سرنوشت قدیمی ترین ایستگاه های مترو جهان

Geisterbahnhofe، عبارتی است که در آلمان برای ایستگاه قطار متروکه به­‌کار می­‌رود و از این اصطلاح سرچشمه گرفته است. زمانی که دولت آلمان‌شرقی دیوار برلین را در سال ۱۹۶۱ ساخت؛ سیستم مترو برلین را قطع کردند. چندین خطوط مترو از برلین‌شرقی به برلین‌غربی می‌رفتند و بازمی‌گشتند. این خطوط به کار خود ادامه دادند، اما قطارها مطلقاً در ایستگاه‌های برلین‌شرقی متوقف نمی‌شدند. آن‌ها به‌سرعت به‌عنوان ایستگاه‌های متروکه شناخته شدند .مردم برلین‌غربی می‌توانستند از پنجره‌های قطار به این ایستگاه‌ها که با سیم‌خاردار مسدود شده­بودند، نگاه کنند.

هنگامی‌که دیوار فروریخت، بسیاری از ایستگاه‌های متروکه بازگشایی شدند. ایستگاه «نوردبانهف» که در اینجا نشان داده‌می‌شود، در سپتامبر ۱۹۹۰ بازگشایی شد.

طبق نشریه‌ی Travel+Leisure، ایستگاه سیتی‌هال دوازدهمین ایستگاه زیبای خطوط متروی جهان محسوب می‌شود. اما متاسفانه در سال ۱۹۴۵ این ایستگاه بسته شد. ایستگاه سیتی‌هال در سال ۱۹۰۴ به‌عنوان قسمتی از اولین خط متروی نیویورک افتتاح شد. از آنجایی­­‌که ورودی ایستگاه درست در مقابل سیتی‌هال واقع‌شده است، آن را به‌عنوان یک نمونه ممتاز در ساخت قراردادند. ایستگاهی که هرگز پرازدحام نبوده و به خاطر طراحی‌اش قادر به بهبود و ارتقا آن نمی‌باشند. در طراحی ایستگاه، به دلیل وجود منحنی شکل‌گرفته، قطارهای بلندتر نمی‌توانستند از سکو استفاده کنند.

با شروع جنگ جهانی دوم، خدمات متروی پاریس کاهش یافت و فقط ایستگاه‌های پرترافیک مورد استفاده قرار می‌گرفت. بعد از جنگ، همه‌ی ایستگاه‌ها به‌جز سه ایستگاه بازگشایی، یا با ایستگاه‌های دیگر ادغام شدند. کواریژ در سال ۱۹۲۳افتتاح شد. اما پس از پایان جنگ به دلیل هم‌جواری با ایستگاهی دیگر هرگز بازگشایی نشد.

سین‌سناسی یک سیستم کامل متروی متروکه دارد. در اوایل قرن بیستم خیابان­‌ها برای اسب‌­ها و اتومبیل­‌ها و تراموای برقی مشترک بودند. طراحان شهر تصمیم می‌گیرند که تراموا را به زیر‌زمین انتقال دهند تا از شلوغی خیابان‌ها کاسته شود. شورای شهر قرارداد این پروژه را با رأی‌گیری در سال ۱۹۱۷ تصویب می‌کند. جنگ جهانی اول مانع از سرمایه‌گذاری برای این طرح می‌شود و بعد از جنگ به علت افزایش قیمت‌ها، قرارداد اولیه کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد. پروژه شروع می‌شود اما قبل از گذاشتن حتی یک ریل‌آهن، پول‌ها تمام می‌شود. بازار بورس در سال ۱۹۲۹ سقوط می‌کند و سرمایه‌گذاری جدید غیرممکن می‌شود برای همین تونل‌ها تا به امروز به حال خود رها شده‌اند.

باوجود آنکه خطوط متروی لندن قدیمی‌ترین خط متروی جهان است، اما تعداد بسیار کمی ایستگاه متروکه دارد. ایستگاه آلدویچ در سال ۱۹۰۷ افتتاح شد. این ایستگاه باوجود تعداد کم مسافرانش ده‌ها سال به کار خود ادامه داد. در طول جنگ جهانی دوم از آن به‌عنوان پناهگاهی در برابر حمله‌های هوایی استفاده می‌شد. ایستگاه بعدها در ساعات اوج روز به کار خود ادامه می‌داد، اما سرانجام در سال ۱۹۹۴بسته شد. این ایستگاه در تهیه فیلم موفقیت بیشتری داشته است، زیرا در فیلم‌هایی همچون «۲۸ هفته بعد» و «شرلوک» از این ایستگاه برای فیلم‌برداری استفاده شده است.

ایستگاه آلبرتی‌نورت در سال ۱۹۱۳ افتتاح و در سال ۱۹۵۳ بسته شد. این ایستگاه، به ایستگاه بعدش در همان خط خیلی نزدیک بود و این امر به قطارها اجازه نمی‌داد تا سرعت لازم را داشته باشند. در سال ۱۹۸۰ ، نمایشی از سال‌های اول ایستگاه، برای مسافرانی که به‌سرعت با قطار از آنجا رد می‌شدند گذاشته شد.

کوری‌یس در سال ۱۹۳۴ به عنوان آخرین ایستگاه از اولین خط متروی بارسلون افتتاح شد، اما در سال ۱۹۷۲ به دلیل گسترش خط مترو بسته شد. پوسترهای تبلیغاتی قدیمی، هنوز بر روی دیوارهای ایستگاه، نمایان است.

ایستگاه میدان فرانکلین از زمان افتتاح شدنش در سال ۱۹۳۶، برای دفعات متعددی باز و بسته شد. و سرانجام در سال ۱۹۷۹ برای همیشه بسته شد. اما قطارها برای ورود به فیلادلفیا همچنان از این ایستگاه می‌گذرند.

این ایستگاه در سال ۱۹۲۸ افتتاح و در سال ۱۹۸۵ بسته شد. در سال ۱۹۸۰ با گسترش خطوط مترو، راهی برای گسترش این ایستگاه نیافتند. این ایستگاه فقط می‌توانست به قطاری با سه واگن سرویس بدهد.

وقتی توسعه‌ی شهر استکهلم در سال ۱۹۷۰ شروع شد؛ طرح‌هایی برای گسترش منطقه کیم‌لینگ مطرح شد. ابتدا طراحان مترو شروع به ساخت ایستگاهی برای این منطقه کردند اما هیچ وقت کار آن به پایان نرسید و ایستگاه ناتمام رها شد.کیم‌لینگ همچنان به عنوان منطقه‌ای توسعه نیافته باقی‌مانده است و بیشتر زمین‌های اطراف آن متعلق به مناطق حفاظت‌شده است.