- chevron_right کجارو
- chevron_right مجله گردشگری
- chevron_right اخبار
- chevron_right جاذبهها
- chevron_right راهنمای سفر
- تبلیغات در کجارو
«مجسمه آزادی» (Statue of Liberty) یک گنجینه ملی و یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری جهان است. این مجسمه عظیم ۹۳ متری با نام رسمی «آزادی روشنگر جهان» (Liberty Enlightening the World) در جزیره لیبرتی نیویورک قرار دارد و به‌عنوان نماد آمریکا شناخته می‌شود. این اثر تاریخی به نشانه دوستی مردم آمریکا و فرانسه ساخته شد و زنی را نشان می‌دهد که مشعلی را در دست راست و لوحی با تاریخ تصویب اعلامیه استقلال آمریکا را در دست چپ خود گرفته است.
کار ساخت مجسمه آزادی در فرانسه از سال ۱۸۷۵ تا ۱۸۸۴ طول کشید و سرانجام در سال ۱۸۸۵ به شهر نیویورک منتقل شد. مونتاژ و افتتاح آن نیز در سال ۱۸۸۶ در جزیره لیبرتی نیویورک صورت گرفت. مجسمه آزادی که در سال ۱۹۶۶ به ثبت ملی رسید، در سال ۱۹۸۴ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت و امروزه به‌عنوان یکی از جاهای دیدنی نیویورک شناخته می‌شود.
منبع عکس: سایت worldatlas.com (عکاس: ناشناس)
مجسمه عظیم آزادی در جزیره «لیبرتی» (Liberty Island) در خلیج نیویورک آمریکا و در مرز ایالت‌های «نیویورک» و «نیوجرسی» قرار دارد.
جزیره لیبرتی در مرز دو ایالت نیویورک و نیوجرسی قرار دارد و امکان دسترسی به آن از هر دو ایالت فراهم است. در ایالت نیویورک باید از «پارک باتری» (Battery Park) در منهتن و در ایالت نیوجرسی از «پارک ایالتی لیبرتی» (Liberty State Park) با کشتی راهی این منطقه شد.
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: avi werde)
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: kazuend)
در گذشته، آمریکا مستعمره بریتانیا بود؛ اما با کمک دولت فرانسه توانست به استقلال برسد. از همین رو «ادوارد رنه دو لابوله» (Edouard Rene de Laboulaye)، مورخ فرانسوی، در سال ۱۸۶۵ ایده ارائه هدیه‌ای بزرگ از طرف مردم فرانسه به مردم آمریکا را مطرح کرد؛ به‌خصوص که آمریکا در همین سال در جنگ داخلی پیروز شده بود. او که از حامیان سرسخت این کشور به حساب می‌آمد، آرزو داشت برای گرامیداشت صدمین سالگرد اعلامیه استقلال آن‌ها و همچنین روابط نزدیک بین فرانسه و کشور مزبور، اقدامی انجام دهد. علاوه بر این، او تا حد زیادی تحت‌تاثیر لغو برده‌داری در آمریکا قرار گرفت که آرمان‌های آزادی و حقوق بشر را تقویت می‌کرد. لابوله همچنین امیدوار بود که هدیه این مجسمه به مردم فرانسه انگیزه دهد تا برای دموکراسی خود، با سلطنت سرکوبگر ناپلئون سوم مبارزه کنند.
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
برای ساخت مجسمه آزادی، فرانسه مسئولیت ساخت مجسمه و مونتاژ آن در آمریکا را بر عهده گرفت و قرار شد که مردم آمریکا بودجه احداث پایه ستون را تقبل کنند. جمع‌آوری سرمایه در فرانسه از طریق هزینه‌های عمومی، انواع سرگرمی و غیره تامین شد. ایالات متحده نیز با برگزاری تئاترها، نمایشگاه‌های هنری، حراج‌ها و... به‌دنبال تامین هزینه‌های ساخت پایه ستون مجسمه آزادی بود. با وجود این تلاش‌ها، جمع‌آوری کمک‌های مالی برای پایه ستون به کندی پیش می‌رفت؛ در نتیجه «ژوزف پولیتزر» (Joseph Pulitzer)، روزنامه‌نگار آمریکایی، تبلیغی را در ٰروزنامه نیویورک ورلد (New York World) قرار داد و از خوانندگان برای اهدای کمک مالی دعوت کرد. او در این آگهی گفته بود که نام هر اهداکننده را در روزنامه چاپ می‌کند. به این ترتیب ۱۲۰,۰۰۰ نفر بیش از ۱۰۰,۰۰۰ دلار اهدا کردند.
