تنظیمات دستی دوربین و ارتباط آن با عکاسان دیجیتال

دوربین شما زمانی که در حالت نیمه اتوماتیک قرار دارد، راحتی و کنترل را در نوردهی برایتان فراهم می‌کند. تفاوتی نمی‌کند که در عکس‌برداری‌تان متغیر دیافراگم، سرعت شاتر و تنظیم خودکار باشد؛ شما می‌توانید نوردهی را ثابت کنید، به سرعت تصاویر پیاپی روشن‌تر و یا تیره‌تر را با استفاده از نوردهی جبرانی داشته باشید و سپس نمایشگر روشنایی را برای کنترل تصاویری که بیش از اندازه تاریک یا روشن شده‌اند فراخوانید.

در این صورت دیگر چرا باید دردسر استفاده از تظیمات دستی را به خود بدهیم، جایی که باید زمان را صرف تایید تمام تنظیمات نوردهی کنیم و همیشه یک چشم بر روی نشانگر نوردهی در نمایاب داشته باشیم؟

نوردهی دستی به شما همسازی می‌دهد. یک بار که آن را بر روی درجه‌ای که برای یک صحنه مد نظرتان هست قرار دهید، تنظیمات روی آن قفل می‌شود.

تنها در صورتی که نورپردازی تغییر کند یا شما نقطه‌ی فوکوس را تغییر دهید، یعنی آن را نزدیک‌تر یا دورتر ببرید، می‌توانید منتظر شکار لحظه‌های مهم و سرنوشت‌ساز بمانید و عکس بگیرید، بدون نگرانی در مورد چگونگی رویارویی دوربین با آن.

نوردهی دستی برای عکاسی در شب نیز لازم است. جایی که سنجش‌گر دوربین زاید می‌شود یا در بهترین حالت به سادگی قاطی می‌کند. عکس‌برداری نیمه اتوماتیک می‌تواند از تمام نورهای درخشان و نقاط تاریک، یک آش شله قلمکار درست کند. برای جلوگیری از رفت و برگشت‌های بسیار و آزمودن درجه‌های مختلف نوردهی جبرانی و تنظیم سرعت شاتر، اغلب ساده‌ترین حالت این است که از تنظیمات دستی استفده کنیم.

در حالت نوردهی دستی می‌بایست سه پارامتر نوردهی را تنظیم کنید: دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو. خوش‌بختانه در این مرحله تنها نیستسد و دوربین‌تان می‌توند در تصحیح نوردهی راهنمایی‌تان کند. زمانی که هریک از این پارامترها را تنظیم می‌کنید یک چشمتان باید بر نشانگر نورسنجی در نمایاب یا صفحه نمایشگر دوربین باشد. اگر نشانگر به سمت چپ، سمت علامت (-)، حرکت کرد، نقطه‌ی نورسنجی شده در تصویر تیره‌تر ظاهر می‌شود؛ و اگر نشانگر به سمت علامت (+) حرکت کرد، نقطه‌ی نورسنجی شده روشن‌تر ظاهر می‌شود.

به عنوان یک جایگزین می‌توانید از میزان نوردهی در هریک از حالت‌های اتوماتیک عکسبرداری یادداشت‌برداری کنید و از آن در حالت تنظیمات دستی برای شروع استفاده کنید.. حالت سنجش‌گر یک تفاوت بزرگ را ایجاد می‌کند، با شماره‌یاب سنجش‌گر تمام نقاط تصویر اندازه‌گیری می‌شود و دوربین بهینه‌ترین نوردهی را محاسبه می‌کند که مانند همیشه با قرارگیری نشانگر در وسط نوار اندازه‌گیری نشان داده می‌شود. اما در این حالت شما نمی‌دانید که دوربین چگونه به این میزان نوردهی رسیده است.

برای نتیجه‌های دقیق‌تر و قابل پیش‌بینی‌تر از گزینه‌ی سنجش‌گر بخشی استفاده کنید (این گزینه تا حدودی مانند سنجش‌گر نقطه‌ای عمل می‌کند، اما محدوده‌ی بیشتری را در مرکز فریم در بر می‌گیرد و به همین دلیل هنگامی که تشخیص سایه‌روشن برایتان مشکل است، راه حل مناسبی است).

