دَرود کجاست؟

بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵، جمعیت درود برابر با ۵ هزار نفر اعلام شده است. در این مطلب به سراغ شهر درود و جاذبه‌های دیدنی و آشنایی بافرهنگ و آداب‌ و رسوم آن رفته‌ایم، با ما همراه باشید:

درود منطقه‌ای ییلاقی است و تابستان‌هایی معتدل و زمستان‌هایی سرد دارد. میزان میانگین بارش سالانه در درود بالا است. کوه داس در شمال غربی و کوه چالیدر در شمال شرقی درود قرار دارد. محصولات باغ‌های درود عبارت‌اند از سیب، انگور، آلو، گردو، بادام، آلبالو، گیلاس، گندم، جو و ریواس.

درود شهر آبشارهای زیبا است، دلیل نام‌گذاری این شهر، جاری بودن چشمه‌های متعدد از دامنه کوه‌های بینالود است که به‌سمت درود سرازیر شده‌اند.

از تاریخچه درود اسناد و مدارک معتبری در دسترس نیست، اما اسناد و مدارکی از حوالی منطقه امیرون به‌دست آمده که گواهی بر استقرار انسان در سالیان دور در این منطقه است. بقایایی از وجود رباط‌ها و امامزاده سنگی موجود در درود نشان می‌دهد که ۱۰۰۰ سال قبل زندگی در این منطقه جریان داشته است. درختان چنار محله خانقاه، حدود ۷۰۰ سال سن دارند، همین موضوع نشان می‌دهد که این منطقه تاریخچه‌ای کهن داشته است.

اهالی شهر درود را اکثرا خاندان سادات تشکیل می‌دهند و بزرگانی مثل سیدرضا صدر، شیخ تقی بهلول، مرتضی مطهری و علی شریعتی در این شهر قدم گذاشته‌اند.

لباس محلی ایرانی رایج در درود، لباس محلی است که زنان و مردان نیشابور بر تن می‌کنند. از لباس‌های محلی زنانه می‌توان به سربند، کلاغی، روسری، جلیقه، شلوار، چادر و کفش اشاره کرد.

سادات درود، دستار سیاه و بدون دنباله می‌بندند، روحانیان نیمه مسن دستار سیاه دم‌دار، افراد به حج رفته دستار زرد، کربلایی‌ها دستار شیری یا قهوه‌ای می‌بندند که به آن شال کبریایی هم می‌گویند. مردم معمولی هم دستار سفید و کرکی به سر می‌بندند.

مردم درود مراسم‌های مذهبی را با آداب و رسوم خاصی برگزار می‌کنند. شله یکی از غذاهای محبوب مشهدی است که در بسیاری از شهرهای استان خراسان رضوی در مراسم‌های مذهبی پخته می‌شود. در ایام سوگواری امام حسین (ع) در بیشتر بخش‌های شهر و روستاها شله پخته می‌شود و به‌عنوان نذری در میان عزاداران تقسیم می‌شود.

در انتهای ماه محرم و صفر، مردم به درب هفت مسجد شهر می‌روند و درب مسجد را می‌کوبند و به پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت‌شان اتمام ماه‌های سوگ و غم محرم و صفر و فرارسیدن ربیع‌الاول ماه شادی و بخشش را بشارت می‌دهند. مردم در انتهای این مناسک و کوبیدن درب مسجد هفتم پس از گفتن بشارت و کوبیدن درب مسجد خواسته و حاجات خود را برای پروردگار طلب می‌کنند و بر این باور هستند که خداوند پس‌ازاین عمل آنان حاجات‌شان را برآورده می‌کنند، بعضی هم علاوه بر کوبیدن درب هفت مسجد بر در هر مسجد تعدادی شمع روشن می‌کنند و در بعضی مواقع تعداد شمع‌های آنان به تعداد حاجات‌شان است.

زبان مردم درود فارسی با گویش محلی است که برای غیربومی‌های نیشابور این گویش قابل‌فهم نیست. اقوام ترک این شهر به زبان ترکی خاصی حرف می‌زنند که بسیار به زبان فارسی نزدیک است. کردهای این شهر هم مانند ترک‌ها، به زبان خودشان یعنی کردی تکلم می‌کنند، اما در سطح شهر و اماکن عمومی به فارسی حرف می‌زنند.

از صنایع دستی درود و نیشابور می‌توان به فیروزه، قالی‌بافی، سفال‌گری، لعاب‌کاری و قلمدان اشاره کرد.

از سوغاتی‌های درود می‌توانیم به ریواس و گیاهان دارویی که در دامنه کوه بینالود رشد می‌کند، اشاره کرد.

آش آماج، اشکنه، کمه جوش، حلیم عدس خراسانی، ساطری پلو، قروتو و آش بلغور گندم از غذاهای محلی درود است.

از جاذبه‌های تاریخی و مساجد قدیمی درود می‌توانیم به مسجد شاه‌پسند، مسجد سرمزار، مسجد چنارستان (امام حسین (ع)) و مسجد سر میدان اشاره کنیم.

آبشارهای درود، قله فلسکه سماق زار، سایت پرواز پاراگلایدر از جاذبه‌های طبیعی شهر درود است.