منبع عکس: wonders-of-the-world.net (عکاس: ناشناس)
«ریچارد موریس هانت» (Richard Morris Hunt) برای طراحی پایه گرانیتی مجسمه انتخاب و کار ساخت‌وساز آن آغاز شد. در جزیره بدلو (Bedloe's Island) که امروزه با نام جزیره لیبرتی معروف است، قلعه‌ای وجود داشت که برای جنگ سال ۱۸۱۲ احداث شده بود و از حیاط آن برای ساخت پایه مجسمه استفاده کردند. هانت برای پایه مجسمه از عناصر معماری دوریک و آزتک الهام گرفت و با بتن‌ریزی برای دیوارها و بلوک‌های گرانیتی برای پایان کار، اثری خارق‌العاده خلق کرد. این پایه به‌شکل یک هرم ناقص طراحی شده که طول هر ضلع مربع آن در پایین ۱۹ متر و در بالا حدود ۱۲ متر است.
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
«فردریک آگوستو بارتولدی» (Frederic Auguste Bartholdi) از مجسمه‌سازان مطرح فرانسوی، کار ساخت مجسمه را در سال ۱۸۷۵ آغاز کرد؛ تلاشی که تقریبا یک دهه طول کشید. او در ارتباط با مسائل ساختاری چنین مجسمه عظیمی به یک دستیار مهندس نیاز داشت؛ پس در ابتدا از همراهی «اوژن ویوله لودوک» (Eugene Viollet-le-Duc) استفاده کرد که یکی از نظریه‌پردازان معماری جهان بود؛ اما او در پی بیماری در سال ۱۸۷۹ از دنیا رفت. در ادامه بارتولدی از گوستاو ایفل (Gustave Eiffel) دعوت به همکاری کرد و ایفل مشغول طراحی یک چارچوب آهنی عظیم با روکشی مسی شد. در آن زمان، ایفل هنوز برج معروف خود را در پاریس نساخته بود.
فردریک بارتولدی هنگام طراحی مجسمه تصمیم گرفت از ورق مس برای نمای بیرونی مجسمه استفاده کند؛ چراکه در مقایسه با برخی از فلزات دیگر هزینه کمتری داشت و قالب‌گیری آن آسان بود. همچنین به‌دلیل وزن کمتر مس می‌توانستند پس از تکمیل مجسمه، آن را به‌راحتی به آمریکا منتقل کنند؛ بنابراین، سنگ گزینه مناسبی نبود و احتمال می‌رفت در حین نقل‌وانتقال بخش‌هایی از این اثر بشکند یا به‌دلیل وزن بالا امکان حمل آن به قاره‌ای دیگر ممکن نباشد.
تعداد زیادی ورق مسی برای نمای بیرونی به کار رفت و چکش‌کاری ورقه‌های فلزی در درون قالب در دستور کار قرار گرفت. زیر این نمای مسی، چارچوبی آهنی به کار رفت که شامل چهار پایه آهنی بود و میله‌های آهنی به آن‌ها متصل می‌شد. یکی از ویژگی‌های عالی چارچوب آهنی این بود که امکان انبساط مس در اثر تغییرات دما را بدون ایجاد آسیب دائمی فراهم می‌کرد.
منبع عکس: نیویورک تایمز (عکاس: ناشناس)
کار روی مجسمه در ژوئیه ۱۸۸۴ در فرانسه به پایان رسید و برای سفر در اقیانوس اطلس به‌صورت قطعات جداگانه در ۲۱۴ جعبه بسته‌بندی شد. این کشتی در ۱۷ ژوئن ۱۸۸۵ به بندر نیویورک رسید؛ در حالی که پایه ستون آن تکمیل نشده بود. با اتمام ساخت پایه، قطعات مجسمه روی آن قرار گرفتند. این سازه مهم برای افتتاح عمومی آماده می‌شد؛ اما هنوز هیچ دستگاه نورپردازی در مشعل نصب نشده بود و مشخص نیست که آیا فردریک بارتولدی برنامه‌ای برای نورپردازی مجسمه داشت یا خیر. چراغ‌های برقی که در آن زمان اختراع نسبتا جدیدی بودند، انتخاب مناسبی محسوب می‌شدند. مهندس ارشد پروژه نورپردازی از به‌کارگیری این چراغ‌ها در اطراف پای مجسمه برای نورپردازی در شب حمایت کرد. این نورپردازی به‌جای اینکه مجسمه را غرق در نور کند، باعث ایجاد سایه در قسمت سر و شانه‌های آن می‌شد. روشنایی مجسمه به یک بحران تبدیل شده بود و روزنامه نیویورک ورلد بی‌توجه به احساسات عمومی، گزارش‌های لحظه‌به‌لحظه از این وضعیت منتشر می‌کرد. در نهایت لامپ‌های قوسی در مجسمه آزادی نصب شدند که با دینام کار می‌کردند. این سیستم به‌دلیل سادگی و کارایی به‌طور گسترده مورد تحسین قرار گرفت. سرانجام در ۲۸ اکتبر ۱۸۸۶ استیون گروور کلیولند (Stephen Grover Cleveland)، رئیس‌جمهوری وقت آمریکا، مجسمه آزادی را در حضور هزاران تماشاگر افتتاح کرد.
