راز پنهان صنعت هتلداری آمریکا؛ چطور یک هندی بازار را درنوردید؟
ممکن است نام هتل‌های «هیلتون» (Hilton) یا «ماریوت»(Marriott) برای عموم مردم شناخته‌شده‌تر باشند؛ اما یک حقیقت آماری در صنعت هتلداری آمریکا وجود دارد که در مستند «داستان متل پاتل» (Patel Motel Story) آشکار شده است؛ مهاجران هندی و فرزندانشان، با اینکه فقط یک درصد از جمعیت ایالات متحده آمریکا را تشکیل می‌دهند، کنترل بیش از ۶۰ درصد از هتل‌ها و متل‌های این کشور را در دست دارند؛ از جمله مجموعه‌های لوکسی مانند فور سیزنز (Four Seasons). (CNN)
«عمار شاه» (Amar Shah)، کارگردان این مستند، که خود در دنیای کسب‌وکارهای ساده خانواده‌های مهاجر بزرگ شده بود، دریافت اقوام و دوستانی که در متل‌ها مشغول کار بودند، در حقیقت مشغول ساختن یک شبکه گسترده و موفق از املاک و مستغلات بوده‌اند. این مستند سفری برای پاسخ به یک سوال ساده اما عمیق است: «همه این ماجرا از کجا شروع شد؟»
پدرخوانده‌ای که مهاجر غیرقانونی بود
پژوهش‌های تیم فیلمسازی، آن‌ها را به نامی کلیدی رساند: کانجی مانچو دسای (Kanji Manchhu Desai). دسای که امروز به عنوان «پدرخوانده هتلداران هندی» شناخته می‌شود، در سال ۱۹۳۴ با ویزای تجاری به آمریکا آمد؛ اما پس از انقضای ویزا به یک مهاجر بدون مدرک تبدیل شد و مدتی در مزارع کالیفرنیا کار می‌کرد.
نقطه عطف سرنوشت‌ساز در سال ۱۹۴۲ و در کوران جنگ جهانی دوم رقم خورد. زمانی که مالک ژاپنی-آمریکایی هتلی که دسای در آن اقامت داشت، مجبور به ترک ملک خود و رفتن به اردوگاه بازداشت شد، از دسای و دوستانش خواست تا مراقب هتل باشند. دسای با شور و اشتیاق این فرصت را پذیرفت و این، اولین قدم او در دنیای هتلداری بود.
پس از جنگ، او هتل خودش را در سانفرانسیسکو به نام هتل گلدفیلد (Hotel Goldfield) اجاره کرد. این هتل به پناهگاهی برای مهاجران تازه‌وارد از ایالت گجرات هند تبدیل شد و با وام‌های دوستانه و یک توصیه محوری، مسیر زندگی‌شان را تغییر می‌داد. دسای در توصیه‌ای معروف می‌گفت:
اگر یک پاتل هستی، یک هتل اجاره کن.
این استراتژی بهترین و عملی‌ترین راه برای موفقیت سریع اقتصادی این گروه در آن زمان بود و با شرایط مهاجران گجراتی و پاتل‌ها در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ میلادی تطابق کامل داشت. پاتِل، یک نام خانوادگی بسیار رایج در هند است؛ به‌ویژه در میان افرادی که اصالت گجراتی (از ایالت گجرات) دارند. این استراتژی از سه عامل اصلی ناشی می‌شد: موانع ورودی پایین و فرصت‌های موجود در بازار؛ متل‌های کوچک که نیازمند کار سخت شبانه‌روزی بودند، برای شهروندان آمریکایی جذاب نبودند و این یک شکاف در بازار ایجاد می‌کرد. از آنجایی که مهاجران فاقد سرمایه و اعتبار کافی بودند، اجاره کردن متل به جای خرید آن، با سرمایه اولیه کم امکان‌پذیر بود. هتل «پلنترز» (The Planters Hotel)، واقع در مرکز شهر سانفرانسیسکو، یکی از اولین هتل‌هایی بود که مالکیت آن به یک پاتل رسید.
علاوه بر این، نیروی کار خانواده و همبستگی اجتماعی به این مدل قدرت می‌بخشید؛ متل‌ها یک شغل ۲۴ ساعته بودند که خانواده‌های مهاجر می‌توانستند با استفاده از کار جمعی تمامی اعضا هزینه نیروی کار را حذف کنند و این مدل را به یک کسب‌وکار خودکفا تبدیل سازند؛ همچنین، نام «پاتل» نمایانگر یک شبکه اعتماد قوی بود که دسای با استفاده از آن، وام‌های دوستانه و بدون وثیقه را به هم‌وطنانش ارائه می‌داد و این حمایت جمعی، موفقیت‌های فردی را تضمین می‌کرد.
میراث چهار نسلی کارآفرینی
این نصیحت ساده، به بنیان یک شبکه هتلداری گسترده تبدیل شد که امروز انجمن هتلداران آسیایی-آمریکایی (AAHOA) با بیش از ۳۳٬۰۰۰ هتل را شامل می‌شود. خانواده‌ها با کمک دسای وارد این صنعت شدند و با کار سخت خانوادگی توانستند متل‌های کوچک را به امپراتوری‌های بزرگ تبدیل کنند.
«جیوتی سارولیا» (Jyoti Sarolia)، یکی از نوادگان همان خانواده‌ها که شرکتش امروز هشت هتل دارد، می‌گوید:
حالا اگر تمام اعضای خانواده ما که در این صنعت هستند جمع شوند، به ۴۰۰ نفر می‌رسیم. ما چهار نسل است که در این کار هستیم.
داستان متل پاتل تنها به سرگذشت یک مهاجر نمی‌پردازد؛ بلکه روایتی قدرتمند از فداکاری و پشتکار یک نسل است که با وجود موانع، رویای آمریکایی را به شیوه متفاوت خود بازتعریف کردند و میراثی میلیارد دلاری از خود به جای گذاشتند.
شما چه داستان‌های مهاجرتی الهام‌بخش دیگری می‌شناسید؟ روایت‌های خودتان را برای ما و دیگر مخاطبان کجارو هم بنویسید.
منبع عکس کاور: edition.cnn.com | عکاس: نامشخص