چگونه در مسافرت های خارجی غذای ارزان بخوریم

قبل از اینکه بحث را شروع کنیم و برای اینکه حداقل با نویسنده آشنا شوید باید بگویم من عاشق غذا خوردن هستم. در حقیقت غذا خوردن یکی از محبوب‌ترین فعالیت هایم و یکی از انگیزه‌های اصلی من برای مسافرت است. غذا یکی از بخش‌های پیچیده در فرهنگ‌های مختلف است و زمانی که به کشوری دیگر سفر می‌کنید ممکن است گاهی اوقات زمان بسیار زیادی از سفر را صرف یافتن غذای موردعلاقه خود کنید. من عموما ناراحت می شوم وقتی برخی از مسافران را می بینم که تمام وعده های غذایی خود را در آشپزخانه های سفری طبخ می‌کنند. چرا وقتی مثلا به کشوری مانند ایتالیا سفر می‌کنیم پاستای آنجا را نخوریم؟ چرا سوشی را در ژاپن نخوریم؟ یا در آرژانتین استیک را امتحان نکنیم یا حتی در اسپانیا پائلا (Paella) سفارش ندهیم؟ اگر غیر از این عمل کنیم به نظرم احمقانه عمل کرده‌ایم.

اما تعداد زیادی از مسافران هم نظر دیگری در مورد غذا دارند که البته آن هم می‌تواند درست باشد. آن‌ها بر این عقیده هستند که اگر تمام وعده های غذایی را بیرون مصرف کنیم، هزینه‌ها به مقدار زیادی افزایش می یابند. حالا ما هم اگر تصور کنیم که هر روز غذایمان را بیرون صرف کنیم، هزینه‌ی مسافرتمان سرسام‌آور خواهد شد. من از آن دسته از مسافرانی هستم که با یک کوله‌پشتی سفر می‌کنم و وقتی مردم مرا این‌گونه می بینند، عموما فکر می‌کنند که مانند همه ی کسانی که شبیه من به مسافرت می‌روند تمام غذایم را خودم درست می کنم پس احتمالا باید اوضاع جالبی نداشته باشم. اگرچه من در شرایط واقعی، کمتر زمانی خودم آشپزی می کنم. شخصا آدم تنبلی هستم و از آشپزخانه ی سفری نیز متنفرم. بنابراین از طریق تجربه آموخته ام چگونه تقریبا تمام وعده های غذایم را بیرون بخورم اما صرفه‌جویی هم داشته باشم. برای انجام این کار باید قدری از هوش و ذکاوت بهره ببرید و بدانید که این کار امکان‌پذیر است.

هر چند که عموما بوفه‌ها بهترین غذاها را سرو نمی کنند، بااین‌حال در آن‌ها هزینه‌ها بسیار مناسب است مخصوصا اینکه در آن‌ها هرچه باشد می‌توانید بخورید. شما می‌توانید حتی برای کل روز، خود را سیر کنید. (البته من نمی توانم خودم را برای تمام روز سیر کنم ولی همین که برای بیشتر روز سیر باشم و سراغ تنقلات نروم برایم کافی است.). بوفه ها انتخاب‌های اقتصادی خوبی هستند و در یک وعده حجم غذایی زیادی را به شما می رسانند. برای آن‌ها باید به‌طور متداول 15 دلار آمریکا هزینه کرد.

دکه‌هایی که عموما فروش آن‌ها شامل هات داگ، سوسیس، ساندویچ و چیزهایی شبیه اینها است، مکان‌های بسیار خوبی برای دسترسی به غذایی سریع و ارزان هستند. وقتی در سوئد بودم، از این دکه ها خرید می‌کردم. به‌طور نمونه آن‌ها سوسیس را به قیمت 4 دلار می فروختند. در آمستردام، دکه های فبو (FEBO) با کوفته برنجی هایشان باعث می شدند که شکمم همیشه پر باشد. در کاستاریکا، خوراک امپانادا (Empanada) را فقط با یک دلار می خریدم و کاملا سیر می شدم. این غذاهای سریع و ارزان مطمئنا هیچگاه برنده جایزه‌ی کیفیت نمی‌شوند ولی قادر هستند شما را سیر نگهداشته و هوای جیبتان را کاملا داشته باشند.

