سازهای کوبه‌ای ایرانی، یادآور شادی و سرور
موزه موسیقی یکی از موزه‌های تهران است که در آن سازهای موسیقی پارسی از گذشته‌های دور تا به امروز و همچنین سازهای سنتی اقوام مختلف کشورمان به نمایش در آمده است. این موزه با معماری خاص و زیبایی که دارد یکی از موزه‌های تخصصی و مهم ایران به شمار می‌آید و هر بخش از آن به نمایش یک نوع ساز اختصاص دارد. در گزارش‌های قبلی با سازهای زهی مثل قیچک و تار و سه تار آشنا شدیم و این هفته قصد داریم نگاهی به سازهای کوبه‌ای به نمایش در آمده در این موزه بیندازیم. با گزارش تصویری کجارو از موزه موسیقی همراه باشید.
ساز کوبه‌ای یا پرکاشن به سازهایی گفته می‌شود که از راه ضربه زدن، ساییدن یا هر کار دیگر که نوسان بسازد، صدا تولید کند.
این سازها وظیفه اجرای ضرب یا ریتم را در متن آهنگ به عهده دارند.
گفته می‌شود که سازهای کوبه‌ای بعد از صداها و نواهایی که انسان با صدای خود تولید کرده است، احتمالا قدیمی‌ترین نوع ساز هستند.
در نقاط مختلف کشور ما هم سازهای کوبه‌ای مختلفی از دیرباز تاکنون وجود داشته و نواخته شده است.
مخصوصا در شهرهای جنوبی ایران که سازهای کوبه‌ای بخشی جدانشدنی از موسیقی این نواحی هستند.
سازهای کوبه‌ای از معدود سازهایی هستند که در کشور ما هم در مراسم و اجراهای شاد استفاده می‌شوند و هم مانند طبل در مراسم عزاداری استفاده می‌شوند.
بیشتر سازهای کوبه‌ای ایرانی از جنس پوست با بدنه‌ای چوبی یا فلزی ساخته می‌شوند.
در نقاط مختلف کشورمان، روی بدنه این سازها تزیینات زیبایی انجام می‌شود.
این تزیینات باعث زیباتر شدن سازی که نوای خوشی هم دارد می‌شوند.
از جمله معروف‌ترین سازهای کوبه‌ای ایرانی می‌توان به دف، تمبک، دهل، ضرب و نقاره اشاره کرد.
در موزه موسیقی ایران سازهای کوبه‌ای در انواع مختلف و مربوط به اقوام و ناحیه‌های مختلف ایران به چشم می‌خورد.
آیا شما قبلا از سازهای کوبه‌ای موزه موسیقی دیدن کرده‌اید؟ تجربه خود را با کجارو و خوانندگان ما در میان بگذارید.