معرفی اعضای تیم پناهندگان در المپیک ۲۰۱۶؛ از کمپ پناهندگان تا ریو

اعضای این تیم عبارت‌اند از:

جیمز برای فرار از دست شورشیان که به دنبال به خدمت گرفتن کودکان به عنوان سرباز بودند، از سودان جنوبی به اطراف کنیا گریخت. او در آن‌جا در یک شهر کوهستانی ساکن شد و به مدرسه‌ای رفت که به خاطر دونده‌هایش شهرت داشت.

جیمز در این‌باره می‌گوید:

«آن موقع فهمیدم که می‌توانم دونده‌ی خوبی باشم. اگر خدا به شما استعدادی می‌دهد، باید از آن استفاده کنید. همه‌ی ما به دلیل نداشتن کفش مناسب دچار آسیب‌دیدگی‌های متعددی می‌شدیم. بنابراین کفش‌هایمان را با هم استفاده می‌کردیم. اگر دو جفت کفش دارید، به کسی که هیچ کفشی ندارد کمک کنید.»

جیمز روز شنبه ۱۳ آگوست در مسابقات دوی ۴۰۰ متر با سایر رقبا روبه‌رو می‌شود.

تا ۱۲ ماه پیش، رز لوکونین در هیچ مسابقه‌ای حتی به عنوان آماتور شرکت نکرده بود. با تشویق یک مربی در یکی از کمپ‌های پناهندگان در کنیا، او مسیر خود را پیدا کرد.

رز در این‌باره می‌گوید:

«من هیچ وقت آموزش ندیده بودم. اولین بار بود که در یک مسابقه می‌دویدم و نفر دوم شدم. کسب این مقام باعث شگفتی من شد.»

رز که در سن ده سالگی، سودان جنوبی را ترک کرده بود به نایروبی منتقل شده است. او روز ۱۷ آگوست در ماده‌ی ۸۰۰ متر دوومیدانی در المپیک ریو شرکت خواهد کرد.

لوکورو در کنیا تحت نظارت تگلا لوروپ قهرمان شناخته‌شده‌ی ماراتون، آموزش دید و همان زمان از عزم راسخش برای دستیابی به عنوان قهرمانی دنیا مطلع شد. لوکورو در یکی از کمپ‌های پناهندگان در کنیا، استعداد دوندگی خود را کشف کرد.

او در این‌باره می‌گوید:

«قبل از اینکه به این کمپ نقل مکان کنم حتی کفش مناسب برای دویدن نداشتم. ما به قدری آموزش دیدیم و تمرین کردیم تا به سطح خوبی رسیدیم.»

لوکورو روز سه شنبه ۱۶ آگوست در ماده‌ی ۱۵۰۰ متر مسابقه می‌دهد.

آنجلینا شش ساله بود که روستای محل سکونتش ویران شد. او همان زمان به کنیا رفته و تاکنون والدینش را ندیده است. پس از این‌که متوجه شد در رشته‌های دوومیدانی توانایی دارد، انگیزه‌اش روزبه‌روز افزایش یافت. آنجلینا می‌گوید:

«اگر شما پول داشته باشید، زندگی‌تان تغییر می‌کند و دیگر مثل سابق نخواهد بود.»

او در پاسخ به این سوال که اگر برنده‌ی مسابقات شود اولین کاری که انجام می‌دهد چیست گفت:

« برای پدرم خانه‌ی بهتری می‌سازم.»

آنجلینا روز شنبه ۱۳ آگوست در ماده‌ی ۱۵۰۰ متر مسابقه می‌دهد.

ییج یکی دیگر از اعضای تیم است که تحت سرپرستی لوروپ آموزش می‌بیند. او که در مسابقات انتخابی سال گذشته شرکت کرده بود، در سال ۲۰۰۵ سودان را ترک کرد و به کمپ پناهندگان کاکوما (Kakuma) رفت و ده سال است که در آنجا زندگی می‌کند.

او می‌گوید:

«بیشتر ما شرایط سختی را می‌گذرانیم. در کمپ پناهندگان ما هیچ امکاناتی نداریم، حتی کفش. هیچ سالن ورزشی در اختیار نداریم. حتی آب‌وهوا نیز برای انجام تمرینات مناسب نیست. چرا که از صبح تا غروب هوا آفتابی و به شدت گرم است.»

ییج بیل روز جمعه ۱۲ آگوست در ماده‌ی ۸۰۰ متر مسابقه می‌دهد.

او که در پنج سال گذشته به عنوان راننده تاکسی در لوکزامبورگ فعالیت می‌کرد، اکتبر سال گذشته با رکورد ۲ ساعت و ۱۷ دقیقه در آلمان دوید و زمانی که درباره‌ی تیم پناهنده‌ها در المپیک ریو شنید، تلاش و تمرین خود را بیشتر کرد.

