مرکز تجارت جهانی آمریکا، از برج های دوقلو تا منطقه صفر


مرکز تجارت جهانی که به برجهای دوقلو شهرت داشتند، مجموعه هفت آسمانخراش در منطقه منهتن نیویورک در آمریکا بود که در حملات ۱۱ سه ساختمان آن فروریخت و پس از آن ایدهای خاص در مکان تخریب آنها در نظر گرفته شد.
مقالات مرتبط:
مرکز بزرگ تجارت جهانی در قلب نیویورک که توسط معمار ژاپنی-آمریکایی، مینورو یامازاکی طراحی شده بود، حوادث زیادی را پشت سر گذاشت، به طوریکه در حملات یاد شده ساختمان شماره یک، دو و هفت فرو ریختند. اما حالا پس از گذشت چندین سال از وقوع حملات ۱۱ سپتامبر به این مرکز، در مکان تخریب آنها طرحی بهیادماندنی از این دو برج را شاهد هستیم.
تاریخچه ساخت
کار ساختمان مرکز تجارت جهانی در سال ۱۹۶۶ آغاز شد. در سال ۱۹۷۷ ساختمان هر دو برج توسط راکفلرها به پایان رسید و این دو برج تا پیش از ساخت برج ویلیس در شیکاگو بلندترین ساختمانهای جهان بودند.
این مرکز علاوه بر دفاتر متعدد، شامل یک هتل، مرکز اطلاعات، پارکینگهای چند طبقه با ۲ هزار جایگاه پارک و یک میدان بزرگ نیز بود. در قسمت زیرین این بنا ورودی تونل خط آهن به شهر نیوجرسی و همچنین ایستگاههای سه خط مترو قرار دارد.
درمجموع ۴۳۰ شرکت این بنا را اجاره کرده و در آن مستقر بودند. در داخل ساختمان همچنین مراکز اداری ضروری و حساس شهر نیویورک مانند ادارات بندرگاه دو شهر مجاور نیویورک و نیوجرسی نیز قرار داشت که علاوه بر این خیابانهای روگذر پل، تونلهای منتهی به منطقه منهتن و همچنین فرودگاههای اطراف را نیز کنترل میکردند.
۲۰ سپتامیر ۱۹۶۲ اداره بنادر اعلام کرد مینورو یاماساکی بهعنوان معمار ارشد و امری راث و پسران بهعنوان معماران دستیار جهت طراحی نقشه برجهای دوقلو مرکز تجارت جهانی انتخاب شدهاند. طرح اولیه یاماساکی یک ساختمان ۸۰ طبقه بود اما بهمنظور پاسخگویی به نیاز اداره بنادر به سه میلیون متر مربع فضای دفاتر اداری، به ۱۱۰ طبقه افزایش یافت.
در چهارم آوریل ۱۹۷۳ مجموعه هر دو برج و ساختمان میانی آنها افتتاح شد. در آن زمان گفته میشد، که برجهای دوقلو طوری ساخته شدهاند که حتی پس از برخورد یک بوئینگ ۷۰۷ نیز پابر جا میمانند. این نوع هواپیما که به موتور جت مجهز است، میتواند در هنگام پرواز به وزنی تقریبا بیش از ۱۵۰ هزار کیلوگرم برسد. در مورد یکی از دو هواپیمایی که به برجها اصابت کرده و به احتمال زیاد یک بوئینگ ۷۶۷ بود، وزن آن حداکثر به حدود ۱۸۶ هزار و ۸۸۰ کیلوگرم میرسید.
پیش تر در ۲۶ فوریه سال ۱۹۹۳ طی یک حمله تروریستی به مرکز تجارت جهانی ۶ نفر کشته و بیش از ۱۰۰۰ نفر زخمی شده بودند. در این مورد یک کامیون کوچک حامل حدود ۵۰۰ کیلوگرم مواد منفجره، در گاراژ زیرزمینی ساختمان جای گرفته و محموله آن منفجر شده بود. این انفجار، گودالی به قطر ۳۰ متر ایجاد و ۳ طبقه را در زیر ساختمان تخریب کرد. خطوط مترو و راه آهنی که از زیر این برج عبور میکردند نیز آسیب دیدند. ساختمانی که در آن معمولا حدود ۵۰ هزار نفر کار میکردند و در روزهای کار حدود ۸۰ هزار نفر دیگر نیز برای کارهای تجاری و خصوصی در آن حضور مییافتند، سرانجام پس از ساعتها تخلیه شد. جریان برق درست پس از برخورد هواپیما قطع شد و به این خاطر افراد داخل ساختمان مجبور بودند برای نجات خود از دود و آتش از پلههای اضطراری به بیرون از ساختمان بپرند.
مشکل اصلی در یک ساختمان با چنین ارتفاعی آسانسور بود. این مشکل با راهکار تازهای به نام «لابی آسمان» رفع شد. لابی آسمان در حقیقت یک آسانسور بسیار بزرگ بود که با سرعت زیاد مردم را به یکی از طبقات بالای برج میرسانید و ادامه مسیر به سایر طبقات از طریق آسانسورهای عادی صورت میگرفت. این سیستم با بالا بردن بازده آسانسورها، منجر به کاهش تعداد آنها شده و فضای مفید طبقات را از ۶۲ درصد به ۷۵ درصد افزایش میداد. مرکز تجارت جهانی درمجموع ۹۵ آسانسور بزرگ و کوچک داشت.
منطقه صفر
در حادثه یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ که بنا بر شواهد فراوان دولت آمریکا طراح آن بود، در حالی که هر دو برج مقاومت بسیار بالایی داشتند ظاهرا بر اثر اصابت هواپیما فرو ریختند و از آن پس محل حادثه، منطقه صفر نامیده میشود.
اما پس از این حادثه «مرکز تجارت جهانی یک» نامی است که بر ساختمان اصلی مجموعه جدید مرکز تجارت جهانی در نیویورک گذاشتهاند. هزینه ساخت این آسمانخراش ۱۰۴ طبقه بالغ بر ۳/۸ میلیارد دلار بوده و ساخت آن نیز ۸ سال به طول انجامیده است.
این آسمانخراش در حال حاضر بلندترین برج در نیویورک و ششمین برج بلند دنیا است.
دیدگاه