با اصطلاحات ضروری در سفر به اندونزی آشنا شوید

کلمات و اصطلاحات ضروری، ممکن است در لیست وسایل بسته‌بندی شما نباشند، اما مطمئن باشید که آن‌ها بخش مهمی از برنامه سفر شما هستند. سوال پرسیدن درباره آدرس، ممکن است شما را از یک نقطه به نقطه دیگر برساند؛ اما اگر بتوانید این درخواست را به زبان آن کشور انجام دهید، ممکن است یک دوست جدید پیدا کنید یا حداقل با یک لبخند معروف اندونزیایی روبه‌رو شوید.

آموختن اصطلاحات اولیه زبان کشور اندونزی، نه‌تنها کمک شایانی برای شما در سفر خواهد بود، بلکه علاقه و احترام واقعی شما را به مردم محلی نشان خواهد داد. «باهاسا» (Bahasa) به زبان اندونزی، به‌معنای «زبان» است. در همین راستا، کجارو قصد دارد ۲۱ اصطلاح ضروری و اساسی که در سفر به اندونزی به کارتان خواهد آمد را به شما بیاموزد، پس با ما همراه باشید.

پرندگان شگفت‌انگیز

«پِر می سی»، به‌معنای «ببخشید»، یک اصطلاح اندونزیایی است که باید آن را قبل از تعامل اولیه با یک فرد به کار ببرید تا توجه او را به خودتان جلب کنید. «پِر می سی»، در موقعیتی که در یک مکان گردشگری شلوغ، جلوی راه کسی را سد می‌کنید، نیز به کار می‌رود.

هیچ لطفی نیست که ارزش یک تشکر را نداشته باشد. هر زمان که یک محلی به شما در پیدا کردن آدرس، کمک کرد یا یا بعد از دریافت کالای خود در یک فروشگاه محلی، با لبخندی بر لب بگویید: «تِری ما کا سی».

«یا - تیداک» (بله و خیر، به‌ترتیب)، کلمات تایید و نفی‌کننده‌‌ای هستند که در زمان پاسخ به ما کمک می‌کنند؛ چه یک پیشنهاد سخاوتمندانه برای کالاها باشد و چه خدمات یا دعوت به یک نوشیدنی.

حتی اگر یک محلی به‌جای به کار بردن اصطلاح «تِری ما کا سی»، به زبان انگلیسی از شما تشکر کرد (Thank you)، شما او را با گفتن «ساما-ساما» (خواهش می‌کنم)، شگفت‌زده کنید تا یک خنده شیرین و دوست‌داشتنی از محلی‌ها تحویل بگیرید.

بسیاری از شهروندان اندونزی، به‌خصوص در مناطق گردشگری، به حد کافی می‌توانند انگلیسی صحبت کنند. اما اگر باز متوجه منظور آن‌ها نشدید یا اگر آن‌ها با اشتیاق، کلماتی را به کار می‌برند که کاملا نمی‌فهمید، کاملا مودبانه، از اصطلاح «سایا تی دا مِنگِر تی» (متوجه نمی‌شوم)، استفاده کنید.

به‌دنبال آدرس

وقتی در طبیعت هستید و نمی‌توانید تابلوی سرویس بهداشتی یا WC، تویلِت (Toilet) یا حتی «کامار مَندی» (Kamar Mandi) را پیدا کنید، به‌هیچ‌وجه وحشت‌زده نشوید. از یک فرد محلی، به‌سادگی بپرسید، «دی مانا تویلِت؟» و مطمئن باشید که آن‌ها خوشحال می‌شوند تا به شما، نزدیک‌ترین سرویس بهداشتی را نشان دهند.

دانستن اصطلاح ساده «بائه لوک کی ری- بِلوک کا نان»، برای به‌ترتیب، پیچیدن به چپ و راست، نه‌تنها به شما کمک می‌کند که زبان محلی‌ها را در زمان آدرس دادن به شما، متوجه شوید، بلکه همچنین به شما کمک می‌کند تا با رانندگان ارتباط برقرار کنید، البته اگر بدانید که به کجا می‌خواهید بروید یا یک نقشه در دست دارید.

اندازه‌گیری مسافت در اندونزی بسیار به‌طرز تفکر شخص بستگی دارد؛ اما به کار بردن اصطلاحات «دِ کات – جا وو» (به‌ترتیب نزدیک و دور)، ممکن است هنگام جهت‌یابی، به کار شما بیایند و کاملا معمول است که مردم اندونزی، مسافت را با این اصطلاحات بیان کنند.

