عکاسی از بارش شهابی و نکته‌ هایی که باید بدانید

عکاسی از بارش شهابی نوعی تمرین صبر است. چون شهاب‌ها با سرعتی زیاد و بدون اطلاع قبلی در آسمان دیده می‌شوند؛ ولی با نکته‌هایی که در ادامه عنوان می‌کنیم و با شانس خوب، می‌توانید عکس‌های جذابی بگیرید.

این نکته‌ها برای دوربین‌های DSLR و بدون آینه است؛ ولی برای برخی از دوربین‌های کامپکت با تنظیمات دستی هم قابل استفاده است.

هر شب در هر ساعت چندین شهاب را ممکن است در آسمان ببینید؛ ولی زمانی که تعداد آن‌ها بسیار بیشتر می‌شود، آن را بارش شهابی می‌نامند. برخی از بارش‌های شهابی، سالانه یا در فواصل منظم اتفاق می‌افتند؛ مثلا زمانی که زمین از مسیر غبارهای باقی‌مانده از دنباله‌دارها می‌گذرد. بارش‌های شهابی را معمولا بر اساس اسم ستاره یا صورت فلکی‌هایی نام‌گذاری می‌کنند که بارش شهابی در نزدیکی آن‌ها به وقوع می‌پیوندد یا از آن نقطه شروع می‌شود.

قبل از بیرون رفتن، حتما آب و هوا و گام‌های ماه را در نظر بگیرید. هوای ابری یا ماه کامل و نور شدید ماه، شانس دیدن شهاب را حتی در بهترین بارش‌های شهابی از بین می‌برد.

در این عکس با نوردهی ۳۰ ثانیه‌ای، شهابی را می‌بینید که از آسمان اسپروس ناب در غرب ویرجینیا می‌گذرد. این عکس در جریان بارش شهابی برساوشی در سال ۲۰۱۶ ثبت شده است.

نور زیاد باعث می‌شود که نتوانید شهاب‌ها را ببینید. همچنین عکس‌های شما تار می‌شود و تابش نور در آن‌ها مشخص است. نور صفحه نمایش دوربین را تا کمترین حد ممکن کم کنید تا چشم شما به تاریکی عادت کند.

در این عکس که با نوردهی ده ثانیه‌ای ثبت شده، یک شهاب از آسمانی بر فراز واشینگتون می‌گذرد. این عکس در بارش شهابی برساوشی سال ۲۰۱۵ ثبت شده است.

عکاسی از بارش شهابی نیازمند نوردهی‌های طولانی است و حتی قوی‌ترین دست‌ها نمی‌تواند یک دوربین را در حالت ثابت برای مدت طولانی نگه دارد تا تصویری واضح و بدون تاری ثبت شود. سه‌پایه‌های سنگین‌تر کمک می‌کنند که لرزش ناشی از باد و سایر عوامل به کمترین مقدار خود برسد؛ ولی سه‌پایه‌های سبک وزن هم برای این کار مناسب هستند.

می‌توانید با استفاده از وزنه‌ها و کیسه‌های شن، پایه‌های سه پایه را در جایی محکم کنید و آن را سنگین‌تر کنید. اگر سه پایه ندارید، باید دوربین را در جای ثابتی در اطراف خود بگذارید؛ ولی اطمینان حاصل کنید که در جای خود محکم شده باشد و امکان افتادن آن وجود نداشته باشد.

در این عکس که با نوردهی سی ثانیه‌ای و لنز چشم ماهی دایره‌ای (Circular Fisheye Lens) گرفته شده است، شهابی را بر فراز ویرجینیای غربی می‌بینید. این عکس در بارش شهابی برساوشی در سال ۲۰۱۶ ثبت شده است.

لنزهای واید وسعت بیشتری از آسمان را در تصویر ثبت می‌کنند و فرصت بیشتر و بهتری برای ثبت یک شهاب در عکس خود دارید. در حالی که لنزهای تله فوتو وسعت کمتری از آسمان را ثبت می‌کنند. احتمال عبور شهاب از سطح کوچک‌تر، کمتر می‌شود.

عکس‌های لانگ اکسپوژر یا با نوردهی طولانی، فقط برای شهاب نیست. در این تصویر که در پارک ملی جاشوا تری ثبت شده است، هدلامپ یک کوه‌پیما خطی از نور را در یک مسیر گرگ و میش به جا گذاشته است.

می‌توانید از سلف‌تایمرهای مخصوص استفاده کنید تا بین ثبت عکس و فشار دادن دکمه شاتر فاصله بیفتد و موقع ثبت عکس، لرزشی مشاهده نشود.

با استفاده از ریموت شاتر، نیاز به لمس دوربین بسیار کاهش پیدا می‌کند. همچنین اگر دوربین شما قابلیت وای‌فای داشته باشد، می‌توانید شاتر را از طریق موبایل خود کنترل و فعال کنید.

