جریان برگزاری کنسرت در اماکن تاریخی به کجا رسیده است؟
«تخت‌جمشید»، «کاخ گلستان»، «عمارت مسعودیه»، «باغ ارم شیراز» «مجموعه گنجعلی‌خان کرمان»، «کاخ نیاوران» یا «کاخ سعدآباد» نمونه محوطه‌ها و بناهای تاریخی هستند که برای برگزاری یکی از پرسر و صداترین و در بیشتر مواقع شلوغ‌ترین رویدادهای فرهنگی انتخاب می‌شوند؛ رویدادهایی که در مرحله اول برای آزمایش و رسیدن به این شناخت باشد که آیا این محوطه‌های تاریخی و حتی جهانی اصولا در مقابل چنین رویدادهایی آسیب‌پذیرند یا خیر؟
شناختی که به نظر می‌رسد نیازمند بخشنامه، قانون، ضابطه یا هر چیز مدونی است که می‌توان نامش را اساسنامه‌ای برای برگزاری این نوع رویدادهای فرهنگی گذاشت، رویدادهایی مانند کنسرت که گاهی به خاطر استفاده از سبک‌های موسیقی مانند راک یا کانتری و به دنبال آن بروز هیجانات بیش از حد مخاطبان می‌توانند در عین لوکس و هنری بودن، جزو آسیب‌رسان‌ترین رویدادهای فرهنگی باشند.
فرهاد عزیزی، مدیر پایگاه‌های میراث جهانی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در این زمینه به خبرنگار می‌گوید:
او تفاهم‌نامه‌ی تهیه شده را مربوط به پایگاه‌های جهانی می‌داند و با بیان این‌که موارد آن با موزه‌ها قدری متفاوت است، اظهار می‌کند: این یک دستورالعمل کلی است، گروه‌های درخواست‌کننده در هر بنایی که قصد برگزاری چنین رویدادی در آن را دارند در فاز نخست از آن‌ها درباره‌ی طرح و اقداماتی که قصد انجامش را دارند، می‌پرسیم. در ادامه با پاسخ آن‌ها و تطبیق شرایط‌شان با تفاهم‌نامه‌ی کلی که ساعت‌ها روی آن کار شده، درخواست‌کنندگان به فضاهای جهانی و به مرور ملی وارد می‌شوند و پس از امضای این تفاهم‌نامه، آن‌ها به مرحله‌ی اجرا می‌رسند.
عزیزی تاکید می‌کند:
عزیزی با بیان این‌که اگر قصد تصویربرداری در کنسرت را دارند قاعدتا باید با مجوز و در محدوده‌ی خاصی باشد، ادامه می‌دهد که ضوابط حفاظتی، انطباقی و فنی باید رعایت شوند تا این نوع گروه‌ها بتوانند چنین رویدادهائی را اجرائی کنند تا از سوی دیگر برای ما نیز مسئولیتی نداشته باشد.
«عزیزی» همچنین پوشش کلیِ گروه، سایت، نبودِ وسایل نقلیه، وسایلِ ارتعاشی را از مواردی می‌داند که باید در این زمینه به آن‌ها توجه شود و ادامه می‌دهد: