آتلانتیس‌های دنیای واقعی (بخش پایانی)

این که چرا داستان‌های نهفته پشت شهر افسانه‌ای آتلانتیس ذهن ما را درگیر خودش کرده است، دلیل دارد. ایده‌ی اینکه کل یک شهر به یکباره زیر امواج ناپدید شود، تفکری وحشتناک است. شهرهایی که همانند آتلانتیس افسانه‌ای نیستند و در واقعیت چنین اتفاقی را تجربه کرده‌اند.

اقوام لاپیتا ساکنان اصلی میکرونزی و پلینزی بودند. این قوم پس از ترک تایوان و آسیای شرقی در ۲,۰۰۰ سال قبل از میلاد، در جزایر مستقر شدند و تا سال ۵۰۰ پیش از میلاد تعداد بیشماری سکونت‌گاه در سراسر جزایر اقیانوس آرام ساختند. این قوم، ماهیگیران و دریانوردانی بسیار ماهر بودند که همچنین برای مهارت بسیار متمایزشان در سفالگری مشهور بودند. کشف بیش از ۴,۰۰۰ تکه سفال در ساحل جزیره‌ی آپولو (Upolu) تایید می‌کند این سکونت‌گاه باستانی که در حال حاضر به زیر آب‌های اقیانوس آرام رفته است، یکی از روستاهای منطقه‌ی لاپیتا بود. باستان‌شناسان بنا بر پیشه‌ای که در ۳,۰۰۰ سال قبل و در طول دوره‌ی مهاجرت و ساکن شدن در سراسر جزایر جریان داشت، آن را تاریخ‌نگاری کرده‌اند. جزیره‌ی آپولو تنها محل زندگی تایید شده‌‌ی مردم لاپیتا است که در ساموآ یا ساموآی آمریکایی قرار دارد. باور غالب این است که در زمانی که مردم در اینجا زندگی می‌کردند، این ناحیه یک ساحل وسیع شنی بوده است. با وجود اینکه کمی بیشتر از تکه‌های سفالی از روستای Mulifanua باقی‌مانده است، تصور می‌شود که زمانی این روستا، یکی از روستاهای چوب‌پای (خانه‌هایی سنتی که بر پایه‌های چوبی باریک و بلندی روی سطح آب بنا شده‌اند) متمایز لاپیتا بوده است. مشخص نیست که چه تعداد روستای دیگر در این جزایر وجود داشته است، چرا که پس از چند قرن، سطوح آبی شدیدا متغیر است و نقطه‌ای که زمانی خط ساحلی بوده، ممکن است در حال حاضر مرکز یک جزیره باشد.

در سال ۲۰۰۲، خرابه‌های یک شهر باستانی شگفت‌انگیز در خلیج کمبی کشور هند پیدا شد. این شهر قدیمی که در ۴۰ متری عمق آب دفن شده است به طور کاملا تصادفی، توسط سازمانی که در حال انجام تحقیقات درباره‌ی آلودگی آبی بود، کشف شد. این شهر از آن چیزی که امروزه می‌دانیم قدیمی‌تر است، تا آنجایی که باستان‌شناسان قدمت آن را تا ۵,۰۰۰ سال تخمین می‌زنند. سابقا، شهر ۴,۰۰۰ ساله‌ی هاراپان (Harappan) به عنوان مهد زندگی شناخته می‌شد. شهر پررونق واقع شده در میان دو رود و با سیستم‌های ذخیره سازی آب، خیابان‌های خوش‌ساخت، بندرها و استحکامات که برای مدتی به طرز قابل توجهی پیشرفت کرد. اکنون برخی بر این باورند مردمی که هاراپان را تاسیس کردند زاده‌ی این شهر قدیمی‌تر (خلیج کامبای) بوده‌اند و شاید به دلیل بلعیده شدن آن توسط آب‌ها مجبور به ساخت هاراپان شده‌اند. تکه‌های سفالی، مهره‌های تزئینی و مجسمه‌هایی همراه با استخوان و دندان انسان از این شهر تازه کشف شده پیدا شده‌اند. با انجام تست‌های عمرسنجی با استفاده از عنصر کربن روی بقایای انسانی، عمر آن‌ها نزدیک به ۹,۵۰۰ سال تخمین زده شده است. در آن زمان، سطوح آب اقیانوس بیشتر بود و امروزه پائین‌تر از آن دوره قرار دارد. این شهر باستانی در نهایت بر اثر ذوب آخرین یخ‌های عصر یخبندان و افزایش سطح آب، غرق شد. باقی‌مانده‌های ساکنان این شهر اکنون زیر آب هستند. ایده‌ی وجود این تمدن باستانی موردی است که مردم زیادی درباره‌ی آن حرف می‌زنند، اما طبق بررسی‌های واحد شتاب رادیو کربن دانشگاه آکسفورد، تکه‌های چوبی و دیگر قطعاتی که از این محل بازیابی شده‌اند، در شرایط بسیار خوبی به سر می‌برند و سن‌سنجی کربن روی چنین قطعاتی بسیار دقیق است.

