گردشگران: عامل تشدید خشکسالی در بالی
عامل خشکسالی این روزهای بالی را گردشگران میدانند، چراکه آنها بیش از نیمی از آب شرب این جزیره را مصرف میکنند؛ هرچند که سوءمدیریت و فساد مقامات نیز بیتأثیر نبوده است.
کارشناسان هشدار دادهاند که بهشت گرمسیری بالی در آستانهی فروپاشی زیستمحیطی است و بیش از ۹۰ درصد اندونزی تحتتأثیر خشکسالی قرار دارد. بالی، مقصدی ایدهآل برای مسافرتهای لوکس، ماه عسل و... به حساب میآید؛ هرچند که فصل بارندگی آن بهخاطر پدیدهی ال نینو به تأخیر افتاده است و مردم محلی هشدار میدهند که علاوه بر رودخانهها و آبهای زیرزمینی که خشک شده، مزارع برنج نیز لمیزرع شدهاند. با کجارو همراه باشید تا اطلاعات بیشتری دراینباره به دست آورید.
بالی، محبوبترین جزیرهی توریستی اندونزی به شمار میرود که تعداد بازدیدکنندگان آن در سالهای اخیر بسیار زیاد شده است؛ بهطوری که در سال ۲۰۱۰ پذیرای ۲٫۴۹ میلیون گردشگر بود که با تور بالی یا بهصورت فردی به این جزیره آمدند و سال گذشته این رقم به ۶ میلیون نفر رسید.
مقالههای مرتبط:
به همین دلیل نگرانیهایی وجود دارد از اینکه جذابیت بیش از پیش بالی منجر به تشدید معضل خشکسالی شود. استروما کول (Stroma Cole)، مدرس ارشد جغرافیای گردشگری در دانشگاه غرب انگلستان، میگوید:
مضحک است که یک جزیرهی گرمسیری با مشکل کمبود آب مواجه شود. تأثیر گردشگری بر منابع آب درست مثل وجود یک فیل در اتاق است که همه آن را نادیده میگیرند. با این وجود، دولت اندونزی همچنان بهدنبال تکرار موفقیت بالی در دیگر نقاط این کشور است تا از این راه، درآمدهای گردشگری را افزایش دهد. انتظار میرود که معضل کمبود آبشرب در بالی بدتر شود، مگر آنکه این جزیره در مدل گردشگری انبوه خود تغییر مناسبی ایجاد کند و با آغوش باز از گردشگری پایدار استقبال کند.
در سال ۲۰۱۰ که تعداد گردشگران بالی کمتر از ۵۰ درصد گردشگران کنونی بود، آژانس حفاظت از محیط زیست اندونزی اعلام کرد که ۶۵ درصد از منابع آب جزیرهی بالی توسط صنعت گردشگری مصرف میشود. طبق اعلام همین سازمان، ۲۶۰ مورد از ۴۰۰ رودخانهی بالی خشک شدهاند و سطح آب دریاچهی بویان که بزرگترین مخزن آب جزیره به حساب میآید، ۳٫۵ متر کاهش یافته و آب شور به آن نفوذ کرده است. گزارشی در سال ۲۰۱۵ عنوان کرد که آبهای زیرزمینی قابلشرب جای خود را به آب شور دادهاند؛ موضوعی که یکی از وضعیتهای نادر زیستمحیطی و غیرقابلبرگشت به شمار میرود.
رشد گردشگری بالی
در بحبوحهی خشکسالی در اندونزی که زندگی ۵۰ میلیون نفر را تحتالشعاع قرار داده است، مقامات محلی بالی به فساد و تغییر مسیر آب بهنحوی که به روستاهای دچار خشکسالی آبرسانی نشود، متهم شدهاند. ویبکه لنگکانگ (Vibeke Lengkong)، از یک خیریهی محلی، میگوید:
دولت برای تغییر مسیر آب از دریاچههای مرکزی، لولهکشی کرد؛ اما بهواسطهی کمبود بودجه و فسادی که در همهی سطوح دولت بالی ریشه دوانده است، هیچ آبی در این لولهها جاری نشد. آنها راجع به تأمین نیازهای اساسی مردم صحبت میکنند، اما مقادیر زیادی آب را به شرکتهایی مثل کوکا کولا میفروشند که کارخانههای بزرگی در بالی دارند. گردشگران بهطور متوسط، دو تا چهار هزار لیتر آب در روز مصرف میکنند، این میزان آب شامل آب مورد استفاده در ویلاها و تفرجگاههای لوکس و همینطور استخرها، باغها، زمینهای گلف و کارهای ساختمانی میشود.
دولت بالی بهمنظور مقابله با خشکسالی، شروع به ساخت سدهای جدید و حفر چاه کرده است، در حالی که فدراسیون بینالمللی صلیب سرخ و هلال احمر میگوید، ۱۰۵ هزار لیتر آب شرب بین مردمی توزیع کرده است که عمدتاً در منطقهی Karang Asem تا شرق جزیره ساکن هستند. فصل بارندگی بهطور سنتی در ماه نوامبر (آبان) آغاز و مایهی خوشحالی مردم مناطقی میشود که از ماه آوریل هیچ بارانی نداشتهاند، با این حال پدیدهی هواشناسی ال نینو در سال جاری میتواند آغاز فصل بارش را تا اواخر ژانویه به تأخیر بیندازد.
خشکسالی، شیوهی زندگی سنتی مردم در مناطق مختلف این جزیره را تهدید میکند، از جمله سیستم آبیاری سوبک (Subak) که برای محصول برنج و مزارع شالیکاری به کار میرود. آنتون مهاجر (Anton Muhajir)، یک روزنامهنگار محلی که با بحران آب آشنایی دارد، میگوید:
معتقدم که بالی در معرض خطری واقعی قرار دارد. برخی از دوستانم مجبور به ترک خانههای اجدادی خود در دنپاسار شدهاند؛ چراکه آب چاههای آن شور شده است. در جاتیلوی (Jatiluwih)، همانجایی که هر روز هزاران گردشگر برای دیدن زیباترین تراسهای برنج بالی، روانهی آن میشوند، کشاورزان برای پمپاژ آبی که مجبور هستند از جنوب جزیره خریداری کنند، از لولههای پلاستیکی استفاده میکنند، چراکه چشمههای کوهستان در حال خشکشدن هستند. در حال حاضر هم خشکسالی را داریم که نهفقط در بالی، بلکه تقریباً در همهی استانهای اندونزی به چشم میخورد.
استروما کول نیز معتقد است که دولت باید بین منابع و رشد گردشگری، تعادل برقرار کند. او در ادامه میگوید:
آب دریاچهها را میتوان بهطور عادلانه در سراسر جزیره توزیع کرد یا درست مثل اتفاقی که اکنون جریان دارد، بخش زیادی از آن را به شکلی افراطی برای گردشگری مورد استفاده قرار داد. مقامات در حال ساخت سد روی رودخانهها هستند تا آب آنها را به مناطق جنوبی منتقل کنند، در حالی که میتوان این آب را به بخشهای شمالی هدایت کرد. روستاهای مناطق شمالی بهدلیل خشکسالی نیست که با معضل کمبود آب مواجه هستند، بلکه سیاستها و تصمیمگیریها، آنها را به این روز انداخته است.
اولین باری نیست که رشد گردشگری در بالی منجر به نگرانی شده است. در سال ۲۰۱۷، پس از آنکه تعدادی از معروفترین سواحل بالی با افزایش روزافزون زبالههای پلاستیکی مواجه شدند، مقامات جزیره «وضعیت اضطراری زباله» اعلام کردند. کارگرانی به سواحل سمینیاک، جیمباران و کوتا اعزام شدند که جز شلوغترین سواحل بودند و در تمیزترین روزها، تا ۱۰۰ تن زباله بهصورت روزانه جمعآوری میکردند.
سازمان غیردولتی IDEP نیز در گزارشی اعلام کرد که چندین سال قبل، موجهای دو متری مملو از زباله در جزیره اتفاق افتاده است.
دیدگاه