نکاتی برای مراقبت از سلامتی در سفر و طبیعت‌گردی

در این مقاله که شامل مجموعه‌ای از مشکلاتی است که ممکن است در سفر و یا طبیعت با آن مواجه شویم، با اقدامات و روش‌های درمانی برای مقابله با این مشکلات آشنا می‌شویم که موسسه‌ی پزشکی NOLS Wilderness آنها را توصیه کرده‌است. هدف این است که زمانی که در طبیعت به سر می‌برید، سالم بمانید و از گردش خود نهایت لذت را ببرید.

آفتاب‌سوختگی

یکی از مشکلات رایج در سفر و طبیعت‌گردی، آفتاب‌سوختگی است که به سادگی قابل پیشگیری است. آفتاب‌سوختگی بر اثر قرار گرفتن طولانی مدت در معرض اشعه‌ی فرابنفش خورشید ایجاد می‌شود.

پیشگیری:

تمامی کسانی که به فعالیت‌های تفریحی در فضای باز می‌پردازند، به خصوص کسانی که پوست‌های روشن‌تری دارند، باید از کرم‌های ضد‌آفتابی که دارای ۳۰ SPF یا بالاتر هستند، استفاده کنند. آکادمی درماتولوژی آمریکا و بنیاد سرطان پوست توصیه می‌کنند که ضد‌آفتاب‌ها حتی در روزهای ابری نیز باید هر دو ساعت یکبار استفاده شوند. همچنین رعایت نکات زیر در مواقعی که ناچار به قرار گرفتن در معرض آفتاب هستید، می‌تواند برای سلامتی شما مفید باشد: سعی کنید تا حد امکان بین ساعات ۱۰ صبح تا ۴ بعد از ظهر، کمتر در معرض تابش نور خورشید قرار بگیرید. حوالی ظهر، امکان آسیب‌رسانی به پوست توسط اشعه‌ی خورشید به بالاترین میزان خود می‌رسد. در این ساعات که اوج شدت تابش نور خورشید است، فردی با پوست روشن در کمتر از پانزده دقیقه دچار آسیب‌های پوستی خواهد شد. همیشه سر، گردن، گوش‌ها و چشم‌های خود را از تابش آفتاب بپوشانید؛ به خصوص در ارتفاعات بالا که وجود جو رقیق‌تر موجب می‌شود که اشعه‌ی فرابنفش بیشتری از خورشید به پوست شما بتابد. شن و برف می‌تواند تاثیر نور خورشید را شدت ببخشد. برخی از لباس‌های مناسب بیرون و طبیعت‌گردی، دارای درجه بندی از لحاظ SPF هستند. پارچه‌هایی با بافت ضخیم‌تر کمک می‌کنند که پوست شما کمتر در معرض نور خورشید قرار بگیرد. کرم‌های ضد‌آفتابی که استفاده می‌کنید، باید هم در برابر اشعه‌ی UVA و هم اشعه‌ی UVB پوستتان را حفاظت کند. برای بررسی میزان تاثیرگذاری کرم، روی بسته و یا بروشور آن را به خوبی مطالعه کنید. عینک آفتابی شما نیز باید دارای محافظ‌هایی در برابر هر دو اشعه‌ی UVA و UVB باشد. با پزشک خود مشورت کنید. چرا که ممکن است برخی داروهایی که مصرف می‌کنید، حساسیت و آسیب‌پذیری شما را در برابر آفتاب‌سوختگی افزایش دهد.

درمان:

اگر به آفتاب‌سوختگی دچار شدید، نواحی آسیب‌دیده‌ی پوست را با کرم‌هایی که پایه‌ی آلوئه‌ورا دارند، تسکین دهید. در ادامه‌ی سفر، قسمت‌های آسیب‌دیده را با استفاده از پوشش‌های ضخیم و یا کرم‌های ضدآفتاب قوی، کاملا بپوشانید تا از آسیب‌های بیشتر پیشگیری نمایید. اگر مشکل آفتاب‌سوختگی شما جدی است و با تب و لرز و تهوع مزمن همراه است، به مراقبت‌های پزشکی نیاز خواهید داشت و باید به پزشک مراجعه کنید.  

تاول

تاول یک ضایعه‌ی ‌پوستی است که ممکن است بر اثر اصطکاک پوست با لباس و یا کفش نا‌مناسب ایجاد شود و با ایجاد ناراحتی، یک پیاده‌روی لذت‌بخش را خراب کند. اما پیشگیری از این اتفاق ناخوشایند بسیار ساده است.