دریاچه‌ی تیتیکاکا به عنوان مرتفع‌ترین دریاچه‌ی قابل کشتیرانی، به مدت طولانی رازی را درون خود نهفته است. حتی امروزه بومی‌ها اعتقاد دارند که این دریاچه مقدس است و برای مدتی عمق و سختی غواصی در آن، این تصور را به وجود آورده بود که دریاچه سعی دارد به طرز عجیبی رازهای خود را محفوظ نگه دارد. اخیرا، گروه‌های غواصی از Akakor Geographical Exploring برای سندیت دادن به خرابه‌هایی که در کف دریاچه پیدا کرده‌اند، بیش از ۲۰۰ عملیات غواصی انجام داده‌اند. وجود چالش غواصی در بخش‌های عمیق، باعث سرخوردگی و ناامیدی این گروه نشده است. باستان‌شناسان خرابه‌های یک مجموعه معبد قدیمی را پیدا کرده‌اند که قدمت آن به دوران ماقبل اینکاها باز می‌گردد. سن این مجموعه را که شامل یک معبد، جاده‌ها، دیواره‌ها و چندین تراس (برای رشد محصولات زراعی) می‌‌شود، حدود ۱,۵۰۰ سال تخمین زده‌اند. داستان‌هایی در طول چند نسل میان خانواده‌های بومی دست به دست شده‌اند. این خانواده‌ها داستان شهری گمشده زیر آب را بازگو می‌کنند و تا این اواخر، فناوری کافی برای غواصی وجود نداشته است. این مجموعه معبد در عمق ۲۰ متری آب کشف شده است و غواصان با کشف اولین سرنخ و دنبال کردن آن، به این مجموعه رسیده‌‌اند. طبق افسانه‌های قومی مردم اینکا، دریاچه‌ی تیتیکاکا محل پیدایش کل تمدن اینکاها است. مدت‌های طولانی است که گفته می‌شود این دریاچه محل شهری باستانی به نام واناکو (Wanaku) است و همچنین شایعه شده بود آخرین مکانی که طلای دزدیده شده توسط فاتحان اسپانیایی در آن پنهان شده این دریاچه است. مصنوعات بیشماری در این محل کشف شده‌اند که شامل تکه‌های طلا، مجسمه‌های سرامیکی، مجسمه‌ها و بشقاب‌های سنگی، استخوان انسانی و حیوانی و همچنین ظرف‌های بخور می‌شوند.