در تمام دنیا در بیشتر مکان‌ها (مخصوصا آسیا)، فروشنده‌های محلی در طول خیابان ردیف شده‌اند و حتی محل های زیادی وجود دارند که غذا همان جا و به‌صورت روباز طبخ و سرو می‌شود. شما بشقاب غذا را برمی دارید، روی یک صندلی پلاستیکی کوچک می نشینید و از خوردن یک غذای خوشمزه لذت می برید. غذاهای خیابانی یکی از بهترین انواع غذاها در دنیا هستند. فروشنده‌های خیابانی مانند دکه داران نیستند و عموما امکانات خاصی هم ندارند اما اکثرا هزینه‌ای کمتر از یک دلار دارند و شاید بهترین جایی باشند که بتوانید تجربه‌ای واقعی از غذاهای محلی را داشته باشید. بسیاری از جاها مانند تایلند، اگر این غذاهای خیابانی وجود نداشته باشند، از جای دیگری تقریبا نمی توانید این تجربه را به‌دست آورید.

فست فودها بهترین گزینه نیستند اما اگر بخواهید مخصوصا در کشورهای گران، غذایی ارزان بیابید، آن‌ها می‌توانند یکی از انتخاب‌ها باشند. با پرداخت تنها 5 دلار (و البته گران‌تر در کشورهایی مانند نروژ که تا 15 دلار هم می‌رسد)، می‌توانید یک خوراکی مناسب و البته با کالری بالا تهیه کنید. اضافه بر آن، انتخاب غذاهای محلی که آنجا برای گردشگران تهیه می‌شوند می‌تواند برایتان سالم تر باشد. مطمئنا فست فودها بهترین غذا نیستند و من هم نمی خواهم اینجا با شما بحث فلسفی کنم که به دور دنیا سفر کنید فقط برای اینکه مک دونالد بخورید به این علت که ارزان است و اینکه انتخاب آن، راه دیگری برای صرفه‌جویی بیشتر در هزینه‌ها است. (هر چند به خاطر داشته باشید که در آسیا، فست فودها گران‌تر از غذاهای محلی هستند.)

مطمئنا گاهی اوقات من هم از غذاهای یونانی زده می‌شوم یا اینکه نمی توانم تصور کنم بازهم غذای تایلندی بخورم و ممکن است فقط دلم همبرگر بخواهد. و این اشکالی ندارد. ما در یک دهکده جهانی زندگی می‌کنیم پس هرچه دلمان در هر جایی خواست می‌توانیم بخوریم. اما در کشورهای مختلف عموما غذاهای غیر محلی از غذاهای محلی گران‌تر هستند. مثلا در یونان، غذای محلی گیرو Gyro) 5/2) یورو قیمت دارد در حالی که قیمت یک پیتزا، 6 یورو است. در ویتنام، یک کاسه غذای فو (Pho) کمتر از یک دلار است اما یک همبرگر 3 برابر گران‌تر از آن است. پس با غذاهای محلی هم می‌توانید صرفه‌جویی خوبی داشته باشید.

رستوران‌های زیادی مخصوصا در اروپا، برخی از سفارشات مربوط‌به شام را در زمان مخصوصی با تخفیفاتی بسیار زیاد ارائه می‌کنند. می‌توانید یک غذای کامل شام را با تخفیفی بسیار زیاد، در وقت عصرانه صرف کنید. من معمولا تمایل دارم وعده خوب غذاییم را از میان پیشنهاد‌ها ویژه‌ی ناهار یا بشقاب های روز انتخاب کنم چراکه قیمت آن‌ها، دارای تخفیفی به‌اندازه 30-40 درصد همان غذا در شب است.

ممکن است در یک سفر من تنها یک بار ولخرجی کنم اما واقعا همیشه از خریدن نوشیدنی‌ها کاملا پرهیز می کنم زیرا بسیار گران هستند. مثلا با خریدن نوشیدنی پاپ (pop) به قیمت 2 دلار آن هم دو یا سه بار در روز، هزینه کلی در طول یک سفر طولانی مدت به مقدار زیادی افزایش خواهد یافت.

مطمئنا آب به گرانی نوشیدنی های دیگر نیست اما به هرحال، خریدن یک بطری آب مثلا برای سه وعده در روز نیز هزینه بر است. وقتی برای گردش به مناطق مختلف و بازدید از جاذبه‌ها می‌روید، باید حتما برای تأمین آب مورد نیاز بدن هم فکری بکنید. اما خریدن یک بطری آب، نه‌تنها ممکن است باعث ایجاد زباله ی بیشتر در محیط های طبیعی شود بلکه پس از مدتی، پولی که از جیبمان بابت آن خارج می‌شود، احساس حماقت خاصی را منتقل می‌کند. فرض کنید قیمت هر بطری آب، 75 سنت باشد و شما هم روزی سه عدد از آن را نیاز داشته باشید، پس از یک ماه، متوجه می شوید که 5/67 دلار خرج کرده‌اید! این رقم، هزینه زیادی فقط برای خریدن آب است. (حتی در برخی از نقاط دنیا، یک بطری آب گران‌تر هم هست) بهتر است که یک بطری آب به‌همراه خود داشته باشید و هر جا که شیر آب مناسبی وجود داشت، بطری را پر کنید.