در روز افتتاحیه، ناوگانی از کشتی‌ها که همگی به رنگ‌های قرمز، سفید و آبی تزیین شده بودند، رژه‌ای دریایی به‌سمت جزیره لیبرتی داشتند. تماشاگران زیادی از روی کشتی‌ها انتظار می‌کشیدند تا پرچم فرانسه از روی مجسمه کشیده شود. بارتولدی در قسمت تاج مجسمه ایستاده بود تا در پایان سخنرانی‌ها، پرچم را از روی مجسمه به پایین بیندازد؛ اما به‌خاطر اشتباه دستیارش در میانه سخنرانی سناتور ویلیام اواترس، پرچم را انداخت. به این ترتیب، زودتر از موعد مقرر توپ‌ها به صدا درآمدند، سوت کشتی‌ها زده شد و صدای هلهله تماشاگران به هوا برخاست.
مجسمه آزادی که امروزه بیش از ۴٫۵ میلیون نفر بازدیدکننده در طول سال دارد، فقط ۶ ماه پس از افتتاحیه، به جاذبه‌ای تبدیل شد که کسی علاقه‌ای به بازدید از آن نداشت؛ چراکه جزیره لیبرتی، در مکانی بسیار متروکه واقع شده بود. سال‌ها بعد، مردم نیویورک به مجسمه لیبرتی علاقه نشان دادند و به‌تدریج بر تعداد بازدیدکنندگان آن اضافه شد.
در سال ۱۹۲۴ مجسمه آزادی به‌عنوان یادبود ملی معرفی شد؛ سپس در ۱۵ اکتبر ۱۹۶۶ به ثبت ملی رسید و در سال ۱۹۸۴ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.
منبع عکس: سایت telegraph.co.uk (عکاس: ناشناس)
هنگام نصب مجسمه، دو راه‌پله مارپیچی در داخل آن طراحی شد که یکی برای بالارفتن و دیگری برای پایین‌آمدن استفاده می‌شود. از پایه مجسمه با صعود از ۱۶۲ پله می‌توان به تاج آن رسید و از سکوی بازدید ۲۵ پنجره‌ای آن منظره‌ای دیدنی از بندر نیویورک را به تماشا نشست. برای بازدید از تاج مجسمه درمجموع نیاز به بالارفتن از ۳۵۴ پله (از پایین پایه مجسمه) است.
بر اساس طراحی بارتولدی، مشعل مجسمه را از ورق مس ساختند و طلاکاری کردند تا در نور روز به‌خوبی بدرخشد. بازویی که مشعل به دست دارد، برای اولین بار در سال ۱۸۷۶ در نمایشگاهی در ایالت فیلادلفیا به نمایش درآمد. طول مشعل از نوک شعله تا پایین دسته به ۸٫۸ متر می‌رسید که در فاصله سال‌های ۱۸۸۶ تا ۱۹۱۶ بازدید عمومی از آن به‌وسیله نردبانی در داخل مجسمه امکان‌پذیر بود.
در طول نیم قرن اول ساخت مجسمه آزادی، مشعل آن دستخوش تغییرات متعددی شد؛ به‌صورتی که در سال ۱۸۸۶، دو ردیف دریچه در بخش مسی پایین مشعل بریدند تا بتوانند آن را از داخل روشن کنند. ۶ سال بعد، کمربندی شیشه‌ای به طول ۴۶ سانتی‌متر جایگزین دریچه‌های ردیف بالایی شد و یک نورگیر هرمی‌شکل هشت‌ضلعی با شیشه‌های قرمز، سفید و زرد بر بالای شعله قرار گرفت. این تغییرات در سال ۱۹۱۶ نیز ادامه یافت؛ زمانی که حدود ۲۵۰ قطعه از روکس مسی با شیشه‌های کهربایی رنگ جایگزین و مشعل به برق وصل شد. تا قبل از این سال، دسترسی به بالکن دور مشعل امکان‌پذیر بود؛ اما بعد از این تغییرات بازدید عمومی از آن ممنوع شد.
