۲۳ پیراشکی خوشمزه دنیا که حتما باید امتحان کرد (قسمت دوم)

مقاله‌های مرتبط:

• ۲۳ پیراشکی خوشمزه دنیا (قسمت اول)
• قدیمی‌ترین شیرینی‌های ایرانی

سل روتی یکی دیگر از دونات‌هایی است که در جشن‌ها بسیار مورد استقبال قرار می‌گیرد. این شیرینی بسیار لذیذ به وفور در جشن‌های هندوها به نام‌های داشیان و تیهار سرو می‌شود. این شیرینی‌های حلقه‌ای شکل که از خمیر برنج سرخ‌شده درست می شوند، به نماد نپال و فرهنگ نپالی تبدیل شده و ثابت کرده‌اند که شما حتی با ارتفاع ۳۰۰۰۰ پا بالای سطح دریا می‌توانید دونات میل کنید.

این شیرینی کم‌ترین شباهت را به دونات‌های بین‌المللی در این لیست دارد، اما مواد اصلی تشکیل‌دهنده‌ی دونات در آن به کار رفته است: این تکه‌های کوچک از خمیر سرخ‌شده درست شده‌اند که درواقع این تقریبا تنها چیزی است که لازم دارید تا این شیرینی را دونات بنامیم. درهرحال، این شیرینی‌های ۲.۵۴ سانتی، تردتر از پیراشکی‌های دیگر است. به نظرم دوبار تکرار شدن «چین»، به این دلیل است که اگر زیاد بخوریم زنخدان ما دوبرابر خواهد شد! شاید!

پیکارونز به خاطر داشتن سیب‌زمینی له‌شده و شیرین (که به نوعی سالم است) و همچنین خیس خوردن در قطره‌های بسیار شیرین و خوشمزه (که خیلی هم سالم نیست)، خود را از دیگر دونات‌ها متمایز کرده است. این شیرینی تاریخچه‌ی جالبی دارد: اهالی پرو در دوره استعمار از پیراشکی سنتی آمریکای جنوبی به نام بونولوس، استقبال نکردند، زیرا این شیرینی برای آن‌ها گران تمام می‌شد، درنتیجه راه‌حل را در این دیدند که سیب‌زمینی‌های فراوانِ له‌شده و شیرین خود را به صورت خمیر درآورده و سرخ کنند تا به شکل پیراشکی درآید. پس این‌ها شیرین‌هایی آموزنده و به نوعی سالم هستند.

این شیرینی‌ شبیه به دیگر دونات‌های گرد و تقریبا مسطح، با گاها مغزهای شیرین هستند، با این تفاوت که در دستور پخت لهستانی قبل از سرخ شدن، به خمیر یک شربت مخصوص اضافه می‌شود که البته طی پختن تبخیر شده تا از جذب روغن به خمیر جلوگیری کند. پانچکی به معنای «بسته‌های کوچک» است. در شهرهای لهستانی-آمریکایی یک روز تعطیل به این شیرینی اختصاص داده‌ شده است.

طرفداران دونات، مالاساداس را با هاوایی می شناسند، جایی که این شیرینی بسیار رایج است و روز مخصوص به خود به نام «روز مالاساداس» را دارد. لغت پرتغالی «مال-ساداس» به معنای «نیم پخت» است، با این وجود که در روغن به خوبی سرخ شده و در شکر پوشانده می شود. طبق رسوم، مالاساداس در یک روز پیش از روز‌های صیام خورده می‌شود، و نانواها باید پیش از محدودیت‌های غذایی و تنبی‌هات روزهای صیام، شکرهای خود را مصرف کنند.

گوگوآی شیرینی بسیار کوچکی است که معمولا با مربا، شکلات و یا حتی پنیر پر می‌شود. گوگوآی شبیه پنکیک‌های کوچک خپل است که در کشور اصلی خود رومانی طرفداران بسیاری دارد به طوری که در سرود ملی خود در قسمت هم سرایان می‌خوانند: ما عاشق پنکیک‌های خپل خود هستیم! خب...شوخی کردم!

این خوراکی لذیذ از جنوبی‌ترین نقطه آفریقا، توپ‌های سرخ شده‌ی حاوی دارچین، زنجبیل، نارنگی خشک‌شده، پودر بادیان و شهد شکر است که پیش از سرد شدن و غلتاندن آن در نارگیل به خمیر اضافه می‌شوند. این شیرینی بی‌نهایت شیرین و بسیار بسیار چسبناک است.

به سختی می‌توان محبوبیت بونولوس را در تنها یکی از کشورهای آمریکای جنوبی توضیح داد، چراکه این شیرینی کوچک بر تمام قاره حکمرانی می‌کند. بونولوس توپ‌هایی تشکیل شده از ورقه‌های نازک خمیر هستند که معمولا به بادیان آغشته شده، با شهد یا شوری پر شده و تقریبا در تمام کشورهای آمریکای مرکزی و جنوبی عرضه می‌شود. از همه مهم‌تر این است که بونولوس به عنوان نشانه‌ خوش شانسی و خوش اقبالی شناخته می‌شود.

این خوراکی لذیذ اسپانیایی، معمولا در وعده‌ی صبحانه در شبه‌جزیره ایبری صرف می‌شود. این شیرینی در ابتدا توسط چوپانان اسپانیایی که به ندرت به مواد تازه‌ی پخت نان دسترسی داشتند درست شد. بنابراین آن‌ها به یک میان‌وعده مقوی نیاز داشتند که به راحتی در ماهیتابه روی آتش پخته شود. و چروس تنها راه حل چوپانان برای این مشکل بود.

پاتانگ کو که به آن «دونات تایلندی» نیز گفته می‌شود (چطور با این اسم‌ها کنار می‌آیند؟) نوع دیگری از دونات، به شکل چوب است که معمولا به هنگام صبحانه صرف می‌شود و یا در خیابان‌های تایلند به فروش می‌رسد. گاهی تغییری در شکل آن صورت می‌دهند به این ترتیب که دو تا از این شیرینی‌‌ها را روی هم قرار می‌دهند، به شکل « X». پاتانگ کو در هر شکلی باشد هنور پاتانگ کو است.

این توپ‌های کوچک هم لوکما (ترکیه) و هم لوکومادس (یونان) نامیده می‌شوند اما به هر زبانی خوشمزه هستند. این شیرینی کوچک از خمیر سرخ‌شده درست شده، و در شربت، عسل یا شکلات و گاها کنجد غلتانده می شود که واقعا خوشمزه است. این شیرینی مانند دیگر غذاهای یونانی بسیار خوشمزه است.

این شیرینی توپی شکل، دونات مورد علاقه ویتنامی‌هاست. بان‌ران معمولا بوی یاس می‌دهد و با دانه‌های کنجد پوشیده می‌شود و میان آن با مایه‌ی قرمزی پر می شود که خوشمزه‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. قول می‌دهم!