اتلیت-یام نامی است که به چندین شهرک عصر نوسنگی در طول ساحل کرمل داده شده است. منطقه‌ای گسترده که شامل چاه‌های سنگی باستانی، پی‌‌هایی مربوط به خانه‌های مسکونی و دیگر بناها، فنداسیون‌های مدور و جاده‌های قدیمی می‌شود. برآورد شده است که این بناها بین ۷,۵۵۰ تا ۸,۰۰۰ سال قبل ساخته شده‌اند و باور می‌رود که پس از یک سونامی ناگهانی (احتمالا بر اثر فوران یک آتشفشان)، این ناحیه به زیر آب فرو رفته است. در مرکز این سکونت‌گاه محافل سنگی باستانی وجود دارد که فرمی از عبادت‌گاه‌های (زمین عبادت) مذهبی شامل چشمه‌های آب شیرین است. برخی از سنگ‌ها مانند محفل‌های (دوری) سنگی سنتی به صورت قائم ایستاده‌اند، در حالی که به نظر می‌رسد صفحه‌های سنگی دیگر به عنوان سنگ‌های قربان‌گاه و محراب استفاده می‌شده‌اند. به علاوه باقی‌مانده‌های انسانی هم در این محل پیدا شده‌اند که شامل اسکلت ۶۵ مرد، زن و بچه می‌شوند. بررسی‌ اسکلت‌ها نشان می‌دهد که چندین نفر از این اشخاص، بر اثر بیماری سِل جان داده‌اند که این موضوع این محل را به میزبان اولین موارد شناخته‌ شده‌ی این بیماری کشنده تبدیل می‌کند. همچنین ابزارهای سنگی و استخوانی به همراه دانه‌ی گیاهان اهلی مانند کتان و جو در این ناحیه کشف شده‌اند. شواهد نشان دهنده‌ی جامعه‌ای است که نه تنها متکی به ماهیگیری بوده بلکه حیوانات اهلی و کشاورزی هم در آن نقش بسزایی داشته‌اند.

Baiae شهر رومی باستانی‌ای که مقدار کمی مانند سدوم و گومورا (شهرهای ذکر شده در کتاب پیداش و سراسر کتاب مقدس عبری) و تا حد زیادی مانند لاس وگاس امروزی بود. این شهر در واقع زمین بازی نخبگان، ثروتمندان و افراد سرشناس، محل تعطیلات دائمی برای افرادی همچون ژولیوس سزار و نرون در زمان خود بود. چشمه‌های داغ، بخشی از جاذبه‌های این شهر بودند. این چشمه‌ها در یک سری دهانه‌ی آتشفشانی قرار داشتند و منبعی دائمی از آب‌های گرم برای حمام و چشمه‌ی آب معدنی (اسپا) را فراهم می‌کردند. در قرن هشتم میلادی، اعراب وحشی به این ناحیه حمله کردند و شهر را به یغما بردند. این شهر هیچ‌وقت بازیابی نشد و سرانجام در حدود قرن پانزدهم میلادی متروکه شد. هرچند، همزمان سطح آب در حال افزایش بود و شهر به آرامی غرق شد، چرا که روی خلیج واقع شده بود. حتی دریچه‌های آتشفشانی که سر جای اولی خود در شهر قرار داشتند نیز تغییر کردند و شهرهای دیگر این ناحیه مانند پوتزولی و میزنو (Miseno) به زیر امواج فرو رفتند. امروزه، کل این ناحیه محل تفحص باستان‌شناسی است که می‌توان با استفاده از تورهای قایق‌سواری، بالای خرابه‌های آن به گشت و گذار پرداخت یا با استفاده از غواصی اسکوبا (غواصی به همراه لوله تنفسی) در میان این خرابه‌ها به جستجو مشغول شد. این منطقه پهناور شامل مجسمه‌های اودیسه و یک همراه (نام شهر به خاطر هدایتگری او Baiae نامیده شد)، یک بندرگاه که در ۳۷ سال قبل از میلاد به سفارش مارکوس ویپسانیوس آگریپا (یک نظامی اهل روم) ساخته شد، ویلاها، دالان‌ها و باقی‌مانده‌هایی از صدف باستانی رومی و استخرهای پرورش ماهی می‌شود. ‌همچنین ویلای Pisonian که در قرن اول پیش از میلاد ساخته شد، پس از آن توسط امپراطور نرون غصب و خانواده‌ی مالک آن به دلیل توطئه علیه امپراطور کشته شدند. غواصان می‌توانند میان مجموعه‌ی حمام گشت و گذار و خیابان‌های باستانی روم را در کف این شهر دنبال کنند. امیدوارم این مطلب برای شما مفید واقع شده باشد. لطفا نظرات خود را در قسمت دیدگاه‌ها با ما در میان بگذارید. منبع: urbanghostsmedia