پیشگیری:

پیشگیری از بروز تاول در پوست، بسیار ساده‌تر از درمان آن است. قبل از شروع سفر، اطمینان حاصل کنید که با کفش‌های خود راحت هستید و کاملا اندازه‌ی شما هستند. جوراب‌های تمیز و با سایز مناسب بپوشید. دقت کنید که برای پیاده‌روی‌های طولانی مدت، ۲ جفت جوراب بپوشید؛ یکی نازک‌تر و دیگری ضخیم‌تر. با اینکار شانس سایش پوست و بروز تاول کاهش می‌یابد.

چند نکته‌ی مهم:

به محض اینکه در پای خود احساس ناراحتی کردید به دنبال رفع مشکل باشید. هر چه سریع‌تر به این ناراحتی واکنش نشان دهید، بهتر می‌توانید از بروز تاول و جدی‌تر شدن مشکلتان جلوگیری کنید. با دیدن اولین نشانه‌ی سوزش و ناراحتی در پا، قسمت آسیب‌دیده را با استفاده از یک لایه‌ی محافظتی مانند چسب زخم بپوشانید تا میزان سایش و خراشیدگی را کاهش دهد.

درمان:

اگر پوست شما مستعد تاول زدن است، قبل از اینکه شروع به پیاده‌روی کنید، در قسمت‌هایی از پوست خود که معمولا تاول می‌زنند از بالشتک‌های مخصوص (moleskin) که می‌توانید آنها را از داروخانه تهیه کنید، استفاده کنید. اگر تاول گسترش پیدا کرد و راه رفتن برای شما با درد همراه شد، می‌توانید با استفاده از یک تیغ یا چاقوی تمیز آن را خالی کنید. بعد از انجام این کار، برای تسکین دادن به پوست از پماد‌های آنتی‌باکتریال استفاده کنید و سپس روی پوست را با استفاده از یک پوشش مناسب و چسب زخم بپوشانید تا در معرض آلودگی قرار نگیرد. اگر محل آسیب‌دیده همچنان حساس است، با استفاده از چسب‌زخم یا پوشش‌های مشابه، اطراف آن را کاملا بپوشانید. می‌توانید پد مورد استفاده‌ی خود را با استفاده از باند و گاز و پنبه حجیم‌تر کنید تا ناحیه‌ی آسیب‌دیده کمترین تماس را با جوراب یا کفشتان داشته باشد.

دردهای عمومی بدن

درد و کشیدگی در عضلات، سردرد و درد مفاصل از مشکلات رایج به هنگام طبیعت‌گردی و انجام فعالیت‌های تفریحی در بیرون از منزل، هستند.

پیشگیری:

برای پیشگیری از این مشکلات، اولین قدمی که باید بردارید این است که قبل از انجام هر گونه فعالیت بدنی، بدنتان را با انجام حرکات کششی و ساده، گرم کنید. این فعالیت‌ها، گردش خون را افزایش می‌دهند و سبب می‌شوند که عضلات بتوانند نیروی بیشتری را تحمل کنند. بیشتر افراد، حرکات کششی دینامیک مانند قدم زدن یا دویدن آهسته را به حرکات کششی استاتیک ترجیح می‌دهند. گرچه هر دو در صورتی که با دقت کامل انجام شوند، می‌توانند مفید باشند. برای یک کوهنورد، بهترین تمرین برای گرم کردن بدن این است که ده الی پانزده دقیقه‌ی ابتدای مسیر را با سرعت متوسط پیش برود. اگر احساس می‌کنید که به تمرین‌های پیش از شروع کوهنوردی نیاز دارید می‌توانید تمرین‌هایی نظیر راه رفتن با پای کشیده (تمرینات کششی عضلات پا) را انجام دهید. ابتدا یک پای خود را مستقیم بالا آورده و بکشید به نحوی که انگشت‌های پایتان رو به آسمان باشند. سپس با دست مخالف، انگشت‌های خود را لمس کنید. همین حرکات را برای پا و دست مخالف نیز انجام دهید. شش بار یا بیشتر، این حرکت را تکرار کنید. نکته‌ی مهم: سعی نکنید که بیشتر از توان بدنی خود، فعالیت کنید.

