بزرگترین تله کابین جهان در بولیوی (قسمت دوم)
کشور بولیوی به خاطر داشتن دره‌ها و کوه‌های مرتفع از جاده‌های بسیار خطرناکی برخوردار است. برای همین ساخت سیستم‌های حملونقل نوین از مهم‌ترین اهداف دولت این کشور است.
مقاله‌های مرتبط:
مشکلی که کشور بولیوی در توسعه راه‌حل‌های نوین دارد، این است که از فقر شدیدی رنج می‌برد و بیش از نیمی از مردم این کشور زیر خط فقر زندگی می‌کنند. اما این نکته باعث نشد که دولت‌مردان بولیوی از راه‌اندازی بزرگترین سیستم تله کابین دنیا منصرف شوند، راه‌حلی که کمک شایانی به ترافیک و حملونقل در پایتخت بسیار شلوغ این کشور یعنی شهر لاپاز می‌کند. جالب است بدانید دولت بولیوی حتی با اختصاص بود‌جه‌ای خاص، به مردم این کشور کمک کرده‌اند که بلیطهای ترددی این تله‌کابین را با قیمت‌های بسیار پایین تهیه کنند. در قسمت اول با نحوه راه‌اندازی این تله‌کابین آشنا شدید. در این قسمت با مسیرهای مختلف آن و جاذبه‌های موجود در این مسیرها بیشتر آشنا می‌شوید.
سیستم حملونقل «تله‌کابین برقی من» عملا تمام نقاط پرتردد یاپتخت بولیوی، یعنی شهر لاپاز را به هم متصل کرده است. از استادیوم فوتبال معروف آن تا قبرستان شهر، کلیسای جامع، پارک و میادین مهم شهر و غیره. سیستم حملونقل جدید به بولیوی این امکان داد تا از شر اتوبان‌های پیچ‌درپیچ و پرترافیک خود خلاص شود. این تله‌کابین برقی مسیر خود را با حداکثر سرعت ۲۰ کیلومتر در ساعت طی می‌کند. این یعنی سرعت و زمان مناسب برای لذت بردن از چشم‌اندازهای کوهستانی که زمانی توسط «جنگجویان آیمارا» (جنگجویان باستانی بولیوی) تسخیر شده بود.
البته در حین استفاده از این خط تله‌کابین، مسافرها خیلی راحت می‌توانند به شکاف‌های طبقانی عمیق در بولیوی پی ببرند. نقطه شروع این سیستم حملونقل از مناطق جنوب شهر و فقیرنشین آغاز و در نهایت به بخش‌های مرتفع‌تر شهر با خانه‌های مدرن و دیوارهای بلند ختم می‌شود. بسیاری از مردم بولیوی در ابتدای کار از ساخت این تله‌کابین راضی نبودند و حتی برخی از آن‌ها که خانه‌هایشان در مسیر ساخت آن قرار داشت، منازل خود را ترک کردند. دلیل اصلی این بود که از تردد و سر و صدای این تله‌کابین شاکی بودند. شاید این تنها دلیلی باشد که مانع از ساخت سیستم‌های حملونقل مشابه، در شهرهای تپه‌ای مثل لس‌آنجلس می‌شود.
خط زرد این تله‌کابین، مسافرها را به محله شلوغ «سوژوکاچی» (Sopocachi) می‌برد که دارای رستوران‌ها، خانه‌هایی با بافت قدیمی و مغازه‌های فروش صنایع‌دستی است. خط سفید که در ماه مارس توسط رئیس‌جمهور بولیوی «اوا مورالس» افتتاح شد، به محله‌ی «میرافلورس» (Miraflores) می‌رود. محله‌ای که پر از باغ‌های میوه است و پرجمعیت‌ترین منطقه‌ی لاپاز به حساب می‌آید. خط آبی از محله‌ی «دِل لیبراتادور» ( del Libertador) شروع می‌شود و به مرکز تاریخی و قلب قدیمی شهر لاپاز در بالاترین نقطه این شهر می‌رسد. تمامی ۳۹ ایستگاه این تله‌کابین دارای اسم‌های اسپانیایی هستند، برای همین شاید استفاده از آن برای افراد غیر اسپانیایی‌زبان تا حدی سخت باشد.
اگر لذت بردن از مناظر دیدنی منطقه‌ی «لیبراتادور» برای گردشگر‌ها راضی‌کننده نباشد. آن‌ها می‌توانند خط جدید صورتی رنگ را امتحان کنند. این خط در مسیر ۸ دقیقه‌ای، از مرکز قدیمی شهر به منطقه‌ای به نام «اِل آلتو» می‌رود که ۴۰۰ متر ارتفاع بیشتری نسبت به شهر لاپاز دارد. این منطقه قبلا به‌عنوان حومه‌ی شهر شناخته می‌شد، اما در حال حاضر با حدود یک میلیون نفر جمعیت به‌عنوان یک شهر مستقل به حساب می‌آید.
خانه‌های این منطقه شهرت جهانی دارند. نماهای رنگی و طراحی داخلی آن‌ها حیرت‌انگیز است. هریک از این ساختمان‌های بزرگ و رنگارنگ، ۶ تا ۷ درب دارند. طبقات پایین برای مقاصد اقتصادی مثل مرکز خرید، سالن والیبال و فوتبال استفاده می‌شوند و طبقات بالاتر برای سکونت مالکین این ساختمان‌ها طراحی شده است. رهبر این انقلاب معماری جدید در بولیوی، یک معمار خودآموخته به نام «فردی ممانی سیلوستر» (Freddy Mamani Silvestre) بود که امروزه سازههای وی تبدیل به یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های کشور بولیوی شده است.
این ساختمان‌ها نشان‌دهنده‌ی فرهنگ بومی بولیوی و به‌ویژه قوم باستانی آیمارا (Aymara) است. آیمارا قومی کهن با پیشینه پیچیده و ناشناخته بود که بین سال‌های ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ بعد از میلاد در شهر تاریخی تیاهواناکو (Tiahuanaco) در نزدیکی «اِل آنتو» سکونت داشتند. این شهر تاریخی پایتخت تمدنی کهن بوده که در جنوب مرکزی کوهستان اندس قرار داشته است.
طراحی‌ها شاید به نظر تحت‌تاثیر هنر و معماری غربی باشند. ولی، در اصل نتیجه رشد و پرورش فرهنگی فرهنگ بولیوی هستند. رنگ‌های روشن و اَشکال هندسی به کار رفته در این ساختمان‌ها برگرفته از نقش‌و‌نگارهای سنتی بولیوی است. پس به مسافران این مسیر توصیه می‌کنیم که به دیدن سازههای معروف «شولت» (cholet) بروند که در مسیر خط صورتی رنگ قرار دارند. همچنین خط صورتی رنگ تله‌کابین بولیوی، مسافران را با هزینه‌ای اندک به فرودگاه بین‌المللی لاپاز هم می‌رساند.
شاید بتوان نمونه مشابه ولی کوچک‌تر این سیستم حملونقل بزرگ را در شهر «مِدلین» (Medellin) کلمبیا دید. شهری که سیستم تله‌کابین، تاثیر دگرگون کننده‌ای بر آن داشت. ساکنین مناطق حاشیه‌ای (معمولا مناطقی در ارتفاع پایین‌تر و فقیرنشین) به‌راحتی به مراکز اصلی و پرتردد شهر دسترسی آسان پیدا کردند. آن‌ها بدون نیاز به استفاده از چند مسیر اتوبوس و بیدار شدن در ساعت ۴ صبح، می‌توانستند با کمترین هزینه و زمان به محل کار خود برسند. همان‌طوری که گفته شد، سیستم حملونقل تله‌کابین لاپاز هم مشابه تله‌کابین مدلین است، ولی در مقیاس بسیار بزرگ‌تر.
الان که تمام فازهای این تله‌کابین در لاپاز تاسیس شده است، مردم شهر به آن افتخار می‌کند. مردم محلی و گردشگرهایی که علاقه زیادی دارند از مناطق دیدنی شهر بازدید کنند، با استفاده از تله‌کابین به‌راحتی به محله‌های قدیمی می‌رسند و بدون نگرانی از مدت زمان بازدید خود و از دست دادن اتوبوس، می‌توانند هروقت که خواستند به منازل خود برگردند. در ابتدا به نظر عجیب می‌آمد؛ اما کشور بولیوی توانست با کمترین لطمه به محیط‌زیست و بافت شهری خود یک تله‌کابین بزرگ بسازد. نکته مهم این تله‌کابین فقط قیمت بلیطهای پایین آن نیست. تناوب خیره‌کننده سرویس آن هم یکی از ویژگی‌های بسیار مثبت آن است. شاید باور نکنید ولی تقریبا هر ۱٫۵ دقیقه، یک واگن به ایستگاه‌ها می‌رسد. با همه چیزهایی که از این سیستم خارق‌العاده حملونقل عمومی تعریف کردیم، به هر بازدیدکننده از شهر لاپاز توصیه می‌کنیم تجربه سوار شدن به این تله‌کابین شگفت‌انگیز را از دست ندهند.
دیدگاه