کشور ولز کجاست | نگاهی به بخش کوچکی از بریتانیای کبیر

ولز، یک کشور محسوب نمی‌شود؛ بلکه منطقه‌ کوچک و خودگردانی در جنوب غرب بریتانیا است که به‌وسیله مجلس ملی اداره می‌شود. این منطقه زیبا با جاذبه‌های بکری که دارد، مقصد بسیاری از گردشگران و گلف‌بازان جهان به شمار می‌رود. ولز منطقه‌ای دو زبانه است که از غرب با اقیانوس اطلس و از سمت شرق به انگلستان منتهی می‌شود. این منطقه، با مردمانی اصیل و خون‌گرم، علاوه بر جاذبه‌های طبیعی زیبا، در زمینه ورزش و موسیقی نیز از شهرت قابل‌ملاحظه‌ای برخوردار است.

منبع عکس: studybest

ولز جزو پادشاهی‌های قدیم اروپا به شمار می‌رود و به‌همراه کشورهای انگلیس، ایرلند شمالی و اسکاتلند، بریتانیا را تشکیل می‌دهند. منطقه ولز با ۳,۰۰۰,۰۰۰ نفر جمعیت، در جنوب غرب جزیره بریتانیا و غرب رودخانه سورن (Severn) واقع شده و کاردیف (Cardiff) پایتخت آن است. اهالی ولز به دو زبان انگلیسی و ولزی صحبت می‌کنند. زبان ولزی این منطقه، ریشه در زبان سلتی دارد.

ولز از استقلال سیاسی داخلی برخوردار است و پرچم جداگانه دارد؛ اما اداره امور خارجی خود را در دست ندارد؛ زیرا اداره امور خارجه ولز در دست کشور بریتانیا است.

منبع عکس: wells fargo stories

سابقه منطقه ولز به اوایل دوره میلادی می‌رسد. منطقه بریتانیا از قرن اول میلادی تا قرن پنجم، در اختیار رومی‌ها بود. بعدها آنگل‌ها و ساکسون‌ها به جزایر بریتانیا حمله کردند و آنجا را در اختیار خود گرفتند؛ اما به منطقه ولز دسترسی نیافتند. در قرن هشتم میلادی ولزی‌ها با همسایگان ساکسونی خود وارد جنگ شدند و به‌دلیل قدرت جنگجویی بالا، ساکسون‌ها را شکست دادند. در سال ۷۷۰ میلادی به‌دلیل اختلاف با مردم منطقه ولز، پادشاه ساکسون‌ها سدی را به‌عنوان مرز بین انگلیس و ولز ایجاد کرد.

در سال ۱۴۸۵ میلادی، هنری هفتم به پادشاهی انگلستان رسید. او اولین پادشاهی بود که ملیت ولزی داشت. با به قدرت رسیدن هنری هشتم، در سال ۱۵۳۶ میلادی، انگلیس و ولز با قانون اتحاد، متحد شدند.

اقتصاد ولز در قرون وسطی بر کشاورزی و دامپروری استوار بود؛ اما با انقلاب صنعتی، کشاورزی ولز دچار رکود شد و از بین رفت. با شروع قرن بیستم، اقتصاد ولز به تولید زغال‌سنگ گره خورد؛ اما بعد از جنگ جهانی اول، قیمت زغال‌سنگ افت کرد. کاهش شدید قیمت زغال‌سنگ، اقتصاد این منطقه را با مشکلات جدی و بیکاری مواجه کرد که آثار آن تا مدت‌ها بر جای ماند.

منبع عکس: fa.delachieve

ولز یک نظام سیاسی درون کشوری است و بیشتر مردم ولز به‌دلیل آگاهی از شرایط این منطقه و نبود امکانات لازم سیاسی و اقتصادی، خواهان استقلال سیاسی ولز از بریتانیا نیستند.

طی سال‌های اخیر، تجدید حیات زبان و فرهنگ ولزی در میان مردم ولز، قدرت و هویت فرهنگ مردم این منطقه را اثبات کرد. با برگزاری یک همه‌پرسی در ۱۸ سپتامبر ۱۹۹۷ و رای اتباع ولز به تشکیل مجمعی ملی در این منطقه، نخستین حکومت خودمختار ولز بعد از ۶۰۰ سال تشکیل شد و در سال ۲۰۰۰ میلادی، رودی مورگان اولین رئیس مجمع ملی ولز شد. مجلس ملی ولز در شهر کاردیف، پایتخت ولز، واقع شده است. این مجلس هنوز حق قانون‌گذاری ندارد و تصویب هر قانونی برای ولز، به عهده مجلس عوام انگلستان است.

واحد پول ولز، پوند استرلینگ است. در حال حاضر، پایه اقتصاد ولز را صنعت، معادن فلز و متالوژی تشکیل می‌دهند و مهم‌ترین صادرات آن، ماهی، فراورده‌های کشاورزی و دامی است.

