اقامتی متفاوت در تسخیرشده ترین هتل های لس آنجلس (قسمت دوم)

مطالعه قسمت اول

شهر لس‌آنجلس از جمله شهرهای محبوب  آمریکا است، شهری که زرق و برقش چشم ستارگان هالیوود را نیز گرفته و از گذشته تاکنون هتل‌های آن میزبانی شماری از معروف‌ترین و محبوب‌ترین ستارگان دنیای سینما را برعهده داشتند. اما تعدادی از این ستارگان ظاهرا پس از تجربه‌ کردن مرگ نیز میلی برای ترک این جهان و به‌ویژه هتل‌های محل سکونت خود نداشته و همچنان با حضور گاه و بیگاه‌شان شهرت خود را حفظ کرده‌اند. ستارگانی همچون مریلین مونرو، کارول لومبارد، مونتگمری کلیفت و... از این جمله‌اند.

در بخش نخست این مطلب شما را با شماری از معروف‌ترین هتل‌های تسخیرشده شهر فرشتگان گمشده آشنا کردیم. در این مجال از شما دعوت می‌کنیم در بخش گردشگری وحشت همراه ما باشید تا ببینیم دیگر هتل‌های نامدار دنیای ترس و وحشت کدامند؟

هتل بیلتمور (Millennium Biltmore Hotel)

هتل بیلتمور در سال ۱۹۲۳ افتتاح شد، در آن زمان همه‌ی شهر در مورد آن صحبت می‌کردند. این هتل با هزینه‌ی تقریبی ۹ میلیون دلار احداث شد که در آن زمان مبلغ قابل توجهی بوده و اوج لوکس بودن هتل را به رخ می‌کشید، به‌طوری که هر اتاق هتل حمام مخصوص خود را داشت. از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹، بیلتمور میزبان جوایز آکادمی اسکار بوده و در طول جنگ جهانی دوم نیز برای مدتی تغییر کاربری داده و به‌عنوان درمانگاه و استراحتگاه سربازان مورد استفاده قرار داشت. طبیعتا این چنین تاریخچه‌ای همچون آهنربایی قدرتمند حوادث و موجودات ماورایی را به سمت خود جلب می‌کند.

از لابی هتل تا پشت بام ساختمان، رویدادهای ماورایی و غیرقابل توضیح تمامی هتل را دربر گرفته‌اند. به‌عنوان نمونه روح یک پرستار در طبقه دوم هتل سکونت دارد، روح دختربچه‌ای ترسناک در طبقه نهم آن رفت و آمد می‌کند و حتی پسربچه‌ای فاقد صورت نیز پشت بام هتل را اشغال کرده است.

معروف‌ترین روح هتل اما روح «الیزابت شورت» (Elizabeth Short) یا همان قربانی معروف پرونده «کوکب سیاه» (Black Dahlia) است. گفته می‌شود این هتل یکی از آخرین مکان‌هایی بوده که الیزابت پیش از تجربه‌ی آن مرگ وحشیانه در آنجا زنده مشاهده شده است. روح او اغلب در طبقات ده و یازده هتل رؤیت شده، اما گاهی لابی هتل را نیز از حضورش بی‌نصیب نمی‌گذارد.

هتل الکساندریا (Alexandria Hotel)

این روزها الکساندریا به عنوان یک مجموعه آپارتمانی در خدمت ساکنان کم درآمد خود است، اما در سال ۱۹۲۳ وقتی هتل برای نخستین بار فعالیت خود را آغاز کرد، مکانی بس مجلل و باشکوه بوده و میزبانی افرادی مشهوری را برعهده داشت. از این جمله می‌توان به رؤسای جمهور سابق آمریکا «ویلیام هاوارد تافت» (William Howard Taft)، «تئودور روزولت» (Theodore Roosevelt) و «وودراو ویلسون» (Woodrow Wilson) اشاره کرد.