منبع عکس: CNN.com (عکاس: Paul Demaria)
در سال ۱۹۳۱ برای نصب سیستم روشنایی جدید در بخش شعله مجسمه، دو سوراخ به قطر ۴۰ سانتی‌متر در کف بالکن اطراف آن ایجاد کردند و دو پروژکتور در این محل قرار دادند، همچنین ۲۰۰ لامپ رشته‌ای روی مشعل نصب شد. با اعمال این تغییرات، طراحی بارتولدی به‌سختی قابل تشخیص بود.
در دهه ۱۹۸۰ هنگام بازسازی مجسمه به‌مناسبت جشن صدمین سالگرد نصب آن، کارشناسان تشخیص دادند که مشعل اصلی قابل بازسازی نیست. یک قرن تغییرات، شعله مسی بارتولدی را به شعله‌ای عمدتا شیشه‌ای تبدیل کرده بود. نشت باران به بدنه شعله و خوردگی آن، مزید بر علت شد که قابل تعمیر نباشد. این بخش از مجسمه آزادی در چهار ژوئیه ۱۹۸۴ حذف و ماکتی مبتنی بر طرح بارتولدی و با روکش ورق طلای ۲۴ عیار جایگزین آن شد که پرتوهای خورشید را در طول روز منعکس می‌کند و در شب با ۱۶ نورافکن روشن می‌شود. در طول سالیان روش‌های مختلفی برای روشنایی مشعل آزادی در نظر گرفته شد که شامل استفاده از سوخت، لامپ‌های رشته‌ای و لامپ‌های متال هالید بود. در حال حاضر، مشعل اولیه در موزه مجسمه آزادی به نمایش گذاشته شده است.
منبع عکس: nps.gov (عکاس: ناشناس)
مجسمه آزادی روی پایه بزرگی به ارتفاع ۲۷ متر قرار دارد و شامل ویژگی‌های معماری کلاسیک اروپایی می‌شود و احساس یک قلعه یا سازه مستحکم را در ذهن بیننده تداعی می‌کند. هر چهار طرف پایه مشابه یکدیگر هستند و مانند ساختمانی طراحی شده است که می‌توان به آن وارد شد. در داخل پایه، یک موزه و در بالای آن بالکن یا سکوی بازدیدی وجود دارد که بازدیدکنندگان می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند.
منبع عکس: سایت statueoflibertytour.com (عکاس: ناشناس)
لوحی در دست چپ مجسمه قرار دارد که روی آن عبارت «JULY IV MDCCLXXVI» حک شده است. این مجسمه تجسمی از استقلال آمریکا است و این اعداد رومی، تاریخ چهار ژوئیه ۱۷۷۶، زمان امضای اعلامیه استقلال آمریکا را نشان می‌دهند. لوح مزبور حدود هفت متر طول، چهار متر عرض و ۶۰ سانتی‌متر ضخامت دارد و به‌عنوان نماد «کتاب قانون»، حاکی از اهمیت حاکمیت قانون در آمریکا است.
بارتولدی در ابتدا مطمئن نبود که در دست چپ مجسمه چه شیئی قرار دهد. نسخه‌های اولیه طراحی او نشان می‌دهند که مجسمه آزادی، زنجیر شکسته‌ای را در دست دارد. با این حال، در نهایت تصمیم گرفته شد که این امر پس از پایان جنگ داخلی می‌تواند به اغتشاشات بیشتر دامن بزند.
منبع عکس: upworthy.com (عکاس: ناشناس)
پاهای مجسمه آزادی تقریبا نادیده گرفته شده، گرچه این بخش به‌اندازه بقیه قسمت‌ها مهم است. بارتولدی که نمی‌خواست مجسمه را به‌طور کامل از شر زنجیر شکسته نمادین خود خلاص کند، آن را به مکان دیگری منتقل کرد که خیلی قابل‌مشاهده نبود. زنجیرها در پای مجسمه شکسته شده و در زیر لباس او پنهان شده‌اند و نشان می‌دهند که آزادی بر موانعی مانند برده‌داری در ایالات متحده غلبه کرده است و به جلو می‌رود. همچنین زنجیر به ظلم اشاره می‌کند و پای برافراشته بر این موضوع تاکید دارد که مجسمه از ظلم بیرون می‌آید تا آزادی را در آغوش بگیرد.
گفته می‌شود مجسمه آزادی با الهام از لیبرتاس، الهه آزادی در اساطیر رومی، ساخته شده است. لباس الهه‌ها در روم باستان از استولا تشکیل می‌شد؛ ردایی بلند، چین‌دار و بدون آستین که زنان آن را روی لباسی به نام تونیک می‌پوشیدند. استولا اغلب از جنس پشم و کتان بود؛ هرچند زنان ثروتمند رومی نوع ابریشمی آن را نیز به تن می‌کردند. ازاین‌رو لباس مجسمه آزادی نیز بلند و چین‌دار است.