او درباره‌ی تیم پناهندگان می‌گوید:

«من فکر می‌کنم تشکیل این تیم پیام بزرگی به دنبال دارد. پیامی که می‌گوید، ورزشکاران جوان و پناهنده می‌توانند مانند سایرین، تمام تلاششان را برای موفقیت به کار ببندند. البته ما پناهنده‌ایم و مشکلاتی داریم اما باز هم در کمپ‌های پناهندگان می‌توانیم فعالیت ورزشی داشته باشیم. این تیم، امیدی برای ورزشکاران پناهنده است.»

یوناس کینده روز ۲۱ آگوست در رشته‌ی ماراتن رقابت می‌کند.

میسنگا که اصالتاً اهل منطقه‌ی بوکاوو (Bukavu) در جمهوری دموکراتیک خلق کنگو است بعد از شرکت در رقابت‌های قهرمانی جودوی دنیا در سال ۲۰۱۳، در برزیل پناهنده شد. او که در شش سالگی با مشکلات دومین جنگ کنگو دست‌به‌گریبان بود بعد از این‌که مادرش کشته شد یک هفته در جنگل‌های بارانی سرگردان بود، قبل از اینکه به کینشاسا (Kinshasa) منتقل شود. او درباره‌ی وضعیت خود می‌گوید:

«من دو برادر دارم که آن‌ها را ندیده‌ام. دیگر نمی‌دانم چه شکلی هستند. چرا که وقتی از هم جدا شدیم خیلی کوچک بودیم. از همین‌جا آن‌هارا می‌بوسم.»

میسنگا روز چهارشنبه ۱۰ آگوست در وزن ۹۰ کیلوگرم به رقابت می‌پردازد.

مابیکا نیز مثل میسنگا، پس از رقابت‌های جهانی قهرمانی جودو در سال ۲۰۱۳، در برزیل مستقر شد. مربی‌اش پاسپورت او را مصادره کرد و دسترسی او به غذا را محدود کرد، کاری که در همه‌ی رقابت‌های خارجی انجام می‌داد . یولاندا که از سال‌ها ظلم و سوءاستفاده خسته شده بود، از هتل محل اقامتش گریخت و در خیابان‌ها به دنبال کمک، سرگردان بود. اکنون او به عنوان یکی از پناهندگان ساکن در برزیل در مدرسه‌ی جودوی فلاویو کانتو، دارنده‌ی مدال برنز المپیک، آموزش می‌بیند.

یولاندا درباره‌ی شرکت در المپیک می‌گوید:

«من پرچم المپیک را بالا خواهم برد اما قلباً ناراحتم. چرا که نمی‌توانم زیر پرچم کشور خودم رژه بروم. مردم دنیا می‌گویند که پناهنده‌ها در جامعه اهمیتی ندارند. ما می‌خواهیم به همه نشان دهیم که پناهنده‌ها هم قادر هستند هر کاری که مردم سراسر دنیا انجام می‌دهند، به بهترین نحو به انجام برسانند.»

یولاندا روز چهارشنبه ۱۰ آگوست در وزن ۷۰ کیلوگرم به میدان رقابت خواهد رفت.

زمانی که جنگ و درگیری در حلب افزایش یافت، انیس به استانبول رفت و در آن‌جا در باشگاه ورزشی گالاتاسرای، تکنیک‌ها و مهارت‌های شنای خود را افزایش داد. اما بدون داشتن ملیت ترکی نمی‌توانست در هیچ رقابتی شرکت کند. در نهایت او به یونان رفت و از آن‌جا به شهر خنت (Ghent) در بلژیک رسید. در این شهر او تحت نظر کارین وربوون (Carine Verbauwen) شناگر سابق المپیک تمرین می‌کرد.

او درباره‌ی المپیک می‌گوید:

«مطمئنم با انرژی و انگیزه‌ای که دارم به نتایج خوبی دست خواهم یافت. حضور در المپیک احساس فوق‌العاده‌ای است.»

رامی انیس، روز پنجشنبه ۱۱ آگوست در ماده‌ی صد متر پروانه در المپیک مسابقه می‌دهد.

یسرا ماردینی دختر جوانی است که پس از واژگون شدن قایق‌شان که حامل پناه‌جویان بود بیش از سه ساعت در دریا شنا کرد تا به یونان برسد. او و خواهرش توانستند بیش از ۱۲ مسافر قایق را که شناگر نبودند به مقصد برسانند. اکنون او ساکن آلمان است و در ماده‌ی صد متر آزاد شنا رقابت خواهد کرد.

یسرا ماردینی می‌گوید:

«من می خواهم همه‌ی مردم دنیا بدانند که پناهنده‌ها انسان‌های عادی هستند که وطن دارند ولی سرزمین‌شان را گم کرده‌اند نه به این دلیل که دوست داشتند فرار کنند و پناهنده باشند، بلکه آن‌ها نیز رویاهایی در زندگی دارند که می‌خواهند به آن‌ها دست پیدا کنند. انسان‌های زیادی در سوریه رویاهای خود را فراموش کرده‌اند. امیدوارم که همه‌ی ما به دنبال رویاهای‌مان برویم تا به نقطه‌ی روشنی در آینده دست پیدا کنیم.»