منبع عکس: jazebeha

ولز دارای هویت فرهنگی جداگانه‌ است؛ اما با بریتانیای کبیر، اشتراکات تاریخی و اجتماعی بسیاری دارد. این اشتراکات بیشتر بر پایه زبان شکل گرفته‌اند؛ اما ولز با انگلستان تفاوت‌های زیادی نیز دارد. انگلستان از کشورهای گران از لحاظ هزینه زندگی است؛ اما در ولز هزینه مسکن، مواد غذایی و تحصیلات بسیار پایین‌ است.

ولز یک منطقه دوزبانه است؛ اما ولزی زبان‌ها تنها حدود ۲۰ درصد از جمعیت آن را تشکیل می‌دهند. از زمان تشکیل مجلس ولز، برای احیای فرهنگ ولزی، تمایل برای آموزش کودکان به زبان ولزی جدیت بیشتری به خود گرفت. مذهب رایج در ولز یکی از شاخه‌های فرقه پروتستان بنام کالوینیسم است.

ولز در سال‌های اخیر به ۲۲ بخش تقسیم شد و اداره امور آموزش، امور اجتماعی، راهداری و محیط زیست را بخش‌دارهای هر بخش به عهده گرفتند. ولز یکی از مقاصد گردشگری اروپا است و از لحاظ گردشگری فعالیت مستمر دارد. ۶ درصد جمعیت ولز در صنعت گردشگری اشتغال دارند.

منبع عکس: creo

هر ساله مسابقات گلف در ولز برگزار می‌شود و از طریق آن گردشگران گلف‌باز ثروتمند، جذب این منطقه می‌شوند. حدود ۵۰ زمین گلف در منطقه ولز برای برگزاری تورنومنت‌های بین‌المللی و جذب تماشاگران مسابقات، در این منطقه آماده شده است.

دولت ولز با معرفی کلیسای جامع این منطقه، تلاش می‌کند منطقه ولز را به‌عنوان یک مقصد گردشگری مذهبی نیز به دنیا معرفی کند. این دولت، برنامه‌های بازدید بسیاری برای کلیسای جامع ولز اختصاص می‌دهد.

منبع عکس: northwaleschronicle

ورزش در ولز ارزش و اهمیت زیادی دارد و دولت ولز، امکانات ویژه‌ای برای پیشرفت ورزش‌های خاص این منطقه در نظر گرفته است. زمین‌های زیادی در ولز به ورزش گلف اختصاص داده شده‌اند و هر ساله مسابقات گلف در این منطقه برگزار می‌شود و تماشاگران و گردشگران زیادی به تماشای آن‌ها می‌روند. دوچرخه سواری مرداب نیز از دیگر ورزش‌های معروف ولز است کهمسابقات دوره‌ای آن سالانه در این کشور برگزار می‌شود.

فوتبال نیز از ورزش‌هایی است که در ولز با جدیت دنبال می‌شود و تیم ملی فوتبال ولز در عرصه جهانی، رتبه ۱۷ رده‌بندی فیفا را دارد. این تیم برای اولین بار در جام ملت‌های ۱۹۵۶ در مسابقاتی معتبر حضور یافت و تا مرحله یک‌چهارم نهایی بالا رفت و دو سال بعد از آن نیز خود را به دور یک‌چهارم نهایی جام جهانی رساند و بعد از آن از راه‌یابی به این مسابقات ناکام ماندند.

امسال بعد از پایان قرعه‌کشی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر، تیم‌های انگلیس، آمریکا، ایران و برنده پلی آف اروپا (برنده دیدار کشورهای اوکراین، اسکاتلند و ولز) در گروه B قرار گرفتند؛ تیم فوتبال ولز برنده پلی آف اروپا شد و به مصاف تیم ملی فوتبال ایران می‌رود.

منبع عکس: fasle safar

ولز دو منطقه شمالی و جنوبی دارد. بخش شمالی این منطقه از طبیعت سرسبزی برخوردار است و جاهای دیدنی آن در یونسکو ثبت شده‌اند. آب و هوای منطقه شمالی ولز فوق‌العاده است و در فصل تابستان، بهترین جا برای گردش، تفریح و گذراندن تعطیلات محسوب می‌شود. سواحل زیبای ولز، صخره‌های فوق‌العاده، تپه‌های سرسبز، روستاهای کوچک ساحلی و پارک‌های زیبای این منطقه، جاذبه‌هایی هستند که گردشگران از تماشای آن‌ها لذت می‌برند.