در رستوران یا کافه‌های اندونزی، فقط انگشتتان را روی منو قرار ندهید. زمانی که گارسون به سر میزتان آمد تا سفارش شما را بگیرد، حداقل تلاش کنید که اصطلاح «سا یا مائو پِسان» را، به‌ معنای «می‌خواهم سفارش بدهم»، قبل از اشاره به منو یا تلاش بی‌فرجام برای خواندن نام غذا به زبان محلی، بگویید.

«اِ نَک»، به‌معنای «خوشمزه است» را حتما به خاطر بسپارید؛ زیرا اگر در زمان امتحان‌کردن غذاهای محلی بسیار خوشمزه اندونزیایی، این اصطلاح را به کار ببرید، فروشنده را بسیار خوشحال خواهید کرد. پس از گذاشتن غذا در دهانتان، کمی صبر کنید و سپس با نشان‌دادن انگشت شصت به‌سمت بالا، بگویید، «اِ نَک».

بازار هنری «سوکاواتی» (Sukawati Art Market)، بالی، اندونزی

این عادت را در خودتان ایجاد کنید که قبل از توافق برای خرید، قیمت آن را بپرسید تا از کلاهبرداری در امان بمانید. اگر می‌خواهید این کار را به نحو احسن انجام دهید، از اصطلاح «بِرا پا هَر گَن یا»؟ به‌معنای «قیمت آن، چند است»، به زبان اندونزیایی استفاده کنید و تعاملی محترمانه با فروشندگان داشته باشید.

اشکالی ندارد که به فروشنده بگویید که چیزی، خیلی گران است. احتمالا، گران هم است. این کار را با به کار بردن اصطلاح «تِر لا لو ما هال»، به‌معنای «خیلی گران است»، انجام دهید تا در قدم بعدی بتوانید برای پایین‌آوردن قیمت، چانه بزنید.

شما در حین قدم‌زدن در بازارهای سنتی، اصطلاح «بُله کو رَنگ»، به‌معنای «می‌توانید آن را ارزان‌تر به من بفروشید» را زیاد خواهید شنید. رمز موفقیت در این کار این است که در ابتدا به‌سختی چانه بزنید و قیمت را خیلی پایین بیاورید و سپس اجازه دهید که کمی قیمت بالا برود تا فروشنده نارحت نشود و کاملا راضی باشد.

اصطلاحات ساده «ای نی – ای تو»، به‌معنای به‌ترتیب، «این یکی و آن یکی»، می‌توانند در زمان انتخاب در میان یک دکور پر از جنس و متوجه‌کردن فروشنده، به شما کمک بسیاری کنند. اطمینان حاصل کنید که فروشنده می‌داند شما برای کدام کالا، چانه می‌زنید.

• «سا تو» (Satu): یک
• «دو وا» (Dua): دو
• «تی گَ» (Tiga): سه
• «اِم پات» (Empat): چهار
• «لی مَ» (Lima): پنج
• «اِ نام» (Enam): شش
• «تو جو» (Tujuh): هفت
• «دِ لا پان» (Delapan): هشت
• «سِم بی لَن» (Sembilan): نه
• «سِپو لو» (Sepuluh): ده
• «را توس» (Ratus): صد
• «ری بو» (Ribu): هزار

دوستی

پرسیدن نام اشخاص در اندونزی، راهی برای شروع یک دوستی است. یک راه مودبانه و محترمانه در حین دست‌دادن با یک محلی این است که با پرسیدن «نا ما کا مو سیاپَ»، اسم او را بپرسید.

به‌جای پرسیدن سوال نام شما چیست، می‌توانید پس از دراز کردن دست راستتان برای دست‌دادن، با اصطلاح «نا ما سا یا»، خودتان را به او معرفی کنید و مطمئن باشید همه‌چیز پس از این، به‌راحتی بین شما پیش خواهد رفت.

گفتن عبارت «سا لام کِنَل»، به‌معنای «از ملاقات با شما خوشحال شدم»، پس از ملاقات رو در رو یا مجازی با کسی برای اولین‌بار، کاملا رایج است.

«بو لِه»، یک اصطلاح عمومی برای توصیف خارجی‌ها، به‌خصوص آنهایی که قفقازی به نظر می‌آیند، است. این اصطلاح به‌هیچ‌وجه در زبان اندونزیایی، اهانت‌آمیز نیست، اگرچه برخی گردشگران خارجی ممکن است، این عبارت را نژادپرستانه یا نامناسب بدانند. حقیقت این است که بیشتر اوقات، «بو لِه»، یک اصطلاح توصیفی رایج در میان محلی‌ها است.

«تُلُنگ» به‌معنای «کمک» است و می‌تواند در صورت نیاز به کمک فوری، به‌صورت یک حرف ندا استفاده شود تا توجه بقیه را جلب کند.

اصطلاح «پانگ گیل پُلی سی»، یک عبارت دیگر برای مواقع اضطراری به‌معنای «به پلیس زنگ بزنید»، است.