همه‌جا پر از ژلاتین، نوشیدنی، شکلات، بستنی و کلوچهاست و همه اینها خوراکی های اضافه هستند. از آنجا که قیمت این قبیل خوراکی ها بسیار ارزان است (تنها یک یورو)، ممکن است اصلا به فکرمان نرسد که خریدن این قبیل تنقلات اثر زیادی روی هزینه‌ها داشته باشد. اما فقط چند بار خریدن آن‌ها در هر روز، آرام آرام باعث جمع شدن هزینه‌ها و بالا رفتن آن می‌شود. این موضوع یکی از مواردی است که بسیاری از گردشگران به آن فکر نمی کنند ولی خرج کردن برای تنقلات مخصوصا در یک سفر طولانی، واقعا باعث بالا رفتن هزینه‌ها می‌شود. پس سعی کنید از این نوع خوراکی ها پرهیز کرده و در عوض به‌جای آن، وعده های غذایی کاملی را داشته باشید تا آن‌چنان دچار ضعف نشوید.

از آنجا که من آشپزخانه‌ی سفری را دوست ندارم، از همین رو به‌ندرت آشپزی می‌کنم. اگر قرار باشد در جایی برای مدتی بمانم، برخی از غذاها را خودم درست می کنم. ولی آشپزی یکی از بهترین راه‌ها برای پایین نگهداشتن هزینه‌های مسافرت است و سوپرمارکت ها هم مکان های خوبی برای این است که بفهمید مردم محلی چه غذایی می خورند. تنها جایی که آشپزی شخصی آن‌چنان اقتصادی نیست، آسیا است. در این منطقه، عموما غذاهای خیابانی ارزان‌تر هستند.

روش خوب دیگری برای اینکه خودمان غذایمان را آماده کنیم، رفتن به پیک نیک است. این کاری است که من اغلب برای تهیه ناهارم انجام می دهم. من معمولا برای این کار، به یک فروشگاه مواد غذایی محلی می روم، سبدی از مواد غذایی را بر می دارم و به‌عنوان پیک نیک به پارک می روم. این کار نه‌تنها باعث می‌شود که بتوانم صرفه‌جویی خوبی در هزینه‌ها داشته باشم (چون ساندویچ گران نیست)، بلکه موقعیت خوبی است تا درکنار درست کردن غذا، به محیط اطرافم با دقت بیشتری نگاه کنم و با چگونگی زندگی مردم آن محل بیشتر آشنا شوم.

بیشتر مردم فکر می‌کنند کارت‌های گردشگری مانند کارت آی آمستردام (iAmsterdam Card) یا ویزیت اسلو (VisitOslo Pass) فقط به درد صرفه‌جویی با استفاده از تخفیف در حمل‌و‌نقل و بازدید از مکانهای دیدنی می خوردند اما این کارتها، به غیر از این موارد، دارای تخفیف‌هایی در رستوران های زیادی هستند. عموما تخفیف های ارائه شده بین 15 تا 25% است که گاهی اوقات وعده های ویژه‌ی ناهار حتی تا 50% هم تخفیف دارند. من عاشق رستوران های خوب هستم. خرج کردن برای یک وعده غذای خوب با یک نوشیدنی عالی، برای من مشکلی نیست. اما اگر بخواهم این کار را برای هر وعده‌ی غذاییم انجام دهم، آنوقت این مسئله برایم بسیار هزینه بر خواهد بود. من بیل گیتس نیستم. اما با بکار بردن روشهای ذکر شده ی بالا، می توانم همیشه هزینه هایم را در طول سفر پایین نگه دارم تا بعدا هروقت که خواستم غذای بهتری بخورم.

و اما چیزی که واقعا اهمیت دارد، یافتن تعادل درستی بین غذای ارزان (که شاید دلچسب نباشد) و یک غذای خوب و مناسب است. کیف پول و البته شکم شما، قدردان شما خواهند بود.