منبع عکس: wikipedia

کلیسای جامع ولز از مهم‌ترین دیدنی‌های ولز است که در شهر سنت دیوید قرار دارد. این شهر در منطقه‌ای به نام پمبروک‌شایر واقع شده است. معماری کلیسای جامع ولز با شیوه معماری مذهبی رایج در قرون وسطی بنا شد. حاکم ولز به نام سنت دیوید کلیسای کاتولیک را در دهه ۱۱۸۰ میلادی با ماسه سنگ در این شهر بنا کرد. اکنون آثاری که در کلیساهای دیگر ولز بود در این کلیسا نگهداری می‌شوند. جام نقره قرن ۱۳ و نسخه‌ای از کتاب مقدس ولز از این دست آثار هستند.

منبع عکس: hotels

کوه اسنودن در شمال ولز، بلندترین کوه این منطقه و از مقاصد مهم گردشگری ولز محسوب می‌شود. این کوه زیبا در حدود ۳,۵۶۰ متر ارتفاع دارد و علاوه بر کوهنوردی، دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی نیز در آن رایج است. کوه اسنودن در پارک ملی اسنودنیا قرار دارد. این پارک از طبیعتی بکر و زیبا برخوردار است و در اطراف آن، چندین دهکده کوچک قرار دارد. کوه سرسبز اسنودن و حوضچه‌های زیبای پارک، این منطقه زیبا و رویایی را به مقصد گردشگری خاصی برای گردشگران تبدیل می‌کند.

منبع عکس: Porthmadog

شهر ساحلی پورتماداگ در کنار رودخانه گلاسلین قرار دارد. این شهر جزو شهرهای صنعتی ولز است. بندرگاه پورتماداگ سبب شهرت شهر شده است. شهر ترماداگ (Tremadog) نیز در کنار این بندر قرار دارد و به آن‌ها شهرهای دوقلو هم می‌گویند. اکنون این دو شهر ساحلی به تفرجگاه‌هایی فوق‌العاده برای گذراندن اوقات گردشگران تبدیل شده‌اند.

منبع عکس: seeing the past

قلعه کانوی در ولز یادگاری از قرون وسطی در این منطقه به شمار می‌رود. تاریخ بنای این قلعه به سال‌های ۱۲۸۳ تا ۱۲۸۹ می‌رسد. برای ساخت قلعه کانوی، از حدود ۲۰۰۰ نفر کارگر استفاده شده است. قلعه کانوی از زیباترین دژهای دنیا محسوب می‌شود. این قلعه خوش منظره بالاتر از سطح شهر ساخته شده است. این ویژگی سبب می‌شود دیوارهای قلعه از داخل شهر به‌خوبی مشاهده شوند و چشم‌اندازی زیبا را به شهر بدهند.

منبع عکس: depositphotos

پل سورن (Severn) پلی معلق است که به نام Severn-Wye Bridge نیز شهرت دارد. این پل روی رودخانه سورن Severn و وای Wye در جنوب شرق ولز و انگلستان ساخته شده است. پل سورن، جاده اصلی بین انگلستان و ولز محسوب می‌شود و با هزینه ۸,۰۰۰,۰۰۰ پوند ساخته شده است.

منبع عکس: changing-pages

قلعه پنرین، قصری کوچک و زیبا است که قدمت آن را قرن نوزدهم میلادی تخمین می‌زنند. این قلعه زیبا از لحاظ موقعیت، بین تنگه منا و اسنودیا قرار دارد. معماری قلعه پنرین شباهت زیادی به قلعه نورمن‌ها دارد. این قلعه در ابتدا بخشی از یک قصر قرون‌وسطایی بوده است.

منبع عکس: Encyclopedia britannica

انگلیس و ولز با یک سازه خطی از هم جدا شده‌اند. این سازه خطی از باتلاق‌های نمکی مجاور شبه‌جزیره ویرال در زمین‌های احیا شده این منطقه، آغاز می‌شود و تا رودخانه دی در سالتنی ادامه دارد. «دایک آفا» که در زبان ولزی Clawdd Offa نام دارد؛ خاک‌برداری خطی است که مرز بین انگلستان و ولز را مشخص می‌کند. عنوان آوفا برگرفته از نام پادشاه آنگلوساکسون است‌ که در سال‌های ۷۵۷ تا ۷۶۹ حکومت می‌کرد. طبق منابع تاریخی، این پادشاه دستور بنای سازه را داده است.

مرز انگلستان و ولز در حدود ۲۶۰ کیلومتر است و از خور در شمال تا خور سورن در جنوب را شامل می‌شود. Wye از رودخانه‌های طبیعی انگلستان که از کوه‌های ولز سرچشمه می‌گیرد نیز پیش از برخورد با سورن، بخشی از مرز انگلیس و ولز را تشکیل می‌دهد. جریان این رودخانه ۱۵۰ مایل به‌سمت جنوب است.

اگر تجربه سفر به ولز و گشت‌وگذار در این منطقه زیبا را دارید، آن را با کاربران کجارو به اشتراک بگذارید.

منبع عکس کاور: en.wikipedia