الهه رومی لیبرتاس به‌عنوان مظهر آزادی شناخته می‌شود و تصویر آن روی سکه‌های مختلف روم باستان حک شده است؛ ضمن اینکه در حدود ۲۳۸ سال قبل از میلاد، معبدی روی تپه آونتین (یکی از هفت تپه روم) برای او ساخته شد. مجسمه لیبرتاس معمولا به‌شکل زنی با کلاه نمدی مخروطی ساخته می‌شد که نماد آزادی بود؛ چراکه هنگام آزادی برده‌ها در روم باستان، این کلاه به آن‌ها تعلق می‌گرفت. معنای لغوی لیبرتاس در زبان لاتین، «آزادی» است.
منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Nathan Ralston)
مجسمه در ابتدا توسط هیئت فانوس دریایی ایالات متحده اداره می‌شد؛ زیرا مشعل روشن آن نقش مهمی در ناوبری داشت. از آنجا که «فورت وود» (Fort Wood) به‌عنوان محل نصب مجسمه، هنوز پایگاه عملیاتی ارتش به حساب می‌آمد، مسئولیت نگهداری از مجسمه در سال ۱۹۰۱ به وزارت جنگ این کشور انتقال یافت. پس از آنکه مجسمه به‌صورت رسمی به یادبودی ملی تبدیل شد، سازمان پارک‌های ملی در سال ۱۹۳۳ مدیریت آن را بر عهده گرفت.
فورت وود در سال ۱۹۳۷ غیرفعال شد و مابقی جزیره در اختیار این اثر تاریخی قرار گرفت. در سال ۱۹۵۶ جزیره بدلو (Bedloe's Island) به جزیره لیبرتی (Liberty Island) تغییر نام پیدا کرد و جزیره الیس (Ellis Island) که زمانی دروازه اصلی ورود مهاجران کشور بود، در سال ۱۹۶۵ به جزیره لیبرتی الحاق شد و مساحت کل آن را به حدود ۲۴ هکتار رساند.
منبع عکس: سایت edition.cnn.com (عکاس: ناشناس)
دولت آمریکا در سال ۱۸۹۲ یک مرکز مهاجرت در جزیره الیس در نزدیکی جزیره لیبرتی افتتاح کرد. در فاصله سال‌های ۱۸۹۲ تا ۱۹۵۴ حدود ۱۲ میلیون مهاجر قبل از دریافت مجوز ورود به کشور، در این جزیره مورد بررسی قرار می‌گرفتند. در دوره اوج فعالیت این مرکز در سال‌های ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴، روزانه بین ۵,۰۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ نفر به این محل تردد می‌کردند. مجسمه آزادی که بر فراز بندر نیویورک در همان نزدیکی قرار داشت، استقبال باشکوهی از مهاجرانی می‌کرد که در راه جزیره الیس بودند. برای بسیاری از این افراد، مجسمه آزادی همچون نماد استقبال از آن‌ها در خانه جدید محسوب می‌شد.
در سال ۱۸۸۳ که شورای شهر نیویورک از تعدادی از هنرمندان و نویسندگان درخواست کرد، برای جمع‌آوری کمک مالی در جهت ساخت سکوی مجسمه اقدامی انجام دهند، «اما لازاروس» (Emma Lazarus) غزلی به نام «بزرگ‌تندیس نوین» (The New Colossus) را سرود تا با حراج آن، مبلغی برای ساخت اثر فراهم شود. کمک به پناهندگان یهودی که از اروپای شرقی به آمریکا آمده بودند، الهام‌بخش او در سرودن این شعر شد. لازاروس پس از مشاهده شرایط سختی که بسیاری از این افراد در آن زندگی می‌کردند، همدردی و دلسوزی خود را در این شعر به آن‌ها نشان داد. شعر او روی پلاکی برنزی در ورودی پایه مجسمه حک شده است و به نقش مجسمه به‌عنوان نماد استقبال از آزادی و دموکراسی برای میلیون‌ها مهاجری اشاره دارد که به‌دنبال زندگی جدید و بهتر به آمریکا می‌آیند. این پلاک در سال ۱۹۰۳ به مجسمه اضافه شد تا درست مانند زنجیر شکسته، نماد جامعه‌ای آزاد باشد. امروزه این پلاک در موزه مجسمه آزادی نگهداری می‌شود. در ادامه ترجمه این غزل آمده است:
به مجسمه‌ای غول‌پیکر و برنجی با شهرتی یونانی نمی‌ماند
با پاهای پیروزمندش از سرزمینی به سرزمینی قدم می‌گذارد
که بر دروازه‌های موج‌زده‌اش، آفتاب می‌تابد
در اینجا زنی باشکوه و مشعل به دست ایستاده است
که با شعله‌اش آسمان را نورانی می‌کند
نام او مادر تبعیدها است
با مشعلی در دست
به گرمی به سراسر جهان خوش‌آمد می‌گوید
چشمان آرامش به بندر فرمان می‌دهد
با پل معلق خود واسط دو خواهرشهر باشد.