درمان:

بیشتر دردهای عضلانی با کمی استراحت و ماساژ آرام، بهبود می‌یابند. برای درمان سردرد‌ نیز می‌توانید از قرص‌های مسکن مانند آسپیرین، ایبوپروفن و استامینوفن استفاده کنید و کمی استراحت کنید. دردهای مفصلی نیز معمولا بر اثر فعالیت بیش از حد ایجاد می‌شوند. گرچه ممکن است علت‌های دیگری مانند پیچ‌خوردگی و یا وارد آمدن فشار غیر‌معمول داشته باشند. در این مورد نیز استراحت، بهترین روش درمان است. بالا بردن مفصل دردناک می‌تواند به کاهش درد کمک کند. مصرف گلوکوزامین، که یک مکمل غذایی برای ترمیم غضروف‌ها است، می‌تواند در کاهش دردهای مفصلی موثر باشد و دامنه‌ی حرکت شما را گسترش بدهد.

تماس با گیاهان سمی

(پیچک سمی آمریکایی، سماق سمی) ممکن است در برخی از مناطقی که به آنجا سفر می‌کنید یا برای گشت و گذار می‌روید، گیاهانی وجود داشته باشند که تماس با آنها برای شما مشکلاتی را ایجاد کند.

پیشگیری:

قبل از شروع سفر، درباره‌ی گیاهان سمی که ممکن است در منطقه وجود داشته باشند اطلاعات کسب کنید به نحوی که بتوانید ظاهر آنها را به درستی تشخیص دهید. از لمس کردن هر گیاهی که برای شما نا‌آشنا است، اجتناب کنید. توجه داشته باشید که مواد سمی موجود در برخی از گیاهان، حتی در دوره‌ی خواب زمستانی گیاه نیز اثر خود را از دست نمی‌دهد. حتی تماس با یک گیاه بدون برگ در فصل زمستان نیز می‌تواند برای شما دردسر ایجاد کند. قبل از هر گونه تماس با این گیاهان سمی، از لوسیون‌های مخصوص استفاده کنید. اگر در یک منطقه‌ی نا‌آشنا سفر می‌کنید، کتاب راهنمای سبک و فشرده‌ای به همراه خود داشته باشید تا بتوانید گیاهانی که برایتان شناخته‌شده نیستند را به راحتی شناسایی کنید.

درمان:

همیشه کرم هیدروکورتیزون یا کرم‌های تسکین‌دهنده‌ی دیگر و لوسیون‌های ضدالتهابی برای کاهش جراحت و ناراحتی ایجاد شده در پوست به همراه داشته باشید. برعکس تاول‌ها که به جاهای دیگر بدن سرایت نمی‌کنند، در صورتی که بخشی از این گیاهان در لباس‌ها، کفش، ابزار و سایر لوازم همراهتان باقی بمانند، می‌توانند مجددا به شما یا سایر افراد آسیب بزنند. به همراه داشتن یک راهنمای کمک‌های اولیه هم می‌تواند نکات مفیدی را برای مقابله با انتشار این ضایعات پوستی در اختیار شما بگذارد.

حشرات گزنده

پشه، مگس و سایر حشرات موذی و گزنده، جزء جدایی‌ناپذیر طبیعت هستند. خوشبختانه گزش این حشرات، خطری جدی برای سلامتی ما به حساب نمی‌آیند و فقط کمی سوزش و خارش ایجاد می‌کنند.

پیشگیری:

دشمن خود را به خوبی بشناسید و خود را برای مقابله با آن آماده کنید. یعنی پیش از شروع سفر، حشرات را شناسایی کرده و از مسافرت و گشت و گذار در اماکن و فصل‌هایی که تعدادشان بیشتر است، اجتناب کنید. همچنین با پوشیدن لباس مناسب با رنگ روشن، آستین‌های بلند و دارای پوشش کامل بدن، پیراهن‌ها و کلاه‌های مخصوص می‌توانید از گزش حشرات در امان بمانید. حتی می‌توانید در مواقع ضروری از مواد دفع‌کننده برای راندن این حشرات استفاده کنید. مواد دفع‌کننده‌ی حشرات که بر پایه‌ی DEET هستند، موثرترین راه برای مقابله با پشه‌ها هستند و البته راه‌های جایگزین طبیعی نیز برای کسانی که از مصرف مواد شیمیایی و مصنوعی اجتناب می‌کنند، وجود دارد. این ماده یعنی DEET، برای زنان باردار و بچه‌ها، به خصوص کودکان زیر یک سال، توصیه نمی‌شود. این ماده به پنبه، پشم و نایلون آسیبی نمی‌زند اما پلاستیک و پارچه‌های مصنوعی را از بین می‌برد. استفاده از لباس‌های آغشته به پرمترین (permethrin)، که مدت‌های مدیدی است به همین منظور مورد استفاده قرار می‌گیرد، یک روش دفاعی دیگر در برابر گزش حشرات است که می‌توانید خودتان آن را روی لباس‌های خود استفاده کنید.

