ترس را در تونل های شانگهای تجربه کنید
در گوشه و کنار جهان مکانهای بسیاری وجود دارند که درگیر انواع داستانها و خرافات محلی شدهاند. مکانهایی که رفته رفته و به لطف همین افسانهها، مورد توجه گردشگران قرار گرفتهاند.
مقاله مرتبط:
به نظر میرسد ایالات متحده علیرغم قدمت نه چندان طولانی، دستی پر در دنیای گردشگری وحشت دارد، مکانهای تسخیرشده بسیاری در گوشه و کنار این کشور واقع شده و داستانهای شماری از آنها بهشدت معروف و محبوب شدهاند. بهطوری که تورهای گردشگری توجهی ویژه به آنها داشته و هر ساله بازدیدکنندگان مشتاق بسیاری به تماشا و بازدید آنها میروند.
اما گاهی در این میان داستانهای محلی به شکلی معنادار شاخ و برگ داده میشوند تا جزئیات سیاه بزرگنمایی شده و این مکانها به شکلی خاص پررنگ و لعاب جلوه داده شده و صنعت توریسم محلی نیز از عواید آن بهرهمند شود. این همان ماجرایی است که ظاهرا شهر بندری پورتلند در ایالت اورگن را درگیر خود کرده و آن را مبدل به مرکزی برای جلب توجه گردشگران حوزه گردشگری سیاه و وحشت کرده است.
واقعیت این است که در فاصله سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۹۴۱، بندر پورتلند بهعنوان یکی از خطرناکترین بنادر جهان شناخته شده و به همین مناسبت عنوان «شهر ممنوعه غرب» را از آن خود کرده بود. اما نکته جالب در مورد شهر پورتلند، چیزی است که درست زیر خیابانهای شهر واقع شده و طبق شماری از داستانهای محلی، روزگاری مکانی مخوف به شمار میرفته است. جایی که از آن با عنوان «تونلهای شانگهای» (Shanghai Tunnels) یاد میشود.
البته این تونلها در اصل مسیری پیچیده، پرپیچ و خم و زیرزمینی بودند که بسیاری از کافه و هتلهای زیرزمینی را به یکدیگر مرتبط کرده و در واقع یک مسیر مخفی را شکل داده بودند. در دوران قدیم از این محل با نام «پورتلند زیرزمینی قدیم» یاد میشد که البته بهدلیل موقعیت خاصش رفته رفته عنوان تونل شانگهای را از آن خود کرد. این تونلها در بخش زیرین شهر قدیمی یا همان محله چینیها ساخته شده و با بسیاری از اماکن تجاری این منطقه در ارتباط بوده و سرانجام تمامی مسیرها به یکدیگر متصل شده و سر از اسکلههای واقع در منطقه «رودخانه ویلیامت» (Willamette River) در میآوردند.
در ابتدا قرار بود از این تونلها به شکلی کاملا قانونی استفاده شود، یعنی کالاهای تجاری از کشتی تخلیه شده و از طریق اسکله به این تونلها منتقل میشد تا در نهایت در انبارهای زیرزمینی ذخیره شود. این مسئله چندین امتیاز مثبت بههمراه داشت، اول اینکه کالاها بدون آسیب دیدگی و دور از خطر خراب شدن بهوسیلهی ریزش باران، صحیح و سالم به جایی امن منتقل میشدند و از سوی دیگر، این حمل و نقل ترافیکی ایجاد نکرده و باعث ایجاد مزاحمت برای دیگران نمیشد. اما این تنها آغاز ماجرا بود و پای این تونلها رفته رفته به دنیای جرم و جنایت نیز گشوده شد.
برطبق مستندات ارائه شده در روزنامهای در سال ۱۸۰۰، گنگسترهایی از کشور چین، بانیان اصلی ساخت این تونل بودند، بهخصوص زمانی که محلهی چینیها مرکز اصلی فعالیتهای خلافکاران چینی بوده و افرادی از زبان و ملیتهای مختلف برای برپا کردن انواع تجارت و کسب و کارهای غیرقانونی از این محل استفاده میکردند. در آن زمان رفته رفته در طول راهروهای تونل درهای فولادی نصب و همین طور دریچههای خاص برای به دام انداختن افراد تعبیه شد و در نهایت درهایی ایجاد شدند که به پلکانهای مخفی راه داشته و محلی برای فرار افراد خلافکار در مواقع اضطراری مهیا کرده بودند. این مکان امن که جایی مناسب برای بازی گنگسترها و نیروی پلیس فراهم کرده بودرفته رفته درگیر تخلف دیگری هم شد. بر اساس داستانهای محلی افراد بسیاری دزدیده شده و در این تونلها به دام افتادند.
بردهداری در آن زمان به شکلی دیگر هم در حال اجرا بود، این بار اما پای دزدی و آدم ربایی در میان بود. ظاهرا افراد بهدنبال مردان تنومند و خوش بنیه راه افتاده و آنها را به اشکال مختلف به دام میانداختند. گروهی را با استفاده از مواد مخدر مسموم کرده و سپس به داخل تونل راهنمایی میکردند. افراد در حال ناهشیاری در میان دریچههای مخصوص به دام افتاده و در نهایت اسیر شده و در سلولها بهصورت گروهی نگهداری میشدند. یا اینکه خیلی ساده به قربانی مورد نظر حمله کرده و بعد از ضرب و شتم و بیهوش کردن، او را میدزدیدند. از این افراد با واژهی «Shanghaiing» نام برده میشود، چراکه اکثر این افراد در نهایت همچون بردگان به ناخدایان کشتیها فروخته شده و مجبور به بیگاری در کشتیهایی بودند که به آسیای شرقی رفت و آمد داشتند.
