از نظر علمی تمایل ما برای خوردن مرغ تنوری و ادویه‌ی تیکای هندی نوعی واکنش و طغیان جوانه‌های چشایی در برابر هنجار و میانه‌روی است.
درک ما از طعم و مزه‌ی غذا، واکنش بدن ما به مولکول‌های مواد تشکیلدهندهی مواد غذایی است. در غذاهای غربی ما بیشتر طرفدار غذاهایی هستیم که ترکیب مواد تشکیل‌هنده‌ی مشابه، طعم و مزه‌ی ترکیبی ایجاد کند.
به‌عنوان مثال کیک را در نظر بگیرید؛ کره، شیر، آرد و شکر همگی طعم‌های خاص خودشان را دارند، ولی ترکیب این مزه‌ها با یکدیگر باعث نمی‌شود تغییری در جوانه‌های چشایی ما حاصل شود.
دانشمندان دانشگاه جاهاپور هند می‌گویند غذاهای هندی از بقیه‌ی قوانین جهان برای پخت و پز در ترکیب طعم‌ها و کنار هم قرار گرفتن مولکولی سرپیچی می‌کند.
آن‌ها هزاران دستور پخت غذای هندی را تجزیه و تحلیل و برای هر یک از این غذاها نحوه‌ی قرارگیری مولکولی طعم و مزه‌ی آن ها را ترسیم کرده‌اند.
ترکیب طعم مواد تشکیلدهندهی غذاهای هندی مانند فلفل هندی که ماده اصلی ادویه‌ی کاری است، گرم ماسالا، گشنیز و فلفل سبز همگی در سطح مولکولی در تضاد با یکدیگر هستند.
تضاد آن‌ها همان چیزی است که باعث می‌شود این غذاها طعم منحصربه‌فردی داشته باشند، اما این تنها دلیل نیست.
به یاد داشته باشید، اگرچه امکان ترکیب مواد اولیه‌ی غذاها بی‌انتها به نظر می‌رسد، اما در حقیقت فقط ۳۸۱ مواد تشکیلدهندهی غذا در سراسر جهان وجود دارد.
در غذاهای غربی به طور متوسط فقط ۵۰ نوع از این مواد اولیه استفاده می‌شود.
در تهیه‌ی یک غذای غربی ممکن است دو یا سه نوع از این مواد مورد استفاده قرار گیرد؛ غذاهایی مثل ماکارونی و پنیر، چیزبرگر و مرغ سوخاری.
در تهیه‌ی غذاهای هندی بیش از ۲۰۰ ماده از ۳۸۰ ماده‌ی اولیه‌ی غذا استفاده می‌شود.
برای خلق کردن و ترکیب عطر و طعم‌های خوشمزه، زنجیره‌ی بسیار بزرگی وجود دارد. ممکن است این طعم‌ها با هم هماهنگی داشته باشند یا به طرز خوشمزه‌ای در تضاد با یکدیگر باشند.
در میان تمام غذاهای محلی جهان، غذاهای هندی بیشترین طرفدار را میان ملل دیگر جهان دارد.
این دو ارزیابی علمی نشان می‌دهد در غذاهای هندی نه فقط ادویه‌ها را بیشتر از ما در غذاهایشان استفاده می‌کنند، بلکه آن‌ها را به شیوه‌های جدیدی ترکیب می‌کنند که باعث تعجب و لذت جوانه‌های چشایی ما می‌شود.