درمان:

برخی از محصولات مرتبط با کمک‌های اولیه مانند کرم‌های مخصوص نیش حشرات، ورم و خارش ایجاد شده را بهبود می‌بخشند.

نکته‌ی مهم:

بعضی از افراد نسبت به نیش برخی از حشرات حساسیت دارند. اگر شما نیز از این دسته هستید، تا حد امکان از قرار گرفتن در چنین شرایطی اجتناب کنید و یا داروهای مورد نیاز برای مقابله با واکنش‌های بدنتان در برابر گزیدگی را به همراه داشته باشید. اطمینان حاصل کنید که همراهانتان از آلرژی شما و روش‌های مقابله با آن اطلاع دارند.

مقابله با نیش حشرات

گونه‌های مختلف زنبورها شامل زنبور عسل، زنبور سرخ و ... از نمونه‌های دیگری هستند که سلامتی شما را زمانی که در طبیعت به سر می‌برید، تهدید می‌کنند.

پیشگیری:

زمانی که به یک کندو یا لانه‌ی زنبور برخورد کردید، آن منطقه را با آرامش و سریعا ترک کنید. در اردوگاه و کمپ محل اقامتتان از پوشیدن لباس‌هایی با رنگ روشن، استفاده از زیورآلات براق و کمربندهای سگک‌دار اجتناب کنید. اگر شما یا یکی از اعضای گروهتان به نیش زنبور حساسیت دارید، به مراکز مراقبت‌های بهداشتی رجوع کرده و واکسن مناسب برای پیشگیری از بروز مشکل را تزریق کنید.

درمان:

برای درمان واکنش‌های بدن نسبت به نیش زنبور (خارش، قرمزی و تورم خفیف) می‌توانید از این موارد به عنوان کمک‌های اولیه بهره بگیرید: یخ، جوش شیرین، آنتی‌هیستامین‌های خوراکی مانند بنادریل، کلرتریمتون و Dimetane، اپی‌نفرین استنشاقی (Epinephrine) مانند Primatene، استروئید‌های موضعی نظیر Cortaid و Lanacort و در نهایت داروهای بی‌حس‌کننده‌ی موضعی مانند بنزوکائین، Lanacane و Solarcaine.

کنه

کنه‌ها حشراتی انگلی و از تیره‌ی بندپایان هستند که ممکن است شما را بیمار کنند. گرچه گزیده شدن توسط کنه همیشه هم به بیماری لایم (Lyme) منجر نمی‌شود، اما همواره باید مراقب چنین تهدیداتی که در طبیعت وجود دارند باشید. قبل از شروع سفر، با افراد متخصص درباره‌ی چنین خطراتی که ممکن است در یک محدوده‌ی نا‌آشنا برای شما پیش بیاید، مشورت کنید.

پیشگیری:

از رفتن به مناطقی که محل تجمع کنه‌ها است مانند مناطقی که پوشش گیاهی انبوهی دارند (جنگل‌ها و مراتع) و پستانداران کوچک در آن زندگی می‌کنند، اجتناب کنید. لبه‌های پوشش خود را داخل لباس بگذارید، یعنی پیراهن در شلوار و انتهای شلوار در جوراب، و به این ترتیب راه ورود حشرات را ببندید. دو بار در روز، پوست و موهای خود را بررسی کنید تا کنه به آن نچسبیده باشد. استفاده از مواد دفع‌کننده‌ی حشرات بر پایه‌ی DEET روی پوست و مواد دفع‌کننده‌ی بر پایه‌ی پرمترین در لباس‌ها، می‌تواند به دور کردن و از بین بردن برخی از کنه‌ها کمک کند.

