آخرین گروه شکارچیان چادرنشین در جنگل‌های نپال

تصاویری که در ادامه مشاهده می‌کنید توسط عکاسی به نام «اندرو نویی» (Andrew Newey) در منطقه‌ی سورکت (Surkhet) واقع در بخش شرقی نپال گرفته شده است و نشان از سبک زندگی بسیار ساده و ابتدایی این مردم دارد.

در اینجا رسم به این منوال است که هر کسی در قبیله، بدون توجه به سن و سالش باید در امور زندگی کمک کند. در حال حاضر، این قبیله با جمعیتی کمتر از ۱۵۰ نفر در حال محو شدن است.

مردم راته شکارچی هستند و مهارت خاصی در به دام انداختن میمون‌ها به عنوان منبع غذایی دارند. در تصویر بالا، یکی از بزرگان قبیله در حال بازگشت از یک شکار موفق به سمت خانه است.

مردم راته چنان به محیط‌زیست خود اعتماد دارند که دست به کاشتن هیچ‌گونه گیاهی نمی‌زنند. در این تصویر یکی از اعضای قبیله مشغول قطع یک درخت است.

در این تصویر هم زنی لباس‌های روشن به تن دارد.

همان‌طور که گفتیم صرف نظر از سن و سال، همه‌ی افراد قبیله باید در کارها از قطع کردن درخت گرفته تا ذخیره‌سازی غلات شرکت کنند. در اینجا کودکی مشغول حمل برشی از چوب است.

از آنجا که مردم قبیله‌ی راته، زندگی چادرنشینی دارند در یک مکان خاص ثابت نبوده و مدام در حال جابه‌جا شدن هستند. هیچ‌کس در این قبیله شغلی ندارد و به مدرسه هم نمی‌رود. تصویر بالا دختر بچه‌ای با لباس‌های سنتی را نشان می‌دهد.

مانند اقوام ده‌ها هزار سال پیش، جنسیت در تعیین وظایف افراد نقش دارد. زنان حاضر در عکس مشغول ذخیره کردن غلات و پخت‌وپز هستند.

اهالی راته این مهارت را دارند که با چوب به همه چیز شکل بدهند و از طریق تجارت آن، پوشاک و اقلام مورد نیاز خود را تامین کنند.

یکی از دلایلی که مردم راته کمتر شناخته شده هستند، علاقه‌ی آنها به انزوا است و ترجیح می‌دهند که به ندرت با دیگر مردم محلی وارد ارتباط نشوند.

مردم راته زندگی سختی دارند. ضمن این که با کمتر شدن بعضی از عاداتشان این زندگی سخت‌تر هم می‌شود. به‌طوری که مجبور هستند مدام در حال حرکت و جابه‌جایی باشند.

در سال‌های اخیر، با فرسایش تدریجی جنگل مردم راته مجبور شده‌اند که بیش از گذشته با مردم محلی وارد تعامل و ارتباط شوند.

زندگی مردم راته در داخل چادر سپری می‌شود. این چادرها با استفاده از برگ و شاخه‌های درختان راه‌اندازی شده و با انداختن پارچه‌های رنگی بر روی آن‌ها درجه‌ی حفاظت خود را افزایش می‌دهند.