اما این تنها مردان تنومند نبودند که قربانی این باندهای خلافکار میشدند. در آن زمان به دختران پورتلندی هم گفته شده بود که از نزدیک شدن به برخی از مناطق شهر بهشدت پرهیز کنند، جایی که زنان بهصورت مرتب دزدیده شده و بهعنوان خدمتکار به شهرهای دورتر فروخته میشدند، آنها گاهی حتی مورد آزار و اذیت و سواستفاده نیز قرار میگرفتند.
داستانهای بسیاری در مورد بردگانی وجود دارد که توسط خدمهی گرسنه خورده شدند و تمام اینها گاهی درست زیر پای مردمانی رخ میداد که بیخیال در خیابانهای بالا در رفت و آمد بودند. گاهی بردگان بعد از سالها و مشقات فراوان راه بازگشت به شهر و دیارشان را پیدا میکردند، اما دوباره به دام افتاده و توسط این جنایتکاران وحشی اما باهوش به بردگی کشیده میشدند. بهصورت فرضی تخمین زده میشود سالانه سه هزار آدم ربایی به این شکل در تونلهای شانگهای به وقوع میپیوست، هر چند آمار درست و شواهد مستدلی در این مورد وجود ندارد و همین امر باعث شده که تمام این ماجرا در حد داستان و افسانه باقی بماند.
برطبق شواهد موجود قطعا زمانی این تونلها محل سکونت کارگران مهاجر بوده و برای قاچاق مواد مخدر و دیگر موارد غیرقانونی و ممنوع مورد استفاده بوده، ولی هیچگاه برای آدمربایی از آنها استفاده نشده است. مورخی از ساکنان پورتلند به نام «بارنی بلالاک» (Barney Blalock) در کتاب خود به نام «The Oregon Shanghaiers» به این موضوع اشاره میکند که ابتدا در سال ۱۹۶۲ داستانهایی در این مورد بر سر زبانها افتاد و متعاقب آن شهر پورتلند شاهد افزایش تعداد تورهای گردشگری تونل شانگهای بود که در دهه ۱۹۷۰ آغاز شده و به سرعت در نزد بازدیدکنندگان به شهرت و محبوبیت رسیدند. او در ادامه اضافه میکند که این تورها اگرچه معروف شدند، اما بازدیدکنندگان را در مورد شواهد تاریخی به اشتباه میاندازند.
در طول سال ۱۹۹۰ تاجری محلی به نام «بیل نیتو» (Bill Naito) در مصاحبه با روزنامهی محلی اشاره کرد این تونلها درست در قسمت زیرین بخشهایی همچون «خیابانهای اورت» (Everett streets) و «دیویس» (Davis) و نیز «Northwest Couch» واقع شده است.
به مرور زمان و در خلال پروژههای مختلف بازسازی شهر، بخشهایی از این تونلها مسدود و پر شد. اما با رونق گرفتن بازار شایعات پیرامون تونلهای شانگهای، انجمن جغرافیا شروع به برگزاری تورهای مختلفی برای بازدید از این بخش زیرزمینی پورتلند کرد. در خلال بررسیهای انجامشده مشخص شد که هیچکدام از تونلهای موجود مستقیما به اسکلههای شناخته شدهای که تا به امروز باقی ماندهاند راه ندارد. آنها هماکنون در حال گشودن تونلهای تازه هستند و همچنین قرار است یک مسیر جدید برای برگزاری تورهای گردشگری ظرف یکی دو سال آینده افتتاح شود.
این انجمن پیشنهاد داده که ابتدا یک سخنرانی در مورد تاریخ این منطقه واقع در همسایگی بندر ایراد شده و سپس افراد در قالب یک تور زیرزمینی به تماشای بقایای تونلها، سلولهای گروهی، درهای تلهای و بسیاری دیگر از فضاهای غبارآلود و خاک گرفته و آثار بهجای مانده از آن دوران بروند. این تورها جمعهها و عصر شنبه برگزار شده و اغلب با دیگر برنامههای آخر هفته همراه هستند. گفته میشود که ارواح شماری از محبوسان در این تونلها امروزه آنجا را به تسخیر خود درآوردند، امری که باز در حد شایعه باقی مانده است.
برای رسیدن به شهر قدیمی یا همان محلهی چینیها در پورتلند میتوان بهسادگی از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کرد، همچنین با استفاده از دوچرخه و از هر کجای شهر نیز میتوان خود را به آنجا رساند. به هرحال شاید در خلال این گشتوگذار متفات، بتوان اندکی از ترس و دلهرهی کسانی را که در این تونلها به دام افتاده بودند را درک کرد.
تونلهای شانگهای، پورتلند، اورگن، ایالات متحده
امیدوارم از مطالعه این مطلب و همراهی با ما لذت برده باشید. فراموش نکنید نظرات، پیشنهادها و انتقادات سازندهی خود را با ما نیز در میان بگذارید.
دیدگاه