پارکور؛ ورزش خطرناکی که هر روز به تعداد علاقه‌مندان آن اضافه می‌شود
در سال‌های اولیه‌ی ۱۹۰۰، یک ستوان نیروی دریایی فرانسه، با الهام از جوامع خارجی، اقدام به طراحی آموزش‌های فیزیکی کرد که بر مبنای حرکت‌های نرم و موثر در محیط بیرون طراحی شده بود. او این حرکت‌ها را «روش طبیعی» نامید و آن‌ها تبدیل به مبنای آموزش‌هایی برای برخورد با موانع شدند و توسط نیروهای ویژه‌ی فرانسه در دهه‌ی ۱۹۵۰ مورد استفاده قرار گرفت. در دهه‌ی ۱۹۸۰، یک نوجوان فرانسوی به نام دیوید به‌له این رشته را از پدرش که یک کهنه سرباز و یک مامور آتش‌نشانی بود، یاد گرفت. او به‌همراه چند نفر از دوستانش این ورزش را به‌شکل امروزی آن درآوردند و در سال‌های آخر دهه‌ی ۱۹۹۰، اسم آن را پارکور گذاشتند.
یک تراسور یا پارکورکار، خود را از داربست‌های یک ساختمان در دبی، امارات متحده‌ی عربی، آویزان کرده است
با اینکه رهاسازی بدن و ذهن از محدودیت‌ها مهم‌ترین عامل در پارکور تلقی می‌شود، اما طبق سنت‌های این ورزش، ریسک‌پذیری صرفا برای اینکه بتوان این کار را انجام داد، در تضاد با آموزه‌های این رشته‌ی ورزشی است.
یک پارکورکار حرفه‌ای روی سقف ساختمانی در وین، اتریش
نوجوانی در حال تمرین مهارت‌های پارکور روی ویرانه‌های ساختمان‌ها در نوار غزه
مردی در حال تمرین پارکور و پریدن روی پشت‌بام‌ها در لندن
یک پارکورکار در حال حرکت روی یک دیوار در جلوی برج ایفل در پاریس، فرانسه
این ورزش که بیشتر وقت ها در محیط های شهری اجرا می‌شود، به‌وسیله‌ی یک گروه از جوانان فرانسوی توسعه‌یافته است.
دو ورزشکار حرفه‌ای دوی آزاد در حال انجام پرش و عبور از میان سنگ‌ها در نیوپورت، راود آیلند
به‌رغم اینکه آموزه‌های این رشته روی حرکات کارآمد و بهره‌ور متمرکز شده است، اما بسیاری از ورزشکاران پارکورکار مدرن از ترفندهای مختلفی در تمرین‌های خودشان استفاده می‌کنند.
مردی در حال خوردن صبحانه و یک پارکورکار در حال پرش از روی میز صبحانه، روی سقف ساختمان تئاتر ملی لندن
جوان پارکورکار در حال پرش در فضای بیرونی قبه الصخره در بیت‌المقدس، در میان جمعیتی که برای تماشا کردن جمع شده‌اند
یک پارکورکار حرفه‌ای در حال دویدن بر فراز دیواری افراشته در وین، اتریش
عکسی از یک پارکورکار در حال جهش از روی دیواری به روی دیوار دیگر در حین انجام ورزش دوی آزاد در وین، اتریش
پارکورکاری که در جزیره‌ی روزولت در شهر روزولت و روی کناره رودخانه «ایست ریور» (East River) روی دست‌های خود ایستاده است
زنان ایرانی در حال تمرین پارکور در پارک تولد تهران (عکس از عطا کناره، خبرگزاری فرانسه / آژانس تصویر گتی)
دو مرد جوان در حال پایین پریدن از روی یک پشت‌بام در مسکو، روسیه
کسب تدریجی مهارت یکی از عامل‌های مهم در این ورزش به شمار می‌آید، ولی بسیاری از ورزشکاران به‌سمت انجام مانورهای افراطی جلب شده‌اند.
بعد از گذشت سال‌ها، پارکور (و دوی آزاد که نوع دگرگون‌یافته‌ی این ورزش است) به سرعت تکامل یافت و به‌همراه هر نسلی که متولد شد، تغییراتی را تجربه کرد. بعضی از تراسورها همچنان به سنت‌های خود وفادار مانده‌اند و معتقد هستند که این ورزش ریشه در حرکت بی‌وقفه از یک مکان به مکانی دیگر دارد. عده‌ای دیگر هم ترجیح می‌دهند که حرکات خودشان را با گردش‌ها و چرخش‌های مختلفی انجام دهند تا حرکات خود را زیباتر کنند و از حرکت‌ها، به‌عنوان نوعی بیان هنری و فیزیکی استفاده می‌کنند. بعضی گروه‌های خاصی هم هستند که مسابقاتی را در این زمینه برگزار می‌کنند، ولی بقیه‌ی گروه‌ها فکر می‌کنند که برگزاری مسابقه در تضاد با هدف‌های اصلی این رشته‌ی ورزشی است. تقریبا همه ورزشکاران، سنت‌های خوداصلاحی و بهره‌گیری از قدرت بدن و ذهن را پذیرفته‌اند.
منتقدان پارکور می‌گویند که این طرز تفکر می‌تواند برای ورزشکاران این رشته خطرناک باشد و باعث ترویج تجاوزگری شده و خسارت‌هایی را به اموال دیگران وارد سازد. طی این سال‌ها، مردم زیادی در حین انجام شیرین‌کاری‌های خطرناک مثل پریدن از روی سقف‌ها یا بالارفتن از دیوارها، جان خودشان را از دست داده‌اند. با وجود این جنجال‌ها و خطرات، بریتانیای کبیر این ورزش را به رسمیت شناخته و این رشته همچنان با کمک رسانه‌های اجتماعی به رشد خود در سطح بین‌المللی ادامه می‌دهد.