درمان:

اگر کنه‌ای در لباس یا موهای خود پیدا کردید، هر چه سریع‌تر آن را جدا کنید. از یک موچین استفاده کنید، سر حشره را با موچین بگیرید و سپس آن را بالا آورده و بیرون بیاندازید. آن بخشی از پوست را که آسیب دیده‌است به دقت با آب و صابون بشویید و با الکل به آرامی ماساژ دهید. به هیچ وجه از روش‌های درمانی بی‌پایه و اساس عامیانه، مانند استفاده از وازلین و فرو بردن در بنزین استفاده نکنید. نکته:  توجه داشته باشید که کنه‌ها زمانی می‌توانند شما را بیمار کنند که در زیر پوست یا موی شما لانه کنند. در نتیجه دست زدن به کنه و یا خزیدن آن روی پوست، برای سلامتی شما خطرناک نیست.

مارگزیدگی

در عین حال که بسیاری از انواع مارها بی‌آزار هستند، تعدادی از آنها مانند مار زنگی، مار مرجانی (از خانواده‌ی مار کبرا)، مار سمی آبزی جنوب آمریکا و copperhead، نیش‌هایی زهرآهگین و مرگبار دارند. طبق مطالعات دانشگاه مرکز پزشکی مریلند، در آمریکا، سالانه بیشتر از هشت هزار نفر دچار مارگزیدگی توسط مارهای سمی می‌شوند.

پیشگیری:

از رفتن به مناطقی که محل تجمع مارها است، اجتناب کنید. این اطلاعات را می‌توانید از طریق کتاب‌های راهنما و یا با پرسش از راهنمایان محلی، کسب کنید. سعی کنید در مسیرهای پیاده‌روی حرکت کنید و منحرف نشوید. مسیری که می‌پیمایید را به دقت زیر نظر داشته باشید و به صداها گوش دهید. به هنگام صعود از صخره، کاملا محتاط و هشیار باشید و اگر در مسیرتان مار دیدید، آن را تحریک نکنید.

درمان:

هرگز سعی نکنید که مارها را شناسایی کرده، بگیرید یا بکشید. چرا که این کار ممکن است به قربانی شدن فرد دیگری از گروه منجر شود. در چنین شرایطی مراحل زیر را دنبال کنید:

• خونسردی خود را حفظ کنید و به فرد آسیب‌دیده آرامش بدهید. لزوما هر گزیدگی توسط مار به انتقال زهر منجر نمی‌شود.
• عضو آسیب‌دیده را بی‌حرکت قرار دهید. از فشار دادن و انقباض آن خودداری کنید.
• فرد آسیب‌دیده را به یک بیمارستان یا نزد یک پزشک ببرید تا مراقبت‌های لازم و پادزهر را دریافت کند.
• اندازه و محل آسیب‌دیدگی را برای پزشک به دقت تشریح کنید.
• از انجام روش‌های درمانی ثابت‌نشده و بی‌اعتبار مانند استفاده از شریان‌بند، یخ، جریان برق، مکیدن و بریدن محل آسیب‌دیده، اجتناب کنید چرا که ممکن است به بیمار بیش از پیش آسیب بزند.

ویروس هانتا

ویروس هانتا از طریق ادرار، مدفوع و بزاق جوندگان آلوده، به خصوص موش‌های آهویی، موش پنبه، موش برنج مردابی و موش‌های سفیدپا منتقل می‌شود. استنشاق دود یا گرد و غبار که حامل آثار مدفوع این جوندگان باشد، می‌تواند انسان را به این ویروس دچار کند. این اتفاق معمولا به هنگام انجام فعالیت‌هایی مانند تمیز کردن انباری یا کابین پیش می‌آید اما گردشگران نیز از این تهدید در امان نیستند. به گفته‌ی دکتر Paul Auerbach نویسنده‌ی کتاب "اقدامات پزشکی در بیرون از منزل"، فردی که به ویروس هانتا آلوده می‌شود، یک دوره‌ی نهفتگی یک تا پنج هفته‌ای را پشت سر خواهد گذاشت تا بیماری علائم خود را آشکار کند. علائم این بیماری شامل تب، دردهای عضلانی، سردرد، سرفه، سرگیجه، درد شکم، تهوع و استفراغ و اسهال برای مدت چند روز است. مشکل در تنفس، لکه لکه شدن پوست برخی اندام‌ها، تشنج و گاهی اوقات خونریزی، به دنبال این علائم بروز خواهند کرد. طبق گزارشات منتشر شده، این ویروس به مرگ بیش از ۷۵ درصد قربانیان منجر می‌شود.