او (بانوی آزادی) با لبانی بسته ندا سر می‌دهد:
ای سرزمین عهد عتیق با خود نگهدار شکوه و عظمتت را،
به من بده!
تمام خستگی‌ها و فقرت
انبوه اشتیاقت برای آزادی
بدبختی‌ها در ساحل پرآبت را.
بی‌خانمان‌ها و طوفان‌زدگان را سوی من راهی کنید
چراغم را در کنار درب زرین برافراشته می‌کنم!
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
در اوایل قرن بیستم، روکش مسی مجسمه به رنگ سبز درآمد که باعث حفاظت از آن می‌شد. در سال ۱۹۰۷ اولین آسانسور داخل آن نصب و در سال ۱۹۱۶ مجسمه برای نخستین بار با برق روشن شد.
در طول جنگ جهانی اول، چندین تن مهمات و مواد منفجره در جزیره‌ای به نام «بلک تام» نگهداری می‌شد که بین نیوجرسی و جزیره لیبرتی قرار داشت. در ۳۰ ژوئیه ۱۹۱۶ جاسوسان آلمانی به این جزیره یورش بردند و انفجار مهیبی به راه انداختند. آوارها و ترکش‌های ناشی از انفجار به بازو و مشعل مجسمه آزادی برخورد و به آن آسیب زیادی وارد کرد که تعمیر آن بیش از ۱۰۰,۰۰۰ دلار هزینه برداشت. این واقعه، بزرگ‌ترین اقدام تروریستی در خاک آمریکا قبل از ۱۱ سپتامبر بود و پس از آن، پله‌های منتهی به مشعل به‌دلایل ایمنی برای همیشه به روی عموم بسته شد.
در طول جنگ جهانی دوم به‌دلیل قوانین خاموشی، مجسمه آزادی به‌مدت دو سال در تاریکی به سر برد. این اثر تاریخی در سال ۱۹۸۴ تعطیل شد و تحت مرمت گسترده‌ای قرار گرفت. مهندسان فرانسوی و آمریکایی به بررسی مجسمه پرداختند و متوجه شدند که بازوی سمت راست به‌درستی به سازه وصل نشده است و وزش باد شدید، سازه را در خطر قرار می‌دهد. متعاقبا برای مرمت مجسمه آزادی و جزیره الیس بیش از ۳۵۰ میلیون دلار کمک مالی جمع‌آوری شد و کارگران برای شروع کار، بزرگ‌ترین داربست جهان را ساختند؛ سپس از نیتروژن مایع برای پاک‌سازی زنگاری استفاده شد که طی ده‌ها سال در قسمت داخلی ایجاد شده بود. بازو و شانه‌های مجسمه مرمت شدند و مشعلی مشابه مشعل اصلی در جای آن قرار گرفت.
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
یکی دیگر از تغییرات مجسمه آزادی به میله‌های آهنی داخل سازه مربوط می‌شود که تقریبا همگی تعویض شدند و به‌جای آن‌ها میله‌های فولادی ضدزنگ به کار رفت. لامپ‌های موجود نیز با لامپ‌های جدید جایگزین شدند. تعمیر و بازسازی مجسمه در سال ۱۹۸۶ به پایان رسید و به‌مناسبت جشن صدمین سالگرد ساختش، مردم امکان بازدید از آن را پیدا کردند.
پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، جزیره لیبرتی به‌مدت ۱۰۰ روز بسته شد و بازدید از مجسمه آزادی تا آگوست ۲۰۰۴ امکان‌پذیر نبود. در ژوئیه ۲۰۰۹، تاج مجسمه دوباره به روی عموم باز شد و در حال حاضر نیز امکان بازدید از آن فراهم است؛ اگرچه بازدیدکنندگان برای صعود به بالای پایه مجسمه یا تاج آن نیاز به رزرو قبلی دارند.
نصب آسانسورها و راه‌پله‌های جدید، بار دیگر این سازه را در تاریخ ۲۹ اکتبر ۲۰۱۱ به تعطیلی کشاند؛ ضمن اینکه در این زمان امکاناتی دیگری مانند سرویس بهداشتی به آن افزوده شد و یک سال بعد مردم توانستند از آن بازدید کنند. این اثر تاریخی دوباره در سال ۲۰۱۲ به‌خاطر طوفان سندی (Hurricane Sandy) بسته شد و آخرین بار نیز به‌خاطر شیوع کرونا در سال ۲۰۲۰ فعالیت خود را به‌مدت دو سال متوقف کرد.
