ماجرای عجیب تبدیل حوض‌های موزه فرش ایران به باغچه

موزه فرش ایران ساختمانی ارزشمند در ضلع شمالی پارک لاله تهران محسوب می‌شود که با معماری منحصربه‌فرد و شباهتی دلنواز به دار قالی، توسط «عبدالعزیز فرمانفرماییان» طراحی شده است. موزه فرش در سال ۱۳۵۶ به دستور «فرح پهلوی» افتتاح شد و در فضایی به وسعت ۱۲٬۰۰۰ متر مربع، مجموعه‌ای نفیس از فرش‌های تاریخی و فرش های ایرانی را از قرن نهم هجری در بر می‌گیرد. 

با‌ این‌ همه، انتصاب رئیس جدید این موزه سبب شد تا دلسوزان صنعت گردشگری بار دیگر احساس نگرانی کنند. «سجاد نوروزیان» که یکی از فعالان ستاد انتخاباتی عزت‌الله ضرغامی پیش از روند تایید صلاحیت‌ها بود، پس از عدم تایید صلاحیت ضرغامی برای ریاست‌جمهوری نیز دست از حمایت وی برنداشت. پس از انتصاب ضرغامی به‌عنوان وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی که خود نیز خالی از حرف‌ و حدیث نبود، نوروزیان به‌عنوان مدیر موزه فرش منصوب شد و نخستین جنجال وزارت ضرغامی را رقم زد.

سجاد نوروزیان که سوابقی بیش از عضویت در «انجمن پیپ ایران» و  تهیه فیلم تبلیغاتی برای توتون با لقب «چلمن سیزدهم» در کارنامه ندارد، با حکم عزت‌الله ضرغامی، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به ریاست موزه فرش ایران رسید و اکنون در اقدامی حیرت‌آور، دستور داده است تا در هفت حوض حیاط موزه‌ فرش گل‌و‌گیاه بکارند و این نمادهای مهم موزه را به باغچه تبدیل کنند. هفت حوضی که در حیاط بیرونی این بنا واقع شده‌اند و با الهام‌گیری از  اعداد مقدس ایرانی، رکن اصلی هویت‌بخشی معماری سنتی ایرانی را تداعی می‌کنند.

ساختمان موزه فرش تهران، ساختمانی باارزش  و تاریخی است که در فهرست آثار ملی ایران نیز به‌ثبت رسیده است. مطابق مواد ۵۵۸ لغایت ۵۶۹ از کتاب پنجم قانون مجازات‌های اسلامی، تعزیرات و مجازات‌های بازدارنده، هرگونه دخل‌وتصرف یا اقدام عملیاتی که منجر به تخریب یا تغییر هویت آثار ملی ایران شود، جرم به‌حساب خواهد آمد و سر زدن چنین اقدامی از سوی یک مدیر و مقام وزارت‌خانه میراث فرهنگی، از عدم آگاهی یا تخصص وی در  این زمینه حکایت دارد.

_{عکس‌ از وب‌سایت گلچه فرش}

در همین راستا احمد طباطبایی، رئیس کمیته ملی موزه‌ها (ایکوم)، با اشاره به مفهوم‌پذیری آب به‌منزله طهارت و پاکی و فرش به‌عنوان نمادی از هنر ایرانی، خواستار احیای حوض‌ها شد و در این رابطه نوشت:

زمانی که موزه ملی فرش ایران در تهران به‌عنوان موزه قالیچه‌های شهری در ۲۲ بهمن سال ۱۳۵۶ افتتاح شد، حصار و نرده‌ای برای تفکیک عمارت موزه از محوطه خیابان وجود نداشت و به همین دلیل این امکان وجود داشت که حوض‌های مقابل آن از آب رونده پر شوند و از طریق چند حوض در نهایت به حوض روبه روبنای نمازخانه موزه هدایت شوند. هدف معمار از این کار، القای حس وضوخانه برای مخاطب بود. چند جفت کفش پست نمازخانه و دستی که توسط «پرویز تناولی» ساخته شده بود به سوی قبله، مجموعه‌ای را می‌ساخت که نماد اعتقاد قالی بافتن بود؛ بنابراین این مجموعه آب و موزه با یکدیگر کار می‌کردند و حالا بهترین کار احیای جریان و حرکت آب به‌منزله طهارت و پاکی بود و فرش که نمادی از هنر ایرانی است، بهتر بود حوض‌ها احیا شوند.

_{عکس‌ از وب‌سایت خبرگزاری رکنا}

چنین اقداماتی فعالان حوزه گردشگری و میراث فرهنگی را ملزم به یادآوری این موضوع می‌کند که حوزه‌ «میراث فرهنگی»، امری تخصصی است و مدیریت در بخش‌های مختلف آن، نیاز به تبحر و تخصص لازم در این حوزه را دارد. چندی پیش نیز وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در سفر هیئت دولت به استان فارس، از لزوم انقباض حریم پاسارگاد و آرامگاه کوروش سخن رانده بود که محافل سیاسی و گردشگری کشور را حیرت‌زده کرد.