همچنین ستارگان دیگری همچون «رودولف والنتیونو» (Rudolph Valentino)، «تدا بارا» (Theda Bara)، مشهورترین بازیگر زن فیلم‌های صامت «مری پیکفورد» (Mary Pickford) و ستاره مرد فیلم‌های صامت آن دوران «چارلی چاپلین» (Charlie Chaplin) از جمله مهمانان سرشناس این هتل بودند.

سالن رقص واقع در طبقه دوم هتل ظاهرا این روزها در تسخیر یک گروه رقصنده است، همچنین یک نوجوان عصبانی نیز سوئیت قدیمی چارلی چاپلین را اشغال کرده است. رودولف والنتینو اما ظاهرا خودش میلی به ترک هتل ندارد و اوقاتی که در دیگر هتل تسخیر شده نیویورک یعنی «نیکربوکر» حضور ندارد، را در اتاق قدیمی‌اش در طبقه دوازدهم سپری می‌کند. البته معلوم نیست که او در آنجا تنها است یا خیر؟ زیرا یکی از مدیران ساختمان به «هالیوود ریپورتر» گفته فرد مشهور دیگری نیز در طبقه دوازدهم جان سپرده است.

هتل جورجیَن (The Georgian)

این هتل هشت طبقه واقع در بلوار «سانتا مونیکا» در زمان افتتاحش در سال ۱۹۳۳، به‌عنوان یکی از بلندترین ساختمان‌های این شهر شناخته شد. برخورداری از چشم‌انداز عالی رو به اقیانوس و نیز طراحی داخلی با الهام از سبک «آرت دکو» (Art Deco) از جمله دلایل محبوبیت این هتل بود که نقشی مؤثر در محبوبیت آن در نزد ستارگان مطرح سینمای آن دوران داشت.

جایی که ستارگان مشهور از شلوغی و توجهات بیش از اندازه فاصله گرفته و تمدد اعصاب می‌کردند. از جمله این ستارگان می‌توان به کارول لومبارد و «کلارک گیبل» (Clark Gable) بازیگر نقش «رد باتلر» در اثر جاودانه‌ی «بربادرفته» اشاره کرد. در واقع روزنامه «سانتا مونیکا دیلی» اشاره می‌کند که طبق شایعات موجود نخستین قرارهای ملاقات این زوج در این هتل برگزار می‌شده است. همچنین چارلی چاپلین، «فتی آربوکل» (Fatty Arbuckle) و گنگسترهای معروف آن دوران همچون «باگزی سیگل» (Bugsy Siegel) و «ال کاپون» (Al Capone) نیز گهگاه به این هتل سر می‌زدند. 

در دهه‌ی ۱۹۶۰، این ساختمان به مجموعه آپارتمانی تغییر کاربری داده و مجددا در دهه‌ی۱۹۹۰ از نو فعالیت خود را به عنوان هتل آغاز کرد. همین تحولات شاید یکی از دلایل اصلی گیج شدن ارواح ساکن این هتل شده که گاهی دسته گل‌هایی به آب می‌دهند. یکی از کارمندان هتل داستان‌های جالبی در مورد هتل می‌داند، او اشاره می‌کند که شبی یکی از کارمندان شیف شب تلفنی از یکی از اتاق‌های مهمان دریافت کرده، در حالی که ظاهرا کسی در آن اتاق اقامت نداشته است، این مکالمه تنها شامل صدای خنده‌های بریده بریده‌ای بوده که او را به وحشت انداخته است. یکی دیگر از مهمانان ادعا کرده که به محض رسیدن به اتاق، چمدان‌ها را گوشه‌ای گذاشته و به حمام رفته است. اما بعد از بیرون آمدن از حمام متوجه شده که تلویزیون اتاق روشن شده، تختخواب دست خورده و چمدان نیز خالی شده است.

یکی دیگر از کارمندان می‌گوید که بسیاری از اوقات وقتی رستوران هتل کاملا خالی از مشتری است، کارمندان صداهای عجیبی مثل آه کشیدن یا گفتگوهای آرام را شنیده‌اند و حتی گاهی صدایی با منبع نامشخص به آن‌ها صبح بخیر گفته است!