از بی پناهی تا امید؛ تیم پناهندگان در المپیک ریو ۲۰۱۶

باخ درباره‌ی تیم پناهندگان گفته است:

این پناهندگان هیچ خانه‌ای ندارند، تیم ندارند، پرچم ندارند، سرود ملی ندارند. ما از آن‌ها در دهکده‌ی المپیک در کنار ورزشکاران سایر دنیا میزبانی می‌کنیم. سرود المپیک به افتخار آن‌ها نواخته می‌شود و با پرچم المپیک در ورزشگاه حاضر می‌شوند. این نشانه‌ای از امید برای پناهندگان سراسر دنیا است و دنیا را از بزرگی این بحران بیشتر آگاه خواهد کرد. همچنین این تیم نشانه‌ای است برای جامعه‌ی جهانی که این پناهندگان، همنوعان و دوستان ما هستند و سبب غنای جامعه می‌شوند. این قهرمانان پناهنده به دنیا نشان خواهند داد که فارغ از تراژدی غیرقابل تصوری که در زندگی با آن روبه‌رو بوده‌اند، با توجه به استعداد و مهارت‌های خود و قدرت روح بشری، می‌توانند در جامعه حضور داشته باشند.

تیم پناهندگان در مراسم افتتاحیه زیر پرچم المپیک رژه رفتند و با استقبال گرم و تشویق تماشاچیان مواجه شدند.

اعضای این تیم برای رسیدن به مسابقات المپیک موانع زیادی را پشت سر گذاشته‌اند. یکی از آن‌ها، یسرا ماردینی (Yusra Mardini) هجده ساله است که ماجرایی عجیب و خواندنی دارد.

او به همراه خواهرش پس از جنگ سوریه، خاک این کشور را به مقصد یونان ترک کرد. آن‌ها برای فرار از قایقی کوچک (دینگی) استفاده کردند. این قایق که حامل ۲۰ پناهجوی سوری بود در پی باد شدید آسیب دید. خواهران ماردینی در اقدامی شجاعانه به داخل آب پریدند و در حالی که با یک دست قایق را حمل می‌کردند، با دست دیگر چندین ساعت شنا کرده و قایق را به ساحل امنی رساندند.

او در المپيک ريو و در ۱۰۰ متر پروانه به رقابت پرداخت و با وجود صدرنشینی در گروه خود، از صعود به نیمه‌نهایی بازماند.

اميدهای ماردينی برای کسب مدال، همچنان زنده‌اند، چرا که او روز چهارشنبه بار ديگر شانس خود را در ماده ۱۰۰ متر آزاد امتحان خواهد کرد.

تیم پناهندگان نیز مانند سایر تیم‌های حاضر در المپیک، مربیان و سرپرستانی در کنار خود دارند که کار هدایت آن‌ها را به عهده گرفته‌اند. رز لوکونین (Rose Nathike Lokonyen) از سودان جنوبی، پرچم‌دار این تیم در مراسم افتتاحیه بود.

به گفته‌ی سازمان ملل، امروزه ۲۱ میلیون پناهنده در سراسر دنیا وجود دارد که نزدیک به ۵ میلیون نفر از آن‌ها سوری هستند.