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
«فردریک آگوستو بارتولدی» (Frederic Auguste Bartholdi)، نقاش و مجسمه‌ساز معروف فرانسوی، برای طراحی و ساخت مجسمه آزادی در فرانسه در نظر گرفته شد و گوستاو ایفل (Gustave Eiffel) نیز با او مشارکت و همکاری کرد. علاوه بر این، ریچارد موریس هانت (Richard Morris Hunt) وظیفه طراحی و ساخت پایه مجسمه را در آمریکا بر عهده داشت.
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: richard iwaki)
مجسمه آزادی قبل از نصب روی پایه فعلی خود ۴۶ متر ارتفاع و ۲۰۴ تن وزن داشت. ارتفاع این مجسمه همراه با پایه، ۹۳ متر است که تقریبا با ارتفاع یک ساختمان ۲۲ طبقه برابری دارد.
منبع عکس: سایت britannica.com (عکاس: ناشناس)
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
برای بازدید از مجسمه آزادی باید با کشتی راهی جزیره لیبرتی شد و با خرید بلیط کشتی می‌توان به موزه مجسمه آزادی و موزه ملی مهاجرت در جزیره الیس نیز دسترسی داشت. بلیط‌های این مجموعه شامل بلیط عمومی، بلیط پایه و بلیط تاج می‌شوند که بلیط‌های بازدید از داخل مجسمه به‌خاطر رعایت استانداردهای ایمنی و امنیتی به تعداد محدود به فروش می‌رسند.
| نوع بلیط | کودکان زیر چهار سال | کودکان چهار تا ۱۲ سال | بزرگسالان | افراد بالای ۶۲ سال |
|---|---|---|---|---|
| بلیط کشتی | رایگان | ۱۲ دلار | ۲۴ دلار | ۱۸ دلار |
| بلیط پایه مجسمه | رایگان | ۱۲ دلار | ۲۴ دلار | ۱۸٫۳۰ دلار |
| بلیط تاج مجسمه |
| ۱۲ دلار | ۲۴ دلار | ۱۸٫۳۰ دلار |
«استچو سیتی کروزز» (Statue City Cruises) تنها شرکتی است که خدمات کشتیرانی و فروش بلیط مجسمه آزادی را بر عهده دارد. به این ترتیب، نباید از فروشندگان خیابانی بلیط خرید که در داخل و اطراف پارک باتری مشغول به کار هستند؛ زیرا این بلیط‌ها اجازه دسترسی به محوطه جزیره لیبرتی و جزیره الیس یا موزه‌های هر جزیره (موزه مجسمه آزادی و موزه ملی مهاجرت جزیره الیس) را ندارند. برای خرید بلیط می‌توانید به سایت «www.cityexperiences.com» مراجعه کنید.
مجسمه آزادی در تمام روزهای سال، به‌جز چهارمین پنجشنبه نوامبر (روز عید شکرگزاری) و ۲۵ دسامبر (کریسمس) باز است.
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: chris leipelt)
پایه مجسمه ۱۹۲ پله دارد؛ هرچند بازدیدکنندگان امکان استفاده از آسانسور را دارند. ورودی پایه در پشت مجسمه آزادی قرار دارد و برای بازدید از این بخش نیاز به عبور از بخش بازرسی است. همه بازدیدکنندگان، به‌جز کودکان کمتر از چهار سال، باید بلیط معتبر پایه مجسمه را نشان دهند.
ورود غذا و نوشیدنی (به‌غیر از آب در بطری پلاستیکی شفاف)، کوله‌پشتی، چمدان، ساک، کالسکه، لپ تاپ، چتر بزرگ، سه پایه عکاسی و... به داخل پایه مجسمه ممنوع است. در صورت همراه داشتن این وسایل، می‌توان در ازای پرداخت مبلغی، آن‌ها را در کمدهای مخصوصی قرار داد.
منبع عکس: سایت brandon mowinkel (عکاس: chris leipelt)
دسترسی به تاج مجسمه فقط از طریق ۱۶۲ پله امکان‌پذیر است؛ چراکه هیچ آسانسوری در این بخش وجود ندارد و پس از ۱۶ پله اول به پلکانی مارپیچ و باریک می‌رسد؛ بنابراین، کسانی که شرایط جسمی یا روحی مناسبی ندارند و با بیماری‌های قلبی، اختلال حرکتی، ترس از ارتفاع، ترس از فضای بسته و... دست‌وپنجه نرم می‌کنند، بهتر است که به فکر بازدید از تاج مجسمه نباشند. صعود به تاج مجسمه نسبتا سخت است؛ به‌خصوص که در برخی نقاط، عرض پله‌ها فقط به ۴۸ سانتی‌متر می‌رسد. فضای داخلی مجسمه در تابستان تقریبا گرم می‌شود و دمای داخل تاج بالا است.
