مرکز وسایل بی نام و نشان: فروشگاه چمدان‌ های گمشده

آیا تا به حال به این فکر کرده‌اید که چه بر سر چمدان‌های گمشده در خطوط هوایی می‌آید؟ عاقبت همه به مرکز وسایل گمشده در اسکاتسبرا در ایالت آلاباما، آمریکا منتقل می‌شوند. سال‌هاست که این شیوه‌ی دوباره فروختن چمدان‌های بدون مالک یا گمشده در فرودگاه‌ها، توجه ملی را به خود جلب کرده است از جمله برنامه‌هایی چون اپرا شو (Oprah Winfrey Show)، آخر شب با دیوید لترمن (Late Night with David Letterman) و امروز شو (Today show).

در مرکز وسایل بدون صاحب شما می‌توانید یک لباس با مارک ورساچه به ارزش ۱۰۰۰ دلار را به قیمت ۵۵ دلار، یک ژاکت آدیداس به قیمت ۱۵ دلار را، یک خمیردندان ژاپنی که مقداری از آن استفاده شده را به قیمت ۵۰ سنت، یک دستبند یاقوت و الماس به ارزش ۱۵۰۰۰ دلار را به قیمت ۷۵۰۰ دلار، و حلقه‌های عروسی و گردنبندهای مروارید را نصف قیمت بخرید. هرساله نیم میلیون نفر از این فروشگاه به مساحت ۵۰۰۰۰ پای مربع دیدن می‌کنند تا میان ۷۰۰۰ جنس جدیدی که هر روز اضافه می‌شود بچرخند.

این تشکیلات در سال ۱۹۷۰ توسط یک فروشنده بیمه به نام اچ. دویل اوونز (H. Doyle Owens) راه‌اندازی شد، یعنی زمانی که اوونز ۳۰۰ دلار به همراه یک وانت بار قرض گرفته بود و صد یا بیش‌تر کیف جامانده در اتوبوس‌های گری‌هوند را خریداری کرد. او این وسایل را به اسکاتسیرا، شهری با ۱۵۰۰۰ جمعیت برد، با این تصور که بتواند آن‌ها را در عرض دو هفته بفروشد. بعد از این‌که تمام جنس‌ها در عرض یک روز فروخته شدند بسیار متعجب شد. تا سال ۱۹۷۸ این کار برای اوونز تنها یک شغل نیمه وقت بود. امروزه مرکز وسایل بدون مالک با ۱۱۰ کارگر، محدوده‌ی ۵۰۰۰۰ پای مربع از شهر را به خود اختصاص داده است.

۶۰ درصد جنس‌های فروخته شده پوشاک هستند. تمام لباس‌ها در یکی از بزرگ‌ترین رخت‌شویی‌های ایالت شسته و اتو می‌شوند. ردیف ردیف لباس، زمین اصلی فروشگاه را می‌پوشاند. به‌جز لباس، قفسه‌های کتاب، سی‌دی، سبدهای واکمن‌های استفاده شده و دوربین‌های ارزان، و ویترین جواهرات نیز وجود دارد. در انتهای فروشگاه یکی از دیوارها به وسایل ورزشی اختصاص داده شده. محموله‌های بی‌نام و نشان در اتاقی در طرف دیگر انباشته می‌شوند.

برایان اوونز پسر دویل اوونز که در سال ۱۹۹۵ مسئولیت فروشگاه را به عهده گرفت می‌گوید:

هر روز مانند کریسمس است. مردم بارها و بارها می‌آیند. شما می‌توانید کالاهای به‌درد بخور بسیاری در اینجا پیدا کنید. اما من فکر می‌کنم مردم از اینکه میان این وسایل بگردند و ببینند چه گنج تازه‌ای پیدا می‌کنند لذت نمی‌برد. ما هر روز وسایل جدیدی می‌آوریم و مردم نمی‌دانند که قرار است چه چیزی را کشف کنند.