ۲۰۱۶ انجام داد حاکی از آن است که برخی از مناطق پکن هر سال به‌اندازه‌ی ۱۰ سانتی‌متر در آب فرو می‌رود. پژوهشگران باز هم خالی‌شدن سفره‌های آب زیرزمینی را عامل این اتفاق می‌دانند؛ درست مشابه آنچه در جاکارتا و هیوستون در حال روی‌دادن است. پکن، که برخلاف شهرهای دیگر شهری ساحلی به شمار نمی‌آید، برای تامین آب مصرفی خود به‌شدت نیازمند آب‌های زیرزمینی است. تشکیل این سفره‌ها سال‌های زیادی طول می‌کشد و استخراج آن‌ها باعث خشک‌شدن خاک و در نتیجه، فشرده‌شدن آن می‌شود که در نهایت، به غرق‌شدن پایتخت چین خواهد انجامید.

اما برخلاف جاکارتا، فرورفتن واشنگتن در آب ارتباط زیادی با سفره‌های آب زیرزمینی یا بالا‌آمدن سطح دریا ندارد. تنها دلیل آن یک یَخسار (توده‌ی یخی به‌جای‌مانده از یخچال‌های طبیعی با وسعتی بیشتر از ۵۰،۰۰۰ کیلومتر مربع) است که از آخرین عصر یخبندان باقی مانده است. این یخسار که ارتفاعی بیش از یک‌ونیم کیلومتر دارد، زمین زیر خلیج چساپیک (Chesapeake Bay) را به‌سمت بالا می‌راند. هزاران سال پیش، وقتی یخسار آب شد، زمین دوباره شروع به پایین‌آمدن کرد.

اکنون، پژوهشگران بر این باور هستند که این منطقه به‌تدریج در حال غرق‌شدن است. این روندی است که می‌تواند هزاران سال طول بکشد. نکته‌ی مهم آن است که سطح آب دریا نیز در این خلیج در حال بیشترشدن است که آن هم می‌تواند مشکلات بیشتری را موجب شود.