پلکان منتهی به تاج، منبع عکس: گوگل مپ (عکاس: Gentle John)
قد کودکان برای بازدید از تاج باید حداقل ۱٫۲ متر باشد. امکان حمل کودکان وجود ندارد و بچه‌های کوچک‌تر می‌توانند فقط تا بالای پایه بروند. بچه‌ها باید همیشه با یک بزرگسال همراه باشند. هر بازدیدکننده موظف است که قبل از ورود به مجسمه آزادی، کارت شناسایی عکس‌دار مطابق با نام چاپی روی بلیط را به بخش بازرسی نشان دهد؛ البته این موضوع برای افراد زیر سن قانونی صدق نمی‌کند. در هر گروه چهار نفره باید حداقل یک بزرگسال حضور داشته باشد.
همراه داشتن هر وسیله‌ای که هنگام صعود از پله‌ها باعث مزاحمت شود، در هنگام بازدید ممنوع است؛ وسایلی مانند کیف پول در هر اندازه‌ای، کوله‌پشتی، کیف دوربین، کلید، ابزار نوشتار، چتر، غذا و نوشیدنی (به‌جز آب در بطری پلاستیکی) و... . ضمن اینکه برای بازدید از تاج بازرسی بدنی می‌شوید. در این محل کمدهایی برای نگهداری از وسایل شخصی در نظر گرفته شده است که در ازای پرداخت مبلغی اندک، امکان استفاده از آن‌ها برای بازدیدکنندگان مهیا است.
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: jenny marvin)
تورهای بعدازظهر که در ساعت ۱۴ و ۱۵ برگزار می‌شوند، زمان کافی برای توقف در موزه مهاجرت جزیره الیس را ندارند. همچنین همه تورها شامل تور صوتی چندزبانه رایگان هستند.
فاصله اسکله تا چادر محل بازرسی در جزیره لیبرتی حدود ۲۷۰ متر است و افراد دارای مشکل حرکتی باید با توجه به وضعیت جسمی خود، ویلچر، واکر، عصا و... همراه داشته باشند.
موزه مجسمه آزادی با دو رمپ در دو طرف ساختمان قابل دسترسی است. تمامی بخش‌های موزه اعم از سه گالری تعاملی و سرویس‌های بهداشتی همگی در یک سطح قرار دارند و تردد برای افراد توان‌یاب به‌راحتی انجام می‌شود. بالای موزه یک سکوی تماشا وجود دارد که از طریق پله یا آسانسور می‌توان از آن بازدید کرد. تعداد محدودی ویلچر به‌صورت رایگان و با ارائه کارت شناسایی عکس‌دار در بخش اطلاعات در اختیار گردشگران قرار می‌گیرد. بازدید از بخش پایه و تاج نیز به‌دلیل داشتن تعداد زیادی پله، برای افراد دارای مشکل حرکتی توصیه نمی‌شود.
منبع عکس: سایت statueofliberty.org (عکاس: ناشناس)
موزه مجسمه آزادی در سال ۲۰۱۹ با وسعت ۲,۴۱۵ متر مربع افتتاح شد. این موزه از بخش‌های مختلفی تشکیل شده است که در ادامه به آن‌ها می‌پردازیم.
منبع عکس: سایت nycgo.com (عکاس: ناشناس)
مرکز مهاجرت جزیره الیس پس از بازسازی در دهه ۱۹۸۰ به موزه مهاجرت و نمادی از میراث مهاجران این کشور تبدیل شد. این موزه نقش جزیره الیس در تاریخ مهاجرت آمریکا را به نمایش می‌گذارد و بخشی از بنای یادبود ملی مجسمه آزادی به حساب می‌آید که تحت مدیریت سازمان پارک‌های ملی قرار دارد. در موزه مهاجرت می‌توان اطلاعاتی در مورد تاریخ جزیره الیس قبل، در حین و پس از استفاده به‌عنوان ایستگاه مهاجرت آمریکا کسب کرد.
منبع عکس: سایت unsplash.com (عکاس: avi werde)
نویسنده: صدیقه شجاعی
عکس‌های گالری از ویکی‌مدیا (عکاسان: Anthony Quintano, Gaichis, Dudva, William Warby)
میراث جهانی یونسکو