در این عکس با نوردهی سی ثانیه‌ای، شهابی را می‌بینید که از فراز آسمان ویرجینیای غربی می‌گذرد. این عکس در بارش شهابی سالانه برساوشی در سال ۲۰۱۶ ثبت شده است.

در شب، فوکوس اتوماتیک باعث می‌شود که به‌سختی بتوانید نقطه مورد نظر را پیدا کنید. دوربین خود را روی سه‌پایه بگذارید، یک عکس تستی چند ثانیه‌ای بگیرید، سپس از صفحه نمایش دوربین استفاده کنید تا تصویر را بازبینی کنید. روی ستاره‌ای در عکس زوم کنید تا ببینید که فوکوس شما چقدر شارپ و واضح است. اگر ستاره‌ها واضح نبودند، تغیرات کمی انجام دهید و یک عکس تستی دیگر بگیرید.

این کار را تا جایی تکرار کنید که از نتیجه نهایی، راضی باشید.

اگر دوربین شما منظره یاب الکترونیک با قابلیت زوم کردن دارد، می‌توانید روی یک ستاره زوم کنید و بدون ثبت عکس‌های تست، فوکوس کنید.

با وجود اینکه نمی‌دانیم چه زمانی و کجا یک شهاب ظاهر می‌شود؛ ولی درمجموع می‌دانیم که محل آغاز حرکت آن‌ها کجا است.

بارش‌های شهابی را با توجه به نقطه‌ای که از آنجا یا نزدیکی آن حرکت شهاب‌ها آغاز می‌شود، نام‌گذاری می‌کنند. مثلا در مورد بارش شهابی اسدی، در زمان اوج بارش، شهاب‌ها در جهت صورت فلکی اسد در شرق آسمان دیده می‌شوند.

در این عکس با نوردهی ۲۰ ثانیه‌ای، یک شهاب در آسمان شب بر فراز کوهی در نزدیکی پارک سیتی یوتا مشاهده می‌شود.

از آنجایی که زمین در حال چرخش است، به نظر می‌رسد که ستاره‌های آسمان حرکت می‌کنند و اگر شاتر به‌اندازه کافی باز باشد، می‌توانید این حرکت را ثبت کنید. اگر دوست ندارید حرکت ستاره‌ها دیده شود، باید «قانون ۵۰۰ » را دنبال کنید. عدد ۵۰۰ را در نظر بگیرید و آن را تقسیم بر طول لنز بر حسب میلی‌متر کنید. عدد نهایی مدت زمانی است که باید شاتر باز باشد، قبل از اینکه رد عبور ستاره را در عکس ببینید. مثلا اگر از لنز ۲۰ میلی‌متری استفاده می‌کنید، (۵۰۰ تقسیم بر ۲۰) ۲۵ ثانیه طولانی‌ترین زمان نوردهی است که می‌توانید بدون دیدن مسیر عبور ستاره‌ها در عکس، تنظیم کنید.

در عکس بالا با نوردهی ۳۰ ثانیه‌ای، کوه‌نوردان را می‌بینید که خود را به بالای Spruce Knob در ویرجینیایی غربی می‌رسانند تا بارش شهابی سالانه برساوشی را مشاهده کنند.

وقتی بدانید که بیشترین زمان نوردهی چقدر است، می‌توانید تقدم شاتر را روی آن زمان تنظیم کنید و اجازه دهید تا دوربین سایر تنظیمات را برای اولین عکس انجام دهد. با توجه به تصویر نهایی ثبت شده، می‌توانید به‌طور دستی دیافراگم یا اپرچر (aperture) را تنظیم کنید. اگر عکس بسیار تاریک است، آن را روی کمترین عدد قرار دهید. همچنین می‌توانید ایزو را تنظیم کنید. اگر عکس زیاد تاریک است آن را روی بیشترین مقدار قرار دهید تا تصویر بعدی را بهتر از قبل، ثبت کنید.

وقتی هر بار فقط یکی از تنظیمات را عوض کنید، می‌توانید کشف کنید که تغییرات، چطور بر تصویر نهایی تاثیر می‌گذارند.

تصویری از بارش شهابی بر فراز چین در سال ۲۰۱۱ که توسط خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی ثبت شده است.

با داشتن تنظیمات صحیح دوربین، ثبت یک تصویر زیبا فقط به زمان و البته شانس شما بستگی دارد. بالاترین نرخ شهاب‌های قابل‌مشاهده در طول یک ساعت در ‌آسمان بعد از نیمه‌شب و قبل از سپیده‌دم است. دوربین خود را در نزدیکی یک صندلی راحتی بگذارید تا بتوانید از دیدن این مناظر خیره‌کننده لذت ببرید و اگر خوش شانس باشید، می‌توانید عکس‌هایی زیبا و خیره‌کننده به خانه ببرید.