کیت سالت، شهر ارواحی با چراغ های روشن اما خانه های خالی

زمانی که در مورد شهر ارواح می‌شنوید، شاید اولین چیزی که به ذهنتان برسد، ویرانی و خرابی باشد؛ خانه‌هایی بدون سقف، پنجره‌های شکسته و کثیف، ساختمان‌های پوسیده. اما در کیت‌سالت، در شمال خط ساحلی بریتیش کلمبیا واقع در کانادا، ردیف به ردیف خانه‌های سالم نگهداشته شده، مراکز خرید، رستوران‌ها، بانک‌ها و سالن تئاترهایی را می‌بینید که همه متروکه و خالی هستند اما تمامی این مکان‌ها دست‌نخورده و سالم مانده‌اند. تمامی چراغ‌های این شهر همیشه روشن هستند و در دو طرف خیابان‌ها درختان با نظمی دقیق قرار دارند و چمن‌های آن تازه کوتاه شده‌اند. اما از سال ۱۹۸۲ تاکنون کسی از این شهر به عنوان خانه‌ی خود یاد نکرده است. 

شهر کیت‌سالت در نزدیکی مرز آلاسکا که در حدود ۱۱۵ کیلومتری جاده خاکی «تراس» قرار گرفته است، قدمت زیادی ندارد. این شهر در سال ۱۹۷۹ به عنوان محل زندگی کارگران معادن مولیبدنوم تاسیس شد. مولیبدنوم فرم سخت و کاربید پایدار است که معمولا برای تولید آلومینیوم مقاوم در برابر زنگ‌زدگی  استفاده می‌شود. اما دقیقا زمانی که زندگی در این شهر دست‌نخورده‌ی آرمانی شروع شد، بازار مولیبدنوم فرو پاشید و ۱۲۰۰ شهروند آن، کل شهر را خالی کردند. 

از این منطقه در بریتیش کلمبیا نزدیک به یک قرن استخراج فلزات گران‌بها و نیمه‌قیمتی مانند نقره، سرب، روی و مس انجام می‌گرفت. این عامل باعث شکل‌گیری شهرهای پر رونقی مانند  Alice Arm و Anyox شد. مولیبدنوم در اینجا از اواخر دهه‌ی ۶۰ تا اوایل دهه‌ی ۷۰ استخراج می‌شد اما این کار از زمانی که سوددهی آن شیب نزولی گرفت، متوقف شد. اما در اواخر همین دهه، زمانی که معادن مولیبدنوم شناخته‌شده‌ی آلاسکا، بریتیش کلمبیا و غرب آمریکا متروکه شد، قیمت‌ها دوباره افزایش یافت. کارخانه‌ی آمریکایی معدن «Phelps Dodge»  از این فرصت استفاده کرد. 

زمینی به مساحت چندین هکتار برای کیت‌سالت آماده شد و یک پروژه‌ی ساخت‌وساز بسیار عظیم شروع به کار کرد که در شمال بریتیش کلمبیا در آن مقیاس تا آن روز دیده نشده بود. کشتی‌ها با وسایل ساخت‌وساز از آبدره‌ی عمیق کیت‌سالت وارد این منطقه شدند. یک خاده‌ی خاکی از تراس به سرعت و با عجله در میان کوه‌ها کشیده شد. مهندسان و کارگران ساختمانی از سراسر شمال آمریکا به این منطقه آمدند و شغل‌های ساخت‌وساز با درآمدهای بسیار بالا به وجود آمد.

بیش از یکصد خانه‌های تک واحدی و دوبلکس و ۷ ساختمان به شکل آپارتمان با بیش از دویست سوئیت ساخته شد. یک بیمارستان مدرن، یک مرکز خرید، چندین رستوران و بانک، اداره‌ی پست، یک کتابخانه، یک استخر و دو مرکز تفریح و سرگرمی با جکوزی، سونا و تئاتر ایجاد شد. تلویزیون کابلی و خطوط تلفن را از زیر زمین به تمامی شهر کشیدند. در این شهر پیشرفته‌ترین دستگاه تصفیه‌ی فاضلاب وجود داشت و تمیزترین آب آشامیدنی منطقه متعلق به این شهر بود. 

۱۸ ماه پس از آن که اولین خانواده‌ها در کیت‌سالت سکونت یافتند، بازار مولیبدنوم به علت رکود اقتصادی و ورود فرآورده‌های فرعی مولیبدنوم ورشکست شد. معدن را تعطیل کرده و مردم شهر را ترک کردند؛ به همین ترتیب کیت‌سالت به فراموشی سپرده شد. 

در سال ۲۰۰۵ یک کارآفرین آمریکایی به نام «Krishnan Suthanthiran» که متولد هند بود، شهر را به قیمت ۷ میلیون دلار خرید و شروع به احیای آن کرد. از آن زمان این میلیونر حدود ۲۵ میلیون دلار برای بهبود وضعیت و تعمیر آن هزینه کرده است. بیش از ۱۲ نگهبان و سرایدار  خانه‌ها و سازه‌های دیگر را بررسی می‌کنند، وضعیت آن‌ها را کنترل کرده و به تعمیر آن‌ها می‌پردازند. آن‌ها چمن‌ها را کوتاه، درختان را هرس و خیابان‌ها را جارو می‌کنند. 

Suthanthiran برنامه دارد که با تبدیل کردن کیت‌سالت به قطب صنعت گاز طبیعی مایع بریتیش کلمبیا، سرمایه‌ی خود را بازگرداند. هم‌اکنون آینده‌ی این شهر به موفقیت پروزه‌ی گاز طبیعی مایع بستگی دارد.