پیشگیری:

از رفتن به اماکنی که محل تجمع و فعالیت جوندگان است مانند انبارها، کابین‌های قدیمی و پناهگاه‌های پر گرد و غبار و آلوده تا حد امکان اجتناب کنید. دکتر Auerbach اقدامات احتیاطی زیر را برای پیشگیری از مبتلا شدن به این ویروس توصیه می‌کند:

• غذا ، آب و نوشیدنی‌های خود را در ظرف‌های دربسته نگه دارید.
• در هنگام مرتب کردن و تمیز کردن انبارها، جوندگان مرده، لانه‌ی آنها و مدفوع‌شان را از بین برده و محل را با مواد ضد‌عفونی‌کننده، شست‌و‌شو دهید. هنگام انجام این کار، حتما دستکش به دست کنید.
• کابینت‌ها و انباری‌ها را قبل از استفاده، به خوبی تمیز و ضدعفونی کنید.
• در مکان‌هایی که محل تجمع جوندگان است، اتراق نکنید.
• بدون زیر‌انداز، روی زمین نخوابید.
• زباله‌ها را بلافاصله بسوزانید یا در زیر خاک دفن کنید.
• سعی کنید زمانی که جایی بیرون از منزل اقامت دارید، از آب معدنی استفاده کنید.

درمان:

اگر شک دارید که خودتان یا یکی از اعضای گروه به این ویروس آلوده شده‌اید، بلافاصله به دنبال یک مرکز خدمات پزشکی بگردید. دکتر Auerbach خاطر نشان می‌کند که روش درمانی خاصی غیر از مراقبت‌های پزشکی معمول برای مقابله با این ویروس وجود ندارد اما استفاده از داروهای ضد ویروسی ممکن است مفید واقع شوند.

بیماری ارتفاع یا ارتفاع‌زدگی

ارتفاع‌زدگی یا کوه‌گرفتگی یا کوه‌زدگی می‌تواند گردشگران و کوهنوردان را در ارتفاعات بالاتر از ۸۰۰۰ پا یا ۲۴۰۰ متر، با مشکلاتی مواجه کند. این مشکل بر اثر دو عامل کاهش فشار هوا و کمبود اکسیژن ایجاد می‌شود. هر چه سریع‌تر حرکت کنید و صعود سخت‌تری داشته باشید، احتمال ابتلا به این بیماری افزایش می‌یابد. علائم این بیماری عبارت اند از: احساس کندی و بی‌حسی که معمولا با سر‌درد نیز همراه است، سرگیجه، تهوع، بی‌اشتهایی، افزایش ضربان قلب و تنگی نفس. در بیشتر موارد، این علائم خفیف هستند اما در موارد حادتر ممکن است منجر به ناتوانی در ادامه‌ی مسیر و حتی مرگ شوند.

پیشگیری:

از تغییر ناگهانی ارتفاع اجتناب کنید. اگر روزهای پیش از صعود خود را در یک دره‌ی کم‌ارتفاع می‌گذرانید، در صورتی که بخواهید روز بعد ده هزار پا (۳۰۰۰ متر) صعود کنید، ممکن است با مشکل مواجه شوید. بهتر این است که به آرامی ارتفاع خود را افزایش دهید تا به شرایط جدید عادت کنید. می‌توانید قبل از شروع کوهنوردی، یک روز یا بیشتر در یک کمپ مرتفع اقامت کنید. یک قانون کلی وجود دارد که به ازای هر دو هزار پا (۶۰۰ متر) ارتفاع بیشتر از هشت هزار پا (۲۴۰۰ متر)، باید یک یا دو روز استراحت کنید. اگر تصمیم دارید که زودتر صعود کنید، از پزشکتان داروی استازولامید (acetazolamide) درخواست کنید. این دارو به شما کمک می‌کند که بدنتان سریع‌تر با شرایط جدید هماهنگ شود.

درمان:

بهترین راه، بازگشت به ارتفاعات پایین‌تر است. اگر احساس می‌کنید که علائم بیماری بر شما غلبه می‌کنند، سریعا به ارتفاعات پایین‌تر بروید قبل از اینکه شرایطتان رو به وخامت برود و نتوانید بدون کمک راه بروید. آسپیرین می‌تواند برای رفع سر‌درد‌های شما مفید واقع شود. اگر شخص مبتلا، دارای مشکلات جدی در تنفس است، هوشیاری‌اش کاهش یافته یا سرفه‌های خونی می‌کند، با اورژانس تماس بگیرید. امید است که با رعایت این نکات، سفر و گردشی لذت‌بخش را تجربه کنید و خاطرات خوشی را در کنار خانواده و دوستانتان رقم بزنید. منبع: www.rei.com