۶۰ ترفند فوق العاده در عکاسی که جای دیگری نشنیده‌اید (قسمت ششم)

با کمک منبع بسیار فوق‌العاده‌ی اینترنت و دسترسی کم هزینه و حتی رایگان به تکنیک‌های عکاسی و سال‌ها تجربه‌ی عکاسان حرفه‌ای، یادگیری ترفندهای عکاسی بسیار آسان است. با کجارو همراه شوید تا در چند مقاله، ۶۰ فوت کوزه‌گری بسیار مفید را در عکاسی دیجیتال بیاموزید.

زمانی که از بنا‌ها یا هرچیزی که خطوط مشخص عمودی دارد عکس‌ می‌گیرید، پشت دوربین را به حالت عمودی نگه دارید. در غیر این صورت سوژه در عکس شما در حال سقوط به نظر می‌رسد. برای این هدف می‌توانید به جای استفاده از لنز واید از فاصله‌ی نزدیک، از سوژه‌ی خود فاصله گرفته و با یک لنز تله‌فتو از آن عکس بگیرید. البته می‌توانید با استفاده از فتوشاپ خطوط عمودی را اصلاح کنید اما با این کار جزئیات گوشه‌های تصویر را از دست خواهید داد. برای جلوگیری از این اتفاق، زمان عکاسی کمی زوم‌بک کنید تا اطراف تصویر باز‌تر شود.

کج کردن دوربین به سادگی می‌تواند کیفیتی داینامیک به عکس شما بدهد. این تکنیک را روی همه چیز از ماشین گرفته تا منظره و ساختمان به کار بگیرید. البته زمانی اثر آن بیشتر است که در استفاده از این تکنیک صرفه‌جویی کنید. این یک تکنیک خاص برای عکاسی از ساختار‌های بلند و باریک است. بدین صورت که با دادن زاویه‌ی ۴۵ درجه به عکس، میزان بیشتری از سوژه در قاب جای‌ می‌گیرد.

برای کاهش عمق میدان ( فاصله‌ای از نزدیک به دور که در فوکوس است) و جای دادن سوژه در پشت زمینه‌ای محو، باید کاری ورای استفاده از بازترین دیافراگم ممکن انجام دهید. اگر پس‌زمینه به سوژه نزدیک است، هنوز می‌توان آن را محو و از سوژه جدا کرد. اگر از لنز واید استفاده می‌کنید مشکل شما شاید دوچندان شود. برای حل این مشکل طولانی‌ترین لنزتان ( دارای بیشترین فاصله‌‌ی کانونی) را انتخاب کنید، دیافراگم را تا آخر باز کرده و به طور بی‌رحمانه‌ای به سوژه نزدیک شوید.

عمق میدان در یک عکس ۱:۱ واقعی بسیار کوچک است. در عوض یک لنز ماکرو ۱۰۰ میلی‌متری در نزدیک‌ترین نقطه‌ی فوکوس‌اش عمق میدانی حدود ۳ میلی‌متر به شما می‌دهد. این میزان در برخی از مواقع کافی است اما در بیشتر موارد لازم است میزان بیشتری از سوژه را در فوکوس قرار دهید. برای افزایش عمق میدان می‌توانید دیافراگم را باز کنید اما بخاطر انکسار تصویر شما شارپی خود را از دست خواهد داد. شما همچنان می‌توانید از تکنیک فوکوس چند‌باره ( focus stacking technique) بهره ببرید اما این کار مستلزم صرف زمان بسیار زیادی در پشت کامپیوترتان است. راه بهتر و بی دردسر‌تر این است که کمی از سوژه فاصله بگیرید. این عمل باعث افزایش عمق میدان شده و میزان بیشتری از سوژه را وارد محدوده‌ی فوکوس می‌کند. البته ممکن است پس از عکاسی مجبور به کراپ کردن تصویر خود شوید که با توجه به کیفیت بالای دوربین‌های امروزی اثر منفی زیادی ندارد.

عکاسی در شب معمولا شامل استفاده از سه‌پایه و عکاسی با زمان بالا ( Long Exposure ) می‌شود. پیش از نصب دوربین‌تان ایزو را بالا ببرید، دیافراگم را باز کنید و چند عکس آزمایشی بگیرید. با این کار می‌توانید بهترین نقطه‌ و ترکیب‌بندی را به دست بیاورید. نگران تصاویر محو و پر از نویز نباشید. نیازی نیست برای به دست آوردن ترکیب‌بندی و زاویه‌ی مناسب برای هر عکس تست، ۳۰ ثانیه یا حتی بیشتر صبر کنید. وقتی از زاویه و ترکیب‌بندی راضی شدید برای ثبت تصویری شارپ و بدون نویز ایزو را بر روی ۱۰۰ برگردانید و سه‌پایه را باز کنید.

وقتی در نور روز و فضای بیرونی از فلش استفاده می‌کنید، برای به‌دست آوردن تصاویری دراماتیک تلاش کنید پس‌زمینه ۱ یا ۲ گام کم نور باشد. برای این‌کار می‌توانید جبران نوردهی نرمال را ۱ یا ۲ گام کم کنید( منفی شود). این کار در برخی از دوربین‌ها بر روی نوردهی فلش اثر می‌گذارد. در این وضعیت باید از جبران نوردهی فلش برای افزایش نور‌دهی بهره ببرید. گزینه‌ی بهتر گذاشتن دوربین بر روی حالت دستی M است: وقتی فلش خاموش است فاصله‌سنج را بر روی پس‌ زمینه تنظیم کنید و ایزو یا دیافراگم را در جهت کم‌نور کردن تصویر آنقدر تغییر دهید تا نشانه‌ی کم‌نوری در چشمی دوربین ظاهر شود. حالا فلش را روشن کرده و عکس بگیرید. نظر شما چیست؟ آیا این تکنیک‌ها را مفید می‌بینید؟ با کجارو در بخش‌های دیگر نیز همراه باشید. منبع : Digital Camera World