هنگامی که از حالت تنظیمات دستی استفاده می‌کنید، مهم است که چشمتان را برای تشخیص سایه‌روشن‌ها تقویت کنید. اگر سنجش‌گر نقطه‌ای یا بخشی را برروی محلی متمرکز کنید که تقریبا خنثی است (از نظر تیرگی و روشنایی) مانند تنه‌ی درخت، چمنزار یا سنگفرش جاده، نشانگر نور می‌بایست در وسط قرارگیرد و اگر این اتفاق نیفتد می‌بایست یک یا بیشتر از تنظیمات نوردهی را تغییر دهید تا به نتیجه برسید.

مشکل اینجاست که همه‌ی اشیا از نظر رنگ و سایه‌روشن یکنواخت نیستند. این بار سنجش‌گر دوربین را بر شیئی متمرکز کنید که از حالت خنثی کمی تیره‌تر باشد و سپس نشانگر نور را در وسط قرار دهید. خواهید دید که تصویر بسیار روشن می‌شود. عکس این موضوع نیز صادق است، زمانی که همین کار را با شیئی روشن‌تر انجام می‌دهید و تصویر بسیار تیره می‌شود.

دلیل این اتفاق این است که سنجش‌گر دوربین مدرج است و قرارگیری نشانگر نوردهی در وسط نوار اندازه‌گیری برای یک شئ خنثی مناسب است. بنابراین برای اشیا تیره‌تر نشانگر بایستی جایی در سمت چپ نوار اندازه‌گیری قرار گیرد، در حالی که برای اشیا روشن‌تر باید به سمت راست (سمت روشن‌تر نوار) حرکت کند.

اکنون که این مطلب را می‌دانید، روند سازگار کردن نوردهی بسیار ساده می‌شود و نشانگر نور در جای درست قرار می‌گیرد. اگر از برف عکاسی می‌کنید، تنظیمات نوردهی را تا جایی تغییر دهید که نشانگر یک یا دو درجه از وسط نوار به سمت راست قرار گیرد.

شما همیشه می‌توانید نمودار نوردهی را کنترل کنید و هشدار روشنایی تصویر را فعال کنید. در این صورت می‌توانید کنترل کنید که هیچ‌گاه خطای نوردهی وحشتناکی انجام ندهید. اما هرچقدر که بیشتر با نوردهی دستی کار کنید، توانایی‌تان را برای سنجش طیف رنگ در عکس‌ها گسترش داده‌اید.

تنظیات دستی اغلب همراه با اندازه‌گیری نقطه‌ای و بخشی به کار می‌رود، زیرا هنگام بررسی نوردهی دقت بیشتری ارائه می‌دهد. اغلب دوربین‌ها سنجش‌گر نقطه‌ای ثابتی در مرکز نقطه‌ی فوکوس اتوماتیک دارند. بنابراین شما ابتدا بایست بر روی سوژه فوکوس کنید، سپس قبل از گرفتن عکس مرکز منطقه‌ی فوکوس اتوماتیک را بر روی نقطه‌ای که می‌خواهید نورسنجی کنید متمرکز و نوردهی را تنظیم کنید.

تا زمانی که نور تغییر نکند، کافی است نوردهی را یک بار تنظیم کنید. معمولا باید به دنبال محلی باشید که به عنوان یک صفحه‌ی خنثی برایتان عمل کند و این همان چیزی است که سنجش‌گر دوربین برایش مدرج شده است. تا زمانی که نشانگر نور در وسط نوار اندازه‌گیری در نمایاب قرار دارد می‌توانید ادامه دهید. هرچند که اگر محلی که نور را با آن می‌سنجید تیره‌تر باشد و نشانگر نور در وسط قرار گیرد، مکان‌های تیره‌تر در تصویر به عنوان مکان خنثی ثبت می‌شوند و تصویر بیش از اندازه روشن می‌شود. عکس این موضوع نیز درست است، اگر سنجش را با یک مکان روشن انجام دهید و نشانگر در وسط قرار گیرد.

شما اندازه‌گیری سنجشی را تنها می‌توانید روی نمایشگر دوربین‌تان به کار ببرید، پس چگونه هنگام استفاده از تنظیمات دستی اندازه‌ها را بررسی می‌کنید؟

اندازه‌گیری سنجشی ارجحیت را به محل درون فریم فوکوس اتوماتیک می‌دهد. این محل را روی یک محل خنثی قرار دهید. سپس دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو را تنظیم کنید تا نشانگر در وسط نوار قرار گیرد.

