تصاویری از ماچو پیچو قبل از تبدیل شدن به یک جاذبه مهم گردشگری

در سال ۱۹۴۵ «ویرانه‌های اینکا» هنوز بکر و آرام بود و توسط جمعیت کثیری از گردشگران تهدید نمی‌شد. اینکه بخواهیم بگوییم «ماچو پیچو» در ۲۴ جولای سال ۱۹۱۱ کشف شد شاید زیاد درست نباشد، چون حتما قبلا کسی آن‌ جا بوده که آن‌ها را قبل از ویرانی ساخته است. با این حال «هیرام بینگهام» مورخ دانشگاه «ییل» آمریکا در این روز از این مکان تاریخی بالا رفت (البته یک کشاورز محلی به نام «ملچور ارتیگا» راهنمای او بود و پسر جوان دیگری به نام «پابلیتو» آن‌ها را همراهی می‌کرد). 

ماچو پیچو، یکی از عجایب هفت‌گانه جهان، شهری است که با دیوارهای سنگی و سبک معماری «اینکاها» در کوه‌های آندز پرو در سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته شده است که هنگام فتح آن توسط اسپانیایی‌ها کاملا متروکه شد. ویرانه‌ای که بینگهام در آن روز دید (او فقط قسمتی از این ویرانه‌ها را مشاهده کرد) از قرن ۱۵ میلادی در آن جا وجود داشت، زمانی که مردم اینکا آن جا شهری بنا کردند که دلایل ساخت آن هنوز هم مورد بحث کارشناسان و مورخان است. برخی‌ها باور دارند این شهر خلوتگاه سلطنتی امپراتور «پاچاکوتی» و همراهان وی بود، در حالی که برخی دیگر معتقد هستند این مکان معبدی بود که برای بزرگداشت چشم‌انداز آسمانی این منطقه ساخته شده است.

به هر حال دلیل ساخت ماچو پیچو هرچه که بود، اعلام وجود چنین مکانی به همه مردم جهان از سوی بینگهام نتایج مختلفی به‌همراه داشت. از یک سو تاریخ و گذشته‌ی فریبنده و مناظر خیره‌کننده‌ای برای نسل‌ها فراهم شده بود تا آن‌ها را کشف کنند، و از طرف دیگر هجوم گردشگران به این منطقه (حدود یک میلیون بازدیدکننده در سال) خطر و تهدیدی جدی محسوب می‌شد که ممکن بود باعث تخریب چنین مکانی شود.

زمانی که در سال ۱۹۴۵ «Frank Scherschel» با دوربین خود به ماچو پیچو و مناطق اطراف آن رفت، این مکان هنوز دچار فرسایش و تخریب نشده بود. تصاویر او بسیار آرام و باشکوه، عاری از حضور بشر و آمیخته با احساس وحشت هستند که از حضور در باقی مانده‌های یک شهر باشکوه به انسان دست می‌دهد.