اکنون فریم فوکوس اتوماتیک را روی بخش‌های روشن قرار دهید. اگرچه نوردهی تغییر نمی‌کند، نشانگر نور به سمت راست حرکت کرده است، این نشان می‌دهد که این منطقه درجه روشن‌تر از تنه‌ی درخت خنثی است.

کار را با یک نقطه‌ی تاریک تکرار کنید. باز هم نوردهی تغییر نمی‌کند اما نشانگر نشان می‌دهد که این نقاط درجه تاریک‌تر از درخت و یا ۴ درجه تاریک‌تر از نقاط روشن است، احتمالا با خطای سنسور.

دکمه‌ی disp یا info را فشار دهید تا نمودار را ببینید. این که محور افقی وعمودی با هم متناسب باشند آرامش خیال بیشتری به شما می‌دهد.

در تنظیمات دستی شما تصمیم می‌گیرید که درستی ترکیب دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو چه باشد. چیزی که بایست به یاد داشته باشید این است که، هنگامی که هریک از این متغیرها را تنظیم می‌کنید نیاز است که یک یا هردو پارامتر دیگر را برای حفظ یکنواختی نوردهی تنظیم کنید.

برای مثال، اگر دیافراگم را یک درجه ببندید (کاهش نوردهی)، لازم است که یا سرعت شاتر را یک درجه پایین بیاورید (افزایش نوردهی) یا ایزو را یک درجه بالا ببرید و یا به جای آن ترکیبی از هردو را به کار برید، یعنی سرعت را پایین آورده و ایزو را بیشتر کنید، تا زمانی که نوردهی روی هم رفته یک درجه کامل تغییر کند.

در اینجا نوردهی با سرعت ثانیه، دیافراگم ۸ و ایزو ۲۰۰ سوژه‌ای را تصویر می‌کند که به عنوان یک صفحه‌ی خنثی در عکس در نظر گرفته شده. این را به این خاطر می‌دانیم که نشانگر در وسط نوار اندازه‌گیری قرار دارد.

چه می‌شود اگر تصمیم بگیریم که دیافراگم را به ۱۱ تغییر دهیم، یک درجه بسته‌تر از دیافراگم ۸.توجه کنید که چطور نشانگر یک درجه به سمت چپ حرکت کرده است تا نشان دهد که منطقه‌ی اندازه‌گیری شده حالا یک درجه تاریک‌تر از محل خنثی است.

برای اطمینان از اینکه نوردهی با تنظیمات اصلی مطابقت دارد نیاز است که آن را یک درجه افزایش دهیم. در اینجا از سرعت شاتر یک دجه پایین تر استفاده کرده‌ایم (به جای ) و نشانگر نور به وسط نوار برگشته است.

عملکرد اتوماتیک ایزو به آسانی با حالت دستی نوردهی کار می‌کند. این بدین معنی است که می‌توانید درستی ترکیب دیافراگم و سرعت شاتر را تنظیم کنید، اما اجازه دهید تا دوربین ایزو را متناسب با شرایط روشنایی سازگار کنید.

این گزینه را زمانی استفاده کنید که در نور کم عکسبرداری می‌کنید. در این صورت قادر هستید که دیافراگم را طوری تنظیم کنید که عمق کافی را به شما بدهد به علاوه‌ی سرعت شاتری که نتیجه‌ای بدون لرزش داشته باشد. تا زمانی که ایزوی به اندازه‌ی کافی بالا بر روی دوربین‌تان موجود باشد، می‌توانید با این ترکیب کار کنید بدون آن که میزان تاریکی اهمیت داشته باشد. ایزوی اتوماتیک و نوردهی دستی ترکیب خوبی را نیز برای فیلم‌برداری می‌سازند، به این صورت که نوردهی در مدتی که فیلم را ضبط می‌کنید یکنواخت باقی می‌ماند.

در ادامه از شما دعوت می‌کنیم برای مشاهده‌ی مشخصات دوربین‌ و لنزاز بخش محصولات زومیت استفاده کنید؛ مجموعه‌ی کاملی از دوربین‌‌ کانن، نیکون، سونی، پاناسونیک و دیگر برندهای معتبر در این بخش برای مقایسه مشخصات و اطلاع ازقیمت دوربیندر اختیار شما قرار دارد.

منبع:دنیای دوربین دیجیتال